Δεν γίνεται να κερδίσω σε ένα γκιβαγουει; Δεν ζητάω πολλά. Σε ένα μόνο. Πλιζ.

~~~

<<ΟΜΙΤΖΙΙ!!>> τσιρίζω και σηκώνομαι όρθια με την βοήθεια της Νάιλα. <<Δεν το πιστεύωωω!!>> φωνάζω ξανά και τους κοιτάζω συγκινημένη.

Όλοι είναι ντυμένοι πάρα πολύ ωραία και με κοιτάζουν χαμογελαστοί. Ο Τάιλερ ψιθυρίζει ένα, δύο τρία και αρχίζουν το τραγούδι.

<<Να ζήσεις Φαμπιάνα και χρόνια πολλάααα, μεγάλη να γίνεις με γκόμενους ουράααα>> τραγουδάνε και κοιτάζω με λαχτάρα την τέλεια τούρτα μου που έχει πάνω μια φωτογραφία με εμάς τους έξι. <<Παντού να σκορπίζεις της νιόσης-νιότης-γνώσης το φωωωωςς και όλοι να λένε να μια καρακουκλάρααα>> το αλλάζουν στο τέλος και γελάω δυνατά.

<<Κάνε μια ευχή φιλενάδα>> φωνάζει η Ντανιέλα και κλείνω τα μάτια μου.

Χμ, έχω μια λίστα με αρκετές ευχές που πρέπει να πραγματοποιηθούν ξεκινώντας από το να πάρω το καινούριο άιφον και ένα τέλειο συνολάκι που είδα στα Μπέρσκα και με φώναζε να το αγοράσω, μέχρι να πάρω φέτος το πτυχίο μου και να τελειώνω με αυτή την σχολή.

Μάλλον το άιφον είναι πιο σημαντικό χμ;

<<Ναι. Μια ευχή είπαμε>> μουγκρίζει ο Τάιλερ και χαμογελάω πλατιά.

Οκευ. Θα κάνω μια γενική ευχή. Όχι κάτι συγκεκριμένο. Όποτε εύχομαι κάτι συγκεκριμένο ποτέ δεν το παίρνω. Σαντ μπατ τρου.

Ή βασικά θα ευχηθώ αυτό που ευχήθηκα πέρυσι. Το βρήκα.

Εύχομαι να έρθουν καινούρια άτομα στην ζωή μου. 

Ανοίγω τα μάτια μου και φυσάω τα 22 κεράκια πάνω στην τούρτα με πολύ κόπο. Κατευθείαν ανοίγουν τα φώτα και η μουσική ξεκινά να παίζει πολύ δυνατά.

Η Ντανιέλα αφήνει την τούρτα πάνω στον πάγκο και έρχονται όλοι να με αγκαλιάσουν. 

Και αυτός βασικά είναι ο λόγος που για άλλη μια χρονιά ευχήθηκα το ίδιο πράγμα. Λατρεύω να γνωρίζω νέα άτομα. Πέρυσι στην παρέα ήμασταν μόνο εγώ, η Κέισι και η Ντανιέλα. Φέτος προστέθηκαν ο Τάιλερ, ο Τζέικομπ και ο Τόνυ ή όπως τους λέω εγώ "τα 3 Τ".

Και οι 3 είναι από την σχολή μας, μόνο που ο Τόνυ και ο Τζέικομπ είναι ένα χρόνο μεγαλύτεροι. Δεν έχουν πάρει το πτυχίο τους ακόμη και όπως έχω καταλάβει δεν τους πολυενδιαφέρει να το αποκτήσουν και σύντομα.

Ο Τάιλερ είναι συμφοιτητής μας και ο λόγος που αρχίσαμε να κάνουμε παρέα ήταν ξεκάθαρα επειδή του γυάλισε η Ντανιέλα. Ποτέ δεν έγινε κάτι μεταξύ τους γιατί οι προτιμήσεις της Ντανιέλα ξεπερνούν τις προσδοκίες όλων μας.

<<Χρόνια πολλά κουκλίτσα μου>> με αγκαλιάζει πιο σφιχτά από όλους η Νάιλα και ανταποδίδω ενώ πλέον κλαίω από την χαρά μου. 

<<Νόμιζα είχατε ξεχάσει τα γενέθλιά μου>> παραδέχομαι και γελάνε.

<<Πίστευες ότι όντως θα μπορούσαμε να τα ξεχάσουμε ενώ κάθε μέρα εδώ και σχεδόν τρείς μήνες κάνεις αντίστροφη μέτρηση και μας τα πρήζεις;>> ρωτάει ο Τόνυ και του πετάω ένα μπαλόνι.

Εντάξει μωρέ. Όχι και τους τα πρήζω. Απλά αγαπώ τα γενέθλιά μου και κάθε χρόνο τα περιμένω με ανυπομονησία.

Καμία σχέση με την 17χρόνη Άνα, βασικά. Ακόμη θυμάμαι τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί με τον Μάικλ, τον πλέον άντρα της μητέρας μου, και είχε προτείνει να κάνω πάρτυ για τα γενέθλιά μου. Βέβαια τότε επειδή ήμουν και πολύ μπάντας ούτε καν μου περνούσε η ιδέα να κάνω πάρτυ για τα γενέθλιά μου, λες και είμαι παιδάκι του δημοτικού.

Βέβαια πολλά έχουν αλλάξει από τότε...

Χτυπάω την Νάιλα στο μπράτσο. <<Εσύ σκύλα, γιατί δεν μου ευχήθηκες χρόνια πολλά το πρωί;>> ρωτάω και κάθομαι στον καναπέ δίπλα από τον Τάιλερ.

<<Γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την έκπληξη, ηλίθια. Για αυτό είπα σε όλους να μην σου στείλουν ούτε μισό μήνυμα>> μου κλείνει το μάτι και πηγαίνει στην κουζίνα για να βοηθήσει την Ντανιέλα.

<<Δεν θα βάλετε δηλαδή ούτε ένα... στόρυ;>> λέω με λυπημένη φατσούλα και σχεδόν ταυτόχρονα όλοι βγάζουν τα κινητά τους με έναν αναστεναγμό. Χοροπηδάω στην θέση μου και πέφτω πάνω στον Τάιλερ.

<<Ει, ει μην ξαπλώνεις πάνω στο παιδί>> λέει ο Τζέικομπ και απλώνει το χέρι προς το μέρος μου. <<Σήκω>>

<<Τι; Θα χορέψω; Μη, όχιιι. Είμαι πτώμααα>>

<<Θα βγούμε φιλενάδα>> φωνάζει η Νταν από την κουζίνα και γυρνάω ξαφνιασμένη.

<<Θα βγούμε;;; Σε κλαμπ;;>> τσιρίζω και γνέφουν. <<Σε αληθινό κλαμπ;>>

<<Τράβα ντύσου>> με σπρώχνει η Νάιλα προς το δωμάτιό μου.

<<ΟΜΙΤΖΙ ΣΕ ΑΓΑΠΩ>> φωνάζω και πέφτω πάνω της σαν βδέλλα.

Επιτέλους. Κλαααααμπ!!

(η αντίδρασή μου μόλις ανοίξουν τα κλαμπ θα είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ αυτή)

~~~

Χριστέ μου πόσος κόσμος!!;;;

Επίσης

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΚΛΑΑΑΜΠΠΠ.

Ναι έχω καραενθουσιαστεί και ναι έχω να έρθω εδώ και μήνες σε κλαμπ γιατί πολύ απλά κάθε φορά που πήγαινε η Νάιλα βαριόμουν να ετοιμαστώ και να βαφτώ και έμενα σπίτι με μια σακούλα δρακουλίνια και πορωνόμουν στο νετφλιξ.

Αλλά τώρα όχι!

Φόρεσα ότι πιο τσουλε υπάρχει σε φόρεμα και βγήκα στην γύρα για να ρίξω κομενέτα.

#σαντ

Το φόρεμα ήταν ένα παλιό δικό μου, από την προΦαμπιάνας εποχή που ντυνόμουν (και ήμουν χιχι) λατσου και ναι... τώρα το πως θα ρίξω κομενέτα ένας Θεός ξέρει.

Ευτυχώς δηλαδή που δεν είμαι και παρθένα. Ακόμη χειρότερα θα ήταν.

Τσεκάρω μια την Ντανιέλα που προσπαθεί να πείσει τον τυπά στην είσοδο ότι είμαστε άνω των 18 και χμ... η Ντανιέλα παίζει σίγουρα να είναι παρθένα. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Εντάξει ούτε εγώ έτυχε να κάνω σεξ αυτά τα τελευταία τρια χρόνια αλλά... κάτσε. ΌΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ;

ΑΓΚΧ. ΑΣ ΗΡΕΜΗΣΩ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΜΠΗΚΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ.

<<Έλα, ελάτε άντε σβέλτα!>> φωνάζει η Νάιλα αφού έκανε τα γλυκά μάτια και άφησε τον μαλάκα τον πορτιέρη να μας αφήσει μέσα.

Προσπαθώ να στηριχτώ πάνω στον Τάιλερ όσο προχωράμε στον μικρό διάδρομο και εκείνος μου χαρίζει ένα μικρό συμπονετικό χαμόγελο γιατί μάλλον κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι να περπατάς σε 12ποντα σε ένα τόσο γεμάτο μαγαζί που ο κάθε ανώμαλος σου πιάνει τον κώλο.

Τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου και προχωράμε μέσα στο μαγαζί. Ευτυχώς δεν έχει τόσο κόσμο όσο στην είσοδο, οπότε αφήνω τον Τάιλερ και προπορεύομαι.

Βρίσκουμε ένα τραπέζι αρκετά μεγάλο για να μας χωρέσει και τους 6 με δύο μόνο καρέκλες γιατί εντάξει μην το χέσουμε σε κλαμπ ήρθαμε δεν θα καθόμαστε, και αμέσως πετάω την γούνα και το μικρό τσαντάκι μου πάνω στην καρέκλα και τσιρίζω από χαρά που επιτέλους μπορώ να κουνηθώ και να χορέψω σαν σπαστικό.

Ένας κούκλος σερβιτόρος έρχεται προς το μέρος μας και συνεννοείται με την Ντανιέλα για τα ποτά. Εγώ αρπάζω τον Τόνυ από το μανίκι και τον σέρνω δίπλα μου για να χορέψουμε.

<<Έλα, σήμερα είναι η ευκαιρία σου να βρείς γκόμενο>> φωνάζει ο φίλος μου μέσα στο αφτί μου και γελάω.

Πλάκα πλάκα... να πω ότι δεν το σκέφτηκα;

Κοιτάζω τριγύρω καθώς σιγά σιγά το κλαμπ αρχίζει να γεμίζει. <<Γουελ, προς το παρόν δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον. Άσε να πιώ πρώτα και τα λέμε>> λέω και εγώ και βλέπω ξανά τον σερβιτόρο να έρχεται προς το μέρος μας, αυτή την φορά με κολονάτα ποτήρια και ένα μπουκάλι σαμπάνια.

Καιρός να πιώ τον κώλο μου, σωστά;

~~~

ΑΧ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΜΟΥΥΥΥΥ;;;

ΕΠΙΣΗΣ ΚΟΙΛΙΑΚΟΙ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΑΝ ΣΤΟ ΟΜΙΚΡΟΝ, ΘΑ ΣΑΣ ΞΑΝΑΔΩ ΣΥΝΤΟΜΑ. ΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ.

#coronavirus