Αν γίνει η εξεταστική δια ζώσης, την έχω @!#!&$*@(#(@ για τα καλά!

~~~

ΑΛΕΞ ΠΟΒ

<<Φοβερός αγώνας φίλε!>> περνάει από δίπλα μου Γκρεγκ και του σκάω ένα μειδίαμα. <<Ο προπονητής των Γιάκερς σε κοιτούσε καλά καλά, πάντως>>

Διασχίζω τον σκοτεινό διάδρομο μέχρι τα αποδυτήρια.

Το μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι ο μόνος τρόπος για να ξεχνιέμαι από όλες τις μαλακίες. Όταν μπαίνω στο παρκέ αφοσιώνομαι αποκλειστικά στην Άνα.

Όχι.

Στην μπάλα.

Στην μπάλα αφοσιώνομαι. Γαμώ.

<<Θα μας φύγει κι αυτός!>> σφυρίζει από πίσω μου ο Άντερ και με χτυπάει φιλικά στον ώμο. <<Μαλάκα Γκρεγκ μετά μόνο εσένα θα έχουμε για τα τρίποντα. Παρότι άσσος, τουλάχιστον ξέρεις να βαράς>> του πετάει ο Γκρεγκ μια πενταβρώμικη πετσέτα και σκάμε στα γέλια.

Και σιγά την ομάδα ρε φίλε. Γουόριορς. Από το πρώτο κιόλας 10λεπτο τους ρίξαμε 15 πόντους. Υποτίθεται ότι αυτοί έχουν πολύ ψηλούς παίκτες, ή τουλάχιστον έτσι μας τους περιέγραφε ο κόουτς. Ο πιο ψηλός τους μου έφτανε στον ώμο.

<<Γαμήσου μπάσταρδε>> φωνάζει ο Γκρεγκ και μπαίνει στα ντουζ. <<Ευτυχώς που είχατε εμένα να κατεβάζω την μπάλα στο καλάθι. Θύμησέ μου, Άντερ, εσύ πέρα από το να πέφτεις πάνω στους άλλους τους φλώρους και να κάνει αποτυχημένες προσπάθειες να κλέψεις την μπάλα μέσα από τα χέρια τους, τι άλλο έκανες;>>

<<Σε γαμάω>> του απαντάει κοροϊδευτικά ακολουθώντας τον.

Τώρα που είπε σε γαμάω, ο Κόλτον που είναι;

Βγαίνω από τα αποδυτήρια και κοιτάζω σε αυτά των Γουόριορς. Λες να ψάρεψε κανένα γκομενάκι από αυτούς; Όλοι φλούφλιδες μου φάνηκαν πάντως.

Μπαίνω ξανά μέσα και αρχίζω να γδύνομαι. Δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να κάτσω και να κάνω ντουζ εδώ μέσα. Στις συγκεκριμένες ντουζιέρες μπορείς να κολλήσεις από AIDS μέχρι και χολέρα.

Αρπάζω το κινητό μου από το ντουλάπι.

Υποθέτω κανονικά τώρα θα έπρεπε να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου, να του πω ότι έσκισα στον αγώνα, να μου πει μπράβο και ότι αισθάνεται τόοοοσο υπερήφανος για μένα ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΑΣΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ.

Χώνω το κινητό στην τσέπη της φόρμας μου.

Σιγά μην τον πάρω τώρα. Όρεξη είχα να τον ακούσω.

Και στην τελική, ούτε που με νοιάζει τι έχει να μου πει. Πλέον δεν εξαρτώμαι καν από αυτόν και τα γαμωλεφτά του. Τα παίρνω μόνο και μόνο επειδή επιμένει. Ζω μόνος μου και βγάζω πολλά περισσότερα από όσα θέλει να πιστεύει.

Κοιτάζω προς τα παιδιά που είναι στο ντουζ και κυριολεκτικά φωνάζουν σαν παλαβοί.

Να την πάρω τηλέφωνο;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την αφήνω σιγά σιγά.

Θα το σηκώσει; Θα με γράψεις σε αυτά που δεν έχει; Θα νοιαστεί έστω και λίγο για μένα; Γαμώτο, τι μου έχει κάνει αυτή η κοπέλα...

Χώνω το κινητό μου στην τσέπη της φόρμας μου.

Πόσο μαλάκας και ηλίθιος και γαμώ, κυρίως απελπισμένος είμαι για να θέλω να της τηλεφωνήσω; Ούτε που την νοιάζει αν ζω ή αν πέθανα.

Γαμώ τα ηλίθια μου συναισθήματα γαμώ.

<<Πστ ψηλέ!>> φωνάζει ο Γκρεγκ και γυρίζω. <<Δεν πιστεύω να πας πουθενά. Θα βγούμε να γιορτάσουμε την νίκη μας>> η πετσέτα που έχει τυλιγμένη γύρω από την μέση του κοντεύει να πέσει και αηδιάζω και μόνο στην σκέψη να τον δω γυμνό.

Αν ήταν ο μαλάκας ο Κόλτον εδώ θα έλιωνε σαν παγάκι στους 40 βαθμούς. Του έχω αρνηθεί υπερβολικά πολλές φορές να βγάλω φωτογραφίες τα πέη των παιδιών και να τους τις στείλω γιατί στο τέλος εμένα θα με περάσουν για κουνιστή αχλαδιά.

Τι τραβάω Χριστέ μου;

Γυρίζω την πλάτη μου ώστε να αποφύγω το υπερθέαμα. <<Είμαι λίγο κουρασμένος βασικά, δεν νομίζω πως θα κάνω κάτι σήμερα όλη μέρα>>

Ψέματα. Αν κλειστώ σπίτι, το μόνο που θα κάνω θα είναι να τυραννιέμαι για το αν πρέπει να την πάρω τηλέφωνο ή όχι.

Βγάλτην από το μυαλό σου ηλίθιε!

<<Όχι, αδελφέ, δεν θα μας το χαλάσεις. Επιβάλλεται να έρθει μαζί μας το αστέρι της ομάδας που χάρισε 32 ολόκληρους πόντους σήμερα>> επαναλαμβάνει τα λόγια του κόουτς και χαμογελάω αμυδρά.

Είμαι αστέρι χμ; Φτου μου να μην με ματιάξω.

<<Ε εντάξει μωρέ>> λέω σιγανά και... τζιζους, από πότε έγινα τόσο ταπεινός;

<<Θα έρθεις και θα πεις και ένα τραγούδι>> πετάγεται ο Άντερ που αντί να κοιτάζει εμένα, γλυκοκοιτάζει τον Γκρεγκ και την πετσέτα του.

Τι γίνεται εδώ μέσα;

<<Ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά...>> προσπαθώ να αρνηθώ ευγενικά, αλλά... γαμώτο. Δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν θα έχανα ποτέ έξοδο, πόσο μάλλον γαμήσι με άγνωστες τύπισσες σε τουαλέτες.

Που στο διάολο είναι αυτός ο Άλεξ;

<<Εντάξει, θα έρθω>> λέω τελικά και ο Γκρεγκ χοροπηδάει κάνοντας την πετσέτα τελικά να πέσει κάτω και τα μάτια του Άντερ να πεταχτούν έξω.

Όκευ, μάλλον ήρθε η ώρα να εξαφανιστώ από εδώ.

Βγαίνω έξω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Θα με βρίσει άσχημα ο Κόλτον που παίχτηκε τέτοια φάση και εκείνος δεν ήταν εδώ, αλλά δεν με νοιάζει. Υποτίθεται ότι ο μαλάκας ήρθε σήμερα για ψυχολογική υποστήριξη.

Που στο διάολο είναι τώρα;

Βγάζω το κινητό μου και τον βρίσκω στις επαφές. Θα με σφάξει αν δει ότι τον έχω αποθηκευμένο "Λουλού", αλλά η άλλη μου επιλογή ήταν "Κολτονίτσα" η μαλακία όμως δεν χωρούσε ολόκληρη.

Δεν προλαβαίνω καν να ακούσω το πρώτο μπιπ, και τον βλέπω να μπαίνει φουριόζος από την κεντρική είσοδο δίπλα στις κερκίδες, ψάχνοντας με το βλέμμα του τριγύρω.

<<ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;>> φωνάζω και με το που με βλέπει τρέχει προς το μέρος μου. Ο κόουτς από παραδίπλα καθαρίζει τον λαιμό του και του γνέφω χαμογελώντας. Μας έχει πει ότι δεν θέλει μπροστά του να βριζόμαστε γιατί είναι αντιπαιδαγωγικό.

Ενώ αυτό που έκανε ο πούστης και με άφησε μόνο μου ενώ ξέρει πόσο σκατά νιώθω ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΕΊΝΑΙ;

Ο Κόλτον μόλις εντοπίζει τον κόουτς, κατευθείαν σταματάει και έρχεται προς το μέρος μου και καλά κουτσαίνοντας.

Κάποιος πρέπει να του πει ότι έχουμε καταλάβει όλοι πως μας δουλεύει ψιλό γαζί εδώ και δύο μήνες με το καλά χτυπημένο πόδι.

<<Σε έψαχνα>> μου λέει μόλις φτάνει κοντά μου. <<Γεια σου κοουτσάρα μας!>> φωνάζει προς τον κόουτς και εκείνος σηκώνει το φρύδι του.

<<Ετοιμάσου για 8ωρες προπονήσεις Κολτ. Από ό,τι βλέπω το ποδαράκι μια χαρά είναι>> σχολιάζει ο προπονητής και προσπαθώ να πνίξω το γέλιο μου.

<<Εμμ πονάει ακόμη κύριε κοουτσίνε μας...>> νιαουρίζει και τον κοιτάζω αηδιασμένος. Και στον κοουτς μωρέ; <<Όταν... λέω εγώ τώρα, όοοταν νιώσω καλύτερα και είμαι έτοιμος για τις προπονήσεις θα σας πω. Μην μου αγχώνεστε!>> τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη και με αρπάζει για να φύγουμε από εκεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

<<Στοίχημα ότι δεν θα αντέξεις ούτε 2 ώρες προπόνηση μόλις "γίνει καλά το πόδι σου">> κάνω αυτάκια με τα χέρια μου και με αγριοκοιτάζει.

<<Ο πούστης θα με βάζει να κάνω τα διπλάσια από εσάς γαμώτο>> βγαίνουμε έξω και ο ήλιος με τυφλώνει. <<Θα χτυπήσω καταλάθος κανένα χέρι, γιατί δεν με βλέπω καλά>>

<<Που ήσουν πριν; Σε έψαχνα>>

Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. Από εμένα την κόλλησε αυτή την κίνηση, βέβαια εγώ προσπαθώ να μην την κάνω πλέον όσο είμαι μπροστά του, γιατί λέει πως είναι άκρως διεγερτική και φοβάμαι για την σωματική μου ακεραιότητα.

<<Εδώ ήμουν. Που αλλού θα μπορούσα να είμαι χεχ;>> προχωράει δίπλα μου και σταματάμε στο φανάρι για να περάσουμε απέναντι.

<<Α εδώ ήσουν ε;>> ρωτάω και γνέφει. <<Ε τότε να φανταστώ είδες τι έγινε στο γήπεδο>>

<<Εννοείται πως είδα. Τι; Τυφλός είμαι; Άλλο πάλι και τούτο>> πατάει παρατεταμένα το κουμπί κάτω από το φανάρι για να περάσουμε κάποια στιγμή.

<<Είδες το πικ εν ρολ που έκανε ο Τζέφρεσον με τον Άρον ρε φίλε; Μας έστειλε αδιάβαστους. Για λίγο χάσαμε ρε πούστη μου>>

<<Ρε μαλάκα όντως. Το έβλεπα και δεν το πίστευα>> σχολιάζει χωρίς καν με κοιτάζει. <<Κρίμα που χάσαμε, παίξατε πολύ καλά>>

Εντωμεταξύ δεν υπάρχει κανένας Τζέφρεσον και κανένας Άρον. Ούτε στην δική μας ομάδα, ούτε στους άλλους.

Τον χτυπάω στην πλάτη. Γυρίζει να με κοιτάξει. <<Που ήσουν;>>

<<Έλα μου;>> διασχίζουμε γρήγορα τον δρόμο.

<<Κόψε τις μαλακίες σε εμένα. Λέγε τώρα που ήσουν>>

<<Μα εγώ->>

Τον σταματάω και τον πιάνω από τον γιακά της μπλούζας του. <<Αν ήσουν και λίγο έξυπνος θα ρωτούσες κανέναν άλλο αν κερδίσαμε τελικά ή όχι. Λέγε τώρα που ήσουν>>

Δεν ξέρω καν γιατί επιμένω τόσο πολύ να μάθω που ήταν ο Κόλτον. Χέστηκα είναι η αλήθεια.

Αλλά... γαμώτο όσο σκέφτομαι πως υπάρχει μια ελάχιστη, νανοελάχιστη πιθανότητα να πήγε εκεί που νομίζω πως πήγε χωρίς να μου το πει, θα τον γαμήσω στο ξύλο.

<<Κερδίσαμε;>> ρωτάει με γουρλωμένα μάτια και τον σφίγγω ακόμη περισσότερο.

<<Απάντα ρε!>>

<<Εντάξει, εντάξει. Άσε με. Θα σου πω>> μουρμουρίζει και τον αφήνω εκνευρισμένος. Αρχίζει να περπατάει στο πεζοδρόμιο και τον ακολουθώ στα τυφλά. <<Πήγα στην Φαμπιάνα>>

Σταματάω απότομα.

Τι έκανε λέει;

Σταματάει και εκείνος.

Σφίγγω τις μπουνιές μου.

<<Πριν μου ρίξεις τρελό ξύλο, απλά άσε με να σου εξηγήσω>> παρακαλεί καθώς με βλέπει έτοιμο να του ορμήξω.

<<Για ποιον λόγο πήγες εκεί;>>

Έχει γούστο να το γύρισε τώρα και ο Κόλτον. Αν υποψιαστώ κάτι τέτοιο, θα τον θάψω ζωντανό.

<<Ήθελα να μιλήσουμε>>

Αναπνοές αγόρι μου.

Εισπνοή, εκπνοή.

Εισπνοή, εκπνοή.

Θα τον γαμήσω τον καριόλη, εκπνοή.

<<Να μιλήσετε για ποιο πράγμα;>> γρυλίζω.

<<Για εσάς τους δύο>>

Κοκκαλώνω.

Για εμάς τους δύο;

Πήγε ο Κόλτον στην Άνα για να μιλήσουν για... για εμένα και την Άνα;

Από που και ως που;

<<Είσαι φίλος μου>> συνεχίζει και βάζει τα χέρια του στις τσέπες του τζιν μπουφάν του. <<Νοιάζομαι για σένα. Και για την Φαμπιάνα. Είναι εξαιρετικό κορίτσι>>

Ξανασφίγγω τις μπουνιές μου.

Εξαιρετικό κορίτσι;

Μήπως κάνει και τίποτα άλλο εξαιρετικά;

Θα τον πάρει ο διάολος.

<<Τι σου είπε;>>

Διστάζει. Και εκνευρίζομαι.

<<Σε εμένα όχι πολλά>>

<<Τι όχι πολλά; Λέγε γαμώ το σπίτι μου->>

<<Σε εσένα θα πει>> λέει και μου δείχνει με το κεφάλι του την καφετέρια.

Γυρίζω σαν υπνωτισμένος και κοιτάζω μέσα στην γνωστή καφετέρια.

Γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο.

Η Άνα.

Κάθεται σε ένα τραπέζι μόνη της. Και είναι απασχολημένη κοιτώντας κάτι στο κινητό της.

Κοιτάζω τον Κόλτον.

<<Δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να μιλήσετε για ό,τι έγινε;>> ρωτάει ο φίλος μου και ξαναστρέφω το βλέμμα μου σε αυτήν.

Γαμώτο.

Εννοείται πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε.

Ξεροκαταπίνω την στιγμή που σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάζει.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν και οι παλάμες μου να ιδρώνουν και...

Τι στο διάολο; Έπαιξα ολόκληρο αγώνα, τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής μου και τρέμω στην ιδέα να μιλήσω με ένα κορίτσι;

Δεν είναι οποιοδήποτε κορίτσι γαμώ.

Είναι φυσιολογικό που φοβάμαι;

~~~

Αχαχαχα χεσμεντεν ο Άλεξ.

Μιλάω εγώ που είμαι χειρότερη εντωμεταξύ, λολ.

Τα λέμε στο επόμενο με Άνας ποβ (όρεξη την είχαμε την χαζέλω)

Φιλιά♥

#ριρο (για να μην ξεχνιόμαστε ΡΙΟ ΘΕΛΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ)