Η φάση που πριν έπινα το καφεδάκι μου και μάθαινα τα Modallverben σε όλους τους χρόνους και απλά μου πέρασε η σκέψη από το μυαλό να κάνω και 3ο βιβλίο ως σίκουελ του μπειμπιγκερλ που είναι σικουελ του Νταντι.

Ναι κατά τα άλλα συγκεντρώνομαι πολύ στο διάβασμά μου. Όμως... who knows? Έχουμε ακόμη καιρό μέχρι να τελειώσω αυτό σωστά; (με το να ανεβάζω κάθε μέρα όμως θα τελειώσει σύντομα γκχμ γκχμ ΓΚΧΜ)

Επίσης, 18+. Επιτέλους. 

*κλείσιμο του ματιού πολλές φορές*

Enjoy♥

~~~

Λένε πως όταν είσαι μεθυσμένος κάνεις και λες πράγματα που τα εννοείς. Πράγματα τα οποία αν ήσουν νηφάλιος, απλά περνάνε από το μυαλό σου και τα απορρίπτεις πριν καν προλάβεις να τα σκεφτείς περαιτέρω.

Και η αλήθεια είναι πως όχι, δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν είμαι ο άνθρωπος που όταν πίνει γίνεται... άλλος άνθρωπος; Δεν χρειάζομαι ούτε μια στάλα οινόπνευμα στον οργανισμό μου για να κάνω αυτό που θέλω.

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ξέρω πως αυτές οι καταραμένες στάλες (ή μήπως τα καταραμένα σφηνάκια;) που κατέβασα πριν δίχως αύριο, είναι υπαίτια για αυτό που μόλις έκανα.

Γιατί δεν υπήρχε όχι μια, ούτε μισή, καμία περίπτωση να αρπάξω τον Άλεξ και να τον φιλήσω ούσα νηφάλια.

Γιατί είναι ο Άλεξ. Ο μαλάκας Άλεξ που μπήκε στην ηλίθια ζωή μου και την έκανε άνω κάτω. Αυτός που μου ορκιζόταν ότι με αγαπάει, αλλά στις πρώτες δυσκολίες που του εμφανίστηκαν λόγω του Μάικλ, τα τίναξε όλα στον αέρα. Και μαζί τους και εμένα. Αυτός που εμφανίστηκε από το πουθενά για να ανακατέψει πάλι την τέλεια (σκατά τέλεια αλλά λέμε τώρα) οργανωμένη μου ζωή.

Αυτός που είναι ντυμένος Πινόκιο, για όνομα!

Και γαμώτο... τα κωλοσφηνάκια απλά μου θύμισαν πόσο υπερβολικά ερωτευμένη ήμουν, είμαι και θα είμαι μαζί του.

Τα χείλη του ανοίγουν και η γλώσσα του γλύφει το κάτω μου χείλος. Χριστέ μου...

Τα μάτια μου τα έχω ερμητικά κλειστά. Σε σημείο που μέσα στην ζαλάδα μου αναρωτιέμαι αν τελικά όντως φιλιέμαι με τον Άλεξ ή με κάποιον άλλο βλάκα Πινόκιο.

<<Άνοιξε τα μάτια σου>> απαιτεί όταν απομακρύνει τα χείλη του και για μια στιγμή νομίζω πως είναι η ιδέα μου. <<Άνοιξε τα, Φαμπιάνα>> επιμένει και τα ανοίγω σιγά σιγά.

Με κοιτάζει έντονα. Έχει καιρό να με κοιτάξει κάποιος με αυτόν τον τρόπο. Μοιάζει λες και το μόνο που τον ενδιαφέρει είμαι εγώ. 

Γαμώτο το λατρεύω όταν με κοιτάζει έτσι...

<<Είσαι ένας βλάκας Πινόκιο>> μουρμουρίζω και τα χείλη του συσπώνται σε ένα μικρό χαμόγελο. <<Αλλά δεν με νοιάζει. Σε θέλω!>>

Πιάνει το πρόσωπό μου σφιχτά στα χέρια του. <<Πες μου ότι το λες εσύ αυτό και όχι τα γαμημένα σκατοσφηνάκια που ήπιες πριν με τον παπάρα>> παρακαλεί και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Ζηλεύει. Εννοείται πως ζηλεύει.

Χαϊδεύω απλά με το δάχτυλό μου την καμπύλη του λαιμού του εστιάζοντας εκεί το βλέμμα μου.

Σε πλήγωσε ηλίθια. Σε πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε να κάνει. Σε κορόιδεψε. Σου είπε τόσα ψέματα...

Ξεροκαταπίνω. Ξεκολλάω το σώμα μου από δικό του σε μια προσπάθεια να βάλω σε σειρά τις μπερδεμένες μου σκέψεις.

Αμέσως το πρόσωπό του σοβαρεύει. Το χαμόγελο φεύγει από τα χείλη του. <<Τι-;>>

<<Δεν σε αγαπάω, Άλεξ>> πετάω και προσπαθώ να εμποδίσω τον εαυτό μου που θέλει να βγει από την πόρτα και να εξαφανιστεί από προσώπου γης. 

<<Ορίστε;>> φαίνεται πραγματικά σαστισμένος.

<<Δεν σε αγαπάω. Ποτέ μου δεν σε αγάπησα>> συνεχίζω και νιώθω τον εμετό να ανεβαίνει στον λαιμό μου. <<Μου είπες τόσα ψέματα εσύ. Ορίστε και το δικό μου>> ανασηκώνω τους ώμους μου και χαμογελάω ζαλισμένα.

Τι λες; Τι στο διάολο του λες;

Μόνο έτσι θα καταφέρω να μην πληγωθώ κι άλλο. Δεν θα το αντέξω να τον χάσω για άλλη μια φορά μέσα από τα χέρια μου.

<<Μην το προσπαθείς Άνα>> κουνάει το κεφάλι του <<Πώς νομίζεις ότι θα πείσεις εμένα, αφού ούτε η ίδια σου μπορείς να το πιστέψεις;>>

Είχα ξεχάσει ότι με ξέρει καλά. Μπορεί να καταλάβει πότε λέω ψέματα και πότε όχι.

Παίρνω βαθιές ανάσες. <<Με πλήγωσες. Με σκότωσες, Άλεξ>> θέλω τόσο πολύ να του τα φωνάξω στα μούτρα του όλα αυτά και να τον χαστουκίσω, αλλά η φωνή μου βγαίνει σχεδόν ψιθυριστή. Οι φωνές και η μουσική από το πάρτι κάτω αρχίζουν να μου προκαλούν τρελό πονοκέφαλο. <<Δεν σε θέλω στην ζωή μου!>>

Με πλησιάζει. Το βλέμμα του είναι σκοτεινό και γαμώτο... ξέρω πότε έχει τέτοιο βλέμμα.

<<Ούτε αν σε κολλήσω αυτή την στιγμή έναντι στην πόρτα και σε πάρω στα όρθια;>> τα χείλη του απέχουν ελάχιστα από τα δικά μου. <<Δεν θα με θες ούτε αν σε βάλω να σκύψεις στον νεροχύτη και σε κάνω να φωνάζεις το όνομά μου σε δευτερόλεπτα;>>

Ξεροκαταπίνω. 

Είμαι μεθυσμένη, είμαι ζαλισμένη, είμαι νευριασμένη και θυμωμένη... αλλά διάολε. Ναι, τον θέλω σαν λυσσασμένη.

Σφίγγω τα πόδια μου σε μια προσπάθεια να διώξω αυτή την ενόχληση που όσο περνάει η ώρα μεγαλώνει, πράγμα που το παρατηρεί αμέσως.

<<Φύγε από την ζωή μου Άλεξ>> επαναλαμβάνω πάνω στα χείλη του.

Το ένα του χέρι φτάνει πίσω στην μέση μου και ενώ νομίζω ότι θα με τραβήξει κατά πάνω του για να με ξαναφιλήσει, ακούω το δυνατό κλικ της πόρτας. Κλείδωσε.

<<Γιατί κλείδωσες;>>

<<Δεν νομίζω να θέλεις να μας διακόψει κανείς όσο θα σε γαμάω κόντρα στον τοίχο>> λέει ωμά και σηκώνω το χέρι μου για να τον χαστουκίσω. Μου το πιάνει με δύναμη και το ξανακατεβάζει κάτω. <<Πες μου ότι δεν το θέλεις Φαμπιάνα>> μουρμουρίζει και στηρίζει τα χέρια του στην πόρτα δίπλα από το κεφάλι μου.

<<Ά-άσε με...>> καταφέρνω να πω.

<<Πες μου ότι δεν το θέλεις αυτό Φαμπιάνα>> επαναλαμβάνει και πλέον το σώμα του αγγίζει εξ ολοκλήρου το δικό μου. <<Πες μου ότι δεν θέλεις να σε αγγίξω εκεί που ξέρω πολύ καλά ότι πεθαίνεις για να το κάνω, πες μου ότι δεν θέλεις να σε φιλήσω, να αφήσω τα σημάδια μου πάνω σου για άλλη μια φορά για να δει ο κάθε παπάρας σε ποιον ανήκεις...>>

<<Δεν ανήκω σε κανέναν Άλεξ>> επεμβαίνω και χαμογελάει. <<Δεν είμαι ούτε σκύλος ούτε κανένα γ-γαμημένο αντικείμενο. Και στην τελική έχεις χάσει κάθε δικαίωμα να με αποκαλείς έτσι>>

Κατεβάζει το δεξί του χέρι και το σέρνει από τον ώμο μου, στην μέση και ύστερα πάνω στον μηρό μου. 

<<Δεν με αγαπάς Φαμπιάνα;>> αγνοεί τελείως αυτά που είπα, σαν να μην μίλησα καθόλου.

<<Όχι>>

<<Δεν. Με. Αγαπάς. Φαμπιάνα;>> το χέρι του μπαίνει κάτω από την ηλίθια ρόμπα και πλέον αγγίζει το εσώρουχό μου.

<<Ό-όχι...>> με μια κίνηση, κάνει στην άκρη το εσώρουχό μου και με αγγίζει. 

Ένα ηλίθιο βογγητό βγαίνει από το στόμα μου χωρίς να προλάβω να το πνίξω.

Γαμώτο δεν μπορώ να το ελέγξω. Δεν μπορώ να με ελέγξω. 

<<Το θες αυτό Φαμπιάνα;>> ψιθυρίζει την στιγμή που νιώθω ένα δάχτυλό του να μπαίνει μέσα μου. 

<<Ναι...>> ψελλίζω έχοντας τα μάτια μου ερμητικά κλειστά. 

<<Άνοιξε τα μάτια σου, γαμώ>> λέει ξανά και το κάνω. <<Τώρα πες μου. Το θέλεις;>>

<<Γαμώτο ναι. Ναι. Εννοείται πως το θέλω>> πλέον δεν μπορώ να συγκρατηθώ και πέφτω με φόρα πάνω του κολλώντας για άλλη μια φορά τα χείλη μου στα δικά του.

Ω θα το έχω μετανιώσει τόσο άσχημα αύριο το πρωί.

<<Μωρό μου>> μουρμουρίζει μέσα στο φιλί μας και κατεβάζω τα χέρια μου για να πιάσω το ηλίθιο κόκκινο παντελόνι του και να το κατεβάσω. 

Γελάει όταν τα χέρια μου γλιστράνε λόγω του υφάσματος και με βοηθάει για να του το κατεβάσω.

Πλέον δεν με νοιάζει. Δεν με απασχολεί καν αν αύριο τα έχω ξεχάσει όλα ή αν θα μισήσω τόσο πολύ τον εαυτό μου με αυτό που κάνω τώρα.

Ορμάω ξανά στα χείλη του αλλά εκείνος με σπρώχνει. <<Τι συμβαίνει;>> κλαψουρίζω.

<<Είσαι εντάξει με αυτό;>> με σηκώνει στα αγκαλιά του και αυτόματα τυλίγω τα πόδια μου γύρω του. Μου σκάει φλας μπακ, τότε, την τελευταία φορά που κάναμε σεξ στο σπίτι των γονιών μου.

<<Ωωω απλά πήδα με Άλεξ>> ψελλίζω και γρυλίζει μέσα από τα δόντια του. Κατεβάζει το μποξεράκι του με γρήγορες κινήσεις όσο τα χείλη του δεν αποχωρίζονται τα δικά μου.

Αμυδρά ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα, πάνω στην οποία είμαι στηριγμένη εγώ και πνίγω το γέλιο μου όταν ακούω τον Άλεξ να φωνάζει "Άλλος γαμώτο. Άλλος"

Με τα χέρια μου ξεκουμπώνω τα κουμπιά της ρόμπας σχεδόν μέχρι να ανοίξει εντελώς, αλλά σταματάω την στιγμή που μπαίνει απότομα μέσα μου.

<<Άλεξ...>> ψελλίζω και δαγκώνω τα χείλη μου τόσο δυνατά μέχρι που γεύομαι αίμα στην άκρη της γλώσσας μου.

Οποιοδήποτε ίχνος λογικής υπήρχε μέχρι και εκείνη την στιγμή μέσα μου, διαλύεται με τις φρενήρεις κινήσεις του και τα υγρά φιλιά που αφήνει στο στήθος μου.

<<Γαμώτο Άνα>> μουγκρίζει κολλώντας με περισσότερο πάνω του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του για να τον τραβήξω όσο περισσότερο κοντά μου μπορώ. <<Το νιώθεις μωρό μου;>> ρωτάει σπρώχνοντας όλο και πιο βαθιά μέσα μου. <<Το νιώθεις πόσο σε αγαπάω;>>

<<Ν-ναι...>> καταφέρνω να πω, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. 

Είναι εδώ. Μετά από τόσα χρόνια, είναι εδώ. Και με πηδάει κόντρα στην πόρτα του μπάνιου ενός ξένου σπιτιού.

<<Πες μου γαμώτο πως... πως με σκεφτόσουν όλα αυτά τα χρόνια>> τα χέρια του αφήνουν τα μπούτια μου και πλέον με στηρίζει πιάνοντας με από την μέση. 

<<Ναι... ναι Άλεξ... σε σ-σε σκεφτόμουν συν-νέχεια>> καταφέρνω να πω και οι κινήσεις του μεμιάς γίνονται πιο κοφτές, σχεδόν οδυνηρές, αλλά προκαλώντας έναν γλυκό πόνο.

Δεν μπορώ καν να συγκρατήσω άλλο τις φωνές μου και πλέον ουρλιάζω όσο με παίρνει με τον πιο άγριο τρόπο που με έχει πάρει ποτέ κανείς.

Θάβει το κεφάλι του στην καμπύλη του λαιμού μου μουρμουρίζοντας διάφορα πράγματα, από το πόσο με θέλει μέχρι το πόσο στενή είμαι.

Δεν καταλαβαίνω πότε τελειώνω ρίχνοντας το σώμα μου πάνω στο δικό του. Εκείνος συνεχίζει κρατώντας με σφιχτά στα χέρια του, φιλώντας κάθε σπιθαμή του προσώπου μου, μέχρι να τελειώσει.

<<Γαμώ Άνα>> μουγκρίζει και με μια κίνηση βγαίνει από μέσα μου και τελειώνει πάνω στην γυμνή κοιλιά μου.

Κατεβαίνω βιαστικά από πάνω του, χωρίς καν να αφήσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει μετά από τον τόσο έντονο οργασμό που μου χάρισε.

Πρέπει αν φύγω. Να φύγω. Όσο πιο γρήγορα μπορώ.

<<Τι έγινε;>> ρωτάει λαχανιασμένος καθώς παίρνει λίγα κομμάτια χαρτιού και να σκουπίσει την κοιλιά μου, μια κίνηση που κάνει τις ηλίθιες σκατοπεταλούδες στο στομάχι μου να τσιρίξουν.

<<Πρέπει να φύγω>> μουρμουρίζω και σκουπίζομαι όπως όπως. Διορθώνω τα ρούχα μου και κουμπώνω με βιαστικές κινήσεις την ρόμπα μου.

<<Άνα τι έπαθες;>> διορθώνεται και αυτός με εξίσου γρήγορες κινήσεις. <<Το μετάνιωσες;>>

Πλέον νιώθω εντελώς νηφάλια. Και έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό που έκανα ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί. Και γαμώτο. Ναι. Εννοείται πως το έχω μετανιώσει.

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη αγνοώντας τα λόγια του. Ευτυχώς το κατακόκκινο κραγιόν μου είναι ματ και πολύ δύσκολο στο να βγει. Είμαι εντάξει. Δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου ότι μόλις έκανα σεξ με τον μοναδικό άνθρωπο που δεν θα έπρεπε να κάνω σεξ.

Τον κοιτάζω. <<Αυτό>> του δείχνω εμάς τους δύο <<ήταν λάθος. Μεγάλο, τεράστιο λάθος>>

<<Λάθος;>> επαναλαμβάνει μπερδεμένος. 

<<Δεν σε θέλω στην ζωή μου Άλεξ. Στο είπα και πριν>> η σκύλα βγαίνει από μέσα μου και δεν κάνω καμία προσπάθεια να την εμποδίσω. <<Δεν σε θέλω με κανέναν τρόπο>>

<<Είσαι σοβαρή;>> ρωτάει εκνευρισμένος. <<Μόλις κάναμε σεξ και μου λες κάτι τέτοιο;>> 

<<Δεν σήμαινε κάτι>> πετάω και νιώθω ότι θέλει να με σκοτώσει.

<<Ποια είσαι;>> φωνάζει και τον κοιτάζω μπερδεμένη. <<Τι στο διάολο Άνα; Για ποιον πούστη λόγο δεν παραδέχεσαι ότι ->>

<<Δεν παραδέχομαι τίποτα Άλεξ! Με πλήγωσες και δεν σε συγχωρώ. Τέλος. Σεξ κάναμε επειδή το είχαμε ανάγκη>> θέλω να αυτοχαστουκιστώ. Τι του λεω, Χριστέ μου; Γιατί απλά δεν φεύγω από εκεί;

Ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι, αλλά την τελευταία στιγμή κρατιέται. Πιάνει το χερούλι της πόρτας κάνοντας με στην άκρη και βγαίνει έξω χτυπώντας την πόρτα με δύναμη ικανή για να την σπάσει.

~~~

Χρειάζομαι δεύτερο βάπτισμα μετά από όσα έγραψα.

Επίσης αντικειμενικά, έχω εξελιχθεί πολύ στο να γράφω τέτοιες σκηνές. Όχι μπράβο μου. Έχω γίνει ταλέντο γκχμ γκχμ.

Παρεμπιπτόντως το κεφάλαιο ήταν γεμάτο ανάμεικτα συναισθήματα. ΧΙΧΙ η συγγραφέας σου ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι ζυγός χεχεχε.

Τι ζώδια νομίζετε πως είναι ο Άλεξ και η Άνα;

Θα τα πούμε σύντομα στο επόμενο. 

Φιλούμπες. Ρίρι♥

~~~

Και επειδή λυσσαξατε "θέλουμε να δούμε τον Άλεξ" και "στείλε μας γυμνές φωτογραφίες του Άλεξ" και "πες μου που μένει αλλιώς θα σε βρουν στον πάτο της θάλασσας" και πολλές πολλές ακόμη απειλές...

Εντάξει. Ορίστε κάποιες φωτογραφίες του κυρίως γιατί δεν θέλω να πεθάνω πάνω στο άνθος της ηλικίας μου💁🏻‍♀️

Αυτήν ⬆️ την βρήκα στο κινητό του έπειτα από πολύ ψάξιμο. Την έβγαλε εξαιτίας του Κόλτον γιατί στα dating apps δεν δεχόντουσαν γυμνές φωτογραφίες για προφίλ λολ.

Αυτήν ⬆️ την έβγαλε επίσης ο Κόλτον όσο κοιμόταν γιατί ήθελαν να δουν αν όντως είναι τόσο κούκλος όσο κοιμάται όσο είναι και όταν είναι ξύπνιος. Επίσης, Χριστέ, τέτοια βλεφαρίδα δεν έχω ούτε όταν βάζω δέκα κιλά μάσκαρα λολ.

Αυτή ⬆️ εμ... δεν ξέρω. Απλά του άρεσε. Εκείνη την μέρα τον είχε βγάλει πάλι ο Κόλτον (ναι δεν έχει και πολλούς φίλους το αγορί μας κλαψ) γύρω στις 92832938 φωτογραφίες και του άρεσε αυτή που έχει κλειστά μάτια. Μιλάμε για γκάου γκάου ο άνθρωπος.

Τελευταία. Αυτή ⬆️ την είχε βγάλει ένας φωτογράφος αφού ο αγαπημένος σας τον απείλησε πως αν δεν βγει εντελώς αυθόρμητη θα του βάλει βραστά αυγά κάτω από τις μασχάλες του. Και ναι είναι εντελώς αυθόρμητη έχοντας ξεριζώσει το καλάθι του μπάσκετ και κάνοντας βόλτα στο γήπεδο.

Αχ και να ήμουν η μπάλα που κρατάει... εμ εννοώ...

Αν θέλετε κι άλλες... Χμ όχι, δεν θα σας δώσω άλλες. Επίσης το ινσταγκραμ του δεν σας το δίνω γιατί είστε λυσσάρες και το παιδί είναι βαθιά πληγωμένο από την σκασμένη την Άνα.