Εγώ+Μ : ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΌ!
........................................................................

1 εβδομάδα μετά

Α : ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!

Εγώ : ΕΊΠΑ ΌΧΙ!

Α : ΕΛΑΑΑΑΑΑ

Εγώ : ΌΧΙ. ΘΑ ΜΕ ΒΙΆΣΟΥΝΕ!

Α : ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΣΈΧΩ ΕΓΏ!

Εγώ : Το ΤΡΊΟ ΕΊΝΑΙ ΑΚΌΜΑ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ!

Ο Μίλτος άρχισε να γελάει.

Μ : Που το ξέρεις έχεις δοκιμάσει..?

Εγώ : Α ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΩΡ-

Α : ΧΈΣΤΟΝ ΑΥΤΌΝ! ΣΕ ΙΚΕΤΕΎΩ! ΘΑ ΚΆΝΩ ΌΤΙ ΘΕΣ!

Εγώ : Νοπ..

Α : ΔΕΝ ΘΑ ΓΚΡΙΝΙΆΞΩ ΓΙΑ ΈΝΑ ΜΉΝΑ!

Εγώ : Τσου!

Α : Εμμ.., σκέφτηκε, ΘΑ ΣΟΥ ΚΆΝΩ ΤΗ ΦΥΣΙΚΉ ΜΈΧΡΙ ΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΆΣ!

Εγώ : Ξέχνα το.

Α : ΘΑ ΣΟΥ ΦΤΙΆΞΩ ΤΡΟΥΦΆΚΙΑ!

*γυρίζει το κεφάλι της 360°*

Εγώ : Σύμφωνοι!

Μ+Α : ΓΙΈΣ! είπαν μαζί και κόλλησαν πέντε

Α πα πα πα χαρές

Εγώ : Τι ώρα θα πάμε σε αυτό το "κλαμπ" δηλαδή..? Ρώτησα δήθεν αδιάφορα

Μ : 9 ώρα να είσαι έτοιμη πριγκιπέσα, είπε ο Μίλτος και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου

Εγώ : Θα περάσεις να με πάρεις με την κολοκύθα ω μέγα πρίγκιπα?

Α : Ποια κολοκύθα ρε? Ένα παντζάρι είναι μεγαλύτερο από το παπί του.., είπε και γέλασα

Μ : Ναι εσύ ξέρεις καλά από μεγάλα μεγέθη.., είπε και χαμογέλασε ειρωνικά

Εγώ : Οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Α : Από εσένα καλύτερα..

Εγώ : ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ

Μ : Άντε μου και στο διάολο! Είπε γελώντας

Εγώ+Α : Από που νομίζεις πως ήρθαμε?

Μ : ΠΑΡΑΙΤΟΎΜΑΙ! φώναξε και σήκωσε ψηλά τα χέρια του

{...}

Είναι γύρω στις 12 :45 και ένα ωραιότατο κενάκι κάνει την εμφάνιση του στη ζωή μου.

Και τι κενάκι.. ΦΥΣΙΚΉ. ΆΝΤΕ ΓΕΙΑΑΑ

Ήμουν στα μισά του δρόμου για το σπίτι μου όταν άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου.

Γύρισα απευθείας το σώμα μου και είδα τον Νίκο που έτρεχε να με προλάβει.

Ν : Γειά.., είπε όταν σταμάτησε μπροστά μου

Εγώ : Εμ γειά.., είπα αμήχανα και έσκυψα ελαφρά το κεφάλι μου

Ν : Σε πειράζει να περπατήσουμε μαζί? Η παρέα μου με εγκατέλειψε.., είπε και έκανε ένα πάπι φέις

Χαμογέλασα με το ποσό γλυκούλης φαινόταν.

Όχι σαν τον Μαξ όμως...

ΠΟΥ ΚΟΛΛΆΕΙ ΤΏΡΑ ΑΥΤΟΣ!?

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΉΣ ΕΊΝΑΙ ΚΟΚΛΑ ΜΟΥ

Ε?

Άστο τίποτα. Α Μελίνα πες "όχι" μια να δω κάτι..

Εγώ : Όχι..

Ν : Δηλαδή... Να μην έρθω? Ρώτησε παραξενεμένος

Εγώ : Εε.., τραύλισα, ενν-νοούσα όχι δε πειράζει..

Ν : Καλά τότε.., είπε και μου χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο

Οκ ίσως ο Μαξ να το κάνει λίγο καλύτερα.

Ξέρεις τι άλλο είμαι ΣΊΓΟΥΡΗ πως κάνει καλύτερα..?

ΖΟΥΜΠΟΥΛΊΑ!

Αρχίσαμε να περπατάμε χωρίς να μιλάμε για λίγο και το βλέμμα μου κόλλησε για άλλη μια φορά πάνω στο τατουάζ του. Δεν μπορούσα να διακρίνω καλά όμως τι απεικόνιζε, αφού τα μανίκια της μπλούζας του κάλυπταν σχεδόν το μισό.

Έμοιαζε με φράουλα.

Ή λέτε να ήταν φίδι?

Η φράουλα ακούγεται πιο λογική.

Ν : Λοιπόν που μένεις? Ρώτησε στο ξεκάρφωτο

Εγώ : Όχι πολύ μακριά από εδώ.. Γύρω στα 3 τετράγωνα.., είπα και έγνεψε, εσύ?

Ν : Δίπλα από εκείνο το μεγάλο κτήριο με τα γκράφιτι δύο τετράγωνα πιο κάτω.., είπε και έδειξα πως καταλάβαινα

Δεν καταλάβαινα.

Ετοιμάστηκα να στρίψω στο στενό που κανονικά έπαιρνα για να πάω σπίτι μου, όταν με έπιασε από το μπράτσο.

Ν : Που πας? Ρώτησε με βλέμμα αγελάδας

Εγώ : Σπίτι μου? Είπα αλλά ακούστηκε περισσότερο σαν ερώτηση

Ν : Και γιατί πας από εκεί? Είναι τουλάχιστον 10 λεπτά πιο μακριά.., είπε παραξενεμένος

Ναι αλλά είναι επίσης 10 μαξιμέτρ μακριά από την αποθήκη.

Εγώ : Α.. Ε δεν ξέρω.. Δ-δεν το σκέφτηκα ποτέ.., είπα ψέματα

Ν : Πάμε τότε.., είπε και άρχισε να περπατάει με αποτέλεσμα να χρειαστεί να τρέξω για να τον φτάσω

Ήμασταν πλέον σχεδόν 7 μέτρα από την αποθήκη.

Ν : Λοιπόν πες μου κάτι για εσένα.., είπε και γύρισε να με κοιτάξει

6 μέτρα

Εγώ : "Κάτι για εσένα"

Άρχισε να γελάει.

4 μέτρα

Ν : Εννοούσα κάτι για τον εαυτό σου.. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα για παράδειγμα? Ρώτησε

2 μέτρα

Εγώ : Βιολογία.., είπα ντροπαλά

Και επισήμως διασχίζαμε τον δρόμο ακριβώς έξω από την αποθήκη.

Ν : Εμένα τα αρχαία.

*ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΌ*

Εγώ : Τι να πω υπάρχουν και ανώμαλοι σε αυτόν τον κόσμο..

Ν : Τι είπες? Ρώτησε

Εγώ : Τίποτα λέω τίποτα..

Λίγα βήματα ακόμα και πλέον κοντεύαμε να αφήσουμε την αποθήκη πίσω μας.

Δε το πιστεύω πως για πρώτη φορά δεν πήγε κάτι στραβά..

Και τότε ξαφνικά από το πουθενά χωρίς προειδοποίηση δια μαγείας αναδυόμενος από τα πιο φρικτά όνειρα μου απροσδόκητα και αναπάντεχα..

Όχι πλάκα κάνω τίποτα δεν έγινε.

{...}

21 : 07 μμ

Α : Να σε δω με "κλάμπ" ντυσιματάκι και τι στον κόσμο.., είπε ειρωνικά καθώς έβαζε τα σκουλαρίκια της

Εγώ : Α να σου πω! Τόσο *δείχνει με τα δάχτυλα της* θέλω για να μην έρθω μη με εκνευρίζεις.., της γρύλισα

Α : Όχι όχι όχι κούκλα είσαι φτου φτου φτου...

Εγώ : Έτσι μπράβο.., είπα και έβαλα λίγο ακόμα μάσκαρα στα μάτια μου

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνει έτσι. Μια χαρά είμαι ντυμένη. Επίσης τα τζιν με κολακεύουν!

Φόρεσα ένα μαύρο τοπ με δύο πολύ λεπτές τιράντες και ένα μπλε τζιν. Πιο απλό πεθαίνεις.

(χωρίς το πρόβατο γύρω από το λαιμό της που αποκαλείται "ζακέτα")

Ενώ η Άννα φόρεσε ΑΥΤΌ :

Όχι εντάξει πλάκα κάνω.. Το κρατάει για το γάμο μου.

Φόρεσε ένα μαύρο μπούστο με τιράντες και ένα μαύρο χοχόλικο, όπως το λένε στο χωριό μου, παντελόνι.

Λίγα λεπτά αργότερα καθώς είχα επισήμως τελειώσει να κάνω μπούκλες το ΗΛΊΘΙΟ ΗΛΊΘΙΟ ΜΑΛΛΊ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΓΟΥΡΑΊΝΕΙ ΜΕ ΤΙ ΠΟ ΤΑ, ακούστηκε μια κόρνα.

Η Άννα άνοιξε το παράθυρο και έσκυψε έξω για να δει ποιος ήταν.

Άμα της έδινα μια στον κώλο να φύγει απ έξω θα ήμουν κακιά?

Αμέσως μπήκε πλάι μέσα κλείνοντας το παράθυρο.

Έχασα την ευκαιρία μου...

Α : Ο Μίλτος είναι πάρε τσάντα, κλειδιά, κινητό, τον κώλο σου και πάμε, είπε και μέσα σε 2 λεπτά ήμασταν κάτω στην είσοδο μπροστά από ένα κόκκινο αμάξι

Μη ρώτησε τι αμάξι ήδη ξέρετε πως δε σκαμπάζω γρι.

Εγώ : Τι είναι αυτό? Ρώτησα και τότε ο Μίλτος άνοιξε τη πόρτα του αυτοκινήτου

Μ : Μπείτε και θα σας πω.., είπε σε στυλ James Bond

Αφού μπήκαμε μέσα στο αμάξι, εγώ μπροστά και η Άννα πίσω, ο Μίλτος έβαλε μπρος.

Α : Τι φάση με το αμάξι? Ρώτησε κοιτώντας γύρω γύρω

Μ : Μου το δάνεισε ο μπαμπάς μου.., είπε χαμογελώντας περήφανα

Α : Κοίτα εδώ μούτρα.., είπε γελώντας

Κρυφογέλασα και έβγαλα το κινητό μου από τη τσάντα.

Προς Μπαμπά ❤️ :

Μπαμπά το ξέρω πως μάλλον έχεις δουλειά για να μην απαντάς στις κλήσεις μου, αλλά πάρε με όταν μπορέσεις.

Σκέφτηκα λίγο και έπειτα έγραψα.

Προς Μπαμπά ❤️ :

Είμαι με τα παιδιά σε ένα πάρτυ, δεν θα αργήσω. Έχω ενημερώσει ήδη τον Αντρέα.

Μη ξέροντας πια τι άλλο να γράψω, έβαλα πάλι το κινητό στην τσάντα μου ξεφυσώντας.

Μ : Τι έχεις..? Ρώτησε ο Μίλτος

Εγώ : Τίποτα.., είπα ψέματα και χαμογέλασα νευρικά

Α : Αφού κάτι έχεις.. Δε θα μας πεις? Είπε και με τσίγκλισε

Εγώ : Τίποτα σοβαρό.. Απλά ο μπαμπάς μου δεν έχει απαντήσει σε καμία από τις κλήσεις μου σήμερα και ανησυχώ λιγάκι.., είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα

Μ : Θα έχει δουλειά στο τμήμα.., είπε και μου χάιδεψε το χέρι

Εγώ : Το ξέρω απλά.. Νιώθω πως δεν τον βλέπω σχεδόν καθόλου τελευταία.., είπα με παράπονο

Α : Είναι λόγω της δουλειάς, είπε σίγουρη, αυτά συμβαίνουν όλη την ώρα στους αστυνομικούς...

Εγώ : Μάλλον έχεις δίκιο..

Μ+Α : Πάντα έχω δίκιο.., είπε κοροϊδευτικά ο Μίλτος την ίδια στιγμή με την Άννα

Α : ΆΙ ΡΕ!

Δύο λεπτά αργότερα φτάσαμε έξω από την είσοδο ένας κλαμπ. Με μεγάλα γράμματα αναγραφόταν το όνομα του μαγαζιού και πολλλαααααααααααααα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένη απ έξω.

Αφού βρήκαμε να παρκάρουμε βγήκαμε όλοι έξω από το αμάξι.

Εγώ : Κοντά ήταν.. Πως και δεν έχουμε έρθει ξανά εδώ? Ρώτησα

Α : Αυτό είπα κι εγώ!

Μ : Απλά τώρα το ανακάλυψα.., είπε σηκώνοντας ψηλά τα χέρια του

Εγώ : Πφφφ άντε να βρεις τραπέζι τώρα.., μουρμούρισα κοιτώντας όλα τα αμάξια δεξιά και αριστερά

Μ : Σταμάτα γκρινιάρα.., είπε και μας άνοιξε την πόρτα για να περάσουμε

Με το που πάτησα το πόδι μου μέσα η μουσική με κούφανε, μαζί με τις εκατοντάδες ομιλίες που προσπαθούσαν να ακουστούν πάνω από αυτή.

Μ : Βλέπετε κανένα τραπέζι..? Φώναξε πάνω από τη μουσική

Γύρισα το βλέμμα μου σκανάροντας τον χώρο γύρω μου όταν τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε κάποιον που δεν ήθελα με τίποτα να πέσουν.

Α : Εγώ λέω να φύγουμε.., ακούστηκε η φωνή της Άννας

Γύρισα γρήγορα προς το μέρος της και την είδα να κοιτάζει επίμονα κάτι, δεν μπορούσα να διακρίνω όμως τι.

Εγώ : Ναι ναι συμφωνώ..! Είπα

Και την ίδια στιγμή που γυρίσαμε προς την έξοδο ακούστηκε η ενθουσιασμένη φωνή του κολλητού μου.

Μ : ΤΡΑΠΈΖΙ! Φώναξε και μας έπιασε και τις δύο από τη μέση οδηγώντας μας σε ένα τραπέζι ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΠΛΑ στο μόνο τραπέζι που δεν ήθελα να κάτσω

Προσπαθώντας να μην κοιτάξω προς το μέρος του κάθισα βιαστικά στο τραπέζι γυρνώντας του την πλάτη. Έτσι δεν θα τον βλέπω και δεν θα με βλέπει. Σωστά?

Η Άννα έκατσε ακριβώς απέναντι μου κοιτώντας με τρομοκρατημένη, ενώ ο Μίλτος κανονικά στη θεσούλα του χεστηκε κι ολας αν εγώ αργοπεθαίνω. Όλα τζάμιιιι

Α : Τι έπαθες? Σχημάτισε με τα χείλη της η Άννα

Εγυρα ελαφρά το κεφάλι μου προς τα πίσω και ψιθύρισα

Εγώ : Μ-Α-Ξ...

Απευθείας γούρλωσε τα μάτια της και γύρισε απότομα να δει ποιος είναι

Να *μούντζα*.

Τη μούτζωσα και έκατσε κανονικά στη θέση της.

Εγώ : Εσύ τι έπαθες? Σχημάτισα με τα χείλη μου

Εγυρε ελαφρά το κεφάλι της πίσω και με κοίταξε με νόημα.

Α : Ο Τ-Υ-Π-Ο-Σ  Α-Π-Ο  Χ-Θ-Ε-Σ..

Γούρλωσα τα μάτια μου και έσκυψα, διακριτικά πάντα, να δω ποιον εννοούσε.

Εγώ : Ποιος είναι..? Ψιθυροφώναξα

Α : Αυτός με τα τατού..

Κάτι είπε τώρα αυτή ε?

Εγώ : Τι!? Φώναξα

Α : Αυτός με τα τατού!!

Ακόμα δεν ακούω.

Εγώ : ΤΙ!?

Α : ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΑ ΤΑΤΟΎ! φώναξε και εκείνη τη στιγμή η μουσική έπαψε να παίζει και όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μας

Όλων όσων είχαν τατού.

Γύρισα διακριτικά το βλέμμα μου προς τον καθρέφτη πάνω από το μπαρ και εντόπισα αμέσως τα έντονα πράσινα μάτια του να με καρφώνουν.

Και ναιπ φαίνονταν έκπληκτα.

........................................................................

Hi bbys 💎

Τι μου κάνετε?

Εγώ έχω βαρεθεί τη ζωή μου, έχω έναν πονοκέφαλο ΝΑ και παρόλα αυτά σας γράφω κεφάλαιο για αυτό δείξτε έλεος σε όσα ορθογραφικά ή μαλακίες γράφω.. 😅

Αυτά από εμένα μικρά μου πονι τα λέμε στο επόμενο πάρτ που μπορεί να ανεβεί από απόψε έως και πότε :)

Bb bbys 💎