Πριν λίγο είχα ένα μικρό mental breakdown και ο μόνος τρόπος να ξεχαστώ είναι τα βιβλία μου.

Οπότε ορίστε ένα κεφάλαιο από μια τρελαμένη, έτοιμη να πέσει από το μπαλκόνι, με ένα κεφάλι έτοιμο να εκραγεί από το πολύ διάβασμα Ρία♥

Μου λείψατε. Ελπίζω να είστε όλοι και όλες καλά.

~~~

<<Συγγνώμη που άργησααα!!!>> μπαίνω αλαφιασμένη στο Coffegasm και εντοπίζω την Νάιλα με την Ντανιέλα να κάθονται στο πλέον συνηθισμένο μας booth. <<Ακόμη δεν παραγγείλατε;>>

Η Νάιλα σηκώνει τα φρύδια της. <<Τι εννοείς κούκλα μου; Ήπιαμε τους καφέδες μας και η σερβιτόρα καθάρισε κιόλας το τραπέζι>> περνάει την τσάντα της πάνω από τον ώμο της. <<Ευτυχώς που είπες πως δεν θα αργήσεις>> σχολιάζει ειρωνικά και ξεφυσάω.

Μου αρέσει που του το είπα. Δεν προλαβαίνουμε να το κάνουμε ΚΑΙ στο μπάνιο...

Εγώ το είπα, εγώ το άκουσα.

Ο ασυγκράτητος Άλεξ ήθελε να το κάνουμε και στο ασανσέρ, αλλά ευτυχώς τελευταία στιγμή έκλεισε η πόρτα και τον άφησα μέσα μόνο του. Βέβαια όσο κατέβαινα γρήγορα τις σκάλες, τον άκουγα να βρίζει, αλλά δεν πειράζει.

Με έχει ξεζουμίσει. Αλήθεια. Δεν ξέρω καν πως μπορώ και λειτουργώ μετά από τόση συνουσία. 

<<Κορίτσια αλήθεια σόρυ>> ξαναλέω και η Ντανιέλα χαμογελάει πονηρά. <<Καταλαβαίνετε... Με τον Άλεξ δεν ξεκολλάμε>> στηρίζω το πρόσωπο στα χέρια μου και κοιτάζω χαμογελαστή έξω από το παράθυρο.

<<Ναι, το έχουμε καταλάβει>> ξανασχολιάζει η Νάιλα εκνευρισμένη. <<Όλο σεξ, σεξ, σεξ... σαν τα κουνέλια κάνετε>>

Σμίγω τα φρύδια μου. <<Μπορείς να μου πεις ποιο είναι το πρόβλημά σου;>>

Δεν συνηθίζει να αντιδρά έτσι. Και ναι, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το ότι ακουγόμαστε με τον Άλεξ δεν την ενοχλεί. Εξ αρχής μου είχε τονίσει ότι δεν έχει τέτοια θέματα.

Τι στο καλό έπαθε έτσι ξαφνικά;

<<Το πρόβλημά μου είναι ότι εχθές όλο το βράδυ ακουγόσασταν όπως επίσης και σήμερα το πρωί και δεν κοιμήθηκα καθόλου>> 

<<Σου ζήτησα συγγνώμη. Δεν θα επαναληφθεί!>>

<<Ναι, καλά. Σε πίστεψα τώρα!>>

Ετοιμάζομαι να της απαντήσω, αλλά το χέρι της Ντανιέλα στο πόδι μου, με σταματάει. <<Ε βασικά...>> με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. <<Φαμπιάνα, πήγαινε να πάρεις καφέ για να πάμε σιγά σιγά προς την σχολή ε...>>

Γνέφω και κοιτάζω άλλη μια φορά την Νάιλα που είναι κολλημένη στην οθόνη του κινητού της.

<<Εντάξει>> ψελλίζω και βγάζω το πορτοφόλι μου. <<Θέλετε μήπως κάτι εσείς;>>

<<Να τελειώνεις γιατί έχουμε αργήσει>> πετάει η φίλη μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Την δικαιολογώ μόνο αν έχει περίοδο.

Αλλιώς... τι φάση; Σήμερα το πρωί πριν φύγει ήταν όλα καλά. Τι στο καλό έπαθε στο μεσοδιάστημα;

Κρατιέμαι να μην βρίσω δυνατά από τα νεύρα μου και ακουμπώ με περίσσια δύναμη το πορτοφόλι μου πάνω στον πάγκο. <<Έναν καπουτσίνο μέτριο, παρακαλώ>> λέω στην κοπέλα που με κοιτάζει σαν εξωγήινος.

<<Φαμπιάνα;>> ακούγεται μια έκπληκτη φωνή από μπροστά μου και σηκώνω το κεφάλι μου.

Όκευ. Αυτές οι ματάρες και αυτά τα ζουμερά χείλη κάτι μου θυμίζουν...

Στενεύω τα μάτια μου.

ΩΠΑ.

ΚΑΤΣΕ.

Είναι ο-; 

<<Αλεξάντερ;>> ρωτάω για επιβεβαίωση και γνέφει αφήνοντας την πιατέλα με τα κουλουράκια δίπλα στον πάγκο. 

Παίρνω μια κοφτή ανάσα όσο τον βλέπω να βγαίνει από εκεί και να έρχεται προς το μέρος μου με μεγάλα βήματα. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με αγκαλιάζει.

Με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω τα κορίτσια που έχουν μείνει κάγκελο απολαμβάνοντας το θέαμα.

<<Τι κάνεις;>> ρωτάει ο Αλεξάντερ και απομακρύνεται από πάνω μου. Μια μπούκλα του πέφτει στα μάτια του και απλώνω το χέρι μου για να την διώξω.

Και έπειτα κοκκαλώνω.

<<Εεε>> μαζεύω απότομα το χέρι μου και εκείνος χαμογελάει. <<Πολύ καλά. Ε-εσύ;>>

Έχω κοκκινήσει; Έχω γίνει ντομάτα, έτσι δεν είναι;

<<Τέλεια>> σταυρώνει τα χέρια του και κοιτάζει κάπου πίσω μας. <<Έχω να σε δω από το πάρτυ, στο σπίτι εκείνου του παιδιού>>

Για θυμήσου λίγο τι έκανες σε εκείνο το πάρτυ...

Α ΝΑΙ. ΤΟΝ ΦΙΛΗΣΑ.

ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ.

<<Ναι>> τρίβω το σβέρκο μου. Αισθάνομαι άβολα, έτσι; Και το έχει καταλάβει. Έτσι; <<Βασικά... νόμιζα... εμ νόμιζα πως μου είχες πει ότι δουλεύεις μόνο το Σ/Κ εδώ>> πετάω και από μέσα μου προσεύχομαι όντως να μου έχει πει κάτι τέτοιο και να μην το έβγαλα από το μυαλό μου.

Γιατί το μόνο ουσιαστικό πράγμα που θυμάμαι από εκείνο το βράδυ είναι ότι 1) έγινα κουρούμπελο, 2) φασώθηκα με τον Αλεξάντερ για να την σπάσω στον Πινόκιο 3) το έκανα με τον Πινόκιο στην τουαλέτα.

Χριστέ μου. Πόσο τραγική είμαι;

Χαμογελάει διάπλατα. <<Το θυμάσαι;>>

Με τα βίας, καλέ μου. Μην χαίρεσαι.

<<Ε ναι, εννοείται>>

<<Η αλήθεια είναι πως όντως δουλεύω το Σ/Κ στο κλαμπ εδώ, αλλά έχει μια εβδομάδα που ξεκίνησα και στην καφετέρια. Πως και δεν σε πέτυχα;>>

Εμ βασικά με ξεζούμιζε ο Άλεξ στο κρεβάτι αυτή την μια εβδομάδα χεχ.

<<Δεν έτυχε>> η κοπέλα αφήνει τον καφέ δίπλα μου και ανοίγω το πορτοφόλι μου.

Το χέρι του Αλεξάντερ με σταματάει και τον κοιτάζω μπερδεμένη. <<Κερασμένος από το κατάστημα>> μου λέει κλείνοντας το μάτι και η κοπέλα χαμογελάει πονηρά.

<<Δεν είναι ανάγκη>> ξανακάνω μια προσπάθεια αλλά πάλι με σταματάει.

<<Σε παρακαλώ>> με κοιτάζει σαν κουτάβι και χαμογελάω σφιγμένη.

Χριστέ μου, γιατί είναι τόσο γλυκός;

Παίρνω τον καφέ, που παρεμπιπτόντως καίει λες και τον είχαν μέσα στα καζάνια της κολάσεως, και κλείνω το πορτοφόλι μου. <<Ευχαριστώ πολύ για τον καφέ. Την επόμενη φορά δικά μου>>

Κοιτάζω φευγαλαία προς τα κορίτσια που έχουν σηκωθεί όρθιες και μου κάνουν νοήματα ότι πρέπει να φύγουμε. 

<<Πότε θα είναι η επόμενη φορά, λοιπόν;>> ρωτάει ο Αλεξάντερ και μένω κάγκελο.

Έλα μου;

Εγώ από ευγένεια το είπα, έτσι δεν είναι; Όχι, ότι δεν το εννοούσα, αλλά...

ΑΛΛΑ ΣΚΑΤΑ ΤΑ ΕΚΑΝΑ.

Ξεροκαταπίνω. <<Βασικά... κοίτα...>>

<<Αν θέλεις σήμερα το βράδυ έλα για ένα ποτό εδώ>> απλώνει το χέρι του κάπου πίσω και βγάζει ένα στυλό. Παίρνει από το γκισέ της καφετέριας μια καρτούλα και γράφει κάτι. <<Ορίστε>> μου δίνει την καρτούλα και την παίρνω χωρίς να τον κοιτάξω. <<Το κινητό μου>>

<<Ε-ευχαριστώ... ε εννοώ...>> και επίσημα έχω χάσει τα λόγια μου.

Μόλις μου έδωσε ο Αλεξάντερ το κινητό του;

Μόλις πήρα το κινητό κάποιου κούκλου χωρίς ΚΑΝ να του την πέσω;

<<Θα σε περιμένω>> μουρμουρίζει και τον κοιτάζω στα μάτια. <<Τα λέμε>> με προσπερνάει με ένα χαμόγελο και φεύγει.

<<ΚΟΥΝΗΣΟΥ>> φωνάζει η Νάιλα και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Σχεδόν τρέχω προς τα κορίτσια ενώ προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε μόλις τώρα.

<<Πάμε>> λέω και βγαίνω πρώτη έξω. 

<<Κάτσε, κάτσε...>> με σταματάει η Ντανιέλα πιάνοντας με από το μπράτσο. <<Τι χαρτάκι είναι αυτό;>>

Αρπάζω την τσάντα μου από τα χέρια της και χώνω βιαστικά το πορτοφόλι μου. <<Η... η απόδειξη είναι>> πετάω το χαρτάκι μέσα και την κλείνω με γρήγορες κινήσεις.

<<Η... η απόδειξη ε;>> με κοροϊδεύει η Νάιλα με σταυρωμένα χέρια. <<Εγώ γιατί νομίζω ότι ο Αλεξάντερ σου έδωσε το κινητό του;>>

Σηκώνω απότομα το κεφάλι μου. <<Π-που τον ξέρεις;>>

Αν μου πει ότι έχουν και κοινό παρελθόν θα βγω στον δρόμο να με πατήσει τώρα ένα αυτοκίνητο.

Ρίχνει ένα γελάκι και με τραβάει για να περπατήσω μαζί τους. <<Από τον στρατό. Μεγάλη ιστορία>> την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό και με σπρώχνει. <<Χαζή είσαι παιδί μου; Ολόκληρο πάρτυ Χάλογουιν διοργανώσαμε, δεν θα ήξερα ποιος ανέλαβε το μπαρ;>>

<<Κούκλος όμως ε>> πετάγεται η Ντανιέλα και κάνει αέρα με τα χέρια της. <<Ωραίο μωρό>> επαναλαμβάνει και την πιάνω να με κοιτάζει πονηρά.

<<Σταματήστε!>> 

<<Θα τον πάρεις τηλέφωνο;>> ξαναρωτάει η Ντανιέλα.

<<Όχι>>

<<Μα γιατί;>>

<<Γιατί δεν πρέπει!>>

<<Γιατί δεν πρέπει;>>

Σταματάω απότομα και τις κοιτάζω. <<Το ότι μου έδωσε τον αριθμό του και θέλει να βγούμε το βράδυ, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Είμαι με τον Άλεξ. Και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό σύντομα>>

Κλείνω με δύναμη το στόμα μου και γουρλώνω τα μάτια μου.

<<ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΣΗΜΕΡΑ;>> φωνάζουν ταυτόχρονα και κανα δύο άτομα μας κοιτάζουν περίεργα.

Ξεφυσάω και τις πιάνω από τα χέρια. <<Ναι>>

<<Και δεν θα πας;>> ρωτάει η Νάιλα και γνέφω αμέσως. <<Καλά, είσαι χαζή παιδί μου;>>

<<Καλά κάνει>> πετάγεται η Ντανιέλα. <<Αν όντως θέλει να χτίσει κάτι σοβαρό με τον Άλεξ, πρέπει να είναι κυρία απέναντί του>> γνέφω επανειλημμένα και της σφίγγω το χέρι.

<<Μα θα είναι κυρία απέναντί του. Για ένα ποτό θα βγει με τον άνθρωπο. Σιγά>>

<<Αν το μάθει ο Άλεξ...>> ξεκινάω να πω αλλά με σταματάει.

<<Σοβαρέψου κούκλα μου! Ο Αλεξάντερ είναι φίλος σου. Αν θέλεις θα βγεις μαζί του, όποτε θέλεις. Δεν θα ρωτήσεις κανέναν Άλεξ!>>

Σκύβω το κεφάλι μου.

Είναι η κατάλληλη στιγμή να της πω ότι με αυτόν φιλιόμουν στο πάρτυ πριν μας δει ο Άλεξ ή όχι;

<<Ό,τι νομίζεις εσύ φίλη>> με αγκαλιάζει από τους ώμους η Ντανιέλα. <<Αν αισθάνεσαι άβολα, στείλτου ένα μήνυμα και πες του ότι κάτι προέκυψε. Δεν θα χαλάσει ο κόσμος>>

<<Άντε μωρέ χαζό>> με αγκαλιάζει και η Νάιλα. <<Τα δικά σου προβλήματα να είχα...>>

<<Γιατί εσύ τι προβλήματα έχεις;>> σηκώνω το φρύδι μου και την κοιτάζω με απορία.

Κοιτάζει την Ντανιέλα.

Και μετά πάλι εμένα.

Και μετά ξανά την Ντανιέλα.

Και μετά ξανά εμένα.

<<Τίποτα το σπουδαίο μωρέ>> τυλίγει το χέρι της γύρω από τον καρπό μου. <<Πάμε;>> μας τραβάει και τις δυο και προπορεύεται.

Κοιτάζω την τσάντα μου.

Όχι. Όχι. Όχι.

Δεν θα τον πάρεις τηλέφωνο.

Τέλος.

~~~

Τα φιλιά μου♥