Εγώ : Ναι, ναι είμαι! Της είπα με σιγουριά και χαμογέλασε

....................................................................

Αρχίσαμε να περπατάμε προς το σχολείο συζητώντας.

Και με αυτό εννοώ δίνοντας τις κοινωνικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών.

Α : Πλάκα κάνεις? Ρώτησε έκπληκτη

Εγώ : Όχι σου λέω! Μέχρι και η Έλενα τα έφτιαξε με κάποιον, τώρα μείναμε μόνο εμείς μπακούρια!

Α : Μπακούρι να πεις τον μπατζανάκη της θείας της ξαδέλφης του τριτοξάδελφου όχι εμένα! Είπε δήθεν θυμωμένη

Γέλασα με τη συμπεριφορά της και της έβγαλα κοροϊδευτικά τη γλώσσα.

Εγώ : Δεν μπορώ! Αυτή τουλάχιστον έχει άντρα, λέω και μου δίνει μια φιλική μπουνιά στο μπράτσο

Α : Αα! Τα έμαθες τα νέα?

Εγώ : ΧΏΡΙΣΕ Ο IAN SOMERHALDER?

Α : Μακάρι αλλά που....

* Διπλός αναστεναγμός *

Α : Όχι, θέλω να πω για την αποθήκη δύο στενά πιο κάτω! είπε και την κοίταξα με απορία

Εγώ : Αυτή που είχαν κλείσει γιατί γινόταν εμπόριο ναρκωτικών? ρώτησα δυσπιστα

Α : Ω ναι.. Δεν θα το πιστέψεις! Κάποιος την αγόρασε! είπε με ενθουσιασμό

Εγώ : Ποιος θα αγόραζε μια παλιά αποθήκη - πρώην σημείο συνάντησης πρεζάκιδων? ρώτησα το προφανές

Α : Δεν ξέρω... Πάντως έχει βουίξει η γειτονιά! Το άκουσα που το συζηταγε η μάνα μου με την Ελενίτσα...

Εγώ : Τέλεια. Άλλος ένας παππούς που θα έχει την τηλεόραση στην διαπασών και μαζεύουμε μασέλες από το δρόμο..., είπα γελώντας

Α : Ωχ λες? Ρώτησε απελπισμένη

Εγώ : Ελπίζω πως όχι.., είπα

Αλήθεια ποιος θα ήθελε να ζήσει σε μια τέτοια αποθήκη? Προσπαθούν να την πουλήσουν εδώ και μια δεκαετία, αλλά κανένας δεν την αγοράζει αφού πλέον όλοι ξέρουν τι είχε γίνει εκεί. Δεν θα αντέξω άλλο έναν γέρο που ακούει ηπειρότικα στις 2 το ξυμέρωμα!

Οποίος νομίζει πως οι ηλικιωμένοι είναι ήσυχοι να έρθει να ζήσει εδώ! Τις προάλλες περπάταγα στον δρόμο και μπροστά μου ήταν μια γιαγιούλα, η οποία σταμάτησε όταν είδε κάτι έργα. Και ήρθε ένας τροχονόμος και της λέει

Τ(ροχονόμος) : Συγγνώμη δεν μπορείτε να περάσετε!

Και η αθεόφοβη απαντάει :

Γ(ιαγιούλα) : Γιατί έχεις σφουγγαρίσει?

Όχι για να μην με λέτε εμένα μετά τρελή ε?!

Μετά από λίγη ώρα, στρίψαμε σε ένα στενό και σηκώσαμε τα κεφάλια μας για να δούμε το κολαστήριο που υπήρχε μπροστά μας.

ΟΥΆΟΥ

Είναι..

Είναι..

Είναι..

Πολύ πιο χάλια από ότι το περίμενα. Δε ξέρω γιατί περίμενα κάτι καλύτερο, τα κτήρια του δημοσίου θα μπορούσαν άνετα να συντηρηθούν ως μνημεία του δεύτερου παγκόσμιου...

Ποιος επιλέγει να βάψει καφέ τα κάγκελα ενός σχολείου?

Α : Τι είναι αυτό? ρώτησε φρικαρισμένη η Άννα

Εγώ : Η κόλαση..., της είπα αποσβολομένη

Α : Το ήξερα πως θα κατέληγα εδώ μια μέρα...

Εκείνη τη στιγμή μια παρέα αγοριών πέρασε από μπροστά μας κ-

ΤΙ ΕΊΣΑΙ ΕΣΎ ΜΆΝΑ ΜΟΥ?

Μπήκαν μέσα στο σχολείο κι εγώ με την Άννα μείναμε να τους κοιτάμε.

Εγώ : Ξέρεις κάτι μην κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση κρίμα είναι! είπα βιαστικά

Α : Ναι ναι! Και αυτό το χρώμα στα κάγκελα τελικά αρχίζει και μου αρέσει, εσύ τι λες?

Εγώ : Καλέ εγώ το αγαπάω το σκατουλί τι λες τώρα! Πάμε μέσα να το δούμε καλύτερα, της είπα και εκείνη έγνεψε

Φτιαχτήκαμε λίγο - ότι μπορούσε να σωθεί - και μπήκαμε μέσα στο σχολείο. Τα πρώτα "α να οι καινούριοι καριόληδες" βλέμματα έπεσαν και επίσημα και νομίζω πως οι παλάμες μου είχαν αρχίσει ήδη να ιδρώνουν.

Ξέρω ναι ναι... Μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων μπλα μπλα μπλα..

Μπορεί να ακούγομαι σίγουρη και γεμάτη αυτοπεποίθηση, αλλά αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή εγώ και εσύ συνομιλούμε μέσα στο κεφάλι μου αυτή τη στιγμή και δεν μπορείς να δεις την αμηχανία αποτυπωμένη στο πρόσωπο μου. Κατά καιρούς έχω ακούσει τα επιθετα "αβουλη" και "φοβιτσίαρα" μα θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου περισσότερο σαν κλειστό άνθρωπο.

Βέβαια έχω τις στιγμές μου κατά καιρούς, αλλά κυρίως συμβαίνει μόνο με την Άννα και τον Μίλτο. Απλά ο κόσμος δεν είναι ιδιαίτερα το φόρτε μου, γιου νοου?

Περπατάγαμε ώσπου φτάσαμε σε ένα παγκάκι και κάτσαμε εκεί σκανάρωντας τον χώρο. Πως είναι οι γιαγιάδες στα χωριά που κάθονται στις βεράντες από τις εφτά το πρωί και κοιτάνε ακόμα και τα δέντρα με ύφος "τίνος είσαι εσύ"? Ε φανταστείτε το αυτό σε εμένα και την Άννα.

Κάποια λεπτά αργότερα, μέσα στο χώρο του σχολείου μπαίνει ο Μίλτος. Και καταλάβατε τώρα τι χαμός επικρατεί στο προαύλιο. Όλα τα αγόρια του κάνουν νοήματα για να τον χαιρετήσουν και όλα τα κορίτσια είναι έτοιμα για ηλεκτροσόκ.

Τα εχθρικά μηνύματα που έχω δεχτεί κατά καιρούς, επειδή κάποιες νόμιζαν πως τα είχαμε, είναι από μόνο του ένα στοιχείο που σας προϊδεάζει λίγο σχετικά με το ποσό ωραίος ήταν.

Μ(ίλτος) : Τι κάνουν τα κορίτσια μου? ρώτησε χαμογελαστός

Α : Συγγνώμη σε ποιο από ΌΛΟ τον γυναικείο πληθυσμό του σχολείου μιλάς? ρώτησε ειρωνικά η Άννα

Μ : Στις δύο ποιο όμορφες κολλητές του κόσμου! είπε σαν πεντάχρονο

Ωχχ για να μιλάει σαν παραπληγικός πορνόγερος μάλλον κάτι θέλει.

Εγώ : Αχά... και για πες τι θες? ρώτησα καχύποπτη

Μ : Εγώ? ρώτησε αθώα. Εγώ απλά αγαπώ τις κολλητές μου αυτό είναι όλο!

Α : Ιιιιιιιιιιι! Ο κ. Μπάμπης! πετάχτηκε έντρομη η Άννα

Μ : Τι έπαθε...? ρώτησε παραξενεμένος

Εγώ : Ρε είσαι σοβαρός? Δεν τον λυπάσαι τον άνθρωπο τόσα χρόνια δουλεύει ο φούρνος του! είπα και άρχισα να γελάω σαν φώκια με την Άννα

Μ : Άιντε από εδώ! μας ξαπόστειλε προσβεβλημένος

{...}

Δ(ιευθυντής) : Αναγνώστου, Χατζή, Παπά, Μαρκαντωνάτου και Παπαίωαννου στο Β'2!Και όλοι οι υπόλοιποι χιμπατζ- εε μαθητές είστε στο Β'3!

Α+Εγώ : ΝΑΙΙΙΙΙΙ! Ουρλιάξαμε και η Άννα με καβάλησε στην κυριολεξία σε μια προσπάθεια να με πάρει αγκαλιά

Εγώ : Ήρεμα μωρό μου, την πείραξα και γελάσαμε

Α : Συγγνώμη τρελό μωράκι του ουρανού, ξέρεις πόσο δυσκολεύομαι να συγκρατηθώ όταν είμαι κοντά σου, είπε σε στυλ "είμαι μοιραία και ωραία"

Μ : Ώπα θέλω κι εγώ τέτοια αγκαλιά! Ακούστηκε η φωνή του Μίλτου από πίσω μας

Εγώ : Συγγνώμη φίλε οι ανωμαλίες μας τελείωσαν...

Μ : Πως γίνεται πάντα να τελειώνουν όταν έρχομαι? Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του

Α : Σε βλέπουν και τρέχουν, του είπε η Άννα και έγνεψα προσπαθώντας να μην γελάσω

Μ : Είστε κακίες! είπε και μούτρωσε

Εγώ : Έλα εδώ βρε μαλακισμένο παραπονιάρικο! του είπα και τον αγκάλιασα σηκώνοντας το γόνατο μου και καλά αισθησιακά μέχρι τη μέση του ενώ εκείνος και η Άννα γέλαγαν

Ναι.. Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί δέχτηκα τα εχθρικά μηνύματα...

Μ : Πάμε σπιτάκια μας? ρώτησε ο Μίλτος μετά από λίγο

Εγώ : Αχ ναι! Λίγο ακόμα εδώ και νομίζω πως θα βγάλω εξανθήματα από το "μπλιάχ"!

Μ : ΟΚ πριγκίπισσα πάμε! είπε γελώντας και με έπιασε από το χέρι αλλά το τίναξαν μακρυά

Εγώ : ΓΟΥΑΤ ΝΤΑ ΦΑΚ ΜΠΙΤΣ ΕΊΜΑΙ ΒΑΣΊΛΙΣΣΑ! του είπα με γουρλωμένα μάτια και συνέχισα να περπατάω μόνη μου προς την έξοδο με την Άννα από πίσω να ζητά οξυγόνο και τον Μιλτο να προσπαθεί να καταλάβει τι είπα

Συνεχίζω να περπατάω προς την έξοδο του σχολείου και γυρίζω το κεφάλι μου για να δω αν τα παιδιά με ακολουθούν, όμως προτού προλάβω το σώμα μου συγκρούστηκε με έναν βράχο. Ξέρετε σαν αυτόν που κάθεται η Άριελ σε στυλ "σας γαμάω όλους" και σηκώνει το μεσαίο δάκτυλο στον πατέρα της?

...

Τι εννοείς δεν λέει αυτό?

...

Εγώ έτσι το θυμάμαι!

...

Περιμένει τον πρίγκιπα?

...

Μα αυτός δεν είναι ο σκύλος?

...

Αα έχει το ίδιο κούρεμα με τον σκύλο! Πες το ντε!

Αλλά για μισό! Λετς γκόου μπακ του δε στορυ φορ γουάν σεκοντ...

Δεν υπάρχουν βράχοι στο προαύλιο. Ή μήπως υπάρχουν?

Κάτσε να θυμηθώ τι λέει το τραγούδι..

"Ποιος ζει στη θάλασσα σε ανανά? Ο Μπομπ Σφουγγαράκης!"

Αα όχι ο Πάτρικ ζει κάτω από έναν βράχο... Ναι σωστά...!

? : Τα μάτια τα έχουμε για να τα χρησιμοποιούμε μικρή.., άκουσα μια φωνή και σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω έντρομη

ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΆΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΥΝΑΡΓΕΡΜΟΣ.

Εγώ : Μικρό να πεις το γαριδάκι σου!

Μισό.. Το είπα δυνατά αυτό..?

ΠΟΙΑ?

ΕΓΏ?

Δεν νομίζω πως πρέπει να πανιγυρίζεις αυτή τη στιγμή...

Τι? ΓΙΑΤΊ? ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ ΜΊΛΗΣΑ ΣΕ ΚΆΠΟΙΟΝ ΕΤΣΙ!

Νομίζω πως ο κ. Γαριδοβράχος δεν ενθουσιάστηκε τόσο.

Σήκωσα το βλέμμα μου και δύο καταπράσινα ματιά με κάρφωναν πετώντας σπίθες.
........................................................................

Hi bbys <3

Χρόνια και ζαμάνια :)

Λέω να αρχίσω να ανεβάζω κι εδώ μωρά μου απλά μην περιμένετε να το κάνω τόσο συχνά όσο στο Măð Ăbøůț Yøů 💕

Ελπίζω να σας άρεσε γτ μου πήρε λιγουλάκι να το γράψω ☹️🙉

Αυτά από εμένα μικρά μου πονυ 💗

Bb bbys <3