'We stelen een telefoon.' MJ's stem was afgevlakt tot een monotoon gemompel.

Peter keek zijn vriendin verstoord aan, maar de rest van de groep reageerde niet eens. Bijna had Tony zelf verteld waar ze mee bezig waren. Hij had geen recht MJ af te keuren omwille van haar reactie.

De verjongde playboy rook onraad, wist dat de man achter hem niet te vertrouwen was. Hij probeerde de rest weg te wuiven, ze duidelijk te maken dat ze hulp moesten gaan halen, hier niet zo moesten blijven rondhangen omdat ze op deze manier niemand hielpen. Peter leek echter niet van plan hem en Betty in de steek te laten en Ned maakte zich waarschijnlijk zorgen om de vastberadenheid die in Parkers ogen was verschenen. MJ was zich wellicht niet eens van een kwaad bewust, te onverschillig voor de wereld om in te zien dat deze situatie op serieuze problemen kon uitdraaien, problemen die dichterbij waren dan haar stille protest bij het Washington Monument tegen de vroegere slavenhandel of haar uitgesproken meningen over de kwaadaardige aard van racisme.

'Dat is niet netjes.' De man klakte afkeurend met zijn tong.

Opeens verdween de hand van Tony's schouder. de jongen schoot naar voren, maar bij het horen van een hoge gil waarin hij Betty's stemgeluid herkende, maakte hij onmiddellijk rechtsomkeert. Hij zag nog net hoe het meisje als een zak aardappelen op het pad neerzakte. 'Betty!' Hij wierp een vlugge blik op de man - identificeerde hem als de enge kerel van het terras - en besloot dat de slagingskans van een reddingspoging groot genoeg was om het erop te wagen en te proberen Betty, zijn hemelse Betty, uit de klauwen van dit monster te redden.

Hij viel neer bij haar hoofd en stak zijn armen onder haar oksels door. Maar nog voordat hij een eerste ruk had kunnen geven om haar slappe lichaam in beweging te krijgen, voelde hij oud metaal in zijn nek drukken.

Het was geen vuurwapen; er drukten twee kleine staafjes tegen zijn huid en geen massieve loop. Dat stelde hem gerust: Betty was niet neergeschoten.

Aangezien er geen vuurwapen in zijn nek drukte, ging hij onverschrokken verder met zijn reddingsactie.

In eerste instantie begreep hij niet waarom niemand hem hielp, maar hij realiseerde zich al snel dat Ned en MJ ook wezenloos op het pas lagen en dat Peter onder schot werd gehouden met iets dat wel degelijk een vuurwapen was.

Voordat Tony een derde keer aan Betty kon sjorren, kon proberen beweging te krijgen in haar lichaam, hoorde hij valk bij zijn oor een statisch gezoem. Hij realiseerde zich iets dat hij zich veel eerder had kunnen, had moeten realiseren. Hij was de zoon van een wapenfabrikant, had al meer wapens in zijn handen gehad dan waar jongens over droomden. Hij had zich moeten realiseren dat er inderdaad geen loop in zijn nek drukte van een revolver of iets in die richting, maar die twee onschuldige staafjes maakten wel degelijk onderdeel uit van een wapen.

Nog voordat hij kon wegduiken ontlaadde elektriciteit zich en schoot vanuit de metalen pinnetjes - elektroden begreep hij nu - zijn lichaam in. even verkrampte zijn lijf en trokken al zijn spieren samen. Daarna verdween het statische gevoel uit zijn ledematen, ontspanden zijn spieren volledig en zakte hij als een lappenpop in elkaar.

Alleen Peter stond nog, maar wat kon de jongen tegen deze bewapende man beginnen? Ton kon zich beter maar vast neerleggen bij zijn lot en hopen dat de man ze niet zou afmaken als weerloos vee in een slachterij.

Een luide knal echode na tussen de bomen, deed de vogels krassend opvliegen.

Starks oren piepten, en hij was er zeker van dat de rest hetzelfde ongemak ervoer.

Was dit het dan? Zou hij worden afgemaakt als een dolle hond, gedood in een groepsmoord op hem en zijn vrienden, sterven in de toekomst?

Nee, de man was verdwenen. |e zouden hier simpelweg alleen gelaten worden. Iemand zou ze vanzelf tegenkomen, een ambulance zou worden gebeld en met een beetje geluk was Peter tegen die tijd nog bij zinnen. In ieder geval was hij momenteel nog bij bewustzijn; Tony kon de jongen horen, hoe hij zachtjes hun namen noemden in de hoop dat iemand in staat zou zijn antwoord te geven, kon zeggen: "Ja, Peter! Ja, ik ben er nog!"

Net toen Tony enigszins durfde te ontspannen omdat hij ervan overtuigd was dat de man was verdwenen en iemand ze snel genoeg zou vinden, kwam de aanvaller terug.

Stark bezat nog niet de kracht om zijn hoofd te bewegen, maar hij kon in zijn ooghoek zien hoe de man oer Betty heen boog. Een paar seconde later liep hij met het meisje in zijn armen bij de groep pubers vandaan.

MJ werd eveneens afgevoerd, en daarna ging ook de verjongde filantroop de lucht in. De volwassene was gezet in postuur en Tony bouncete bij iedere stap zachtjes tegen de dikke buik van de man aan.

Stark was verbaasd dat hij achterin een busje werd geworpen. Hij gleed over de boden van het voertuig heen, kwam hard tegen MJ's lichaam tot stilstand.

De man had zich alweer omgedraaid.

Het begon er aardig op te lijken dat ze alle vijf zouden worden afgevoerd. Tont wist eerlijk gezegd niet hoe hij zich daarover moest voelen. Moest hij blij zijn dat ze met meer een sterker front vormden? Moest hij blij zijn dat Betty en MJ in ieder geval niet alleen werden meegenomen? Of moest hij balen als een stekker dat niemand van hem achterbleef die de autoriteiten kon waarschuwen? Moest hij gefrustreerd zijn dat de snelheid waarmee een onderzoek op de been zou worden gezet afhankelijk was van hoe snel hun omgeving zou doorkrijgen dat ze er niet meer waren?

'Ik-Ik ben bang.' fluisterde Betty. Ze was amper te verstaan boven haar en MJ's opgejaagde ademhaling.

Tony wilde haar gerust stellen, ze duidelijk maken dat ze waarschijnlijk weer op vrije voeten waren voor ze het wisten, maar hij kon zijn lippen niet afdoende bewegen om begrijpelijke woorden te vormen, en hij had nu niet het idee dat wat onverstaanbaar gereutel het beoogde effect ging hebben.

Peter werd ook achterin geslingerd. De puber deed zijn best sterk te blijven, maar zijn krampachtige pijnkreet ging uiteindelijk alsnog door merg en been.

Hoewel Parker in theorie zonder meer uit het busje had kunnen kruipen om hulp te gaan halen - ondanks zijn verwondingen - zat de jongen nog steeds achterin tegen de tijd dat Neds volle lichaam Tony's hand fijn perste.

De deuren vielen dicht.

In het donker was een zacht gesnik te horen.