Ρε παιδιά μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί κάνει τόση ζέστη; Λιώνω, κυριολεκτικά, κάθε φορά που βγαίνω έξω.

Να θες να βγεις με γκομενάκι, να έχεις βαφτεί και ντυθεί σαν λατέρνα και με το που βγαίνεις έξω το μακιγιάζ να γίνεται κώλος. Ε όχι ρε φίλε. Ε όχι.

Επίσης, σας έχω νεάκια. Δεν σας λέω από τώρα τι, αλλά να έχετε το νου σας στα στόρυ που θα ανεβάζω στο κανονικό μου προφίλ στο ινστα (riri_zoits) γιατί μαζί με μια φίλη μου θα κάνουμε κάτι παααααρα πολύ ωραίο και ανυπομονώ να το δείτεεε♥

Επίσης έχω κάνει ένα μπακ απ προφίλ στο γουατπαντ. Αν θέλετε ρίξτε ένα φολλοου να μαζευτούμε πολλές και εκεί: Riaa__ztk

Εντάξει, τελείωσα με το παραλήρημα, ας περάσουμε στο κεφάλαιο♥

~~~

Αυτό το εκκρεμές μέσα μου δεν έχει σταματήσει να κουνιέται.

Το θέλω, δεν πρέπει, το θέλω, δεν πρέπει, το θέλω, δεν πρέπει...

Κοιτάζω τον Άλεξ που παρακολουθεί αμέριμνος τα Φιλαράκια στην τηλεόραση και ξεφυσάω.

Τι σκατά πηγαίνει λάθος μαζί μου; Που είναι η τσαμπουκαλού η Άνα; Η Άνα που ποτέ της δεν λογάριαζε τους άλλους και έκανε πάντα ό,τι της ερχόταν στο κεφάλι; Η Άνα που κάποτε...

Κάποτε. Αυτό ακριβώς.

Άλλαξα σωστά; Κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να σκέφτομαι πως ήμουν τότε ή πως θα ήμουν τώρα αν δεν είχα αλλάξει. Έτσι δεν είναι;

Ο Άλεξ τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και φωλιάζω στην αγκαλιά του. Το άρωμά του γεμίζει τα ρουθούνια μου, με κάνει να αισθάνομαι λες και είμαι σπίτι.

Αρπάζω το χέρι του και το φέρνω πιο κοντά μου κάνοντάς τον να γελάσει και να με φιλήσει στο μέτωπο. <<Όλα καλά;>> ρωτάει με τα μάτια του καρφωμένα στην τηλεόραση.

Όχι. Τίποτα δεν είναι καλά.

Η ώρα περνάει και εγώ αντί να απολαμβάνω τις στιγμές μου μαζί του, και να αναπληρώνω τα τόσα χρόνια που χάσαμε, κάθομαι και αναλύω στο κεφάλι μου όλες τις βλακείες που έχω κάνει.

Και που πρόκειται να κάνω.

Διότι όσο και αν ξέρω πως ο Άλεξ σίγουρα θα θυμώσει, ή ακόμη μπορεί και να με χωρίσει, αν μάθει ότι θα βγω με τον Αλεξάντερ, άλλο τόσο ένα κομμάτι μέσα μου, ένα ηλίθιο κομμάτι πακέτο της παλιάς Άνας, θέλει να βγει, να διασκεδάσει και να μην την νοιάζει τίποτα.

Είμαι ή δεν είμαι μετά για κρέμασμα;

<<Ναι ναι>> ψιθυρίζω και φιλάω την ανάστροφη της παλάμης του. Τυλίγομαι περισσότερο με την κουβέρτα μου και σκεπάζω και τα δικά του πόδια. Ο καιρός τις τελευταίες μέρες δεν είναι και ο καλύτερος και έχει αρχίσει όντως να χειμωνιάζει.

Ακόμη και αυτό προτιμώ να κάτσω να το αναλύσω σε μια έκθεση 800 λέξεων, παρά να αποφασίσω αν θέλω να βγω με τον Αλεξάντερ ή όχι.

<<Κρυώνει το κορίτσι μου;>> παίρνει το τηλεχειριστήριο και κλείνει την τηλεόραση πάνω στην στιγμή που ο Ρος ήταν έτοιμος να πει το όνομα της Ρέιτσελ ενώ παντρεύεται την Έμιλυ.

Κουκουλώνομαι περισσότερο με την κουβέρτα. <<Ε λίγο>>

Με πιάνει από την μέση και με τραβάει περισσότερο προς το μέρος του μέχρι που κάθομαι πάνω στα πόδια του με την κουβέρτα να μας σκεπάζει πλέον και τους δύο. <<Ε να σε ζεστάνουμε τότε>> ψιθυρίζει χαμογελαστός και κάθομαι να τον παρατηρήσω για λίγα δευτερόλεπτα.

Πόσο ξέγνοιαστος και όμορφος και ήρεμος είναι...

Επίσης, πόσο πολύ θα νευριάσει και εξοργιστεί και θυμώσει μαζί μου αν του πω ότι ο Αλεξάντερ μου είπε πως με περιμένει στο κλαμπ για να πιούμε μαζί ένα ποτάκι;

Γνέφω και τον φιλάω εγώ πρώτη. Ένα απαλό και φαινομενικά αθώο φιλί στα χείλη του. 

Τραβιέμαι πίσω αλλά το χέρι του στον αυχένα μου με σπρώχνει ξανά προς τα χείλη του.

<<Μωρό μου τι συμβαίνει;>> ρωτάει όταν βλέπει ότι διστάζω να τον φιλήσω περισσότερο. <<Τι σκέφτεσαι;>>

<<Τίποτα>> ψεύδομαι  αλλά αποφεύγω να τον κοιτάξω στα μάτια.

Είναι μια από αυτές τις στιγμές που αναζητώ την χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Αυτή, ξέρετε, αυτή την αυτοπεποίθηση που είχα στο Daddy... Μάλλον μαζί με το όνομα έδιωξα και ό,τι συνδεόταν μαζί του.

Που από την μια ναι μεν ήταν το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω...

Αλλά από την άλλη...

Να. Έτσι όπως με κοιτάζει ας πούμε τώρα ο Άλεξ. Αν ήμουν η Άνα αυτή την στιγμή, θα του έλεγα στα ίσα τι είχε γίνει και δεν θα τον άφηνα καν να μου πει την γνώμη του. Απλά θα του το δήλωνα και τέλος.

Τώρα όμως που η φίλη σας έχει γυρίσει 180 μοίρες και πλέον έχει γίνει άλλος άνθρωπος... χμ, τώρα είναι που δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μισή λέξη.

<<Φαμπιάνα τι συμβαίνει;>>

Είδατε; Ακόμη και ο ίδιος του, μετά από πολλές προσπάθειες, συμβιβάστηκε και επιτέλους με φωνάζει με το όνομα που θέλω.

Ακόμη και ο πιο δύσκολος χαρακτήρας δηλαδή, συμβιβάστηκε.

Εγώ πότε σκατά θα αποδεχτώ ότι η Άνα δεν μπορεί να ξετρυπώνει στις σκέψεις μου και να τις κάνει άνω-κάτω;

Χουχουλιάζω στην αγκαλιά του και εκείνος τυλίγει σφιχτά τα χέρια του γύρω από την μέση μου. <<Απλά μου έχεις λείψει>> 

Δεν λέω ψέματα. Εννοείται. Τόσα χρόνια ήταν μακριά μου. Προφανώς και μου έχει λείψει. Μέσα σε δύο εβδομάδες δεν προλαβαίνεις να κάνεις και πολλά πράγματα.

Αλλά... δεν του λέω και την αλήθεια.

Γιατί είμαι κότα.

<<Μωρό μου>> γουργουρίζει σαν γατούλης και χαμογελάω. <<Νομίζω τις τελευταίες μέρες σου έχω δείξει υπερβολικά πολλές φορές πόσο μου έχεις λείψει. Θες να στο υπενθυμίσω για άλλη μια φορά;>> αφήνει μικρά φιλιά στο μάγουλό μου και παίρνω μια κοφτή ανάσα.

Σεξ! Πως δεν το σκέφτηκα;

Είναι πολύ απλό. Θα κάνουμε σεξ, για 56η φορά μέσα στις τελευταίες δύο εβδομάδες, και έπειτα αφού χαλαρώσει και ηρεμήσει θα του το αναφέρω.

Τι; Λέτε να μου φέρει την παντόφλα στο κεφάλι;

Κάνει την κίνηση και μου βγάζει την μπλούζα. Πλέον είμαι με το σουτιέν πάνω του, όμως τον αγκαλιάζω σαν γιγαντιαίο αρκούδο, όχι γιατί δεν θέλω να το κάνουμε, αλλά γιατί φοβάμαι για την αντίδρασή του.

Ανασηκώνομαι και τον κοιτάζω. Τα μάτια του έχουν γίνει σκούρα μπλε, πράγμα που ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει και αν μη τι άλλο αν αυτή την στιγμή δεν κλωθογύριζε ο Αλεξάντερ και το ποτό στο μυαλό μου, σίγουρα θα του έβγαζα.

Αφήνει μικρά φιλιά στο στον λαιμό και στο στήθος μου, και εγώ, Χριστέ μου, ούτε καν μπορώ να τα απολαύσω.

Τα μάτια μου είναι εντελώς γουρλωμένα και τον παρατηρώ έτσι όπως το συνεπαίρνει το πάθος και ετοιμάζεται να βγάλει την δική του μπλούζα.

<<Άλεξ...>> μουρμουρίζω και μουγκρίζει. <<Άλεξ θέλω να σου πω>> ξαναλέω και αυτή την φορά όντως απομακρύνεται.

Για να βγάλει την μπλούζα του, να την πετάξει στην άκρη του καναπέ και να μου ορμήξει ξανά.

<<Μετά μωράκι...>> λέει πάνω στα χείλη μου και, γαμώτο, όσο δεν θέλω να το κάνω, άλλο τόσο αναγκάζω τον εαυτό μου να τον σπρώξει από τους ώμους και να διώξει αυτές τις χειλάρες πάνω από τα δικά μου.

<<Είσαι το αγόρι μου, σωστά;>> γνέφει <<Εφόσον είσαι το αγόρι μου, πρέπει να σου μιλάω όταν έχω κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι;>>

<<Σε πείραξε κάποιος;>> αμέσως τον νιώθω να τσιτώνεται από κάτω μου και τα χέρια του στην μέση μου να με κρατάνε ακόμη πιο δυνατά.

Τώρα θα είναι κακία αν του πω ότι όντως με πείραξε κάποιος, απλά και μόνο για να δω την αντίδρασή του; Λες να με πετάξει στο κρεβάτι και να μου αλλάξει τα φώτα;

<<Όχι όχι>> χαμογελάω και προσπαθώ να επιβάλλω στον εαυτό μου να μην τσιρίξει από την χαρά του <<Δεν έγινε κάτι>>

<<Ε τότε;>>

Ξεροκαταπίνω.

Όχι, ξέρεις κάτι;

Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Έτσι δεν λένε;

Σκύβω το κεφάλι μου και προσπαθώ να ηρεμήσω το τρέμουλο στα χέρια μου.

<<Άνα;>>

Ήταν τώρα ανάγκη να με φωνάξει με αυτό το όνομα;

<<Θυμάσαι στο χάλουγουιν πάρτυ που είχαμε πάει πριν δύο εβδομάδες;>>

Καλύτερα σιγά σιγά. Μην μου μείνει στον τόπο.

Σταυρώνει τα χέρια του. <<Ναι>>

<<Θυμάσαι που είχα καθίσει στην κουζίνα και...>> μαζεύω τα μαλλιά μου από την μια πλευρά <<...και μιλούσα με κάποιον...>>

Σηκώνει το φρύδι του. <<Σου έκανε κάτι ο παπάρας;>>

Συγκρατιέμαι να μην γελάσω. <<Όχι δεν μου έκανε κάτι>>

<<Είσαι σίγουρη;>> ξαναρωτάει και πλέον ναι, είμαι σίγουρη, μόλις του εξαφανίστηκε όλη η ερωτική διάθεση.

Μπράβο Φαμπιάνα. Έκανες την τύχη σου. Μπράβο είσαι η καλύτερη!

Ανάσα. <<Απλά τον είδα σήμερα το πρωί στο Coffeegasm και μου ζήτησε να βγούμε σήμερα το βράδυ εκεί και απλά από εκείνη την στιγμή αμφιταλαντεύομαι διότι δεν ξέρω αν θέλω να πάω γιατί από την μια σκέφτομαι εσένα και το πως θα το πάρεις όλο αυτό, σκεπτόμενος και το γεγονός ότι φιλήθηκα μαζί του πριν δύο εβδομάδες μόνο και μόνο για να του την σπάσω και μάλλον αυτό τον έκανε να πιστεύει ότι ίσως και να τρέχει κάτι παραπάνω μαζί μας και από την άλλη σκέφτομαι πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι μαζί του εφόσον έχω εσένα γιατί σε αγαπώ πιο πολύ από τον καθένα και δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο ούτε καν για να σε κάνω να ζηλέψεις, όπως πολλές φορές πρότεινε η χαζή η Νάιλα, και απλά ήθελα να το ξέρεις γιατί είσαι το αγόρι μου και μοιραζόμαστε τα πάντα και θα έσκαγα αν δεν το έλεγα>> το λέω όλο αυτό με μια ανάσα κοιτάζοντας σε οποιοδήποτε μέρος του σπιτιού, πέρα από τα μάτια του.

Παίρνω γρήγορες ανάσες και τον κοιτάζω. Είναι ανέκφραστος, πράγμα κακό γιατί μπορεί κάλλιστα με ένα τέτοιο ύφος να γυρίσει και να μου πει "Χωρίζουμε" αλλά από την άλλη δεν είναι έξαλλος. Κάτι είναι κι αυτό.

<<Μάλιστα>> σχολιάζει και έπειτα με κατεβάζει από πάνω του. 

<<Θύμωσες;>> ψιθυρίζω και παίρνω την μπλούζα μου για να με καλύψω.

<<Όχι>> απαντάει κοφτά αλλά δεν σηκώνεται από τον καναπέ, όπως περίμενα. 

<<Σίγουρα;>> επιμένω και νιώθω πως είναι έτοιμος να με χαστουκίσει.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Κι άλλη μια.

Κι άλλη μια.

Κι άλλη μια.

Και δεν μιλάει.

Βάζω με αργές κινήσεις την μπλούζα μου. Έπειτα εκείνος σηκώνεται, παίρνει την δική του και την φοράει.

<<Σε παρακαλώ, μην κάνεις έτσι>> σηκώνομαι όρθια και κάνω κίνηση τον αγκαλιάσω. Παραδόξως με αφήνει.

<<Σε εμπιστεύομαι>> λέει τελικά και τον κοιτάζω έκπληκτη. <<Ξέρω πως δεν θα κάνεις τίποτα μαζί του. Σε εμπιστεύομαι>> λέει ξανά και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου.

Με αγαπάει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

<<Δεν θέλω να είμαι εμπόδιο για την διασκέδασή του>> λέει ξανά και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου. <<Και δεν θέλω να σκέφτεσαι την αντίδρασή μου. Έχουμε σχέση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίρνεις την άδειά μου για να κάνεις οτιδήποτε>>

Σηκώνομαι στις μύτες και τον φιλάω χωρίς να προλάβει να πει κάτι άλλο.

Μπορώ να ερωτευτώ αυτόν τον άνθρωπο περισσότερο;

Πάντα υπάρχει χώρος για λίγο ακόμη.

~~~

Αχ Άλεξ αγόρι μου.

Το γεγονός ότι οι χαρακτήρες έχουν αλλάξει ΤΡΕΛΑ από το Daddy στο Babygirl δεν είναι φοβερό; Τι πιστεύετε;