Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο εκτός εφαρμογής;

~~~

Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές ο χρόνος περνάει σαν αστραπή.

Για παράδειγμα στις διακοπές. Ή όταν βγαίνεις έξω σε κλαμπ και δεν καταλαβαίνεις πότε άνοιξες το τρίτο μπουκάλι βότκας. Ή όταν βρίσκεσαι στο βιβλιοπωλείο και ξεφυλλίζεις κάθε λογής βιβλίο που θα εμφανιστεί μπροστά σου.

Ναι. Τότε ο χρόνος περνάει αστραπιαία γρήγορα.

Είναι βέβαια άλλες φορές που ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά.

Όπως όταν περιμένεις να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και κάθεσαι επί μισή ώρα μπροστά στον υπολογιστή ανανεώνοντας την σελίδα. Ή όταν περιμένεις το φαγητό να ζεσταθεί στον φούρνο μικροκυμάτων. Ή ακόμα όταν κάνεις σανίδα και ακόμη και ο ίδιος ξέρεις ότι αυτά τα 30 δευτερόλεπτα είναι τα πιο βασανιστικά δευτερόλεπτα.

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι αυτή την στιγμή.

Και ναι, σίγουρα θα προτιμούσα να κάνω σανίδα για 60 -ναι, καλά διάβασες- δευτερόλεπτα, παρά να γίνει αυτό που πρόκειται να γίνει.

Δύο καφέδες στο ένα μου χέρι, το κασκόλ μου να κρέμεται από τον ώμο, εγώ πιο αναψοκοκκινισμένη από ποτέ και σίγουρη πως οι τρεις σταγόνες από τον έναν καφέ που έπεσαν πριν στο χέρι μου μου προκάλεσαν έγκαυμα τρίτου βαθμού και εντελώς φυλακισμένη σε ένα μέρος που δεν υπάρχει διέξοδος.

Γυρίζω το βλέμμα μου στον Άλεξ, ο οποίος στέκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου περιμένοντας το φανάρι να γίνει πράσινο και κοιτάζοντας με μπερδεμένος.

<<Λοιπόν;>> ο Αλεξάντερ σταυρώνει τα χέρια του και με κοιτάζει περιμένοντας μια απάντηση.

Α ναι. Και ο Αλεξάντερ ακριβώς απέναντί μου, ο οποίος μοιάζει αρκετά εκνευρισμένος με την πάρτη μου.

Μπορεί να γίνει πιο σκατά η φάση;

<<Ξέρεις Αλεξάντερ...>> γυρνάω το κεφάλι μου σαν δαιμονισμένη κοιτάζοντας και τους δύο. <<Δεν νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να...>>

<<Ω σε παρακαλώ Φαμπιάνα!>> σηκώνει ψηλά τα χέρια του. <<Σε περίμενα εχθές σαν τον μαλάκα τρεις γαμημένες ώρες! Και όχι απλά δεν εμφανίστηκες, ούτε καν έστειλες ένα μήνυμα να μου πεις ότι δεν θα έρθεις!>> φωνάζει και αναστενάζω.

Γαμώτο θα ένιωθα σίγουρα ενοχές αν αυτή την στιγμή δεν επρόκειτο να διακινδυνεύσει η σχέση μου με τον Άλεξ.

Διότι ναι, αν έρθει εδώ ο Άλεξ και ρωτήσει τι γίνεται, ο Αλεξάντερ θα του πει τα πάντα και έπειτα... Φαμπιάνα είχαμε.

Ξανακοιτάζω τον Άλεξ που ακόμη βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. 

Το φανάρι είναι ακόμη κόκκινο και υπάρχει τρομερή κίνηση, παρόλα αυτά μας κοιτάζει συνέχεια και ορκίζομαι ότι αν μπορούσε να μας σκοτώσει με τα μάτια του θα το είχε ήδη κάνει.

<<Λοιπόν>> γυρνάω αποφασιστικά προς τον Αλεξάντερ. <<Πάρε>> του δίνω τους καφέδες. Διορθώνω το κασκόλ μου ώστε να μην μου σέρνεται στο πεζοδρόμιο και κοιτάζω το χέρι μου. Τρεις κόκκινες κηλίδες έχουν εμφανιστεί και ήδη έχει αρχίσει να πονάει σαν τρελό. <<Μπορείς να έρθεις για ένα λεπτό στο μπάνιο μαζί μου;>> ρωτάω βιαστικά και αν δεν έβλεπα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να ηρεμούν, θα ήμουν σίγουρη πως δεν κατάλαβε Χριστό από ό,τι είπα.

Γυρίζει εκνευρισμένος και ανοίγει την πόρτα του μαγαζιού. Εκείνη την στιγμή το φανάρι γίνεται πράσινο και τα αυτοκίνητα σιγά σιγά σταματάνε.

<<Θα έρθεις ή σκοπεύεις να φύγεις χωρίς να πεις τίποτα; Πάλι;>> ρωτάει ειρωνικά ο Αλεξάντερ και προσπαθώ να του χαμογελάσω.

<<Σε 5 λεπτά έρχομαι>> χαμογελάω με όλα μου τα δοντάκια και προσπαθώ να το παίξω άνετη όταν εκείνος χτυπάει με περίσσια δύναμη την πόρτα του καφέ πίσω του και χάνεται στο μαγαζί.

Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ο Άλεξ με πιάνει από την μέση.

<<Γειά>> αφήνει ένα μικρό φιλί στο στόμα μου. <<Μωρό μου είσαι κατακόκκινη. Αισθάνεσαι καλά;>> φιλάει το μέτωπό μου και με κοιτάζει εξονυχιστικά.

<<Άλεξ! Γειά!>> τσιρίζω και τον αγκαλιάζω φέρνοντας τον χωρίς να το καταλάβει στην θέση που στεκόταν πριν ο Αλεξάντερ. <<Τι λέει; Όλα καλά;>>

Χριστέ μου. Αυτομουτζώνομαι διακριτικά.

Σουφρώνει τα φρύδια του. <<Όλα καλά>> απαντάει διστακτικά και κοιτάζει κάπου πίσω του. <<Με ποιον μιλούσες πριν; Έγινε κάτι;>> 

Γουρλώνω τα μάτια μου.

Ώστε μας είδε ε;

Ναι, ξέρεις, δεν υπήρχε ούτε μισή πιθανότητα να μην μας έβλεπε εφόσον στεκόταν στο ακριβώς απέναντι πεζοδρόμιο, δηλαδή ούτε καν 20 μέτρα μακριά. Είσαι ηλίθια.

Ρίχνω ένα γελάκι. <<Πφστ, ένας σερβιτόρος>> τον τραβάω από το χέρι αλλά εκείνος δεν κουνιέται.

<<Και γιατί είσαι τόσο ταραγμένη;>> ρωτάει και παρόλη την πίεση που του ασκώ εκείνος μένει σταθερός σαν βράχος.

<<Δεν είμαι ταραγμένη>> απαντάω όσο πιο άνετα μπορώ και σηκώνω το χέρι μου κάνοντας το κασκόλ να πέσει για άλλη μια φορά κάτω.

<<Φαμπιάνα;>> ρωτάει την στιγμή που σκύβω για να το μαζέψω και στέκομαι ακίνητη.

<<Ν-ναι;>> νιαουρίζω και αρπάζει το χέρι μου κάνοντάς με να μορφάσω από τον πόνο.

<<Τι έπαθες εδώ;>> κοιτάζει την ανάστροφη της παλάμης μου. <<Κάηκες;>>

<<Λίγο>> ψελλίζω και κοιτάζω διστακτικά πίσω του.

<<Ρε μωρό μου>> παίρνει το χέρι του και το πλησιάζει στα χείλη του. Φιλάει απαλά τα κοκκινωπά σημάδια και με κοιτάζει στα μάτια. <<Γιατί δεν προσέχεις;>>

Ξεροκαταπίνω. Και λιώνω ταυτόχρονα. 

<<Ε έπεσε λίγος καφές και τσουρουφλίστηκα>> λέω παραπονιάρικα και το τραβάω διστακτικά.

Αν δεν το βάλω επειγόντως κάτω από το νερό θα αρχίσω να κλαίω, αλήθεια τώρα.

Κοιτάζει τριγύρω του. <<Που άφησες τους καφέδες;>>

Κοιτάζω και εγώ τριγύρω. 

ΣΚΑΤΑ. 

Τους έδωσα στον Αλεξάντερ.

<<Ε έπεσαν>>

<<Που;>>

<<Κάτω>>

<<Που κάτω παιδί μου;>> κοιτάζει τριγύρω του.

<<Στο μαγαζί εννοώ>> και παραλίγο να πνιγώ την στιγμή που βλέπω από το τζάμι τον Αλεξάντερ να βγαίνει από τις γυναικείες τουαλέτες. <<Μισό λεπτό>>

<<Που πας; Φαμπιάνα, τι στο διάολο;>> με τραβάει από το χέρι ο Άλεξ και τον κοιτάζω αγανακτισμένη.

<<Πηγαίνω να πλύνω λίγο το χέρι μου γιατί πεθαίνω από τον πόνο>> του φωνάζω και τραβάω το χέρι μου. <<Μπορείς να περιμένεις για δύο λεπτά χωρίς να κάνεις άλλες ερωτήσεις;>>

Σηκώνει τα χέρια του ψηλά και απομακρύνεται.

Ξεφυσάω και τον πλησιάζω. <<Συγνώμη. Δεν ήθελα να σου φωνάξω>> φιλάω απαλά τα χείλη του και γνέφει. <<Σε πέντε λεπτά θα γυρίσω. Περίμενέ με εδώ έξω εντάξει;>>

<<Εντάξει>> αφήνει άλλο ένα φιλί στα χείλη μου και μου τα δαγκώνει παιχνιδιάρικα. <<Πέντε λεπτά όμως. Γιατί μπορώ να φάω και εσένα αυτή την στιγμή>>

Ρίχνω ένα γελάκι και μπαίνω μέσα στην καφετέρια γρήγορα. Ψάχνω με το βλέμμα μου τον Αλεξάντερ και τον εντοπίζω να μιλάει με μια από τις σερβιτόρες ακριβώς έξω από τις γυναικείες τουαλέτες.

Σχεδόν τρέχω προς το μέρος του και τον πιάνω από το χέρι.

<<Τι στο-;>> ρωτάει την στιγμή που τον βάζω στις τουαλέτες και κλείνω δυνατά την πόρτα πίσω μας. 

<<Ναι, το ξέρω. Είμαι υπερβολικά γαϊδούρα. Το ξέρω. Δεν χρειάζεται να το πεις!>> μουρμουρίζω και ανοίγω την βρύση για να βάλω το χέρι μου. <<Ήταν λάθος μου που δεν σου τηλεφώνησα και ούτε σου έστειλα μήνυμα εχθές. Με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα αργά το βράδυ>> μονολογώ κοιτάζοντας το χέρι μου. <<Δεν είναι δικαιολογία αυτό, και δεν σου ζητάω ούτε να μου πεις ότι δεν πειράζει ούτε τίποτα παρόμοιο. Απλά συγνώμη>> σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω να στέκεται στηρίζοντας το κορμί του πάνω στην πόρτα, τόσο ώστε να την εμποδίζει να ανοίξει.

<<Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα>> ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους του. <<Όλα κομπλέ>> κάνει να ανοίξει την πόρτα.

<<Περίμενε!>> κλείνω την βρύση και την πόρτα. Ξεφυσάω.

Κλείνω για λίγο τα μάτια μου προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσω τις σκέψεις μου. 

Δεν υπάρχει λόγος να τον αφήνω να πιστεύει ότι υπάρχει περίπτωση εμείς οι δύο κάποια στιγμή στο μέλλον να κάνουμε κάτι. Δεν θέλω να τον αφήσω να τρέφει ελπίδες.

Τα ξανανοίγω και τον κοιτάζω. <<Για να είμαι ειλικρινής... εχθές όλη μέρα το σκεφτόμουν>> παραδέχομαι και με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να χαμογελάει. <<Το αν πρέπει να έρθω ή όχι, εννοώ. Γιατί βασικά εγώ...>>

Με μια απότομη κίνηση με τραβάει στην αγκαλιά του. Πλέον τα πρόσωπά μας απέχουν ελάχιστα εκατοστά και το βλέμμα του είναι συγκεντρωμένο στα χείλη μου.

<<Και εγώ σε σκεφτόμουν>> ψιθυρίζει και γουρλώνω τα μάτια μου. <<Συνέχεια. Από την στιγμή που έγινε το πάρτι. Κάθε μέρα εσένα σκέφτομαι>> 

<<Τ-τι;>> καταφέρνω να ψελλίσω και εκείνη την στιγμή τα χείλη του πέφτουν πάνω στα δικά μου διεκδικώντας ένα απαλό φιλί.

Δεν προλαβαίνω να τραβηχτώ και να τον σπρώξω από πάνω μου και η πόρτα ανοίγει.

Έπειτα νιώθω πως όλα συμβαίνουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Ο Αλεξάντερ ξεκολλάει από πάνω μου σχεδόν αμέσως και η μπουνιά του Άλεξ προσγειώνεται στο πρόσωπό του.

<<ΆΛΕΞ ΟΧΙ!>> τσιρίζω όσο τον βλέπω να ανεβαίνει πάνω από το σώμα του Αλεξάντερ και να συνεχίζει να τον βαράει αλύπητα.

Προσπαθώ να του πιάσω το χέρι αλλά με σπρώχνει μακριά. Σηκώνεται πάνω από τον Αλεξάντερ, με κοιτάζει απογοητευμένος και βγαίνει έξω τρέχοντας.

Και νιώθω πως όλα καταρρέουν ξανά.

~~~

Σε 42 μέρες έχω γενέθλια.

Ναι, έχω ξεκινήσει countdown εδώ και μια εβδομάδα!

#big20s bitchessss.

AAAAAAAAAAAAAAAAAA.

εμ όσον αφορά στο κεφάλαιο....

τα λέμε σύντομα♥