Toen het hele gezelschap de herberg uitliep merkte Keelin dat Wilko heel bezorgd was. Ze draaide zich naar hem toe en zei zacht. "Het komt goed, ze zal ons niet verraden aan Cooper." Wilko knikte en zei zacht. "Bedankt Keelin." Keelin knikte en rende naar voren. Ze hadden afgesproken dat Melisande, Keelin, Sylvar, Aurel en Daisy voorop zouden gaan. Cooper wist echter niet waarom juist zij voorop liepen. Hij zou Wilko verwachten omdat hij en Sacha een stel waren. Na een kwartier waren ze dan toch in de buurt van het portaal. Cooper en Sacha waren er nog niet en dat gaf hen mooi even tijd om zich te verschuilen. Na nog eens een kwartier wachten fluisterde Fran. "Ze komen eraan. Al denk ik dat jullie hen zo ook wel horen." Keelin knikte. Ze hoorde Coopers geschreeuw. "Je gaat mij nu  alles uitleggen." Sacha reageerde chagrijnig  "Ik mag je niks vertellen. Zo zijn nu eenmaal de afspraken." Cooper werd alleen maar bozer bij die woorden. "Waarom staat er een teken of zoiets op een boom? Diegene die dit op zijn geweten heeft heeft een heel groot probleem." Snauwde Cooper. Sacha hield haar lippen echter stijf op elkaar. Ze wist heel goed dat ze niks mocht zeggen. Iedereen schrok toen ze zagen dat Cooper in het rond aan het kijken was. Wat als hij hen zou ontdekken? Niet veel later had hij hen ontdekt en hij riep kwaad. "Kom te voorschijn jullie. Ik eis dat jullie me nu onmiddellijk alles uitleggen. Zo niet dan hebben jullie een heel groot probleem." Keelin en de anderen wisselden even een blik en Melisande zuchtte. "We kunnen nu wel te voorschijn komen, maar als iemand ook maar zijn of haar mond voorbij praat heeft diegene ruzie met mij en Denise. Is dit duidelijk?" Zei ze. Iedereen knikte en ze liepen het pad op. Cooper zuchtte even en begon gelijk een aantal vragen op te ratelen. "Eindelijk. Vertel me wlles. Waar zijn jullie mee bezig. Waar zijn jullie als jullie niet in de herberg zijn en nog belangrijker. Wat is dat teken op die boom?" Keelin keek gespannen naar Melisande, maar deze schudde haar hoofd. Keelin wist dat ze niets mocht zeggen. Ze keek even vlug naar Wilko aangezien hij op dit moment diegene was waar ze van dacht dat hij misschien alles zou verraden aan Cooper, maar hij schudde zijn hokofd en hield zijn lippen op elkaar. Keelin zuchtte opgelucht. Helena die het inmiddels wel even gehad had met Coopers gezeur zuchtte even voor ze voor Keelin en de anderen ging staan. "Maakt het iets uit dat ik wel weet wat er aan de hand en jij niet. Je zou het toch nooit geloven. Moet je niet aan het werk?"  Vroeg ze. Cooper zuchtte even en schudde zijn hoofd. "Er is op dit moment niks aan de hand in het dorp, anders hadden ze me wel gebeld. Met andere woorden, ik heb alle tijd van de wereld om naar jullie verhaal te luisteren. Laat ik beginnen met de vraag waarom er een tekentje op maar een boom in het hele bos  staat." Zei hij. Keelin wist nu echt even net wat ze moest doen of zeggen en ze zag dat zelfs de anderen het niet wisten. Ineens kwam Cooper regelrecht op haar af gerend. Keelin schrok van de woede in zijn ogen. "Jij gaat me nu vertellen wat er aan de hand is." Riep hij kwaad. Keelin probeerde weg te komen, maar dit lukte niet omdat Cooper haar arm stevig vast had. Aurel wilde haar zus te hulp schieten, maar ze durfde niet goed. Gelukkig voor Keelin  kwam Wilko naar voren. Iedereen wist dat Wilko en Cooper elkaar niet aardig vonden. Dus ze waren ook niet verbaasd toen hij het voor Keelin en hen allemaal opnam. "Laat los! Begrijp je dan niet dat dit niet iets is waar jij je mee moet bemoeien. Niemand van ons zal jou er iets over vertellen, omdat we allemaal weten dat we dan in de problemen komen." Hij liep op Cooper af en hij keek zo woedend dat Cooper met enige tegenzin Keelin los liet. Keelin sprong vlug achteruit. Sylvar keek haar bezorgd aan. "Het gaat wel hoor." Zei ze. Sylvar knikte. Hij was duidelijk opgelucht dat er niks mis met haar was. Iedereen schrok toen Cooper zich na lang aarzelen naar Melisande draaide. "Jij gaat me alles uitleggen en wel nu." Riep hij. Melisande schudde haar hoofd. Ook van haar zou hij niets horen.  Keelin zuchtte. Wanneer drong het nu eens tot Cooper door dat niemand hun geheim zou onthullen? Vroeg ze zich af. Na enkele minuten van zwijgen duwde Cooper niet bepaald zachtzinnig iedereen aan de kant om dichter naar de boom toe te kunnen lopen. Na een tijdje naar het teken te hebben gestaard mompelde hij. "Het ziet er niet uit alsof het beklad is, het lijkt wel alsof het er al jaren opstaat." Niemand zei wat. Wat konden ze zeggen? Keelin schrok zich een hoedje toen ze zag dat het portaal verscheen. Dit was echter onmogelijk aangezien ze geen van allen de spreuk hadden gebruikt. Vlug draaiden Vega, Juno, Roman, Feline en Helena zich naar het portaal toe zodat diegene die eruit opdook er wel doorheen kon komen, maar Cooper die persoon niet zag. Keelin glimlachte toen ze zag wie er door het portaal was gekomen. Het was Emily. Ook een vriendin van Keelin en de anderen. Ze zei zacht tegen Melisande en Keelin. "Ik ben niet zomaar naar Schemermeer gekomen. Ik heb een nieuwtje dat vooral jullie, Sylvar, Aurel en Feline aangaat." Melisande glimlachte even. "Je bent precies op tijd om ons van Cooper te verlossen." Fluisterde ze terug. Emily knikte en ze liep kalm op Cooper af. Cooper zei vals. "Moet ik hiervan bang worden." Emily negeerde hem echter en draaide zich naar Vlad en Vega. Deze knikten meteen, ze wisten wat Emily van plan was. Keelin begon het nu ook door te krijgen en ze glimlachte. Ze keek toe hoe Vladimir wegdook in de struiken om zich te transformeren waarna hij onzichtbaar op Cooper af liep. Hij zorgde er voor dat zijn stem enger klonk dan normaal en Keelin vroeg zich af hoe hij dat deed. "Laat ons en het geheim met rust. Je mag het niet weten. Helena weet het wel, maar dat heeft een reden. Ga terug naar het dorp en ga aan je werk. Laat dot maar aan ons over." Zei Vladimir. Keelin had intussen de rillingen over haar rug lopen. Vlad zijn stem klonk zo spookachtig. Her was bijna alsof niet Vladimir, maar een geest die woorden heeft uitgesproken. Gelukkig voor hen werkte het, want zelfs Cooper had de rillingen over zijn rug lopen. H8j eende weg in de richting van het dorp, maar niet voor hij over zijn schouder had geroepen. "Ik kom er nog wel achter. Daar kunnen jullie op rekenen." Keelin zuchtte opgelucht. Emily slikte even en zei zacht. "Nu kunnen we tenminste terug zonder dat hij het ziet. Het nieuws dat ik heb wil ik in het paleis bespreken." Iedereen knikte en Keelin die toevallig met Sylvar en Aurel vooraan stond richtte haar hand naar het teken. "Amica Advenitum." Mompelde ze . Waarna het portaal weer verscheen. Gespannen liep het hele gezelschap naar het paleis. Toen ze er eenmaal waren gingen ze in dezelfde kamer zitten sls waar ze de oplossing boor ee opvolging hadden besproken. Keelin keek gespannen. Wat zou Emily voor nieuws hebben?

Zo. Weer een nieuw deel. Wat denken jullie dat Emily voor nieuws heeft? Ik geef alvast een tip. Het heeft wat met Celine te maken. Meer zeg ik er niet over haha. Ik zet jullie lekker aan het denken en dan is er ook nog een cliffhanger. Sorry dat ik zo gemeen ben. Denken jullie dat Cooper op de een of andere manier erin slaagt om achter het geheim te komen? Wat als hij ineens in het Elfenrijk staat? Hoe zullen ze dat gaan oplossen? Dat en meer lees je in de volgende hoofdstukken. Verreer ben ik heel erg benieuwd of jullie nog leuke ideeën hebben voor dit verhaal of voor nieuwe personages. Dit kun je laten weten in een bericht asn mij of in de reacties. Ik ben benieuwd

Ik moet toegeven dat ik dit boek behoorlijk lang volhoud. Ten opzichte van mn andere boeken hier. Ik vind het helemaal geweldig hihi. Misschien komt dat daardoor.

Wat vinden jullie er tot nu toe van?

Tot slot wil ik mijn paar vaste lezers bedanken voor het stemmen en de leuke reacties. Rn natuurlijk ook voor jullie goede ideeën. Bedankt daarvoor.

Veel leesplezier met hoofdstuk 41 alweer.