Πρέπει να σκάσετε όλες από ένα 50αρι για να πάρω το άιφον 12 που θέλω. Γιατί όσο κρατάω λεφτά, άλλο τόσο εξαφανίζονται. Μόνα τους; Μάλλον... Ουφ.

~~~

3 γιαρς λειτεγ 

Γουελ.

Πρέπει να είμαι ψύχραιμη.

Βασικά δεν μπορώ να είμαι ψύχραιμη.

ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΟΜΙΤΖΙ ΟΜΙΤΖΙ ΟΜΙΤΖΙ ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.

Πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και κοντεύω να πέσω κάτω από τον ενθουσιασμό μου.

Βασικά όχι κοντεύω. Κυριολεκτικά σκάω με τον κώλο μου στο παγωμένο πάτωμα.

<<Άουτς!!>> φωνάζω και αμέσως ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου.

<<Ζεις;>> φωνάζει η Νάιλα και μπαίνει μέσα αναστατωμένη. Κρατιέμαι να μην γελάσω καθώς βλέπω το ένα μάτι της εντελώς βαμμένο και το άλλο μουτζουρωμένο από το αιλάινερ.

<<Άουτς>> ξαναλέω και ξεφυσάει. <<Αν δεν έκανα μελανιά είμαι πολύ τυχερή>> μουρμουρίζω και με βοηθάει να σηκωθώ.

<<Να δω τι θα έκανες αν δεν ήμουν εγώ εδώ>> λέει χαμογελαστή και ξινίζω την μούρη μου.

Όχι εντάξει. Το εκτιμώ. Απίστευτα. Ευτυχώς που η Αντζελίνα, η πρώην υποτίθεται συγκάτοικός μου, αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει την σχολή Τσομπανολογίας που είχε περάσει και εν τέλει κατέληξε να δουλεύει σε ένα κομμωτήριο ακριβώς δίπλα από το σπίτι του αγοριού της που δεν ξέρω καν αν είναι ακόμη αγόρι της. Το θέμα είναι ότι επιτέλους ξεκουμπίστηκε από το σπίτι και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ήρθε εδώ η Νάιλα.

Σηκώνομαι όρθια και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο στόμα μου. <<Νάιλα;>>

Σουφρώνει τα φρύδια της. <<Ωχ. Δεν μου αρέσει αυτό το ύφος>>

<<Τι μέρα είναι σήμερα;>> ρωτάω και το μόνο που μου λείπει αυτή την στιγμή είναι ένα φωτοστέφανο πάνω στο κεφάλι.

<<Παρασκευή;>> ξύνει το κεφάλι της και μαζί βγάζει τέσσερα τσιμπιδάκια. 

<<Πόσο του μηνός;>> Ω έλα τώρα. Σιγά μην έχει ξεχάσει τα γενέθλιά μου. Πέρυσι μου είχε κάνει έκπληξη μαζί με την Ντανιέλα (η γνωστή Νταντελα από το παρά πέντε) πίσω από το κυλικείο της σχολής. Δύο κεκάκια με τα δύο πρώτα γράμματα του ονόματός μου. Ναι, είχαν πάρει τα δύο τελευταία στο κυλικείο, οπότε έσβησα κεράκια στο "ΑΝ" και όχι στο "ΑΝΑ". 

<<15; Άκυρο... 16 έχουμε σήμερα, σωστά;>> ρωτάει και γνέφω. <<16 Οκτωβρίου έτσι; Ώρες ώρες όταν ξυπνάω από ξενύχτι νιώθω ότι βρίσκομαι σε άλλη χρονολογία>> χασμουριέται και χαμογελάω.

<<Ναιιι....>> λέω με νόημα και με κοιτάζει περίεργα.

<<Είσαι εντάξει;>> ρωτάει και με κοιτάζει καλά καλά. <<Εχθές δεν ήρθες μαζί μου. Μήπως ήπιες τίποτα εδώ μόνη σου;>>

Ξεφυσάω. <<Αγκχ είσαι ηλίθια>> την προσπερνάω και πηγαίνω στην κουζίνα.

<<Σήμερα θα βγω με τα παιδιά>> φωνάζει καθώς πηγαινει στο μπάνιο μάλλον για να ξεβαφτεί. 

Βάζω καφέ στην κούπα μου και κάθομαι πάνω στον πάγκο δίπλα από την βρύση. <<Με ποια παιδιά;>>

<<Με την Ντανι, τον Τζέικομπ και τον Τάι. Αν θες έλα>> 

Όντως τώρα; Τα ξέχασε; Είναι σοβαρή;

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΝΟΜΑΙ 22 ΓΑΜΩΤΟ. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕ;

Πιάνω το κινητό στα χέρια μου. Ούτε ένα μήνυμα για χρόνια πολλά. Ούτε μισή ευχή στο χρονολόγιο του φέισμπουκ μου. Ούτε ένα στόρυ με κάποια αισχρή φωτογραφία μου.

Είναι σοβαροί όλοι τους; 

Πέρυσι είχαν βάλει ο καθένας από διακόσια στόρυ. Και φέτος τίποτα; 

Αγκχ. Όχι δεν έχω νεύρα σήμερα. Σήμερα έχω γενέθλια. 

Ιτς μαι μπερθντει όπως λέει και η Anne-Marie. Θα βγω να ψωνίσω ρούχα. Πολλά ρούχα. 

Βγαίνει η Νάιλα από το μπάνιο και ανοίγει το ψυγείο. <<Τι σκέφτεσαι πάλι;>>

Την κοιτάζω εκνευρισμένη. <<Θα βγω για ψώνια>>

<<Αχ καλά θα κάνεις>> βγάζει όλα τα απαραίτητα υλικά για να κάνει ομελέτα και τα αφήνει με δύναμη πάνω στον πάγκο. <<Και θα στο έλεγα κι εγώ. Σου λείπουν βασικά κομμάτια από την γκαρνταρόμπα σου>>

Κυριολεκτικά μένω με το στόμα ανοιχτό.

Όκευ. Μόλις ξέχασε τα γενέθλιά μου και είπε ότι δεν έχω ωραία ρούχα;

Τόσες προσβολές μαζεμένες έχω να ακούσω από τον καιρό που κυκλοφορούσα σαν τσουλί. Πάνε χρόνια...

Τα ένδοξα χρόνια της Άνας...

Πρέπει να βγει σε βιβλίο κάποια στιγμή.

Κατεβαίνω από τον πάγκο και την πλησιάζω. Δίπλα της μοιάζω σαν νάνος γιατί με περνάει δύο κεφάλια. Βάζω τα χέρια μου στην μέση και την αγριοκοιτάζω. Εκείνη σφυρίζει αμέριμνη καθώς ανάβει το μάτι και βάζει μουσική στο κινητό της.

Αγκχ. Βλαμμένη.

[...]

Αχ πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει κάποιος αγοράζοντας 38739 ρούχα; 

Οι σακούλες είναι πραγματικά άπειρες για αυτό και κάλεσα ταξί για να με φέρει σπίτι. Αν αναγκαζόμουν να έρθω με τα πόδια μάλλον τα χέρια μου θα έβγαζαν πόδια και θα την κοπανούσαν με τόσα πράγματα που θα κουβαλούσα.

<<Ορίστε>> δίνω τα χαρτονομίσματα στον ταξιτζή και προσπαθώ να πάρω όλες μου τις σακούλες αγκαλιά. Ο γλυκούλης με βοηθάει και μάλιστα εκείνη με το μεγαλύτερο κορδονάκι την περνάει από τον λαιμό μου.

<<Χρόνια πολλά κορίτσι μου>> λέει χαμογελαστός και πάει να μπει μέσα στο ταξί.

<<ΜΙΣΟ!>> φωνάζω και γυρνάει. <<Πως ξέρετε ότι έχω γενέθλια;>>

<<Εμ βασικά γιατί με το που μπήκες στο ταξί φώναξες "ΈΧΩ ΓΕΝΈΘΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΙΑ ΣΑΣ Η ΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ">> λέει και γελάω. Ουπς. <<Αλλά και να μην το έλεγες, η στέκα στα μαλλιά που γράφει "Birthday girl" και η κορδέλα περασμένη από τον ώμο σου που γράφει "ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" το πρόδωσαν>> δείχνει και κοιτάζω την αστραυτερή κορδέλα.

Έκανε δουλειά. Δεν μπορώ να πω. Μου ευχήθηκαν συνολικά 105 άτομα από την στιγμή που την φόρεσα σε εκείνο το τελειότατο μαγαζί "Γενέθλια και Ευχές" στο κέντρο. 

<<Ευχαριστώ πολύ πάντως>> του λέω και γελάει. Μπαίνει στο ταξί και μαρσάρει. Αν δεν ήταν 87 χρονών θα με άναβε τέτοιο μαρσάρισμα γιατί πρώτον το έκανε ωραία και δεύτερον θέλω να κάνω σεξ αλλά δεν βρίσκω κάποιον και αν όντως δεν βρω κάποιο σύντομα οι μπανάνες που έχουμε στο ψυγείο θα αποκτήσουν άλλη υπόσταση.

Ξεφυσάω και αφήνω τις σακούλες κάτω για να βρω τα κλειδιά μου.

Αν θυμόντουσαν όλοι τα γενέθλιά μου σήμερα, θα βγαίναμε σε κλαμπ, θα έβρισκα κανέναν απεγνωσμένο και τσακ μπαμ θα θυμόμουν πως είναι το σεξ. Αλλά όχι. ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙ. Είναι τόσο βλάκες που δεν θυμούνται ούτε κάτι τόσο σημαντικό όσο η ημερομηνία γενεθλίων μου.

Αλήθεια. Τι είναι πιο σημαντικό από αυτό; ΄

Άντε. Ίσως και να είναι πιο σημαντικό η κυκλοφορία του πρώτου άιφον.

Άντε, ΆΝΤΕ ίσως και πότε ξεκίνησε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.

Τίποτα άλλο όμως.

Ανοίγω την πόρτα με μια κλοτσιά και αρπάζω τις σακούλες τόσο άτσαλα που μου κόβουν παντελώς την όραση.

Είναι όλοι ηλίθιοι. Αυτό είναι. Είναι όλοι τους-

<<ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΦΑΜΠΙΑΝΑΑΑ>> φωνάζουν αρκετά άτομα μαζί και από την απότομη κραυγή πέφτω κάτω μαζί με τις σακούλες.

Τους κοιτάζω όλους και κρατιέμαι να μην κλάψω. Ομιτζι.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.

Επίσης πάλι πονάει ο κώλος μου. Άουτς.

~~~

Έλα καλά νταξ. Είμαι θεά τι λέμε τώρα.

Έβλεπα στον ύπνο μου ότι όλες εσείς ερχόσασταν έξω από το σπίτι μου με πλακάτ και δακρυγόνα και με απειλούσατε ότι αν δεν ανεβάσω γρήγορα το πρώτο κεφάλαιο θα μου καίγατε το σπίτι.

Νταξ, όχι δεν έβλεπα τέτοια όνειρα. ΕΥΤΥΧΩΣ. ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΦ.

ΦΙΟΥ.

Τα λέμε την επόμενη φοράαα.

Ριριουλίσους♥