Sesini işitince, 

Cennet fısıldadı sanırdım.

Öyle içim hoş olurdu ki,

Ne ben anlatabilirim bunu; 

Ne de kalemim yazabilir.

İşte bu hissiyat geçip duruyor, 

Ama gitmiyor yüreğimden.

Gök kuşağını bir kez görüp, 

Bir ömür düşlemek gibi bir şey.

Bekliyorum, 

Anlatmaya çalışıyorum, 

Gücüm yetmiyor...

Yazmaya başlayınca mı kaybediyor insan kendini,

Yoksa yükü ağır geldiğinden midir kim bilir.

Belki de, delirmeden şair olunmuyor.