De Avengers hadden hem voorgesteld aan drie leeftijdsgenoten. Scott - iets zei hem dat de man te vertrouwen was - had hem verteld dat hij bevriend met ze was. Ze heetten Michelle Jones - maar hij mocht haar MJ noemen - Tred of zoiets vaags en Peter Parker. Die laatste beviel hem wel. De jongen was pienter, kon zijn gewauwel over de wetenschap bijbenen. Hij was degene geweest die hem de telefoon had gegeven. Tony had het apparaat lange tijd bestudeerd. Hij begreep hoe het werkte, ook al bestonden mobiele telefoons van dit niveau nog niet in zijn tijd, en had er zelfs al wat aan gesleuteld. In de contactlijst stonden alle telefoonnummers van de Avengers plus die van Peter, MJ en Pet - hij moest hem echt nog eens naar zijn naam vragen.

Mocht hem iets overkomen, wat dan ook - al was het de mededeling dat het wcpapier op was - dan diende hij iemand uit zijn contactlijst te bellen.

Hij ging naar school met de andere jongeren, genoot ervan hoe hij normaal was. Het vreemde was wel dat ze van hem verlangde dat hij een schuilnaam gebruikte: Tony Parker.

'Waarom moet ik eigenlijk doorgaan voor je neef?' Tony porde verveeld in zijn middaglunch. Het schooleten was niet te vreten. Hij verlangde naad een culinair hoogstandje; alles behalve deze flauwe pap.

Peter haalde zijn schouders op. 'Om een goede reden te hebben waarom je met mij optrekt.'

'Scott zei dat je mijn vriend bent.' Hij fronste zijn wenkbrauwen, voelde iets van wantrouwen in hem opborrelen.

Had die aardige man tegen hem gelogen?

'Is dat dan niet waar?'

'Natuurlijk is dat waar!' Haastte Parker zich te zeggen. 'Het is alleen dat...' Hij keek Stark recht aan. 'Je denkt dat ik lieg, hè?'

Tony schudde zijn hoofd. Zo wilde hij het niet noemen - ook al was het feitelijk waar. 'Het is allemaal gewoon wat veel om te bevatten.' Begon hij voorzichtig. 'Ik ben vaak genoeg voorgelogen door ontvoerders en zelfs wat moordenaars. Ik wil niet steeds opnieuw in de val lopen, weet je?'

Peter keek geschokt, en ook MJ en Red keken aangedaan, maar ze knikten desondanks alle drie. 'We begrijpen het. Maar je kunt ons vertrouwen, heus waar.'

Stark knikte.

Meer schooldagen kwamen en gingen. Tony begon zich op zijn gemak te voelen bij de Avengers. Hij raakte vertrouwd met de drie andere pubers en hield zich in rondom de man waarvan werd beweerd dat hij Captain America was - moest hij dat echt geloven; dat Captain America nog leefde, was teruggevonden? Wat een grap. Zo dom was hij niet.

Desalniettemin liet het zien van de man die zich voordeed als Steve Rogers zijn bloed koken. Hij had zo'n grote neiging de man recht tegen zijn perfecte tanden te meppen. Hoe durfde iemand de Tweede Wereldoorlogsheld na te doen, zich te kleden als hem? En waarom uitgerekend in Tony's bijzijn? De naam zou moeten worden begraven met de legende, worden ingevriesd in het ijs. Hij haatte Steve Rogers. Steve Rogers was de perfecte persoonlijkheid die Stark altijd was voorgehouden door zijn vader als dat onbereikbare voorbeeld; de zoon die Howard wel had willen hebben. Steve Rogers was de onzichtbare broer geweest die Tony's hele jeugd lachend op hem had neergekeken terwijl hij worstelde en werkte om net als hem te worden.

De playboy ondervond op school wat tegenslagen met een jongen genaamd Flash. Die idioot had een groot probleem met hem en Tony had geen flauw benul waar het vandaan kwam. Hij wist zich echter aardig staande te houden in de pesterijen, gaf hier en daar een stootje terug als niemand keek.

Ook al sloeg Flash hem blauwe plekken; hij was bij lange na niet zo gevaarlijk als Jack. Stark wist niet wat hij gedaan had om de jongen zijn interesse te wekken, maar hij begreep indertussen luid en duidelijk dat de meerdere jaars een oogje op hem had. Het was een geheim waarvan verwacht werd dat Stark het tussen hen hield, en dat deed hij. Hij probeerde geen aandacht te besteden aan de momenten dat Jack hem vastgreep. De hand die op zijn billen terecht kwam als hij de jongen passeerde in de hal ontging iedereen elke keer dat het Tony overkwam. Hij vroeg dan ook niet om hulp, maakte geen gebruik van de telefoon die hij speciaal voor gevallen zoals deze had gekregen.

Het werd moeilijker om zich niks van Jack aan te trekken toen de puber oogcontact begon te zoeken. Tony startte met het actief ontwijken van de jongen. Hij leidde zijn vrienden met de meest stomme smoezen via een andere weg als hij Jack spotte op hun route.

De pubers stelden geen vragen, keken hen alleen raar aan als hij claimde naar de toilet te moeten als hij drie minuten geleden nog geweest was.

Hij hield vol.

Jack begon oogcontact af te dwingen. Hij volgde Stark totdat hij hem had klem gelopen, pakte diens kin beet zodat hij voor een moment in alle rust in Tony's ogen kon staren.

'Ik ben niet in je geïnteresseerd, sorry.' Zijn woorden waren telkens aan dovemansoren gericht.

Jack vertelde zijn achternaam, eiste Starks telefoonnummer.

Tony weigerde.

Fout.

Weigeren stond blijkbaar niet tussen de keuzes. Hij werd in elkaar geslagen door Jack en diens vrienden bij de afvalcontainers achteraan op het schoolterrein. Toen zijn maten al terug naar binnen waren vertrokken, klaarblijkelijk uitgekeken op hem, knielde Jack bij hem neer en bleef hem tegen zijn wang tikken - zo simpel en toch zo vreselijk want Tony kon er niks tegen beginnen - tot Stark opgaf en hem zijn nummer in zijn telefoon liet zetten. Jack stuurde zichzelf een appje, vertrok toen zelfingenomen.

Misschien werd het tijd iemand over Jacks streken te vertellen.

Tony krabbelde op. Hij bekeek zijn telefoon. Niet te geloven dat die mafketel zichzelf als Babe😘 in zijn telefoon had gezet.

Hij smeet het apparaat diezelfde minuut kapot.

De playboy kreeg een nieuwe. Er was niks veranderd, zelfs niet zijn telefoonnummer. Clint vroeg met glinsterende ogen wie "Babe" was. Had hij iemand ontmoet zonder het hem te vertellen?

Tony snauwde naar de boogschutter: 'Gaat je niks aan!'

Jack viel hem nu dus ook thuis lastig. Appje na appje werd hem toegestuurd. Stark las ze allemaal, dwong zichzelf met antwoorden te komen die de jongen wilde horen. Als hij niet deed wat Jack van hem wilde, was de volgende bestemming vast en zeker het ziekenhuis.

Het nieuws over een mogelijke liefde verspreidde zich als een lopend vuurtje. Meer Avengers vroegen hem wie deze "Babe" was.

Hij negeerde hun vragen stellig.

Hij was oud genoeg om het gebeuren met Jack zelf op te lossen. Zijn vader zou hem een pussy vinden als hij een volwassene om hulp vroeg om van Jack af te komen. 'Captain America zou voor zichzelf zijn opgekomen, Anthony. Je bent zo'n moederskindje. Als je nou eens wat minder op Maria vertrouwde en je als een man ging gedragen, was het niet eens zover gekomen.'

Ondanks alles was het nooit veel verder gekomen dan een paar tikken tegen zijn achterste en handen op plekken waar hij ze liever niet had gewild maar desondanks niet als een echt seksuele handeling kon worden beschouwd. Maar dat veranderde allemaal toen Tony het veilig genoeg vond om alleen een bezoek aan het toilet te brengen.

Alles ging zoals het zou moeten gaan. Hij kwam zover als zijn handen wassen nadat hij zijn boodschap had gedaan voordat het uit de hand liep. Jack kwam binnen, zag hem staan. Hij maakte oogcontact met hem via de spiegels.

Tony wapperde het water van zijn handen. Hij draaide zich om, wilde naar buiten gaan. Jack greep zijn pols in het voorbijgaan. Stark piepte. Het deed zeer. 'Laat los.'

'Tut tut, sweetheart.' Jack duwde hem met zijn rug tegen de koude muur. Hij plaatste zijn handen aan weerszijden van Tony, torende hoog boven hem uit. Starks hart verkrampte toen de jongen zijn lippen tuitte.

Zijn mond kwam steeds dichterbij.

De verjonge Avenger draaide zijn hoofd af, bedacht zich toen en maakte oogcontact met Jack.

De arogante puber had zijn ogen niet gesloten om er zeker van te zijn dat hij bleef tot de aller. laatste. seconde.

Iron Man dacht erover de jongen vlug even op de wang te kussen. Hij realiseerde zich toen dat Jack daar geen genoegen mee zou nemen. Hij richtte zich op zijn tenen, duwde zijn lippen tegen de slijmerige mond van Jack Beverly - voor eens had Tony een naam goed onthouden - en trok zich terug voordat de jongen er meer van kon maken.

Een sliertje dun speeksel liep van Tony's mond naar die van Jack. De oudere jongen likte zijn roze lippen.

Hij wilde meer.

Gelukkig kwam er een brugpieper de toiletten binnen voordat het verder uit de hand kon lopen. Jack trok zich terug, bang dat zijn geheim ontdekt zou worden. Tony duwde de jongen verder naar achteren. Hij griste zijn schooltas van de vloer en stormde de gang op.