Μ : Κάνεις καλή ομελέτα.., παραδέχτηκε και δεν μπόρεσα να κρατήσω πίσω το γέλιο μου
..................................................................................

? : I JUST HAD SEEEEEX AND IT FEEEELT SSOOO GOOOOD-

Εγώ : ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΛΕΊΣΕΙΣ ΈΧΟΥΝ ΠΕΡΆΣΕΙ ΔΎΟ ΜΕΡΕΣ!? της φώναξα εκνευρισμένη

Εκείνη όμως με αγνόησε παντελώς και συνέχισε να χορεύει πάνω στο κρεβάτι μου. Τεντώθηκα από εκεί που ήμουν καθισμένη στο πάτωμα και άρπαξα το ηχείο.

Μπουπ.

Α : ΕΣΎ ΤΟ ΕΖΗΣΕΣ ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΤΟ ΖΉΣΩ ΚΙ ΕΓΏ ΛΊΓΟ! παραπονέθηκε και κάθισε με ένα μπλουπ στο κρεβάτι ξανά

Εγώ : Γκόμενο δικό σου δεν έχεις μωρή? την ρώτησα

Α : Καλά ναι... Αλλά δεν μπορώ να του ριχτώ έτσι στα κουτουρού..., είπε σκεπτόμενη

Εγώ : Ναι, γιατί θα το έπαιρνε πολύ λάθος..., την ειρωνεύτηκα

Ρόλαρε τα μάτια της και αγνόησε το σχόλιο μου. Έριξε μια ματιά στο κινητό της και στη συνέχεια σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Α : Πρέπει να φύγω, έχω μάθημα! μου ανακοίνωσε, θα σου στείλω μήνυμα μετά!

Αγκαλιαστήκαμε και έφτασε μέχρι την πόρτα, πριν γυρίσει να μου ξαναμιλήσει ενθουσιασμένη.

Α : Σου είπα ότι η μαμά μου έφτιαξε την συνταγή που της έδειξες!? με ρώτησε και έβγαλε το κινητό της

Γούρλωσα τα μάτια μου έκπληκτη.

Εγώ : ΤΙΙΙ!? Οχι, δείξε μου δείξε μου δείξε μου! αναφώνησα και πήγα προς το μέρος της για να μου δείξει τις φωτογραφίες της πίτσας

Α : Ήταν τόσο καλή! είπε και άφησε τα μάτια της να γυρίσουν πίσω στο κρανίο της

Εγώ : Της το είπα ότι το μυστικό είναι στο τυρί! είπα περήφανα

Α : Ενιγουέιζ πρέπει να φύγω τώρα..., είπε ξανά

Δώσαμε άλλη μια σφικτή αγκαλιά και έκανε να ξαναφύγει από το δωμάτιο.

Εγώ : Α ΚΑΛΈ ΔΕ ΣΟΥ ΕΊΠΑ! θυμήθηκα ξαφνικά

Α : Τι? ρώτησε περίεργη

Εγώ : Ο μπαμπάς μου με άφησε για το καλοκαίρι! σχεδόν τσίριξα και το στόμα της κόντεψε να ακουμπήσει το πάτωμα

Α : ΠΛΆΚΑ ΚΑΝΕΙΣ-

Εγώ : ΌΧΙ ΌΧΙ ΟΡΚΊΖΟΜΑΙ! Εγώ, εσύ ο Μίλτος και η πολυαγαπημένη μου ξαδέλφη που θα μας φιλοξενήσει στο νησί!

Α : ΟΜΑΓΚΑΑΑΑΑΝΤΤΤΤ

Αρχίσαμε να τσιρίζουμε και οι δύο μαζί και να χοροπηδάμε πάνω κάτω και γύρω γύρω στο δωμάτιο.

Α : Ωχ θεέ μου ΠΆΩ ΝΑ ΠΕΊΣΩ ΤΗΝ ΜΆΝΑ ΜΟΥ!

Με αγκάλιασε βιαστικά και βγήκε έξω από το δωμάτιο. Γύρισα την πλάτη μου στην πόρτα και άπλωσα το χέρι μου, για να πιάσω το κινητό μου από το κρεβάτι, μα δεν προφτασα καθώς την άκουσα να τσιρίζει ξανά απέξω.

Α : ΚΑΛΈ ΔΕ ΣΟΥ ΕΊΠΑ -

(οκ παιδιά συγγνώμη, αλλά αυτό είναι κάθε φορά εγώ με την κολλητή μου, όταν πρέπει να αποχαιρετηθούμε και καταλήγουμε να χαιρετιόμαστε δώδεκα φορές πριν πραγματικά αποχωριστούμε)

{...}

Max pov

Δεν μπορούσα να σταματήσω να την σκέφτομαι. Το σώμα της. Το πρόσωπο της. Τον τρόπο που γέλαγε. Το σώμα της. Οι εκφράσεις της. Το σώμα της.

Θεέ μου το σώμα της... Θα μπορούσα να χαθώ ανάμεσα στα πόδια της και να μην φωνάξω ποτέ για βοήθεια. Να χαϊδεύω τα μπούτια της καθώς με ασφυκτιούν και να απαρνηθώ το οξυγόνο μου, αν αυτό σήμαινε πως θα είχα μια ακόμα γεύση της.

Ο τρόπος που το κορμί της λύγιζε, έτρεμε, ανατρίχιαζε. Τα μάγουλα της έπαιρναν φωτιά και οι βλεφαρίδες της τρεμοέπαιζαν καθώς παρέδιδε τον εαυτό της στα χέρια μου. Το στόμα της που άνοιγε διάπλατα, η έκφραση της, οι ψίθυροι της, οι κραυγές αγωνίας της, οι βαριές ανάσες της, όλα αποτέλεσμα της καύλας και της ικανοποίησης που ήμουν κάτι παραπάνω από πρόθυμος να της χαρίσω.

Η αίσθηση του στόματος της πάνω στον λαιμό μου, της γλώσσας της στο στέρνο μου, των χειλιών της στα δικά μου. Οι διστακτικές κινήσεις των χεριών της καθώς χάιδευε, μάλασε και περιεργαζόταν τον ανδρισμό μου, ο οποίος όλο και μεγάλωνε στα δάκτυλα της. Το στήθος της που ανεβοκατέβαινε σαν τρελό από την έξαψη και τα στητά βυζιά της, το τέλειο μέγεθος για εμένα να πιπιλίσω, να φιλήσω και να χωρέσω στο, αχόρταγο για εκείνη, στόμα μου.

Η αίσθηση της κάψας, της ανυπομονησίας να μπω δυνατά μέσα της, να την ακούσω να αναστενάζει - κυρίως να φωνάζει - το όνομα μου, να τελειώσω στο μικρό στενό της άνοιγμα και να συνεχίσω ακόμα πιο δυνατά μέχρι να νιώσω τα ζεστά της υγρά να πλημμυρίζουν τα σεντόνια και εμένα. Η παράλληλη ανάγκη να κινηθώ αργά και σταθερά, ώσπου να καταφέρω να την ανοίξω χωρίς να την πονέσω και να βεβαιωθώ πως απολαμβάνει την πράξη όσο εγώ ο ίδιος. Το αίσθημα της ανησυχίας που δεν έλεγε να απεγκλωβιστεί από τα στήθη μου και ο φόβος, μήπως την απογοητεύω με όποιον τρόπο. Τα πρησμένα χειλάκια της να συσπόνται και το πρόσωπο της να μορφάζει κάθε φορά που εισχωρούσα μέσα της, όσο αργά κι αν πήγαινα, όσο μήκος κι αν έκλεβα.

Ο τρόπος που με άφησε να ξεκουράσω το κεφάλι μου στον ώμο της και το πως με φίλησε τρυφερά στον κρόταφο, σαν να με συγχαιρόταν για την προσπάθεια μου. Ο τρόπος που χάιδευε το περίγραμμα του αυτιού μου και με άφησε να την κρατήσω κοντά μου, να νιώσω την ζεστασιά που εξέπεμπε το σώμα της, να εισπνεύσω το μεθυστικό της άρωμα. Ο τρόπος που με κοίταγε στα μάτια και μου χαμογελούσε με όλα της τα δοντάκια. Ο τρόπος που επέστρεψε την ερώτηση μου και ήθελε να βεβαιωθεί αν είμαι εγώ καλά και η ανησυχία στο βλέμμα της, όταν σε μια από τις βασικότερες εμπειρίες της ζωής της, έδειχνε να ενδιαφέρεται περισσότερο για εμένα πάρα για τον ίδιο της τον εαυτ-

Σ : Γη καλεί Μαξ...

Σήκωσα απότομα το κεφάλι μου προς τα πάνω και τους βρήκα όλους να με κοιτάνε.

Εγώ : Ναι..? ρώτησα διστακτικά

Ο Σπύρος μου έδειξε με τα μάτια του τον χάρτη και τον κοίταξα ερωτηματικά.

Σ : Καλά πας καλά? με επέπληξε και ύστερα ψιλογέλασε

Εγώ : Ακούω! είπα έντονα

Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ύστερα ξέσπασαν σε μικρά γελάκια.

Εγώ : Τι γελάτε ρε μαλάκες!? τους φώναξα εκνευρισμένος

Γ : Σταμάτα να σκέφτεσαι την Μελίνα και έλα να μας πεις την γνώμη σου.., είπε και τα μάτια του έπεσαν πάνω στο εξόγκωμα που είχε δημιουργηθεί στο τζιν μου

Μ : Ναι άλλη δουλειά δεν είχα..

Σηκώθηκα βιαστικά όρθιος και στάθηκα μαζί με τους υπόλοιπους γύρω από το τραπέζι της κουζίνας.

Α : Από ποιον δρόμο θα περάσουμε τελικά? Οι μπάτσοι έχουν στήσει μπλόκο στον κεντρικό και στους γύρω δρόμους, γιατί φοβήθηκαν μην κλείσει για πέμπτη μέρα ο αυτοκινητόδρομος.., μίλησε ο Αλεξ

Π : Εγώ λέω από αυτόν εδώ.., είπε και έδειξε έναν δρόμο στον χάρτη, είναι αρκετά φαρδυς και αν είμαστε πολλά άτομα κανένας μπάτσος δε μας σταματάει!

Σ : Όχι όχι είναι πολύ ριψοκίνδυνο... Αν είμαστε πολλοί και προσπαθήσουμε να τους πάμε κόντρα θα έχουμε ατυχήματα!

Γ : Έχει δίκιο, αν προκληθουν επεισόδια δεν θα έρθει κανένας πολίτης τις επόμενες μέρες.. Σκοπός είναι να δώσουμε ένα μήνυμα, δεν θα πετύχει χωρίς κόσμο.., συμφώνησε ο Γιάννης

Εγώ : Εγώ λέω να πάμε από τον ίδιο.., πρότεινα και τα βλέμματα έπεσαν πάνω μου

Σ : Δε νομίζεις πως θα έχουν ήδη μπλόκο εκεί, επειδή περάσαμε και χθες? ρώτησε

Εγώ : Ίσως.. Αλλά δεν πιστεύω να μας περιμένουν να ξεκινήσουμε δεύτερη φορά από το ίδιο σημείο.. Θα ήταν κάπως αιφνίδιο.., εξήγησα

Γ : Έχει ένα δίκιο..., σχολίασε ο Γιάννης

Στραφήκαμε όλοι προς τον Σπύρο. Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο και ύστερα γύρισε να μας κοιτάξει όλους έναν έναν.

Σ : Συμφωνώ.., είπε τελικά

Ένιωσα το χέρι του Γιάννη να με χτυπάει φιλικά στην πλάτη.

Γ : Αν το σεξ είναι τόσο καλό όσο τα πανκεικ της, παντρέψου την.., μου είπε σοβαρά

Του έριξα μια σφαλιάρα στον σβέρκο και όλοι γέλασαν.

{...}

Πάρκαρα το αμάξι κοντά στην πλατεία και κοίταξα το κινητό μου.

Μαμά :

Έφτασα! 😁😍😜😊🤣😀❤️✨

Πρέπει να της μιλήσω για τα ιμοτζι κάποια στιγμή.

Εγώ :

Σε 2 είμαι εκεί!

Βγήκα από την συνομιλία μας και μπήκα στης Μελίνας.

Εγώ :

Νιώθεις καλύτερα?

Βγήκα από το αμάξι και ξεκίνησα να περπατώ προς την καφετέρια που είχαμε δώσει ραντεβού. Πριν προλάβω να πατήσω πόδι μέσα στο μαγαζί, σηκώθηκε από την θέση της και μου έκανε νόημα και με τα δύο της χέρια. Χαμογέλασα στην κίνηση της.

Εγώ : Γειά σου μαμά.., την χαιρέτησα μόλις έφτασα στο τραπέζι

Μ(αμά) : Γειά σου μωρό μου! αναφώνησε και έσκυψα για να την αγκαλιάσω

Πήρα μια θέση απέναντι της και μου έτεινε το μενού με ένα χαμόγελο.

Εγώ : Δεν πεινάω ευχαριστώ.., της είπα και αμέσως κατσούφιασε

Μ : Αποκλείεται! Είσαι πετσί και κόκκαλο! είπε κατηγορηματικά

Θέλοντας και μη, πήρα τον κατάλογο στα χέρια μου και έκανα πως διάβαζα τα φαγητά.

Εγώ : Πως είναι το καινούριο σπίτι? την ρώτησα μετά από λίγο

Τα μάτια της έλαμψαν από χαρά.

Μ : Υπέροχο! Είναι λίγο μικρό βέβαια, αλλά μια γυναίκα μόνη είμαι, τι το θέλω ένα μεγάλο σπίτι μόνη μου..?

Προσπάθησε να γελασει στο τέλος μα δεν της βγήκε.

Άφησα διακριτικά το μενού στο τραπέζι και της έπιασα το χέρι.

Εγώ : Το έχεις διακοσμήσει ή όχι ακόμα? ρώτησα σε μια προσπάθεια να την αποσπάσω

Το κόλπο πρέπει να έπιασε γιατί άρχισε να χοροπηδάει μόνη της πάνω στην καρέκλα. Έσκυψε προσεκτικά το πλάι και έβγαλε μέσα από το μπουφάν της το κινητό της.

Μ : Έχω αρχίσει, αλλά έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου!

Μπήκε στην συλλογή της και άρχισε να μου δείχνει τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει από το καινούριο της διαμέρισμα. Χαμογέλασα όταν είδα πόσα χρώματα υπήρχαν.

Εγώ : Είναι πολύ όμορφο.., της είπα και μου χαμογέλασε πλατιά

Μ : Έχω φτιάξει και τον ξενώνα σε περίπτωση που θέλεις να έρθεις να με επισκεφτείς καμία μέρα.., είπε διστακτικά

Το βλέμμα της ήταν προσεκτικό συνάμα γεμάτο ελπίδα.

Εγώ : Είναι στην λίστα μου.., της απάντησα και μου ξαναχαμογέλασε

Είναι ωραίο να την βλέπω χαρούμενη μετά από τόσο καιρό. Ή έστω να την βλέπω.

Πριν από μερικές εβδομάδες άφησε επιτέλους τον πατέρα μου και έφυγε από το σπίτι. Από τότε έχει βρει ένα καινούριο διαμέρισμα και έχει εγκατασταθεί εκεί. Δεν έχει πολλούς φίλους, ένα από τα μειονεκτήματα του κλειστού της γάμου, έτσι η μόνη της έξοδος είμαι εγώ και ο αδελφός μου. Ποτέ μαζί όμως.

Εγώ : Γνώρισες τους καινούριους σου γείτονες?

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

Εγώ : Είναι νωρίς ακόμα.., την καθησύχασα

Η οθόνη του κινητού μου φωτίστηκε και τα μάτια μου έπεσαν πάνω στην ειδοποίηση του μηνύματος της Μελ.

Έριξα μια απολογητική ματιά στην μητέρα μου και έπειτα πήρα το κινητό στα χέρια μου.

Μελ :

Ναι ναι

Ναι καλά.

Εγώ : Συγγνώμη, μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο μια στιγμή? ρώτησα την μητέρα μου

Μ : Ναι παιδί μου! Τι να σου παραγγείλω?

Εγώ : Ενα καπουτσίνο μέτριο..., της είπα και τα μάτια της γουρλωσαν

Μ : ΜΌΝΟ!?

Εγώ : Ναι μαμά! της είπα πιο έντονα

Δεν της έδωσα ευκαιρία να μιλήσει και βγήκα βιαστικά έξω από το μαγαζί. Πήγα στην επαφή της και κάλεσα τον αριθμό της.

Μ : Ν-ναι...? απάντησε σιγανά

Η καρδιά μου έχασε έναν μικρό χτυπο ακούγοντας την φωνή της.

Εγώ : Τόσο χάλια..? ρώτησα αμήχανα και έπιασα τον σβέρκο μου

Μ : Όχι δεν είναι τ-τοσο χάλια μην ανησυχεί-αου αου αου.., κλαψούρησε και της ξέφυγε ένα αναφυλιτό

Εγώ : Πήρες κάποιο χάπι?

Μ : ΌΧΙ ΘΑ ΤΗΝ ΈΒΓΑΖΑ ΕΤΣΙ! μου φώναξε και απομάκρυνα το ακουστικό από το αυτί μου

Δε ξέρω τι πρέπει να κάνω σε τέτοιες καταστάσεις.

Άλλο ένα αναφυλιτό ακούστηκε.

Μ : Συγγ-γνώμη.., μουρμούρισε και άρχισε να κλαίει ξανά σιγανά

Δε ξέρω πόσο ακόμα θα το άντεχα αυτό.

Εγώ : Θέλεις να έρθω από εκεί..?

Μ : Όχι! Όχι, έχεις βγει με την μαμά σου... Και κακώς με παίρνεις τηλέφωνο, υποτίθεται περνάτε ποιοτικό χρόνο μαζί! με επέπληξε

Εγώ : Μπορώ να έρθω αργότερα.., της είπα

Μ : Όχι Μαξ δεν θα χάσεις ξανά την πορεία για εμένα, νιώθω άσχημα.., είπε σιγανά

Εγώ : Κι εγώ νιώθω άσχημα που δεν με αφήνεις να σε βοηθήσω Μελ.., είπα αγανακτησμένος

Μ : Δε- μπορείς- να-με βοηθήσεις! είπε ανάμεσα στους λυγμούς της

Δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να κάνω, αυτή η κοπέλα είναι πεισματάρα όσο δεν πάει.

Εγώ : Μήπως θα βοηθήσει αν φας κάτι? προσπάθησα να βρω μια λύση

Μ : Δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι, ξέχασα να πάω σούπερ μάρκετ..., είπε απολογητικά

Πήρα το κινητό από το αυτί μου και το έφερα μπροστά μου.

17.08?!

Εγώ : Μελίνα έχεις να φας από το πρωί!? την ρώτησα έκπληκτος

Μ : Όχι..., είπε διστακτικά, από χθες το βράδυ...

Κόντεψα να πάθω τριπλό εγκεφαλικό.

Εγώ : ΕΊΣΑΙ ΣΟΒΑΡΉ!? της φώναξα

Μ : Δεν πειναγα! Πονάω πολύ για να βάλω κάτι στο στόμα μου...

Χε χε χε χε

Ισίδωρε μοκο.

Εγώ : Μελίνα μη με διαολίζεις.., της γρύλισα

Μ : Θα περιμένω να έρθει ο Αντρέας..., είπε πιο σιγανά

Εγώ : Και αυτό ποτέ είναι? ρώτησα περίεργος

Μ : Στις δέκα...

Έφερα το χέρι μου στο πρόσωπο μου και προσπάθησα να πάρω δύο βαθιές ανάσες.

Εγώ : Μελ..., πρόφερα το όνομα της όσο πιο ήρεμα μπορούσα

Μ : Ναι...., είπε διστακτικά

Εγώ : Θα έρθω, της ανακοίνωσα

Μ : Όχι δεν θα έρθεις! αρπάχτηκε

Εγώ : Δεν σε ρώτησα...

Μ : Δε σε προσκάλεσα!

Εγώ : Θα διαρρήξω μέσα...

Μ : Όχι δεν θα-, σταμάτησε την πρόταση της στην μέση

Άκουσα την ανάσα της να βγαίνει τραχιά μέσα από το ακουστικό και έπειτα ρούφηξε διακριτικά την μύτη της.

Εγώ : Μελ..., την ξανά κάλεσα αυτή την φορά πιο ήρεμα

Μ : Σε λίγο θα δράσει το χάπι και ο πόνος θα σταματήσει. Απλά πρέπει να κάνω λίγο υπομονή τα επόμενα λεπτά... Σε παρακαλώ πήγαινε πίσω στην μαμά σου Μαξ..., είπε με βραχνή φωνή και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να αναστενάξω

Εγώ : Θα είσαι εντάξει μόνη σου? την ρώτησα παραδίδοντας τα όπλα

Μ : Ναι..., μίλησε σιγανά, απλά να μου στέλνεις κανένα μήνυμα που και που...

Χαμογέλασα στα λόγια της και την άκουσα να βγάζει επίσης ένα μικρό γελάκι.

Μ : Τώρα πήγαινε! με πρόσταξε και πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση μου το έκλεισε στα μούτρα

Κοίταξα την οθόνη σοκαρισμένος.

Ολες έτσι κυκλοθυμικές είστε στην περίοδο σας?

Έβαλα το κινητό πίσω στην τσέπη μου και επέστρεψα μέσα στο μαγαζί. Κάθισα ξανά απέναντι της και μου χαμογέλασε πονηρά.

Μ : Γιατί χαμογελούσες...? Με ποιον μιλούσες..? ρώτησε και σήκωσε συνωμοτικά τα φρύδια της

Ρόλαρα τα μάτια μου.

Εγώ : Με μια φίλη.., της απάντησα απλά

Μ : Καλή φίλη..?

Εγώ : Η καλύτερη..., είπα και μου έσκασε ένα ακόμα χαμόγελο

Ανακάθισε στην καρέκλα της και έσκυψε προς το μέρος μου, σε μια στάση έτοιμη για κουτσομπολιό και ανάκριση.

Μ : Έχει όνομα αυτή η φίλη? ρώτησε ελαφρώς ενθουσιασμένη

Εγώ : Μελίνα, απάντησα τελικά

Ανοιγόκλεισε τα ματοκλαδα της σαν να περίμενε από εμένα να συνεχίσω.

Εγώ : Τι? έκανα τον ανήξερο

Μ : Ε άντε βρε παιδάκι μου πες μου, με το τσιγγέλι θα στα βγάλω!? είπε εκνευρισμένη

Πάνω στην ώρα, μια σερβιτόρα σταμάτησε μπροστά από το τραπέζι μας κρατώντας έναν τεράστιο δίσκο. Άφησε ένα φλιτζανάκι με καφέ μπροστά στην μητέρα μου και έπειτα χρειάστηκε να ακουμπήσει τον δίσκο στον τραπέζι ώστε να μου παραδώσει μια τεράστια πιατέλα με κλαμπ σάντουιτς.

Γούρλωσα τα μάτια μου έκπληκτος.

Εγώ : Συγγνώμη πρέπει να έγινε κάποιο λάθος.. Είχα παραγγείλει ένα καπουτσίνο μέτριο! της είπα και με κοίταξε ερωτηματικά

? : Όχι, είμαι πολύ σίγουρη ότι η παραγγελία ήταν ένα κλαμπ έξτρα έξτρα λαρτζ.., είπε βέβαιη

Γυρίσαμε ταυτόχρονα το βλέμμα μας προς την μαμά μου, μόνο για να τη βρούμε να κοιτάει το ταβάνι ψάχνοντας για κάτι που έχασε μάλλον.

Ξεφύσιξα ηττημένος.

Εγώ : Έχετε δίκιο, με συγχωρείτε..., γύρισα ξανά προς την σερβιτόρα

? : Δεν υπάρχει πρόβλημα..., είπε ντροπαλά και τοποθέτησε μερικές τούφες μαλλιών πίσω από το αυτί της

Της χαμογέλασα ευγενικά μα εκείνη δεν έκανε να φύγει.

? : Έχεις πολύ ωραία μάτια.., μουρμούρισε και με κοίταξε κατάματα

Μ : Ευχαριστώ εγώ τα έκανα..., πετάχτηκε πριν προλάβω να απαντήσω

Εγώ : Ευχαριστώ..., είπα τελικά

Θα περίμενε κανείς πως μετά από αυτό το άβολο σχόλιο θα έκανε απευθείας αναστροφή και πίσω στην θέση της. Ελα που όμως ακόμα στεκόταν πάνω από το κεφάλι...

Με την άκρη του ματιού μου είδα την μάνα μου να μας κοιτάζει εναλλάξ.

? : Μηπ-

Μ : Α πα πα! Έχει κοπέλα! είπε βιαστικά και της έκανε νόημα με το χέρι να πηγαίνει

Την κλώτσησα κάτω από το τραπέζι μα δεν έδειξε να ενοχλείτε.

? : Α- ε ναι - εγώ.. Να πηγαίνω.., τραύλισε και έφυγε γρήγορα για το πόστο της

Περίμενα ώστε να απομακρυνθεί αρκετά και έπειτα γύρισα και της έριξα ένα αυστηρό βλέμμα.

Μ : Τι? Αφού έχεις! είπε αμυντικά και ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ της

Εγώ : Δεν ήταν ανάγκη να είσαι τόσο αγενής! την επέπληξα. Και θα αφήσω ασχολίαστο το γεγονός ότι πάλι έκανες ότι ήθελες..., είπα δείχνοντας με τα μάτια μου το πιάτο

Ρόλαρε τα μάτια της δυσανασχετημένα.

Μ : Λες και δεν θα το φας..., με ειρωνευτηκε. Και την είδα εγώ πως σε κοιτούσε σαν αρπακτικό!

Την άφησα να μονολογεί μόνη της και δάγκωσα μια μπουκιά από το κλαμπ.

Μ : Απλά φροντίζω την μελλοντική νυφούλα μου..., μουρμούρισε και πνίγηκα με το ψωμί

Άρχισα να βήχω δυνατά και να χτυπάω με την παλάμη μου το στήθος μου.

Εγώ : Πως τα πετάς έτσι αυτά...? της είπα αφού σταμάτησα και ήπια λίγο νερό

Μ : Τρόπος του λέγειν..., είπε δήθεν αθώα

Εγώ : Τρόπος να με πεθάνεις..., την ειρωνεύτηκα και ξαναέφαγα μια μπουκιά

Οκευ αλλά αυτό το κλαμπ είναι πολύ καλό.

Μ : Πες μου τώρα για εκείνη.. Πως γνωριστήκατε? Πόσο καιρό είστε ζευγάρι? Πόσο χρονών είναι? Τι σπουδάζει? Είναι όμορφη? Σου φέρεται καλά? Την βλέπεις σοβαρά?

Έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις της.

Κατάπια με δυσκολία και την κοίταξα επίμονα, μα ανταπέδωσε στο βλέμμα μου χωρίς δισταγμό. Ξεφύσιξα και άφησα το σάντουιτς ξανά στο πιάτο.

Εγώ : Γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα πάρτυ πριν από περίπου οκτώ μήνες, δεν θυμάμαι πόσο καιρό γίνεται η φάση, είναι έναν χρόνο μικρότερη άρα δεν σπουδάζει, ναι είναι όμορφη, είμαστε καλά και βλέπουμε πως πάει..., απάντησα σε όλα της τα ερωτήματα

Μ : Μμ μα τι περιγραφικός..., με ειρωνευτηκε

Της χαμογέλασα αυτάρεσκα και συνέχισα να τρώω το φαγητό που είχα αφήσει στη μέση γύρω στις εξήντα φορές.

Φάνηκε ικανοποιημένη από τις απαντήσεις μου και έτσι συνέχισε να απολαμβάνει τον καφέ της για λίγο, χωρίς να με ρωτήσει τίποτα άλλο. Πιθανότατα σκεφτόταν το επόμενο βουνό ερωτήσεων που είχε σκοπό να μου πετάξει.

Η αλήθεια όμως είναι, πως δεν της είχα απαντήσει και πολύ ειλικρινά... Αλλά τι να της έλεγα?

Γνωριστήκαμε τυχαία όταν συγκρουστήκαμε στην μέση του σχολικού προαύλιο, όταν είχα πάει να δείρω έναν συμμαθητή της. Θα με πει χούλιγκαν.

Ότι είναι δύο χρόνια μικρότερη? Θα με πει παιδέρα.

Οτι γνωριζόμαστε οκτώ μήνες, μου άρεσε έξι μήνες και πρώτη φορά την φίλησα πριν από τέσσερις μήνες και δύο εβδομάδες? Θα με πει φλώρο.

Ότι είναι το ομορφότερο κορίτσι που έχω συναναστραφεί στην ζωή μου και την αγαπάω? Θα με πει δύο φορές φλώρο.

Εγώ : Κάνουν και ντελίβερι εδώ? την ρώτησα μετά από ώρα

Μου έριξε ένα ερωτηματικό βλέμμα.

Mel's pov

Πο να ω

Πονάω.

ΠΟΝΆΩ

ΠοΝάΩ

Π Ο Ν Α Ω

π ο ν α ω

Π ον αω

Πον αω

Φανταστείτε κάποιος να έχει πάρει το κουζινομάχαιρο και να σας καρφώνει επανελλημένα στην κοιλιά. Και ταυτόχρονα να το στρίβει. Επί ώρες. Και μετά να σας πετάει κάτω και να σας κλωτσάει με πάθος στο ίδιο σημείο. Και κάποιος να έχει πάρει ένα σφυρί και να σας κοπανάει το κεφάλι από την μία πλευρά. Και ένα στρουμφάκι να σας μασάει τα βυζιά και να πονάνε σαν ΠΟΥΣΤΗΣ. Το κόκκινο και το μπλε ανθρωπάκι που βρίσκονται στο κέντρο ελέγχου του μυαλού σας να έχουν συνωνομοτήσει εναντίων σας.

Με μια λέξη? Περίοδος.

Εδώ και πόσες ώρες, ξαπλώνω τυλιγμένη με την κουβερτούλα μου σε ένα κουβαράκι και μυξοκλαίω. Έως τώρα έχω δει το "A walk to remember", το "The notebook", το "Titanic" και το "The pursuit of happyness".

ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΩ ΆΛΛΟ.

Το ψυγείο και τα ντουλάπια μας ήταν ο οοοολα άδεια. Είχα ξεχάσει να πάω στο σούπερ μάρκετ αυτή την εβδομάδα και έτσι το μόνο που υπήρχε στην κουζίνα μας ήταν μισό λεμόνι, δύο καρότα και ένα βάζο λιαστές ντομάτες.

Α και μια σοκολάτα πορτοκάλι, που δεν τρώει κανένας άλλος πέρα από τον μπαμπά μου και υπάρχει απλά μέσα στο ψυγείο εδώ και ένα τρίμηνο.

Δε αυτή την φάση σκεφτόμουν πολύ σοβαρά απλά να φάω το λεμόνι.

Το ντεπον σιγά σιγά είχε αρχίσει να δρα και σταδιακά ο πόνος μειωνόταν. Ζούληξα με τα δάκτυλα μου το στήθος μου, γιατί εκείνη την στιγμή χρειαζόμουν ένα στρέσμπολ.

Ήμουν έτοιμη να αποπειραθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, όταν άκουσα το κουδούνι του σπιτιού να χτυπά. Στάθηκα με δυσκολία στα πόδια μου και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες αργά.

Άλλο ένα χτύπημα ακούστηκε.

Εγώ : ΈΡΧΟΜΑΙ! φώναξα και προσπάθησα να κάνω πιο γρήγορα

Έφτασα μέχρι κάτω και στάθηκα μπροστά από την πόρτα.

Εγώ : Ποιος είναι? ρώτησα

? : Το κλαμπ σάντουιτς! ακούστηκε μια αντρική φωνή

Σούφρωσα τα φρύδια μου και στη συνέχεια άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου στεκόταν ένας χαμογελαστός ντελιβεράς με μια τεράστια χάρτινη σακούλα στα χέρια του.

Εγώ : Εε δεν έχω παραγγείλει κάτι.., είπα παραξενεμένη

Έβγαλε από την τσέπη του ένα κινητό και πληκτρολόγησε κάτι με τα δάκτυλα του.

? : Αυτή την διεύθυνση μου δώσανε.., με διαβεβαίωσε και μου έδειξε την τοποθεσία

Πράγματι αυτή ήταν η διεύθυνση.

Κοίταξα την σακούλα και έπειτα πάλι τον ντελιβερά.

? : Στα πρόσθετα σχόλια έγραφε "αν δε το δεχτεί πετάξτε το μέσα στο τρίτο παράθυρο του δεύτερου ορόφου", αν αυτό σας λέει κάτι...

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και κουνησα το κεφάλι μου γρήγορα καταφατικά.

Εγώ : Ναι ναι έχετε δίκιο για εμένα είν-ναι..., είπα ντροπιασμένη

Μου έτεινε την σακούλα και την έπιασα και με τα δύο μου χέρια.

Εγώ : Σας ευχαριστώ πολύ.. Μισό λεπτό να σας δώσω ψιλά! είπα και έκανα να φύγω ξανά για μέσα

? : Δεν χρειάζεται, πρόσθεσε φιλοδώρημα αυτός που τα παρήγγειλε! μου είπε πριν προλάβω να φύγω

Μου χαμογέλασε εύθυμα και στη συνέχεια άρχισε να περπατάει πίσω στο μηχανάκι του, αφήνοντας με να στέκομαι στην πόρτα.

Εγώ : ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΚΑΙ ΠΆΛΙ! φώναξα ώστε να με ακούσει και με χαιρέτησε με μια χειρονομία του χεριού

Μπήκα βιαστικά μέσα στο σπίτι και έτρεξα στην κουζίνα.

Αυτό το πράγμα μου είχε σπάσει τα ρουθούνια....

Άνοιξα την σακούλα και έβγαλα από μέσα ένα πλαστικό κουτί. Σήκωσα το καπάκι και η λαχταριστή μυρωδιά της τηγανιτής πατάτας και του κοτόπουλου με συνεπήρε.

Νομίζω θα κλάψω.

Έχωσα μια χούφτα πατάτες στο στόμα μου και ένιωσα σαν τον Ποπάι μόλις φάει σπανάκι. Έτρεξα μέχρι το δωμάτιο μου, άρπαξα το κινητό μου και κατέβηκα ξανά κάτω.

Εγώ :

Να τα πετάξει από το παράθυρο? 💀

Πήρα στα χέρια μου ένα κομμάτι από το κλαμπ σάντουιτς και δάγκωσα μια τεράστια μπουκιά.

Ορκίζομαι άκουσα αγγελάκια να τραγουδάνε στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Ο ήχος μιας ειδοποίησης ακούστηκε και σκούπισα γρήγορα τα δάκτυλα μου για να ξαναπιάσω το κινητό.

Μαξ ❤️ :

Γιατί όχι?

Δάγκωσα το χείλος μου στην προσπάθεια μου να συγκρατήσω το χαμόγελο μου.

Εγώ :

Σε λατρεύω <3

Ένιωσα λίγο περίεργα αφότου πάτησα "αποστολή". Ήταν η δεύτερη φορά που εκδήλωνα τέτοιου είδους συναίσθημα και για μια στιγμή ανησύχησα μήπως ήταν υπερβολικό.

Περίμενα με αγωνία σκυμμένη πάνω από την οθόνη και πασαλειμένη με σος.

Μαξ ❤️ :

Άφησε μου 2 πατάτες ;)

Χαμογέλασα στην απάντηση του μα δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα ως ανταπόκριση. Ήμουν έτοιμη να στείλω πίσω όταν μια δεύτερη ειδοποίηση ήρθε.

Μαξ ❤️ :

Κράτα την τελευταία σκέψη. Θέλω να την ακούσω αναλυτικότερα το βράδυ...

Θα τσίριζα αλλά είχα φαγητό στο στόμα.
..................................................................................

Hi babes <3

Τι μου κάνετε μικρά μου πονι?

Πως σας φαίνεται αυτή η υπέροχη περίοδος των διαγωνισμάτων? ΥΠΈΡΟΧΗ ΟΜΩΣ?

Αυτόν τον καιρό νιώθω πως η ψυχολογία μου έχει κατέβει σε άλλο λεβελ. Τα διαγωνίσματα, τα τεστ, τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, η κοινωνική ζωή, οι φίλοι, η ψυχολογία, όλα μα όλα σκατα. Για αυτό μου αρέσει να γράφω εδώ, είναι μια - έστω σύντομη - διαφυγή από την πραγματικότητα.

Νιώθω πως διαβάζω χρόνια αντί για μήνες και ο κόπος μου δεν ανταποδίδει... Παίρνω μέτριους βαθμούς και αυτό με εξοργίζει τόσο πολύ γιατί πάντοτε ήμουν μαθήτρια του 19 και τώρα ξαφνικά παίρνω 15 στα θρησκευτικά και 14 στα αρχαία κατεύθυνσης που οκ ήταν τεστακι και θα γράψουμε άλλα 4 ΑΛΛΆ ΝΙΏΘΩ ΤΌΣΟ ΣΚΑΤΕΝΙΑ.

Και δε θέλω να κλαίγομαι και ούτε αποζηταω λύπηση ή συμπόνια από τους γονείς μου ή τους φίλους μου, αλλά νιώθω πως κανένας δεν προσέχει πόσο σκατα είναι η ψυχολογία μου επειδή ακριβώς δεν κλαίγομαι. Δε ξέρω καν που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά, δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά απλά γράφω και γράφω και μιλάω μόνη μου γιατί δεν έχω που αλλού να τα πω.

Το μόνο που θέλω να ακούσω από κάποιον είναι "όλα θα πάνε καλά" ή "κάνεις καλή δουλειά" και όχι "αν κάνεις έτσι από τώρα τι θα κάνεις του χρόνου?" ή "same" ή οτιδήποτε άλλο σκατένιο.

Σε όλες και όλους (λέμε τώρα) εσάς που είστε δευτέρα λυκείου ή τρίτη ή έστω σε οποιαδήποτε τάξη και νιώθετε πως δυσκολεύεστε, πως πιέζεστε, πως έχετε φτάσει στα όρια σας, πως χάνετε τον εαυτό σας σε όλη αυτή την διαδικασία, πως δεν απολαμβάνετε πλέον την ζωή σας, πως οι κόποι σας πάνε τσάμπα, πως δεν βρίσκετε στήριξη πουθενά, πως είστε οι ίδιοι ο μόνος σας φίλος, πως όλα πάνε σκατά γύρω σας, σε όλους εσάς έχω να πω δυο πράγματα.

Κάνετε καταπληκτική δουλειά. Δε σας ξέρω, δεν σας γνωρίζω, δεν έχω δει το έργο σας, δεν είμαι μάρτυρας της προσπάθειας σας, μα σας διαβεβαιώ πως ακόμα κι αν δεν το ξέρετε κάνετε τρομερή δουλειά. Μην συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλους, δεν είμαστε όλοι για όλα και δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες. Τα πράγματα δεν είναι πάντα μαύρα, κάποτε φτιάχνουν. Για λίγο? Για πολύ? Ασχέτως, κάποια στιγμή φτιάχνουν. Να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας, ακόμα κι αν δεν έχετε πετύχει ακόμα τους στόχους σας, για την προσπάθεια που κάνετε καθημερινά.

Και κάτι ακόμα πολύ βασικό, που μου πήρε 17 σχεδόν χρόνια να το συνειδητοποιήσω... Αν νιώθετε πως θέλετε να ξεσπάσετε, να κλάψετε, να φωνάξετε, ΚΆΝΤΕ ΤΟ ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΊΑ.

Κλειστείτε στο δωμάτιο σας και κλάψτε. Χώστε το κεφάλι σας μέσα στο μαξιλάρι και φωνάξτε. Κάντε το τρεντ του τικ τοκ, πάρτε ένα πιάτο από τα jumbo, γράψτε πάνω με μαρκαδόρο ότι σας απασχολεί και σπάστε το.

Δώστε στον εαυτό σας μερικά λεπτά ή ώρες να εκτονωθεί και μετά θυμηθείτε πως είμαστε μπαντ μπίτσιζ και αν τίποτα δεν δουλέψει στη ζωή γινόμαστε στριπερ.

Ευχαριστώ που φτάσατε ως εδώ, αν φτάσατε ως εδώ.

Α btw ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο λολ δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο

5ο κεφάλαιο πριν το τέλος

Bb babes <3