Seninle şimdi baş başa olmak  vardı.

Oturmak sadece sohbet etmek.

Havadan  sudan  konuşmak bazen  de  saçmalamak  vardı.

Birlikte hayallere  dalarak  gelecek planlarımızdan bahsederdik.

Ne çabuk  unuttun kahve eşliğindeki sohbetlerimizi.

Kahveyi severdin bende  severdim.

Tıpkı birbirimizi de sevdiğimiz gibi.

Neredesin  şimdi  kim  bilir?

Sen beni unutmuş olabilirsin,  ama, ben seni unutamadım.

Unutmadım.

Unutamadım.

Kalbimde bir yerlerde halen daha varsın.

Bir parçamsın.

Kırık kalbimsin , ama, kalbimin  tedavisi  de mümkün.

Bir  gün.

Tabi eğer  sen bana tekrar geri dönersen.

Ve beni tekrardan seversen.

İşte o  zaman gene geri döneriz.

Kahve eşliğindeki sohbetlerimize.

Lütfen  gitme  ve  bana bir  daha "Her şey bitti"  deme.

Çünkü  asla bitmedi.

Biz bitti demediğimiz  sürece.

Ben mücadele etmeye  varım.

Peki ya  sen var  mısın?

Hazır  mısın yeni bir  aşka?

Daha doğrusu kalbin ve yaşamın buna hazır mı?

Aklımız birbirimizdeyken  ve bana halen daha yazıyorken hem sen buna  gitmek  mi  diyorsun?

Sahiden  de?

Sen ciddi  misin?

Ciddi  olamazsın.

Asla ayrılmayalım.

Tek dileğim  bu.

Geleceğimsin.

Ve de kalbimsin.

Daima.

Her  şeye  rağmen.

Herkese  rağmen.