Χευ. Δεν έχεις τσεκάρει ακόμη το νέο μου βιβλίο, Stay, στο προφίλ μου; Τζιζους μαν! Αφού διαβάσεις αυτό το κεφάλαιο, τρέξε να διαβάσεις τον Πρόλογο!! Σύντομα θα ανέβει το πρώτο κεφάλαιο και εκεί♥

Θα περιμένω σχόλια♥

~~~

<<Μπορείτε να ενθουσιαστείτε λίγο παραπάνω; Αν είναι δυνατόν. Αύριο είναι η πα ρτα ρα>> φωνάζει ο Τζέικομπ και ξεφυσάω.

Ποιος χέστηκε για την παρτάρα; Θέλω να πω, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου ρίξει ό,τι υπάρχει πάνω στο τραπέζι. Και με το δίκιο του μάλιστα.

<<Δεν είμαστε σε μουντ για Χάλογουιν πάρτι>> μουρμουρίζει ο Τόνυ και ανακατεύει τον καφέ του με το καλαμάκι. 

<<Μπορείτε τουλάχιστον να προσποιηθείτε ότι είστε ενθουσιασμένοι;>> ξαναρωτάει εκνευρισμένος και χαμογελάει γοητευτικά στην σερβιτόρα που περνάει δίπλα από το τραπέζι μας.

Αν έμενε στο χέρι μου, θα καθόμουν μέχρι του χρόνου κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Κάτω από την κουβέρτα μου. Παίζοντας καντι κρας στο κινητό και τρώγοντας πατατάκια με ρίγανη.

Αλλά όχι. ΌΟΟΟΟΟΟΧΙ. Ούτε μια ερωτική απογοήτευση δεν μπορώ να περάσω με την ησυχία μου. Που λέει ο λόγος δηλαδή. Γιατί όοοολο αυτό, ούτε ερωτική ούτε απογοήτευση είναι. Βασικά δεν ξέρω καν γιατί έχω κατεβάσει πλερέζες. 

Α ναι, σωστά. Κόντεψα να ξεχάσω το τηλεφώνημα του Άλεξ προχθές. 46 δευτερόλεπτα τηλεφώνημα. Ούτε καν ένα λεπτό. Χωρίς να με βλέπει η Νάιλα, κάθομαι και κοιτάζω το ιστορικό κλήσεων μόνο και μόνο για να βλέπω τον αριθμό του.

Στην αρχή σκεφτόμουν να το αποθηκεύσω στο κινητό μου, αλλά δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Στην τελική, το έμαθα απέξω. Άθελά μου. Και καλά.

Αλλά ναι. Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί και καταντώ να γίνομαι γραφική, αλλά όλη αυτή η φάση είναι υπερβολική για μένα. Και θέλω την ησυχία μου. Να κλάψω, να δω δέκα ρομαντικές ταινίες, να φάω πολλά σακουλάκια πατατάκια με ρίγανη και να πίνω φρέντο καπουτσίνο μέτριο με κανέλα. Και μετά από δύο ή τρεις εβδομάδες, ίσως, ΙΣΩΣ ΛΕΩ ΙΣΩΣ, να αρχίσω να βγαίνω έξω με τα παιδιά σαν φυσιολογικός άνθρωπος που μόλις πέρασε έναν χωρισμό και σιγά σιγά επανέρχεται στο φυσιολογικό του.

Μπορώ όμως; Εννοείται πως δεν μπορώ. Δεν με αφήνουν, βασικά.

Η Νάιλα κυρίως. Η τρελή και εντελώς φοβιστική κολλητή μου. Από την στιγμή που της ξέρασα τα πάντα, βασικά ό,τι έγινε με τον Άλεξ και τον Κόλτον τις μέρες που έλειπε γιατί την προϊστορία μου με τον βλάκα την ήξερε απέξω και ανακατωτά, πήρε απόφαση, χωρίς να με ρωτήσει εννοείται, όχι μόνο να με βγάζει κάθε μέρα έξω για να τον ξεχάσω, αλλά και να μου βρει γκόμενο.

Άκου εκεί. Να μου βρει γκόμενο. Η Νάιλα. Σε εμένα.

Δεν τόλμησα καν να το αρνηθώ γιατί θα μου πετούσε παντόφλα. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση. Σιγά μην βρω τώρα γκόμενο. Εδώ δεν έβρισκα τόσα χρόνια, θα βρω τώρα ξέροντας ότι ο Άλεξ παραμονεύει στην γωνία.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Εννοείται! Είναι αύριο και αυτό το κωλοπάρτι που μας έπρηξε ο Τζέικομπ ότι θα είναι το καλύτερο Χάλογουιν πάρτυ που έχει γίνει ποτέ.

Και αναγκάστηκα να πάω για ψώνια μαζί του και με την Νάιλα για να πάρουμε πράγματα για να στολίσουμε το δικό μας σπίτι (λες και υπάρχει περίπτωση να μπει κάποιος και να το δει, ξέρω γω) αλλά και για να πάρουμε στολές.

Και όοοοοολα αυτά, για να ξεχαστώ. Εγώ. Που σε κάθε γωνία του δρόμου νόμιζα πως βλέπω τον Άλεξ και κόντευα να τρελαθώ.

<<Εγώ προσποιούμαι αν θες>> σηκώνει το χέρι της η Νάιλα και έπειτα το τυλίγει γύρω από τους ώμους μου.

<<Ήμουν σίγουρος>> σχολιάζει ο Τζέικομπ και εκείνη του κλείνει το μάτι.

Αν αισθανόμουν καλύτερα, ίσως και να έκανα κάποιο σχόλιο για αυτή την συμπεριφορά που έχουν οι δύο τους, αλλά επειδή ξέρω πως ό,τι και αν πω, θα με βρουν δεμένη χειροπόδαρα στην πίσω αποθηκούλα της καφετέριας, το βουλώνω.

<<Λοιπόν...>> βγάζει από την τσάντα της Ντανιέλα έναν χοντρό φάκελο και τον αφήνει πάνω στο τραπέζι κάνοντας τα ποτήρια μας να ταρακουνηθούν. <<Ακούστε τι έχω στο μυαλό μου...>>

Αφήνουμε όλοι οι υπόλοιποι έναν ομαδικό αναστεναγμό, εκτός του Τάιλερ που κοιτάζει την Ντανιέλα λες και είναι σοκολατίνα.

Να θυμηθώ να τον ρωτήσω αν τελικά έχει γίνει τίποτα μεταξύ τους τόσο καιρό που είμαι κλεισμένη σπίτι ή ακόμη είναι στην φάση του κοιτάγματος. Τσεκ.

Ο Τζέικομπ κυριολεκτικά βγάζει λόγο, τεράστιο και εκτενέστατο λόγο, ενημερώνοντάς μας για το που ακριβώς είναι το σπίτι του παιδιού στο οποίο θα γίνει το πάρτι (ακόμη δεν έχω καταλάβει πως γίνεται ένας νοήμον άνθρωπος να προτείνει το σπίτι του για ένα πάρτυ στο οποίο θα έρθουν πάνω από 100 φοιτητές που μπορούν να κάνουν από σεξ στην κουζίνα μέχρι και μπάφους στα υπνοδωμάτια). Εγώ ρίχνω το κεφάλι μου στον ώμο της Νάιλα και κοιτάζω έξω.

Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, ακόμη δεν έχω βρει τον τυπά που φίλησα στο κλαμπ. Ηλίθια σκέψη, το ξέρω, αλλά με αυτά και με εκείνα ξέχασα να συνεχίσω το ενδελεχέστατο ψάξιμό μου.

<<Αν συνεχίσει την παρλαπίπα ο Τζέικομπ, θα πάρω την οδοντογλυφίδα και θα του την καρφώσω στο μάτι>> ψιθυρίζει η φίλη μου και χαμογελάω. 

<<Ξέρεις πως κάνει όταν ενθουσιάζεται με κάτι>> ανακάθομαι και στρέφομαι προς το μέρος της. Ο Τζέικομπ δεν παίρνει χαμπάρι ότι δεν τον ακούει κυριολεκτικά κανείς, αλλά συνεχίζει να μιλάει μόνος του. <<Μια μέρα έμεινε. Που θα πάει, θα σταματήσει>>

Ρολάρει τα μάτια της απεγνωσμένη και ρουφάει μια γουλιά από τον καφέ της. <<Είσαι καλύτερα;>> ρωτάει και πιάνω μια τούφα των μαλλιών μου για να δω αν έχει ψαλίδα στις άκρες, μια συνήθεια που κόλλησα από την Ντανιέλα.

Ναι. Σιγά μην της πω ότι κάθομαι και κοιτάζω το ιστορικό κλήσεων. Είναι ικανή να με πάρει διακόσια τηλέφωνα, μόνο και μόνο για να μου γεμίσει το ιστορικό.

<<Πολύ καλά>> απαντάω και χαμογελάω. Μπορεί να μην το παραδέχομαι αλλά ξέρω ότι μου έκανε καλό το να βγαίνω έξω και να μην μαραζώνω στο σπίτι, όπως ήθελα. <<Και η αλήθεια είναι ότι τώρα σκεφτόμουν κάτι άκυρο>> παραδέχομαι και μαζεύω τα πόδια μου περισσότερο.

<<Τι;>>

<<Για το αγόρι που φίλησα στο κλαμπ>> ομολογώ και γελάει. <<Όχι, μην γελάς. Με όλη την ιστορία με τον Άλεξ και μπλα μπλα μπλα, ξέχασα τον λόγο για τον οποίο ερχόμαστε εδώ επί καθημερινής βάσεως>>

Ξύνει το πηγούνι της. <<Νόμιζα ότι έγινε το στέκι μας αυτή η καφετέρια>> 

<<Μα έχει γίνει. Εξαιτίας του τύπου που φίλησα στο κλαμπ. Αν δεν ήταν αυτός και η φαϊνή μου ιδέα να ερχόμαστε εδώ κάθε μέρα ώσπου να τον πετύχουμε, δεν θα ξέραμε καν ότι αυτό το κλαμπ είναι και καφετέρια τα πρωινά>> λέω και από μέσα μου συγχαίρω που ώρες ώρες μου κόβει.

Βέβαια... τώρα που το ξανασκέφτομαι... Πφ. Όχι. Δεν μου κόβει καθόλου.

Εδώ γνώρισα τον Κόλτον. Και ο Κόλτον είναι φίλος του Άλεξ. Και ο Άλεξ είναι... ό,τι είναι τέλος πάντων. Σκατά. Σκατά. Σκατά. Όλα γυρίζουν γύρω από τον Άλεξ.

ΦΣΦΞΠΣΟΔΦΞΠ. Πρέπει να σταματήσω να λέω το όνομα του Άλεξ 385923 φορές το δευτερόλεπτο.

Βασικά πρέπει να του βρω ένα ψευδόνημο.

Ο τέτοιος.

Εξαιρετικό; Τέλειο.

Όλα λοιπόν, γυρίζουν γύρω από τον τέτοιον.

<<Ναι ναι, εξαιρετική ιδέα>> σχολιάζει η Νάιλα <<όντως ακόμη θέλεις να τον βρεις; Δεν βαρέθηκες;>>

<<Εννοείται πως όχι>> ακούω τον Τζέικομπ να μιλάει για μια γκόμενα από το πρώτο έτος που την έψησε να έρθει στο πάρτι για να την απαυτώσει <<Θα σκάσω αν δεν τον βρω>>

<<Γουελ, δεν μπορώ να βοηθήσω. Κάνε ό,τι θες>> σηκώνει ψηλά τα χέρια της και πιάνει το κινητό της. 

<<Είσαι σίγουρη ότι τον λένε τέτοιον;>> ρωτάω προβληματισμένη. Είναι δυνατόν να έχουν το ίδιο όνομα; Τι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα;

<<Πως τον λένε;>> ρωτάει μπερδεμένη και μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

<<Άλεξ εννοώ. Είσαι σίγουρη πως άκουσες να τον φωνάζουν με αυτό το όνομα;>>

<<92,5% ναι>> απαντάει αφηρημένη και σμίγω τα φρύδια μου.

<<Και το υπόλοιπο 7,5%;>>

Ανασηκώνει τους ώμους της. <<Μπορεί να τον φώναξε Ναβουχοδονόσορα. Δεν ξέρω>>

Ξεφυσάω και κοιτάζω έξω. Και αμέσως το μετανιώνω.

Ο Κόλτον.

Μπαίνει στην καφετέρια. 

ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ.

Κοιτάζω τριγύρω προσπαθώντας να βρω γρήγορα τι πρέπει να κάνω. 

Καθόμαστε στους καναπέδες και μπορώ άνετα να κρυφτώ πίσω από την Νάιλα. Ή κάτω από το τραπέζι. Ή να τρέξω στις τουαλέτες.

Φακ. Πότε έγινα τόσο κότα;

Κρυφοκοιτάζω προς την είσοδο.

Μιλάει στο κινητό. Και δεν έχει μπει ακόμη μέσα.

Έχω χρόνο. Προλαβαίνω να πάω στις τουαλέτες.

Σηκώνομαι απότομα όρθια κοιτώντας τον.

Κλείνει το κινητό.

Ξανακάθομαι κάτω στον καναπέ με δύναμη.

Μιλάει σε έναν άγνωστο που περνάει από δίπλα του.

Ξανασηκώνομαι όρθια.

Τον χαιρετάει και πιάνει το χερούλι της πόρτας όσο του μιλάει.

Ξανακάθομαι κάτω με δύναμη.

<<Το μάπετ σόου βλέπουμε;>> ψιθυρίζει ο Τάιλερ και νιώθω ότι όλοι με κοιτάζουν.

<<Παιδάκι μου τι έπαθες;>> ρωτάει η Ντανιέλα αλλά δεν απαντάω.

Μπαίνει μέσα.

Α εξαίσια. Τώρα απλά πρέπει να κρυφτώ.

Προχωράει προς την ουρά για να κάνει την παραγγελία του και σηκώνομαι σιγά σιγά όρθια χωρίς να χάνω οπτική επαφή μαζί του.

Σημείο καμπής τώρα. Ή πηγαίνω στην τουαλέτα ή...

<<Φαμπιάνα γουατ δε φακ;>> ρωτάει ο Τζέικομπ και του κάνω νόημα να μην φωνάζει. Κοιτάζουν όλοι προς το μέρος του Κόλτον, χωρίς να ξέρουν ότι κοιτάζω προς τον Κόλτον. Βασικά δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Κόλτον. <<ΑΑΑΑΑ. Εμμμμμμ... Φαμπιάνα, αυτός δεν είναι ο τέτοιοςςςς...;;;>> φωνάζει ο Τζέικομπ και γουρλώνω τα μάτια μου. <<Αυτός που σου έχυσεεεε...;;;;>> 

<<Έλα μου;>> ρωτάει ο Τόνυ.

<<Κάτσε. Έπαιξε χύσιμο όσο έλειπα;>> σταυρώνει τα χέρια της η Νάιλα και με φτύνει. <<Ντροπή σου γαϊδούρα να μην μου πεις τίποτα>>

<<Τι χύσιμο ρε παιδιά; Ποιος έχυσε ποιόν; Δεν καταλαβαίνωω!!>> πετάγεται η Ντανιέλα και έχω γίνει κόκκινη από τις ρίζες των μαλλιών μου μέχρι τις πατούσες μου.

<<ΑΑ ΝΑΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ!>> πετάγεται ξανά ο Τζέικομπ. <<Είναι ο τυπάς που έχυσε κατά λάθος πάνω σου τον καφέ προχθέςςςς>> λέει υπερήφανος και χτυπάω διακριτικά το κεφάλι μου στο τραπέζι.

<<Α για αυτό το χύσιμο μιλάμε;>> ρωτάει ξενερωμένα η Νάιλα και παίρνει πάλι το κινητό της. <<Παίρνω πίσω την ροχάλα. Σόρυ φίλη>>

<<Μπορείτε να σκάσετε;;;;!!!!>> ψιθυρίζω όσο πιο δυνατά μπορώ.

<<Πήγαινε να του μιλήσεις>> συνεχίζει ακάθεκτος ο Τζέικομπ. <<Ιιιιιι, ιδεάρα. Να τον καλέσουμε στο πάρτι. Σίγουρα θα έρθει όπως τον κόβω>>

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Μου αρέσει που εγώ ήθελα να κρυφτώ. 

<<Μπορούμε να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα;>> ρωτάω εκνευρισμένη. 

<<Όχι. Πήγαινε να τον καλέσεις>> επιμένει ο Τζέικομπ σταυρώνοντας τα χέρια του. <<Αν δεν πας, θα πάω εγώ>> με απειλεί και αμέσως σηκώνομαι όρθια.

<<Ισχύει. Πήγαινε>> συμφωνεί και η Νάιλα. <<Ξέρεις. Για σπάσιμο>> μου κλείνει το μάτι και γνέφω.

Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Θα έχει ενδιαφέρον.

<<Πάω>> ανακοινώνω και περνάω πάνω από τα πόδια της Νάιλα. Τον κοιτάζω. Λέει την παραγγελία του. Ωραία. Γυρνάω προς τα παιδιά. <<Μην κοιτάζετε προς τα εκεί και καρφωθούμε ε>> λέω και καλά απειλητικά αλλά η Νάιλα με σπρώχνει.

Φτάνω σχεδόν κοντά του και νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν.

Πφστ, σιγά το πράγμα. Γειά σου Κόλτον, σε είδα από εκεί που καθόμουν και σκέφτηκα να σε ρωτήσω αν θέλεις αύριο να έρθεις στο Χάλογουιν πάρτι που θα κάνουμε. Μόνος σου. Χωρίς παρέα. Ξέρουμε την παρέα σου και δεν την θέλουμε...

Την στιγμή που απλώνω το χέρι μου για να τον χτυπήσω στην πλάτη, εκείνος γυρνάει και πέφτει πάλι πάνω μου.

Κλείνω τα μάτια μου.

Έριξε πάλι όλο τον καφέ πάνω μου; Αυτή την φορά από μπροστά; Θα τον γαμ-

<<Μου φαίνεται ότι πρέπει να σε αποφεύγω όσο κρατάω καφέ στα χέρια μου>> λέει ο Κόλτον ανάλαφρα και ανοίγω τα μάτια μου.

ΟΥΦ. 

Το ποτήρι με τον καφέ βρίσκεται ευτυχώς στο χέρι του, χωρίς να έχει χυθεί ούτε μισή σταγόνα. 

Κοιτάζω την μπλούζα μου για επιβεβαίωση.

<<Μάλλον πρέπει να σταματήσω να πέφτω πάνω στο όσο κρατάς καφέ στο χέρι>> αστιεύομαι και πηγαίνω προς την άκρη για να συνεχίσει η ουρά από τα άτομα.

<<Πως είσαι;>>ρωτάει χαμογελαστός πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του.

<<Καλά, εσύ;>> χαμογελάω σαν χαζή και μετά συνειδητοποιώ ότι μάλλον εννοεί πως είμαι μετά από ό,τι έγινε προχθές. Ηλίθια Φαμπιάνα.

<<Καλά, μόλις τελείωσα την προπόνηση>> λέει και μου δείχνει τον σάκο του. Κοιτάζει τριγύρω του. <<Μόνη σου είσαι;>>

<<Όχι, με την παρέα μου>> του δείχνω το τραπέζι μας και γυρνάμε μαζί για να τους δούμε. Ευτυχώς όλοι παριστάνουν τους απασχολημένους. ΕΥΤΥΧΩΣ.

<<Τέλεια>> απαντάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Θα το ξεστομίσω. Όχι έτσι όπως το σκεφτόμουν, βέβαια. Θα αυτοσχεδιάσω.

<<Εμ αύριο θα κάνουμε ένα Χάλογουιν πάρτυ>> λέω και σηκώνει τα φρύδια του έκπληκτος. <<Και... αν θες ξέρεις... μπορείς να...έρθεις;>> βγαίνει σαν ερώτηση και νιώθω ότι ξανακοκκινίζω.

<<Ναι, εννοείται>> απαντάει σχεδόν αμέσως και χαμογελάω ενθουσιασμένη. Όκευ, δεν περίμενα τέτοια αντίδραση. <<Γουστάρω τα πάρτι!>> λάμπει το μάτι του ή μου φαίνεται;

<<Τέλεια! Θα σου στείλω την διεύθυνση αύριο>> 

<<Κομπλέ>> κάνω να φύγω <<Βασικά...>> ξεκινάει να πει και γυρίζω για να τον κοιτάξω <<θα πω βλακεία τώρα, αλλά...>> μουρμουρίζει περισσότερο στον εαυτό μου και πλησιάζω περισσότερο για να τον ακούσω. <<Άκυρο. Ξέχνα το>>

<<Όχι πες μου>> σχεδόν ξέρω τι θέλει να μου πει. Είμαι σίγουρη. Και επίσης ηλίθια που αντί να φύγω, κάθομαι εδώ και περιμένω να το πει.

Δαγκώνει τα χείλη του. <<Θα σε ρωτούσα αν θέλεις να φέρω μαζί μου και... ξέρεις, τον Άλεξ>> προτείνει και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. <<Μούτζωσέ με. Βλακεία είπα>>

<<Όχι εντάξει>> ψιθυρίζω και σταυρώνω τα χέρια μου.

Δεύτερο σημείο καμπής για σήμερα. Ή θα του πεις ευγενικά ότι δεν θέλεις γιατί είναι απόλυτα λογικό μετά από ό,τι έχει συμβεί να μην θες να τον δεις ή θα του πεις πως δεν έχεις πρόβλημα, τινάζοντας αδιάφορα το μαλλί και κρύβοντας το τρέμουλο στα χέρια σου, γιατί δεν σε ενδιαφέρει και πρέπει να δείξεις ανωτερότητα.

<<Λοιπόν;>> ρωτάει επίμονα και παίρνω μια κοφτή ανάσα.

Ανασηκώνω τους ώμους μου. <<Πες του. Δεν έχω θέμα>> μουρμουρίζω και γνέφει χαμογελαστός.

Έκανα μαλακία;

Είμαι σίγουρη πως έκανα μαλακία.

~~~

Γουελ, εγώ θα πω πως επίσης τρελαίνομαι για Χάλογουιν πάρτι σαν τον φίλο μου τον Κόλτον.

Και δεν θέλω να σκέφτομαι πότε σκατά θα αρχίσουν να ξαναγίνονται πάρτι γιατί θα κλάψω.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Τα λέμε στο επόμενο.

Κιισιζζζ Ριρι♥