Randall wachtte tot iedereen weg was. Hij zuchtte diep, toen hij weer alleen was. Dit haatte hij het meest aan zijn baan als Hoofd van het dorp. Het was zijn taak om alles te regelen en nieuws te brengen.

Hij zuchtte nog eens, stond op en liep naar buiten. Het was nog rustig. De zon was al langzaam aan het rijzen en scheen tussen de bomen door. Hij ging op weg naar huize Bryce. Hij liep tussen de stille huizen door, naar de tweede ring en kwam tot stilstand voor de juiste deur. Het had hem een tijd gekost, voordat hij wist waar iedereen woonde, maar nu wist hij het wel.

Hij klopte viermaal op de deur. Binnen klonk wat gerommel, waarna de deur openvloog. Cade opende de deur. Hij zag er moe uit, maar dat was ook niet raar. 'Randall, kom binnen,' zei Cade op een twijfelachtige manier. Als Randall je bezocht, was het nooit goed. Cade en Randall hadden geen sterke vriendenband, dus moest het nieuws zijn. Cade wist dat Randall hem ook niet zou feliciteren met zijn dochter uit zichzelf.

'Nee, nee. Ik moet alleen wat nieuws overbrengen.'

'Nieuws?' vroeg Cade bezorgd. 'Wat voor nieuws?'

'Allereerst... gefeliciteerd met jullie dochter.'

'Bedankt,' antwoordde Cade snel, hopend dat Randall door zou gaan op het echte nieuws.

'Jullie dochter...' begon Randall, maar hij werd onderbroken door Cades vluchtige, angstige woorden.

'Sienna? Wat is er met haar?' Cade vreesde het ergste. Hoe kon hij ook niet? Ze had rood haar en hij wist net zo goed als ieder andere dorpeling dat rood verboden was. Vervloekt zelfs. En precies zijn dochter had rood haar.

'Ze heeft zestien jaar. Meer niet.' Randall draaide zich om en liep weg. Meer woorden wilde hij er niet aan kwijt. Het was al erg genoeg dat hij het nieuws moest leveren. Maar als hij het niet deed, wie dan wel?

'En dan?' riep Cade Randall na. Eigenlijk wilde Cade het antwoord niet weten. Hij wist al wat het zou worden: de dood. Maar ergens hoopte hij dat er een andere uitkomst zou komen. Dat ze misschien gewoon verbannen zou worden.

'Dan zal ze geofferd worden, ter bescherming van het dorp.' Toen liep hij weg, terug naar het Raadshuis, verdwenen in het vroege ochtendlicht.

Cade stond in de deuropening, kapot door het nieuws. Hoe konden ze hem dat aandoen? Achterin het huis huilde Sienna, alsof ze het al wist. Alsof ze wist dat ze maar zestien jaar zou hebben. Alsof ze de wrede wereld al begreep, beter dan ieder ander dat zou kunnen.

Randall had haar gehoord. De huil van een jongeling. Niet oud genoeg om de dingen nog te begrijpen. De echo van haar huil galmde in Randalls hoofd. Toen hij de deur van het raadshuis sloot.