Κάθε φορά που έχω εξεταστική με πιάνει τρελό άγχος. Νομίζω ότι πρέπει να τσιλάρω λίγο ουφ.

Βαθιές ανάσες.

Χοδερ.

~~~

Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το ξυπνητήρι μου που κουδουνίζει σαν τρελό.

Απλώνω το χέρι και απλά το ρίχνω κάτω για να σταματήσει. Και νομίζω πως σταμάτησε. Οριστικά αυτή την φορά.

Δεν κάθομαι ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω στο κρεβάτι. Σηκώνομαι αμέσως όρθια και πηγαίνω στην κουζίνα.

Όλα είναι όμορφα. Όλα μοιάζουν τέλεια.

Μπορεί ακόμη να είναι 7μιση το πρωί, μπορεί να κοιμήθηκα ελάχιστα εχθές το βράδυ, αλλά νιώθω υπέροχα.

Και τις τελευταίες δύο εβδομάδες νιώθω άλλος άνθρωπος. 

Βγάζω δύο κούπες από το ντουλάπι και ανάβω την καφετιέρα χωρίς να φύγει το χαζό χαμόγελο από τα χείλη μου.

Δύο εβδομάδες.

Είναι εδώ. Τον έχω δίπλα μου για δύο ολόκληρες εβδομάδες.

Και σε καμία περίπτωση δεν τον έχω χορτάσει. Ούτε εκείνος, από ό,τι έχω καταλάβει.

Τα πρωινά πηγαίνω στην σχολή και εκείνος στις προπονήσεις. Σχεδόν πάντα μαζί γυρίζουμε. Συναντιόμαστε στο Coffeegasm και μετά ερχόμαστε ή εδώ ή πηγαίνουμε στο σπίτι του.

Και, Χριστέ μου... τόσο σεξ είχα να κάνω... βασικά, όχι, ποτέ δεν έκανα τόσο πολύ σεξ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα στην ζωή μου.

Το θέμα είναι όμως πως... ποτέ δεν ήταν σαρκικό όλο αυτό το... το μεταξύ μας. Ποτέ δεν τον ήθελα απλά για το σεξ. 

Είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Εξ αρχής ήταν.

Το χαρακτηριστικό κλικ της καφετιέρας ακούγεται και σχεδόν αμέσως γεμίζω τις δύο κούπες με αχνιστό καφέ φουντούκι.

Τα χέρια μου τρέμουν, όπως κάθε πρωί. Όταν τα βράδια μένουμε εδώ, κάθε πρωί ξυπνάω πιο πριν από αυτόν και πάντα περισσότερο αγχωμένη από όσο θα έπρεπε.

Θέλω όλα να είναι τέλεια. Για μια φορά πρέπει όλα να είναι τέλεια.

Παίρνω τις κούπες με τον καφέ και επιστρέφω στο δωμάτιό μου κλείνοντας την πόρτα απαλά με το πόδι μου. Αφήνω και τις δύο στο κομοδίνο και έπειτα ξαναχώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα.

Έχω πει ότι είναι κούκλος; Ακόμη και όταν κοιμάται. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει αυτό...

Τον πλησιάζω περισσότερο μέχρι που το σώμα μου κολλάει πάνω στο δικό του.

Ξέρω πως θα τον κάνω να ξυπνήσει! 

Εξάλλου μου το έχει πει και ο ίδιος του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξυπνάει. Και, ω ναι, τώρα που το σκέφτομαι, είναι όντως...

Ακουμπάω το χέρι μου απαλά στο στομάχι του και αμέσως τσιτώνεται. Πνίγω ένα γελάκι όσο το χέρι μου μπαίνει μέσα από το μποξεράκι του και...

Ανοίγει τα μάτια του.

<<Καλημέρα και σε εσένα μωρό μου>> μουρμουρίζει και χαμογελάω μέχρι τα αφτιά.

Αφήνω ένα φιλί στα χείλη του. Γαμώτο, δεν μπορώ να χορτάσω. Θέλω να παίρνω συνέχεια δόσεις Άλεξ. Συνέχεια. Κάθε μέρα. Κάθε λεπτό.

<<Καλημέρα>> γουργουρίζω και δαγκώνω τα χείλη μου όσο προσπαθώ να κατεβάσω το μποξεράκι του λίγο περισσότερο.

<<Θα με πεθάνεις εσύ γαμώτο>> με τραβάει περισσότερο προς το μέρος του και κολλάει τα χείλη μας ενώ με το χέρι μου συνειδητοποιώ ότι τελικά χρειάζεται λίγη βοήθεια εκεί κάτω.

Με βιαστικές κινήσεις τον καβαλάω και μπαίνω κάτω από το παχύ πάπλωμα. Τα χείλη μου δεν ξεκολλούν από τα δικά του και... αγκχ η σκέψη να αποτελειώσω ό,τι ξεκίνησα είναι πραγματικά δελεαστική, αλλά η Νάιλα στο διπλανό δωμάτιο μάλλον θα έχει αντίθετη άποψη.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες που μένουμε εδώ, της έχω ζητήσει, όχι και με τον πιο ευγενικό τρόπο, να πάρει τον κώλο της και να εξαφανιστεί από το σπίτι. Τις πρώτες μέρες, όντως είχε φύγει και κατά ομολογία της είχε πάει να μείνει με την Ντανιέλα.

Αλλά την προηγούμενη Παρασκευή ήρθε σπίτι, χωρίς να πάρει τηλέφωνο, μας είδε με τον Άλεξ να το κάνουμε στον καναπέ και το μόνο που είπε όσο εμείς προσπαθούσαμε να μαζευτούμε ήταν: "Θα είμαι στο δωμάτιο μου, χωρίς να κάνω κανένα θόρυβο, προσποιούμενη ότι δεν υπάρχω". Και απλά μας προσπέρασε και όντως κλειδώθηκε στο δωμάτιό της.

Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο όντως προσπαθήσαμε να μην την ενοχλούμε, διότι πραγματικά, όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, το κάνουμε! Και δεν υπερβάλλω καθόλου. Μπορεί να γκρινιάζω λιγάκι στον Άλεξ, αλλά προφανώς και θέλω να το κάνουμε συνέχεια.

Τι; Απλά αναπληρώνουμε τον χαμένο χρόνο.

<<Μου έλειψες τόσο πολύ>> λέει πάνω στα χείλη μου και η καρδιά μου φτερουγίζει. <<Τόσο γαμημένα πολύ>>

Τον φιλάω στο γυμνό του στέρνο και κατεβαίνω όλο και περισσότερο προς τα κάτω.

Δεν προλαβαίνει να πει κάτι, τυλίγω το στόμα μου γύρω του και τον κοιτάζω πεταρίζοντας τα βλέφαρά μου. Είναι κούκλος από όλες τις οπτικές γωνίες, ιδίως από εδώ κάτω.

<<Μην. Τολμήσεις. Να. Σταματήσεις>> με απειλεί και τραβιέμαι λίγο για να γελάσω. Ξέρει τι λέει. Τον έχω βασανίζει αρκετά τις τελευταίες μέρες ως προς αυτό το κομμάτι. Και το απολαμβάνω απίστευτα. Εκείνος πάλι, καθόλου.

Τον γλύφω χωρίς να χάσω την οπτική επαφή μας και όταν τα χέρια του τραβούν λίγο πιο δυνατά τις ρίζες των μαλλιών μου, παίρνω περισσότερο θάρρος.

Προσπαθεί να μην φωνάξει, ούτε καν να μουγκρίσει διότι οι τοίχοι του σπιτιού είναι σαν χαρτιά και τα πάντα ακούγονται παντού. 

Και, τώρα που το σκέφτομαι, όσο και αν μου έκλεινε το στόμα ο Άλεξ για να μην με αφήσει να φωνάζω, σίγουρα η Νάιλα θα άκουσε διάφορους θορύβους στο άκυρο στις 3 η ώρα το βράδυ.

Βασικά κοιμάται σαν γουρούνα, οπότε ευελπιστώ πως τελικά δεν έχει καταλάβει τίποτα.

<<Πιο γρήγορα>> ψιθυρίζει ο Άλεξ και ανεβοκατεβάζει το κεφάλι μου πάνω του στον ρυθμό που εκείνος θέλει. Υπό άλλες συνθήκες, θα του αγρίευα και θα το έκανα όπως ξέρω εγώ, αλλά γαμώτο... πως μπορείς να πεις όχι σε έναν τέτοιο άντρα;

Τον παίρνω όλο μέσα στο στόμα μου, και από μέσα μου επιβραβεύω τον εαυτό μου που όντως έχει καταφέρει να φτάσει σε τέτοιο σημείο. Μέχρι πρότινος αναγούλιαζα υπερβολικά πολύ και αναγκαζόμουν να σταματήσω για να ηρεμήσω.

Αλλά τώρα...

Έχω ήδη βρει σε ποιο καζάνι θα καώ στα έγκατα της κόλασης.

<<Ω γαμώτο>> αναστενάζει και ρολάρω τα μάτια μου. Ε αν δεν μας άκουσε και τώρα, πραγματικά κοιμάται σαν μοσχάρα! 

Τελειώνει μέσα στο στόμα μου, πολύ πιο γρήγορα από όσο νόμιζα και τον κοιτάζω όσο καταπίνω γρήγορα.

Τραβιέμαι και ξαπλώνω σχεδόν ολοκληρωτικά πάνω του. <<Καλημέρα>> γουργουρίζω ξανά και νομίζω πως στην προηγούμενή μου ζωή όντως ήμουν γάτα.

<<Σε αγαπώ>> ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και μου κόβεται η ανάσα.

Γίνεται να μου το λέει συνέχεια; Συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να τον ακούω.

Σκύβω και τον φιλάω πεταχτά στα χείλη. Και ύστερα συνειδητοποιώ ότι μετά από αυτό που του έκανα, πρέπει επειγόντως να πλύνω το στόμα μου. <<Σε αγαπώ>> του απαντάω αμέσως και χαμογελάει.

Ίσως είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να πλύνω σωστά τα δόντια μου, λόγω του ηλίθιου χαμόγελού μου. Σοβαρά, δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Και δεν μπορώ να πλύνω σωστά τα δόντια μου.

Έτσι είναι να είσαι ευτυχισμένος ε;

Αγχκ, είναι ό,τι καλύτερο έχω ζήσει μακράν. 

Δεν καταλαβαίνω πότε τελειώνω με τα δόντια μου, πλένω το πρόσωπό μου και υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε τέλεια αυτή την φορά, βγαίνω από το μπάνιο και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα έμοιαζε ένα αγόρι στην μικρή μου κουζίνα.

Και γαμώτο, δεν είχα καν προετοιμαστεί για αυτό.

Ο Άλεξ στέκεται στον πάγκο, φορώντας μια απλή μαύρη φόρμα και τίποτα, τίποτα άλλο, πίνοντας τον καφέ του και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

Ένας μίνι οργασμός μόλις διαπέρασε το κορμί μου.

Προσπαθώ να διορθώσω τα πυτζαμάκια μου όσο τον πλησιάζω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την γυμνή μέση του. Ο καφές μου είναι ακριβώς δίπλα του στον πάγκο.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στην πλάτη του και εισπνέω το άρωμά του.

Ναι, είμαι σίγουρη. Δεν πρόκειται ποτέ να τον βαρεθώ αυτόν τον άνθρωπο. Ποτέ, ποτέ, ποτέ.

Αφήνει την κούπα του στον πάγκο και απότομα γυρνάει προς το μέρος μου. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και αγγίζει με το μέτωπό του το δικό μου.

<<Κανονικά θα έπρεπε να σε βρίσω που με ξύπνησες τόσο νωρίς...>> ξεκινάει να λέει και γελάω. <<Αλλά έχει χάρη που ο τρόπος που με ξύπνησες ήταν ο καλύτερος δυνατός>> με φιλάει ξανά και λιώνω στην αγκαλιά του.

Πως άντεξα μακριά του τόσα χρόνια;

<<Έχω μάθημα στις 9>> λέω άκεφη και είμαι στο τσακ να πω ότι δεν θα πάω πουθενά μόνο και μόνο για να μείνω μαζί του στο κρεβάτι όλη μέρα.

<<Και εγώ προπόνηση στις 10>> μου φέρνει τον καφέ μου και πίνω μια γουλιά. Είναι αρκετά κρύος, οπότε μάλλον τελικά θα πάρω έναν από το Coffeegasm όσο θα πηγαίνω στην σχολή. <<Θα τελειώσω στις 3 μάλλον>>

<<Θέλεις να έρθω στο γυμναστήριο;>>

<<Μπορείς; Δεν έχεις δύο μαθήματα σήμερα;>>

Λιώνω που ξέρει απέξω το πρόγραμμά μου...

<<Νομίζω, πως μπορώ να φύγω λίγο νωρίτερα για εσένα>> κάνω πως σκέφτομαι και χαμογελάει.

Όταν χαμογελάει, φωτίζεται όλο του το πρόσωπο, και δεν ξέρω αν είναι δυνατόν, αλλά πραγματικά μοιάζει πιο όμορφος από ποτέ.

Με φιλάει ξανά. Αφήνω στα τυφλά την κούπα με τον καφέ στον πάγκο και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σβέρκο του. Με σηκώνει στον αέρα και με καθίζει στον πάγκο.

<<Όχι μη, τόσες μέρες σας ακούω να πηδιέστε, δεν θα αντέξω να δω και το live show>> ακούω την φωνή της Νάιλα και διώχνω με δύναμη τον Άλεξ από πάνω μου.

Η φίλη μου έρχεται στην κουζίνα ντυμένη, βαμμένη και πανέτοιμη. Κοιτάζω το ρολόι. Είναι ακόμη 8 παρά 5.

<<Καλημέρα Νάιλα>> λέει ο Άλεξ χαμογελαστός και πίνει πάλι μια γουλιά από τον καφέ του.

<<Θα δείξει, Άλεξ>> του απαντάει με ένα ειρωνικό χαμόγελο. 

<<Γιατί ετοιμάστηκες από τώρα;>> βγάζω άλλη μια κούπα για να της βάλω καφέ.

Αγγίζω με την αντίστροφη της παλάμης μου το πρόσωπό μου και, ναι, όπως το περίμενα, βράζω από την ντροπή μου.

<<Γιατί κάποιος με ξύπνησε και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ>> γυρίζω για να την κοιτάξω και εκείνη με σταυρωμένα τα χέρια της έχει καρφωμένο το βλέμμα της στον Άλεξ.

Ρεντίκολο γίναμε.

<<Μην μου βάζεις καφέ, πρέπει να φύγω>> αρπάζει την τσάντα της και τα κλειδιά του σπιτιού.

<<Που θα πας; Είναι νωρίς ακόμη για την σχολή>> την ακολουθώ και σηκώνω το φρύδι μου.

<<Θα πάμε για έναν καφέ με την Ντανιέλα>> κοιτάζει πίσω μου και χαμηλώνει τον τόνο της φωνής της. <<Θα σου έλεγα να έρθεις, αλλά το σεξομανή αγόρι σου μάλλον θα έχει κάτι καλύτερο στο μυαλό του>>

Ακούω τον Άλεξ να βήχει και ρολάρω τα μάτια μου. Θα μου τον πνίξει.

<<Είσαι χαζή!>> μου βγάζει την γλώσσα. <<Θα έρθω σε λίγο, να με περιμένετε>> γνέφει και αφού μου αφήσει ένα φιλί φεύγει.

<<Λοιπόν;>> ακούω την φωνή του ακριβώς από πίσω μου και πετάγομαι μέχρι πάνω.

<<Τι λοιπόν;>> γυρίζω να τον κοιτάξω.

<<Σε πόση ώρα πρέπει να πας στην σχολή σου;>> ψιθυρίζει πάνω στον λαιμό μου και κλείνω τα μάτια μου.

<<Σ-σε μισή ώρα πρέπει ν-να φύγω>> λέω με δυσκολία όσο μου γεμίζει τον λαιμό με φιλιά και δαγκωματιές. <<Θα συναντήσω τ-τα κορίτσια στην καφετέρια πρώτα>>

<<Μισή ώρα ε;>> με σηκώνει στην αγκαλιά του και τσιρίζω. <<Νομίζω προλαβαίνουμε να κάνουμε αρκετά πράγματα σε μισή ώρα>> σχεδόν τρέχει πίσω στο δωμάτιό μου με εμένα στην αγκαλιά του.

~~~

Αν πω οτι δεν τους ζηλεύω, θα είναι ψέμα. 

Ουφ.

Τα λέμε♥