Δηλαδή αυτό δεν ήταν το "ευχαριστώ"?
..................................................................................

Max pov

Μ : Γιατί έχουνε τόσα σκασμένα μπαλόνια στο πάτωμα, είχε κάποιος γενέθλια? ρώτησε

Εγώ : Εεε... Ναι! Ένας φίλος έκανε πάρτι προχθές.., είπα και εγνεψε

Έσπρωξα με το πόδι μου άλλο ένα χρησιμοποιημένο προφυλακτικό κάτω από ένα τραπέζι.

Εγώ : Εκεί! Φώναξα ώστε να με ακούσει και κατευθύνθηκε προς τις δύο κενές θέσεις της μπάρας

Το μέρος ήταν πολύ πιο γεμάτο από όσο ήλπιζα.

Μπαίνοντας μέσα στο μπαρ, που τώρα έμοιαζε πιο πολύ με κλαμπ, την άφησα να περάσει μπροστά μου, ώστε να μπορώ να την βλέπω.

Πολλές κακές φάτσες εδώ γύρω και αυτό με έκανε να ανησυχήσω, αλλά εκείνη φαινόταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη με τον χώρο.

Καθ όλη την διαδρομή από το τατουατζίδικο έως εδώ, τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα, λες και την ξεναγούσα σε μουσείο.

Όχι πως το κέντρο της πόλης δεν έχει μοναδικά εκθέματα. Που αλλού θα έβλεπες έναν γέρο με έναν γιγάντιο σταυρό στο χέρι, να καβαλάει ένα μηχανάκι στις 2 το πρωί και να ξορκίζει?

Ε? Πουθενά.

Περάσαμε από τις άδειες πλατείες της πόλης και σχεδόν πέσαμε μέσα στο συντριβάνι, καθώς εκείνη προσπαθούσε μάταια να διασώσει ένα περιστέρι από πνιγμό και εγώ την κράταγα, ώστε να μην πνίγει εκείνη.

Μία συμμορία που θέλει να την ξεκάνει, πάει στο διάολο, αλλά ένα περιστέρι δεν μπορώ το σταματήσω.

Με ένα σάλτο, ανέβηκε στην ψηλή καρέκλα του μπαρ και γύρισε να με κοιτάξει περήφανη.

Χαμογέλασα ανεπαίσθητα με το πόσο αθώα είναι.

Τα πράγματα που θέλω να της κάνω....

Έκατσα στην καρέκλα δίπλα της και έκανα νόημα στον φίλο μου τον μπάρμαν.

Ο(ρέστης) : Ωπ! Τι γίνεται, όλα καλά? είπε και κάναμε μια αντρική χειραψία

Η Μελ πάντα τις κοιτάει περίεργα αυτές για κάποιο λόγο.

Εγώ : Όλα καλά, εσύ?

Ο : Κομπλέ κομπλέ.., είπε και το βλέμμα του έπεσε στην Μελίνα

Εγώ : Ορέστη από εδώ η -

Ο : Καλέ τη θυμάμαι την κοπέλα! Κατερίνα σωστά? ρώτησε

*αυτοχαστουκίζεται*

Μ : Εε όχι..., είπε αμήχανα και ανακάθισε στη θέση της

Ο : Σοφία! Αναφώνησε σίγουρος

Μ : Οχ-χι...

Ο : Όχι όχι αυτή ήταν ξανθιά... ΞΈΝΙΑ!

Εγώ : Την λεν-

Ο : Όχι όχι μη μου πεις! Θα το βρω!

Αχ θα τον σπάσω...

Ο : Εμμ.... ΘΆΛΙΑ!

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

Ο : Σωστά κι αυτή ξανθιά ήταν.. Μαρία?

Εγώ : ΤΗΝ ΛΈΝΕ ΜΕΛΊΝΑ! είπα με προσποιητή ευγένεια

Ο : Ααααα...., αναφώνησε ντροπιασμένος μόλις κατάλαβε την γκάφα του

Μ : Χάρηκα..., είπε ντροπαλά και ο Ορέστης εγνεψε

Ο : Ο πρώτος γύρος από ότι πάρετε δικός μου! είπε και χτυπώντας με στο μπράτσο έφυγε

Πάρτα μαλάκα 🖐🏻

Μ : Ωσ-τε σου αρέσουν οι ξανθιές ε? ρώτησε και γύρισε προς το μέρος μου

Της χαμογέλασα πονηρά.

Εγώ : Προτιμώ τις μελαχρινές..

Γύρισε διακριτικά το κεφάλι της από την άλλη, ώστε να κρύψει το μειδίαμα της.

Εκανα σήμα στον άλλο μπάρμαν.

Έπιασα την άκρη της καρέκλας της και την έσυρα πιο κοντά μου.

Εγώ : Θα το πάρουμε στο χέρι.., της είπα και έγνεψε, τι θα πάρεις;

Μ : Είμαι μικρή για τατού, αλλά όχι για ποτό? Ρώτησε παιχνιδιάρικα

Εγώ : Θα κάνω μια εξαίρεση, αλλά μόνο για απόψε.. Θα είναι το μυστικό μας..

Της ψιθύρισα το τελευταίο στο αυτί και γέλασε.

Εγώ : Οκευ παιδεραστή.., είπε γελώντας

Πριν προλάβω να απαντήσω, ο μπάρμαν έφτασε μπροστά μας.

? : Πείτε μου, είπε και στηρίχτηκε στη μπάρα

Εγώ : Ένα captain morgan (ρούμι + κόκα κόλα) και....., γύρισα προς την Μελ

Μ : Ένα breezer καρπούζι, παρακαλώ !

Εγώ : Για έξω!

? : Έγινε! είπε και έφυγε

Μ : Που θα πάμε? ρώτησε περίεργη

Εγώ : Κάπου πιο ήσυχα...

Μ : Με αυτές τις απαντήσεις προσπαθείς να με κρατάς σε αγωνία?

Εγώ : Κρατάω το μυστήριο ζωντανό.., είπα και γούρλωσα τα μάτια μου

Έγυρε το κεφάλι της πίσω και γέλασε πνικτά.

Νομίζω για λίγο ξέχασα πως να αναπνέω.

Μ : Δεν χρειάζεται, λίγο πολύ είσαι ένα μυστήριο από μόνος σου..-

? : Ορίστε! Ακούστηκε η φωνή του μπάρμαν, ο οποίος ακούμπησε τα ποτά μπροστά μας, Κερασμένα απ τον Ορέστη!

Μ : Ευχαριστούμε!

Πήραμε ο κάθε ένας το δικό του και πιάνοντας την από την μέση, την οδήγησα προς την έξοδο.

Πριν ακόμα όμως φτάσουμε στην πόρτα, παρατηρώ κάποιον να μπλοκάρει τον δρόμο μας.

Εγώ : Γαμώ το σπίτι μου..., σιγοέβρισα

Γάρπωσα την Μελίνα και με μια απότομη κίνηση άλλαξα κατεύθυνση.

Μ : Που πας? Νόμιζα φεύγαμε.., φώναξε δυνατά καθώς περνάγαμε δίπλα από το ηχείο

Δεν απάντησα.

Ξαφνικά, την νιώθω να γλιστράει μέσα απ τα χέρια μου και γύρισα πίσω μόνο για να τον δω να έχει τα χέρια του πάνω της.

Ακούμπησα το ποτό μου στη μπάρα.

Mel's pov

Εγώ : Τι σκατ- Νίκο? αναφώνησα

Κάπως μέσα στην αναταραχή που επικρατούσε γύρω μας, είχα ξεγλιστρίσει από το κράτημα του Μαξ και πλέον βρισκόμουν σχεδόν στην αγκαλιά του Νίκου.

Ν : Επ! Μελινάκι, χρόνια και ζαμάνια! είπε και μου χαμογέλασε αυτάρεσκα

Εγώ : Αν το κάνεις επίτηδες, να ξέρεις δε θα σου βγει σε καλό..., τον προειδοποίησα

Προσπάθησα να ξεφύγω από το κράτημα του, αλλα το χέρι του στη μέση μου δεν χαλάρωσε ούτε στο ελάχιστο.

Ν : Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη! φώναξε πάνω από τη μουσική

Με εξέπληξαν τόσο τα λόγια του που σταμάτησα να προσπαθώ να ξεφύγω.

Εξκιούζ μι?

Ν : Σχετικά με την τελευταία φορά που μιλήσαμε... Δεν έπρεπε να βγάλω πάνω σου, το μίσος που έχω για εκείνον.. Δε σου άξιζε, και λυπάμαι για αυτό...

Κούνησα το κεφάλι μου γρήγορα δεξιά και αριστερά.

Εγώ : Δεν έπρεπε να μου ζητήσεις να βγούμε εξαρχής, του επιτέθηκα αμέσως, δεν είμαι κάποιο πιόνι που μπορείς να χρησιμοποιείς και σίγουρα δεν θέλω να πάρω μέρος στα σιχαμένα παιχνίδια σας...

Όσο γρήγορα βρέθηκα στα χέρια του, τόσο γρηγορότερα έφυγα από εκεί, και κόλλησα πάνω στο στερνό του Μαξ.

Τα μάτια του πέταγαν σπίθες.

Εγώ : Πάμε να φύγουμε.., είπα και κουλουριάστηκα πιο πολύ πάνω του

Το βλέμμα του πήγαινε μια σε εμένα και μια σε εκείνον. Στο τέλος ξεφύσιξε και τύλιξε το ένα του χέρι γύρω μου, ενώ με το άλλο έπιασε ξανά το ποτό του, που φαίνεται να είχε αφήσει στην άκρη.

Χωρίς να πει τίποτα, μας έβγαλε με γρήγορες κινήσεις έξω από το μαγαζί. Τον ένιωθα τσιτωμένο, αλλά αποφάσισα να μην πω κάτι έως ότου ηρεμήσει.

Μ : Τι σου έλεγε? ρώτησε δήθεν ήρεμα

Εγώ : Βασικά.. Μου ζήτησε συγγνώμη.., είπα και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω

Γέλασε πικρά.

Εγώ : Φάνηκε γνήσιο.., μίλησα ειλικρινά και ρολαρε τα μάτια του

Μ : Εννοείται! είπε ειρωνικά

Εγώ : Έχουμε ξανακάνει αυτή τη συζήτηση..., του υπενθύμισα

Για άλλη μια φορά δεν μίλησε.

Πίναμε τα ποτά μας στην ησυχία, καθώς περπατάγαμε στους άδειους δρόμους της πόλης.

Στρίβοντας στον κεντρικό δρόμο βρεθήκαμε μπροστά από ένα γιγαντιαίο ξενοδοχείο.

Παραλίγο να πνίγω όταν συνειδητοποίησα πως κατευθυνόμασταν προς τα εκεί.

Σταθήκαμε έξω από την είσοδο και του έριξα ένα παραξενεμένο βλέμμα. Έπιασε το άδειο μπουκάλι breezer και μαζί με το επίσης άδειο πλαστικό του ποτήρι τα πέταξε σε έναν κάδο πιο δίπλα.

Μ : Απλά χαμογέλα.., μου είπε και με έπιασε αγκαζέ

Προς μεγάλη μου έκπληξη, με οδήγησε χαλαρά στο εσωτερικό του ξενοδοχείου.

Καλέ τι παλάτι είναι αυτό...

Κατευθυνθήκαμε προς την ρεσεψιόν και σταματήσαμε μπροστά από έναν χαμογελαστό κυριούλη.

Μ : Καλησπέρα σας!

Η φωνή του Μαξ ήταν γεμάτη με τόση προσποιητή ευγένεια που με το ζόρι κατάφερα να τον πάρω στα σοβαρά και να μην αρχίσω να γελάω. Αντί αυτού, απλά χαμογέλασα.

Μ : Μας περιμένει ο πατέρας μας, ο κ. Παπαδόπουλος...

? : Δώστε μου μισό λεπτό! Είπε

Με τα κοντά ρυτιδιασμένα του δάκτυλα άρχισε να αναζητεί κάτι στον υπολογιστή μπροστά του.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, σήκωσε το κεφάλι του από την οθόνη και μας χαμογέλασε.

? : Στον δεύτερο όροφο, περάστε! Είπε

Μ : Ευχαριστούμε πολύ!

Ακόμα πιασμένοι αγκαζέ, με οδήγησε ως τον ανελκυστήρα, όπου πάτησε το στρογγυλό κουμπί.

Μου έριξε μια κλέφτη ματιά.

Εγώ : Ποιος είναι ο κ. Παπαδόπουλος?

Ανασήκωσε τους ώμους του.

Μ : Ολόκληρο ξενοδοχείο ένας δε θα υπήρχε? ρώτησε σαν να ήταν αυτονόητη η απάντηση

Γέλασα με το σκεπτικό του.

Εγώ : Τι δουλειά έχουμε εμείς σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο? ρώτησα το προφανές

Μ : Βόλτα, είπε απλά

Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν μπροστά μας και ένιωσα το χέρι του να σφαλιαρίζει τον κώλο μου μπαίνοντας.

Μπήκαμε μαζί μέσα και ο Μαξ πάτησε το κουμπί του 15ου ορόφου.

Κλείνοντας, οι πόρτες άφηναν πίσω τους έναν ρεσεψιονίστ με ανοιχτό το στόμα.

Άρχισα να γελάω μόνη μου.

Εγώ : Αυτό δεν ήταν πολύ κόσμιο αδελφούλη..., είπα πειραχτικά

Μ : Συγγνώμη δε μπορούσα να συγκρατηθώ άλλο... Αυτή η φούστα έχει αρχίσει και με αποσυντονίζει...

Άρχισε να με πλησιάζει απειλητικά.

Εγώ : Μ-Μαξ υπάρχουν κάμερες στο ασανσέρ....

Κάθε βήμα που έπαιρνε μπροστά, εγώ έκανα ένα πίσω. Μέχρι που η πλάτη μου ήρθε σε επαφή με την κρύα επιφάνεια του ανελκυστήρα.

Μ : Ωραία..., είπε και με έπιασε απ τη μέση τραβώντας με πάνω του

Πριν προλάβω να αντιδράσω η γλώσσα του έκοβε ήδη βόλτες μες το στόμα μου.

Καημένος κυριούλης...

Τα χέρια του γλίστρισαν από τη μέση μου στους γλουτούς μου και τους έσφιξε δυνατά.

Έκανα μύτες ώστε να τον φτάσω και τραβώντας τον από τον γιακά της μπλούζας του, τον έφερα πιο κοντά μου.

Δε νομίζω να τον χορτάσω ποτέ...

Εντελώς ξαφνικά, τα χείλη του χάνονται και νιώθω τα χέρια του να γλιστράνε όλο και πιο κάτω, μέχρι που σταμάτησαν στις γάμπες μου.

Κράτησα τα μάτια μου κλειστά, υπερβολικά φοβισμένη να τα ανοίξω.

Ένιωσα κάτι μαλακό να ακουμπάει το δέρμα ακριβώς πάνω από το γόνατο μου. Έβγαλα μια τρεμάμενη ανάσα.

Άφησε ένα μικρό φιλί και άρχισε να σέρνει τα χείλη του προς τα πάνω. Φίλησε άλλη μια φορά ψηλά στο μπούτι μου και έπειτα συνέχισε πιο πάνω. Όταν έφτασε στο εσωτερικό του μηρού μου, ψιλάφισε με τα χείλη του την περιοχή και το στόμα μου άνοιξε.

Μετακίνησε τα χέρια του στο τέλος της φούστας μου και τη σήκωσε ελάχιστα, ώστε να έχει καλύτερη πρόσβαση.

Όταν το ύφασμα άφησε εκτεθειμένο το δέρμα μου, τοποθέτησε ένα ακόμα φιλί, κάνοντας με να αναριγήσω.

Η καρδιά μου παλλόταν σαν τρελή, και τον ίδιο επίμονο χτύπο άρχισα να αισθάνομαι από άλλο μέρος του σώματος μου. Πολύ πιο χαμηλά και επικίνδυνα κοντά στα χείλη του Μαξ.

Δεν άφησα να φανεί, αλλά μέσα μου είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι. Η μηδαμινή εμπειρία μου σε συνδυασμό με τον αγχώδη χαρακτήρα μου, με έκαναν να σκέφτομαι όλα τα κακά σενάρια που υπήρχαν.

Παρόλα αυτά, οι κινήσεις του ήταν τρυφερές. Τόσο αργές και μεθυστικές που σχεδόν με είχαν υπνωτίσει.

Λίγες στιγμές αργότερα το άγγιγμα του διακόπηκε και ανοίγω τα μάτια μου για να τον δω να στέκεται όρθιος, ξανα δίπλα μου.

Αμέσως μετά οι πόρτες του ανελκυστήρα ανοίγουν.

Τράβηξα βιαστικά την φούστα μου προς τα κάτω και έριξα μια ματιά στον καθρέφτη, μόνο για να με βρω αναψοκοκκινισμένη.

Ένας ηλικιωμένος κύριος εισέρχεται στο ασανσέρ, καθώς εμείς βγαίνουμε έξω.

Περιμένουμε μέχρι οι πόρτες να κλείσουν και τότε ο Μαξ με πιάνει απ το χέρι και αρχίζει να με κατευθύνει προς τα κάπου.

Το ξενοδοχείο ήταν πραγματικά τεράστιο, οπότε μόνο θα μπορούσα να φανταστώ πόσους διαδρόμους και πόσα δωμάτια βρίσκονταν εδώ. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, ο Μαξ φαινόταν να ήξερε που πήγαινε.

Στρίβοντας σε έναν διάδρομο που είχε κόσμο επιβραδύναμε και περάσαμε χαλαρά από δίπλα.

Μ : Βλέπεις το καροτσάκι του ρουμ σέρβις? με ρώτησε σιωπηλά

Αφού το εντόπισα στο τέλος του διαδρόμου, έγνεψα καταφατικά.

Μ : Θέλω να πάρεις διακριτικά δύο ποτήρια.., είπε

Εγώ : Αυτό δεν θεωρείται κλέψιμο..? Ρώτησα ανήσυχη

Μ : Όχι αν τα επιστρέψουμε...

Χαμογέλασε αυτάρεσκα.

Μ : Με το τρία τρέχουμε.., είπε καθώς πλησιάζαμε το καροτσάκι, ένα....

Αγχώθηκα λίγο καθώς είχαμε φτάσει ακριβώς μπροστά του, αλλά παρόλα αυτά κατάφερα να πάρω ένα γυάλινο ποτήρι σαμπάνιας χωρίς να κάνω θόρυβο.

Μ : Δύο....

Με άλλη μια επιδέξια κίνηση άρπαξα και ένα δεύτερο ποτήρι.

Μ : Τρία! Ψιθυριφώναξε και στρίβοντας δεξιά αρχίσαμε να τρέχουμε

Αυτός μπροστά να με οδηγεί κι εγώ πίσω να ακολουθώ, φτάσαμε στο τέλος του διαδρόμου σε κάτι μεγάλες στριφογυριστές σκάλες.

Αρχίσαμε να τις ανεβαίνουμε βιαστικά, όταν παρατήρησα πως και ο Μαξ κρατούσε κάτι στα χέρια του.

Εγώ : Ποτέ πρόλαβες και πήρες μπουκάλι?! ρώτησα έκπληκτη

Γύρισε πίσω και μου έκλεισε το μάτι.

Μ : Είμαι γρήγορος

Ρόλαρα τα μάτια μου και δεν απάντησα. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε, ώσπου φτάσαμε στο τέλος των σκαλιών. Μπροστά μας μια μαύρη μεταλλική πόρτα.

Εγώ : Τώρα τι? τον ρώτησα

Με κοίταξε πονηρά και έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του μια κάρτα κλειδί. Τον κοίταξα έκπληκτη.

Εγώ : Την έκλεψες? Ρώτησα έντρομη

Μ : Προφανώς και όχι, μου είπε και ξεφύσιξα, μπορείς να χάσεις την δουλειά σου εδώ αν χάσεις την κάρτα σου.

Πέρασε την κάρτα από μια μεταλλική τετράγωνη συσκευή στον τοίχο και η πόρτα μπροστά μας άνοιξε με ένα κλακ.

Εγώ : Τότε πως την έχεις..?

Μ : Δούλευα εδώ πριν δύο χρόνια.., είπε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό

Τελικά υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν γνωρίζω για εκείνον από ότι πίστευα..

Περάσαμε από την πόρτα και χρειάστηκε να κοντοσταθώ για λίγο μπροστά σε αυτόν τον χώρο.

Μία τεράστια πισίνα, τουλάχιστον τριάντα μέτρα μήκος βρισκόταν στο κέντρο της οροφής. Δεξιά και αριστερά ήταν τοποθετημένες αμέτρητες σειρές από ξαπλώστρες, ενώ διάσπαρτα ανάμεσα βρίσκονταν και ομπρέλες.

Πρέπει να ετοιμάζονταν για την καλοκαιρινή σεζόν.

Τα πάντα ήταν θεοσκότεινα εδώ πάνω και αυτό έκανε την θέα ακόμα πιο μαγευτική. Το κτήριο ήταν τόσο ψηλό που έβλεπες πρακτικά σχεδόν ολόκληρη την πόλη. Τα άλλοτε γιγαντιαία πάρκα και πεζόδρομοι, πλέον δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κουκίδες φωτός.

Με τη βοήθεια του φεγγαρόφωτου, κατευθυνθήκαμε προς την πισίνα.

Περάσαμε καμία δεκαριά σειρές ομπρέλες και βρεθήκαμε στην μπροστινή σειρά, μόλις λίγα μέτρα από την πισίνα.

Κάθισε σε μια από τις ξαπλώστρες και μου έκανε νόημα να κάτσω δίπλα του, όπως και έκανα. Έπιασε το μπουκάλι και με τα δύο χέρια και το άνοιξε με δεξιοτεχνία.

Μ : Έχεις πιει ποτέ σαμπάνια? Ρώτησε κουνώντας το μπουκάλι

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

Πήρε το ένα από τα δύο ποτήρια που κρατούσα και το γέμισε μέχρι τη μέση. Μου το έδωσε, και έπειτα πήρε το άλλο και έκανε το ίδιο.

Έφερα διστακτικά το στόμα μου στο χείλος του ποτηριού και ήπια μια μικρή γουλιά.

Ιου.

Ξίνισα τα μούτρα μου και γέλασε πριν πιει κι αυτός απ το δικό του.

Μ : Είναι λίγο έντονη η γεύση, αλλά το συνηθίζεις.., με καθησύχασε

Ήπια άλλη μια γουλιά.

Εγώ : Παραμένει απαίσιο.., είπα ειλικρινά

Μ : Και φαντάσου είναι καλή μάρκα, είπε και άφησε το μπουκάλι στο πάτωμα δίπλα μας

Σήκωσε την πλάτη της ξαπλώστρας όρθια και ανακάθισε, ώστε να ακουμπάει καλά πίσω. Άνοιξε τα πόδια του και με το ελεύθερο χέρι του μου έκανε νόημα να μπω στην αγκαλιά του.

Μ : Έλα εδώ.., είπε απαιτητικά

Ανέβηκα διστακτικά καλύτερα πάνω στην ξαπλώστρα και σύρθηκα ελάχιστα προς τα πίσω. Τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με τράβηξε πάνω του, ώστε η πλάτη μου να στηρίζεται στο στερνό του.

Έφερα τα γόνατα μου κοντά στο στήθος μου, ενώ εκείνος τα είχε απλωμένα δεξιά και αριστερά μου στην ξαπλώστρα. Έγυρα το κεφάλι μου προς τα πίσω και το ακούμπησα στον αριστερό του ώμο.

Και μείναμε έτσι για πολλά λεπτά. Εγώ χωμένη στην αγκαλιά του και εκείνος στις σκέψεις του. Αλλά η σιωπή ανάμεσα μας δεν ήταν αμήχανη. Ήταν γαλήνια.

Με κάθε γουλιά που έπινα η σαμπάνια μου φαινόταν όλο και πιο γλυκιά.

Δε ξέρω πως θα φαινόμασταν σε κάποιον τρίτο. Δύο νέοι ερωτευμένοι, αγκαλιά το χάραμα σε μια ταράτσα ή δύο τρελοί αλκοολικοί που διέριξαν ένα ξενοδοχείο;

Εγώ + Μ : Να σε ρωτήσω κάτι? είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα

Μ : Ρώτα με μικρή.., είπε γελώντας

Εγώ : Πως και... εμ.. είσαι εδώ μόνος σου? ρώτησα αυτό που με απασχολούσε μήνες τώρα

Μ : Ήθελες να φέρω κι άλλον...? ρώτησε παραξενεμένος

Εγώ : Όχι όχι.. Εννοώ πως και είσαι στην πόλη μόνος σου.., διευκρίνησα

Έτσι όπως καθόμασταν δεν υπήρχε δυνατότητα για εμένα να δω το πρόσωπο του, οπότε τον φαντάστηκα να συνοφριώνεται στο μυαλό μου.

Μ : Ας πούμε πως.. Κατά κάποιο τρόπο... Με έδιωξαν από το σπίτι., είπε απλά

Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα και έκανα μια αποτυχημένη προσπάθεια να γυρίσω προς το μέρος του.

Μ : Ο πατέρας μου δηλαδή, διευκρίνησε, ο μοναδικός που είχε λόγο στο σπίτι τέλος πάντων...

Εγώ : Αυτό είναι απαίσιο...

Το σώμα του δονήθηκε από το πικρό γελακι που άφησε.

Μ : Ναι, είναι..

Εγώ : Μπορώ να ρωτήσω.. γιατί?

Μ : Οο έλα τώρα, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς.. Συντηρητικός πατέρας και αναρχικός γιος?

Γέλασε ξανά.

Δεν απάντησα στο πικρόχολο σχόλιο του, καθώς περίμενα να συνεχίσει να εξηγεί. Όταν κατάλαβε πως αδημονούσα για τη συνέχεια, ξεφύσιξε κουρασμένα και άρχισε ξανά να μιλάει.

Μ : Όταν ήμουν πρώτη λυκείου, άρχισα να κάνω παρέα με ένα παιδί από μεγαλύτερη τάξη, τον λέγανε Σπύρο.., είπε δίνοντας έμφαση στο όνομα, δεν είχε και την καλύτερη φήμη, αλλά παρόλα αυτά δε με ένοιαζε και πολύ. Τα πηγαίναμε καλά! Με καταλάβαινε κατά κάποιο τρόπο.. Είχε και ο ίδιος προβλήματα στο σπίτι όπως κι εγώ. Ο μεγάλος του αδελφός, ο Γιάννης, ήταν μέλος σε μια από τις πρώτες συμμορίες που γνώρισα ποτέ.. Ήταν και ψηλά μάλιστα, τον σέβονταν πολλοί για τον ρόλο του σε πολλές πορείες και διαδηλώσεις.., άρχισε να γελάει μόνος του, ο τύπος ήταν τρελός με όλη την σημασία της λέξης, μα πάνω από όλα ήταν καλό παιδί.. Απείχε από όλους τους ξυλοδαρμούς και όλα τα βίαια που συνεπάγονται πλέον σε μια διαδήλωση.. Μας πήγε στην πρώτη μας πορεία μάλιστα..

Η φωνή του βάθυνε απότομα.

Μ : Τίποτα ξέφρενο, μια ειρηνική διαδήλωση αρχικά για κάτι κλινικές δοκιμές.. Αλλά το πράγμα στη συνέχεια πήγε λάθος! Μέσα στην πολυκοσμία χάσαμε τον Γιάννη και μπλεχτήκαμε, χωρίς την θέληση μας, σε έναν ξυλοδαρμό με τους μπάτσους.. Και από εκεί πήραν όλα την κάτω βόλτα. Μας συνέλαβαν και τους δύο και μας πήγαν στο τμήμα, από όπου ειδοποίησαν προφανώς τους γονείς μας.. Για εμένα τα πράγματα ήταν απλά, άγριος τσακωμός με τον πατέρα μου και απαίτηση άμεσης διακοπής κάθε σχέσης που είχα με τον Σπύρο και την οικογένειά του. Για εκείνον όμως ήταν πιο ζόρικα.. Ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια από ναρκωτικά και ζούσε με την μητέρα και τον πατριό του, ο οποίος αν έχεις τον Θεό σου προσπάθησε να ξυλοκοπήσει και εκείνον και τον Γιάννη μέσα στο ίδιο το τμήμα..

Τα λόγια του ξεχύλιζαν εκνευρισμό.

Μ : Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι έγινε όταν γύρισαν σπίτι...

Έβαλα το χέρι μου πάνω από το δικό του και το έσφιξα στην παλάμη μου.

Μ : Περιττό να πω πως δεν έκοψα ποτέ την παρέα μου με τον Σπύρο, συνέχισε, κάτι που όταν το έμαθε, εξόργισε τον πατέρα μου.. Με αποκάλεσε αλήτη και ένα κάρο άλλα επίθετα και με απείλησε πως αν δεν συμμορφωνόμουν θα με έδιωχνε από το σπίτι! Κάτι που όντως έπραξε λίγες εβδομάδες μετά...

Εγώ : Τι έκανες τότε; ρώτησα περίεργη

Μ : Έμεινα με τον Σπύρο, είπε, και λίγους μήνες αργότερα έμαθα από τον αδελφό μου, ότι όλη η οικογένεια μου θα μετακόμιζε σε άλλη πόλη. Δεν έμαθα ποτέ γιατί...

Εγώ : Και πως καταλήξατε στη συμμορία..? ρώτησα ώστε να βεβαιωθώ

Μ : Το διάστημα που έμενα μαζί τους, ο Γιάννης μας σύστησε σε κάποια άτομα και έτσι κάναμε διασυνδέσεις. Είχαμε, μάλιστα, σχέδιο να φύγουμε και οι τρεις από το σπίτι τους και να πάμε να μείνουμε μαζί με τους άλλους, μόλις μαζεύαμε κάποια χρήματα.. Εξου και η δουλειά στο ξενοδοχείο.., εξήγησε

Εγώ : Αλλά..? συνέχισα

Διαισθανομουν ότι υπήρχε και ένα αλλά.

Μ : Λίγες εβδομάδες πριν γίνει αυτό, ο Γιάννης πέθανε.. Δεν το ξέραμε τότε, αλλά είχε μπλέξει καιρό με τα ναρκωτικά, όπως και ο πατέρας του..

Έβγαλα ένα επιφώνημα έκπληξης.

Μ : Μην παρεξηγείς τον Σπύρο για αυτά που λέει καμία φορά.. Έχει περάσει πολλά και για χρόνια τώρα είμαι και είναι η μόνη οικογένεια που έχουμε..

Εγνεψα καταφατικά. Δεν είχα ιδέα....

Εγώ : Δεν έχεις κρατήσει καμία επαφή με την οικογένεια σου?

Μ : Με τον αδελφό μου μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα.. Είχαμε τα προβλήματα μας το τελευταίο διάστημα πριν φύγουνε, αλλά η σχέση μας άλλαξε προς το καλύτερο αργότερα.. Έρχεται αύριο μάλιστα, να με επισκεφτεί! Και που και που κρατούσα επαφή με την μητέρα μου, αλλά τσακωθήκαμε πριν πολλές εβδομάδες.. Της έχει κάνει πλύση εγκεφάλου ο πατέρας μου.., γρύλισε

Χάιδεψα απαλά το χέρι του.

Μ : Να σε ρωτήσω κι εγώ τώρα;

Εγώ : Ναι.., είπα και του χαμογέλασα ελαφρά παρόλο που δε μπορούσε να με δει

Μ : Πως είναι η σχέση σου με την μητέρα σου? ρώτησε και ήταν πλέον η σειρά μου να γελάσω πίκρα

Θυμήθηκα την σύντομη συνάντηση τους στο σπίτι μου.

Εγώ : Ανύπαρκτη, κατά κάποιο τρόπο.., μίλησα ειλικρινά

Μ : Τι εννοείς..?

Ξεφύσιξα κουρασμένα.

Εγώ : Όταν ήμουν μόλις 2 χρόνων και ο αδελφός μου 3, η μαμά μου μας άφησε.. Χωρίς γράμμα, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τίποτα..., άρχισα, ο καημένος ο μπαμπάς μου αναγκάστηκε να μεγαλώσει δύο παιδιά μόνος του, ενώ παράλληλα έκανε υπερωρίες προκειμένου να μας συντηρήσει.. Πέρασε τρεις εφηβείες στη ζωή του! Και η δικιά μου δεν ήταν και ιδιαίτερα εύκολη...

Άσχημες αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό μου και κούνησα το κεφάλι μου αριστερά και δεξιά προσπαθώντας να τις διώξω.

Εγώ : Γύρισε πέρσι την ημέρα των Χριστουγέννων και περιττό να πω πως έγινε χαμός... Με εμένα κυρίως.., διευκρίνησα, μου ήταν αδιανόητο πως μπορούσε να γυρίζει πίσω μετά από δεκαπέντε χρόνια απουσίας σαν να επέστρεψε από διακοπές... Και το χειρότερο? Ο μπαμπάς μου το ήξερε.. Ήξερε πως ήταν εδώ και παρόλα αυτά δεν είπε τίποτα! Αυτό ήταν πλήγμα...

Μ : Όταν ήρθα σπίτι σου, για αυτό τσακωνόσασταν? ρώτησε

Έγνεψα.

Εγώ : Ε γιατί άλλο..., ξεφύσιξα, παρόλα αυτά, χθες συναντηθήκαμε ξανά, χωρίς την θέληση μου αρχικά, αλλά έπειτα συζητήσαμε κάποια πράγματα.. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να την συγχωρήσω, αλλά χρειαζόμουν ένα κλείσιμο σε αυτή την ιστορία.. Δεν μπορούσα να της κρατάω κακία μια ζωή.. Στο κάτω κάτω είναι η μαμά μου.. Ακόμα κι αν δεν φέρθηκε έτσι...

Με έσφιξε περισσότερο πάνω του.

Μ : Είχες δύσκολη εφηβεία? έκανε την μόνη ερώτηση που ευχόμουν να αποφύγω

Έγνεψα.

Εγώ : Αρκετά...

Έφερα τα πόδια μου στο στήθος μου και κουλουριάστηκα σαν μπάλα στο στερνό του. Άφησε το ποτήρι με την σαμπάνια του κάτω και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου.

Καταλάβαινα πως ήθελε να πει κάτι ακόμα, αλλά στο τέλος κρατήθηκε πίσω.

Μ : Εμείς οι όμορφοι πρέπει να τα τραβάμε όλα..., αστειεύτηκε τελικά και χωρίς να το θέλω με έπιασαν τα γέλια

Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να μπει κι αυτός στο κλίμα και να αρχίσει να γελάει μαζί μου. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν και οι δύο τρέμοντας από τα γέλια να χτυπάμε παλαμάκια σαν φώκιες, χωρίς να βγάζουμε αχνά από τα χείλη μας.

Θεέ μου τον αγαπώ!

ΚΆΤΣΕ ΤΙ

{....}

Πιάνοντας με απ το χέρι με οδήγησε στις τελευταίες θέσεις του μέσου, στο τελευταίο βαγόνι.

Λίγες θέσεις μπροστά μας βρίσκονταν μόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα και ελάχιστα πιο μπροστά δύο μεσήλικοι άντρες. Και οι δύο τους ντυμένοι με κομψά σακάκια και γυαλιστερά παπούτσια, έχοντας τις γραβάτες τους σφικτά δεμένες γύρω από τον λαιμό τους.

Καθίσαμε βιαστικά δίπλα δίπλα ώστε να προλάβουμε την αναχώρηση και το απότομο ξεκίνημα του μετρό.

Εξουθενωμένη πλέον από την τόσο μακριά νύχτα, έγυρα το κεφάλι μου προς τα πίσω ακουμπώντας την κρύα πλαστική επιφάνεια του καθίσματος. Έκλεισα τα μάτια μου και αναστέναξα κουρασμένα.

Ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι σε περίπου δύο ώρες από τώρα θα έπρεπε να βρίσκομαι στη σχολική μου αίθουσα, λύνοντας ασκήσεις στον πίνακα και αποστηθίζοντας μεταφράσεις, ενώ την ίδια ημέρα, μόλις με λίγες ώρες διαφορά, ξάπλωνα στην αγκαλιά του Μαξ, πίνοντας σαμπάνια και βγάζοντας τα εσώψυχα μας.

Αδιανόητο.

Ακούμπησε το χέρι του στο πόδι μου και χαμογέλασα κουρασμένα. Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι και άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου. Εκείνος όμως ήταν στυλωμένος μπροστά και καθισμένος ορθά στη θέση του.

Ενιωσα το χέρι του να μετακινείται προς τα πάνω και γλίστρησε τις άκρες των δακτύλων του κάτω από τη φούστα μου.

Τινάχτηκα ελαφρά και κάθισα καλύτερα στη θέση μου. [+15]

Του έριξα μια κλέφτη ματιά, καθώς εκείνος εξακολουθούσε να έχει το βλέμμα του μπροστά.

Προχώρησε τα δάκτυλα του, αυτή τη φόρα προς τα μέσα και σταμάτησε εκεί όπου οι μηροί μου συναντιόντουσαν. Πλέον ολόκληρη η παλάμη του βρισκόταν κάτω από τη φούστα μου.

Το βλέμμα μου έπεσε στους υπόλοιπους επιβάτες του μετρό. Ο κάθε ένας απασχολημένος, χωρίς να δίνει σημασία στα δύο σχολαριόπαιδα στο βάθος.

Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται, όταν ο αντίχειρας του άρχισε να τρίβει απαλά το δέρμα μου.

Αυτή σίγουρα δεν ούτε είναι η ώρα, ούτε το μέρος...

Έβγαλα μια τρεμάμενη ανάσα και με αργές κινήσεις ξεκόλλησα τα μπούτια μου, δίνοντας του μεγαλύτερη πρόσβαση.

Οι άκρες των χειλιών του κύρτωσαν. Έσυρε το χέρι του πιο ψηλά, μέχρι που τα δάκτυλα του ακούμπησαν το λεπτό ύφασμα του εσωρούχου μου. Χρησιμοποιώντας τον δείκτη του, άρχισε να χαϊδεύει την περιοχή μου πάνω απ το εσώρουχο. Βασανιστικά αργά.

Οι ανάσες μου έγιναν πιο βαριές.

Εγώ : Μ-Μαξ..., είπα όσο πιο σιγανά μπορούσα

Για πρώτη φορά μετά από ώρα γύρισε να με κοιτάξει, χωρίς να σταματήσει να με τρίβει.

Μ : Ναι...? είπε επίσης σιγά

Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να απαντήσω, πίεσε περισσότερο τα δάκτυλα του πάνω μου, αφήνοντας με με το στόμα ανοιχτό.

Μ : Υπάρχει κάποιο πρόβλημα..?

Κάνοντας μικρές κυκλικές κινήσεις, άρχισε να κάνει μασάζ στην κλειτορίδα μου.

Χρειάστηκε όλη μου τη δύναμη ώστε να μην αναστενάξω δυνατά.

Εγώ : Θ-θα μας ακ-κούσουν..., είπα ξεψυχισμένα

Έσκυψε προς το μέρος μου και με μια κίνηση, έκανε στην άκρη το εσώρουχο μου.

Μ : Τότε καλό θα ήταν να κάνεις ησυχία...

Γλίστρισε ένα δάκτυλο μέσα στην περιοχή μου και έμπιξα τα νύχια μου στο ύφασμα του καθίσματος.

Εκείνη τη στιγμή, το μετρό έκανε τη πρώτη του στάση και προσευχήθηκα να αποχωρήσουν όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες. Για κακή μου τύχη όμως, κανένας δεν αποβιβάστηκε και το μεταφορικό συνέχισε κανονικά την πορεία του.

Άφησε ένα μικρό φιλί στον λαιμό μου και αμέσως μετά μου έβαλε και άλλο ένα δάκτυλο.

Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα από την έκπληξη, μα παρόλα αυτά κατάφερα να συγκρατήσω τα αναφωνητά μου.

Τα άφησε για λίγο μέσα μου, ώστε να συνηθίζω την παρουσία τους και έπειτα άρχισε με αργές κινήσεις να τα κουνάει.

Ένιωθα την περιοχή μου να υγραίνεται περισσότερο με κάθε του κίνηση. Τα έβαζε και τα έβγαζε από μέσα μου, αρχικά με σταθερά αργό ρυθμό, και έπειτα πιο έντονα, με επιταχυνόμενο.

Προσπάθησα να ανοίξω τα πόδια μου περισσότερο, αλλά η φούστα με περιόριζε.

Ένιωθα την καυτή του ανάσα να χτυπά τον λαιμό μου και αυτό με ερέθιζε ακόμα πιο πολύ. Η απόλαυση που ένιωθα μεγάλωνε μαζί με τον ρυθμό με τον οποίο κουνιότανε μέσα μου.

Ένιωθα ότι θα εκραγώ...

Το μετρό είχε σταματήσει άλλες δύο φορές, αλλά ακόμα κανένας από τους τρεις επιβάτες δεν είχε κατέβει στη στάση του.

Καθώς η ηδονή γινόταν όλο και πιο μεγάλη, ένιωθα τις άμυνες μου να πέφτουν. Έριξα το κεφάλι μου προς τα πίσω και με το ένα μου χέρι κάλυψα το στόμα μου.

Ένα μουγκρητό μου ξέφυγε, αλλά δεν φάνηκε να το άκουσε κανένας.

Με το ελεύθερο του χέρι, άρπαξε το δικό μου από τον καρπό και το κατέβασε ξανά κάτω.

Εγώ : Μ-Μαξ..., κλαψούρησα αλλά με αγνόησε

Μ : Σςςςςς....., ψιθύρισε κοντά στο αυτί μου και φίλησε άλλη μια φορά τον λαιμό μου

Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν, καθώς πάσχιζα να τα κρατήσω ανοιχτά.

Ο ρυθμός του όλο και αυξανόταν, ενώ πλέον έμοιαζε αδύνατο να κρατήσω τα βογγητά μου.

Τα δάκτυλα του κουνιόντουσαν ήδη με μανία μέσα μου την ώρα που ο αντίχειρας του άρχισε να τρίβει έντονα ξανά την κλειτορίδα μου.

Νιώθοντας την κορύφωση να καταφτάνει, έβγαλα έναν δυνατό αναστεναγμό ο οποίος καταπνίγηκε από τον εκκωφαντικό ήχο των ραγών.

Τράβηξε τα δάκτυλα του από μέσα μου, αφήνοντας το σώμα μου να τρέμει δίπλα του. [+15]

Μ : Ευχαριστώ για το τατού.., είπε ψυχραιμα και σηκώθηκε από τη θέση του

Ατάραχος. Σαν να μην μόλις με είχε "ευχαριστήσει" μέσα στο εν κινήση μετρό.

Μου έκανε νόημα να σηκωθώ από τη θέση μου και, ακόμα σε κατάσταση σοκ, σηκώθηκα μηχανικά όρθια φτιάχνοντας την φούστα μου.

Οι πόρτες του μετρό άνοιξαν και μαζί με εμάς αποβιβαστηκαν και όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες.

ΚΑΛΆ ΜΕ ΔΟΥΛΕΎΕΤΕ

Εγώ : Εμ... Εχ-χω σχολείο σε λίγ-γο.., είπα προσπαθώντας να το παίξω ψύχραιμη

Γύρισε να με κοιτάξει με σηκωμένο φρύδι.

Μ : Δεν μπορείς να πας για μάθημα άυπνη.., μου είπε

Εγώ : Ούτε και να κάνω κοπάνα μπορώ..

Μ : Μελ δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσεις στο σχολείο μετά από ξενύχτι!

Εγώ : Δεν έχω άλλη επιλογή! Αντιμίλησα

Τώρα που το σκέφτομαι, με τη μαμά μου και το αποψινό, δεν είχα προλάβει να διαβάσω σχεδόν τίποτα για αύριο.

Σκέφτηκε για μια στιγμή και έπειτα στράφηκε προς το μέρος μου.

Μ : Έλα μαζί μου στην αποθήκη.., είπε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά

Εγώ : Χρειάζεσαι ύπνο περισσότερο από ότι εγώ, δήλωσα κάθετη, πρέπει να ξεκουραστείς!

Μ : Αυτό θα κάνω, απλά μαζί σου..

Γούρλωσα τα μάτια μου.

Εγώ : Μα δεν μπορώ να μην πάω σχολει-

Μ : Άκου τι θα κάνουμε! Με διέκοψε, θα την πέσουμε στην αποθήκη για λίγες ώρες και θα βάλεις ξυπνητήρι για την 3η περίοδο! Θα σε πάω σχολείο και έπειτα θα γυρίσω για να ξανακοιμηθώ!

Εγώ : Γιατί να μπεις σε όλον αυτό τον κόπο, ενώ μπορώ απλά να πάω σχολείο και εσύ να ξεραθείς στον ύπνο..? δήλωσα το αυτονόητο

Μ : Έτσι, είπε κατηγορηματικά

Χωρίς να φέρω άλλη αντίρρηση, συμφώνησα και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι του. Μπήκαμε ξανά μέσα στο αμάξι και μας οδήγησε ως την αποθήκη.

Ο ήλιος είχε αρχίσει σιγά σιγά να ανατέλλει και σε όλη την διαδρομή χάζευα έξω απ το παράθυρο τα ροδαλά χρώματα του ουρανού.

Οταν φτάσαμε, παρκάραμε το αμάξι ακριβώς απέξω και όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε μπήκαμε μέσα στην αποθήκη. Βγάλαμε τα παπούτσια μας στο σαλόνι.

Ένα αγόρι, που αν θυμάμαι καλά το λέγανε Πανό, είχε αποκοιμηθεί στον έναν καναπέ με μια άδεια σακούλα πατατάκια στα χέρια του.

Α εγώ.

Ανεβήκαμε νυχοπατώντας τις σκάλες και προχωρήσαμε για το δωμάτιο του. Πρόσεξα τις γλάστρες του διαδρόμου μαραμένες.

Εγώ : Αφού δεν μπορείτε να συντηρείται αληθινά φυτά, γιατί απλά δεν παίρνετε ψεύτικα? Τον ρώτησα παρατηρώντας την κίτρινη λεύκη δεξιά μας

Μ : Ο Αλεξ λέει χαλάνε το φέγνκ τσουί..

Έβγαλα ένα μικρό γελάκι με τον τρόπο που το πρόφερε και μου έκανε νόημα να σωπάσω.

Μπήκαμε βιαστικά στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα πίσω μας. Κάθισα στο κρεβάτι του ξεθεομένη και έπεσα προς τα πίσω.

Μ : Και θες να πας και σχολείο μετά..., με ειρωνεύτηκε

Δεν απάντησα.

Πλησίασε την ντουλάπα του και άνοιξε τα συρτάρια, προσπαθώντας να βρει κάτι.

Εγώ : Τι κάνεις? Τον ρώτησα καθώς ανακάθισα

Μ : Σου βρίσκω κάτι άνετο.., είπε ενώ συνέχισε να ψάχνει

Πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση, έπιασε μια γκρι μπλούζα του και μου την πέταξε. Την έπιασα στον αέρα και την ξεδίπλωσα. Έκλεισε ξανά τη ντουλάπα.

Εγώ : Το κάτω που είναι? ρώτησα και ανασήκωσε τους ώμους του

Μ : Δεν ήταν ματσινγκ..., είπε δήθεν λυπημένος

Πήγα να φέρω αντίρρηση, αλλά έβγαλε τη μπλούζα του.

Γκειμ οβερ.

Πέταξε τη μπλούζα του σε ένα καλάθι στη γωνία του δωματίου και στη συνέχεια άρχισε να ξεκουμπώνει το τζιν του.

Γύρισα φρικαρισμένη από την άλλη και τον άκουσα να γελάει σιγανά.

Μ : Εσύ δε θα αλλάξεις? Με ρώτησε

Γύρισα να τον κοιτάξω και παρατήρησα ότι είχε φορέσει μια μαύρη βερμούδα.

Εγώ : Εμ... Ναι..., είπα διστακτικά και σηκώθηκα από το κρεβάτι

Έβγαλα τη ζακέτα μου και την ακούμπησα σε μια καρέκλα πιο δίπλα. Με την άκρη του ματιού μου τον είδα να με παρατηρεί.

Του γύρισα την πλάτη και με μια κίνηση έβγαλα την μπλούζα μου μένοντας μονο με τη φούστα και το σουτιέν.

Έβαλα τη μπλούζα που μου έδωσε και την τράβηξα μέχρι κάτω. Έπειτα, ξεκούμπωσα την φούστα μου και την τράβηξα προς τα κάτω.

Ήξερα ότι παρακολουθούσε κάθε μου κίνηση. Έτσι, δήθεν ανήξερη, έσκυψα μπροστά, ώστε να μαζέψω το ρούχο μου από το πάτωμα. Η μπλούζα μου ανέβηκε ψηλά, αφήνοντας εκτεθημένο μεγάλο μέρος των γλουτών μου.

Έβαλα τα χέρια μου μέσα από τη μπλούζα μου και ξεκούμπωσα το σουτιέν μου. Φόραγα στράπλες, οπότε κατάφερα να το βγάλω εύκολα.

Γύρισα προς το μέρος του, μόνο για να τον βρω να με κοιτάζει ήδη.

Εγώ : Έτοιμη! Είπα χαρούμενη και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι

Κούνησε το κεφάλι του, σάμπως προσπαθώντας να βγάλει τις σκέψεις που είχε απ το κεφάλι του και έπεσε με φορά μπρούμυτα δίπλα μου.

Έπιασα το κινητό μου και έβαλα ξυπνητήρι για λίγες ώρες από τώρα.

Όταν άφησα το κινητό μου στο κομοδίνο και γύρισα ξανά στη θέση μου, είδα τον Μαξ ήδη μισογλαρωμένο να με κοιτάει με μάτια μισάνοιχτα.

Μόλις τώρα συνειδητοποίησα πόσο πτώμα πρέπει να ήτανε.

Γύρισα στο πλάι και στηρίχτηκα στον αγκώνα μου. Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά του και άρχισα να τον χαϊδεύω. Τα βλέφαρά του άρχισαν να τρεμοπαίζουν και χαμογέλασα χαζά βλέποντας τον να αποκοιμάται.

Λίγο πριν τον πάρει για τα καλά ο ύπνος, σύρθηκε προς το μέρος μου και ακούμπησε το κεφάλι του δίπλα στο στήθος μου.

Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να αποκοιμηθώ κι εγώ μαζί του.
..................................................................................

hi babes 💎

ΤΣΑΑΑΑΑ! ΔΕΝ ΆΡΓΗΣΑ, ΆΡΓΗΣΑ?

Αγαπημένο κεφάλαιο εβερ 🤗

Είχε λίγο από όλα, σπάις, κιούτνες, δράμα, σπάις και σπάις!

Το ξέρω πως λαικ οι χαρακτήρες είναι μέσα στο κεφάλι μου και τους κάνω ότι θέλω, αλλά μπορούμε λίγο να εκτιμήσουμε το κάρακτερ ντιβέλοπμεντ του Μαξ? Και γενικά την όλη πρόοδο που έχουν κάνει στη σχέση τους?!?

Φανγκερλίζω με το δικό μου βιβλίο. Οκ παθετικ μαζέψτε με.

ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΠΟΥ ΕΊΠΑ ΓΙΑ ΦΑΝΓΚΕΡΛΙΣΜΟ ΑΑΑΑΑΑ ΞΈΧΑΣΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΑΛΛΆ ΠΕΊΤΕ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΠΩΣ ΈΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟ "Young Royals"?!?!?

Μακράν η καλύτερη σειρά που έχω δει εδώ και πολύ καιρό ✨✨

Είμαι κιούρεντλι στο εξοχικό μου, όπου δεν υπάρχει ίντερνετ και έχω περάσει τις τελευταίες 3 μέρες 29 ώρες στο wattpad (σύμφωνα με την ψηφιακή ισορροπία παρακαλώ) γράφοντας τα δύο καινούρια κεφάλαια 😃

Ξέρω μπορεί να φαίνεται υπερβολικό αλλά δεν αστειεύομαι. Είχα τόση έμπνευση και απλά του έδωσα και κατάλαβε. Μπουμ.

Το επόμενο κεφάλαιο (spoiler alert) ΘΑ είναι λίγο πιο... έντονο συναισθηματικά και δεν ξέρω πότε θα το έχω έτοιμο είναι η αλήθεια...

Αλλά υπόσχομαι να μην είναι 2 και 3 μήνες :)

Αυτά από εμένα μικρά μου πονι ελπίζω να περνάτε ένα όμορφο καλοκαίρι!!

Bb babes 💎😙