Hij raakte lichtelijk in paniek. Hoe kon Justin Hammer de directeur zijn van Midtown High? Hoe kon die verrader daar staan zonder dat Pepper en Rhodey ook maar iets leken door te hebben? Zonder dat ze in de alles-voor-Tony-stand sprongen?

'J-Justin?' Zijn stem sloeg over, en kinderlijke klanken verlieten zijn keel; klanken die op een naam hadden moeten lijken. Hij balde zijn vuisten, hoe pijnlijk dat ook voor hem was. 'Z-Zeg me dat ik droom.' Hij kneep zijn ogen dicht. Toen hij ze terug openden, stond zijn vijand nog steeds in de deuropening, maar nu had Hammer de nek van een kid beet.

'Peter!' Tony staarde de ex-CEO van Hammer Tech vol afschuw aan. 'W-Wat wil je? Zie je niet dat ik momenteel druk ben met die ruzie!?' Hij kreeg het voor elkaar het spottend te brengen, luchtig haast, zodat Parker wist dat hij zich niet liet kennen.

'Een ruzie?' Justin liep het kantoor binnen, en toen hij dat deed, verdwenen Pepper en Rhodey in het niets. Stark was helemaal alleen, opgesloten in het lichaam van een veertien...

VIJFTIEN jarig joch! Verbeterde hij zichzelf met de nodige zelfhaat.

'Anthony Stark is van de meest bekende massamoordenaar van Amerika naar het zieligste jochie in high school gegaan dat niet weet wanneer hij een gevecht uit de weg moet gaan.' Hammer dwong Spidey mee naar voren. Hij lachte hysterisch, helemaal vol van zichzelf en zijn overwinning. Althans, dat was wat Justin waarschijnlijk dacht.

Tony zocht oogcontact met Pete, zijn lieve, kleine Pete, die de Vulture had verslagen in een één op één gevecht en oude vrouwtjes hielp met oversteken. Hij knikte naar de knul en stond zelf op. Hammer keek gealarmeerd in zijn richting, maar de jonge billionaire gaf de man niet de tijd te verwerken wat er gebeurde. Hij wierp zichzelf naar voren en beet hard in de arm die Parker onder bedwang hield. De puber rukte zich los en deelde een harde klap uit aan de volwassene. Voordat Justin zich kon herpakken, schoten de twee het kantoor uit en de gang op.

Het schoolgebouw was verlaten. Stark bleef even staan. Hij was met stomheid geslagen. Waar had Hammer al die kids zo snel naartoe gebracht? Hij dacht er niet te lang over na. Samen met Peter rende hij het gangenstelsel door, naar de uitgang, de veiligheid.

Ze beukten naar buiten en buitelden over elkaar heen de stenen trappen af. Onderaan bleven ze liggen, in de stromende regen. Druppels vielen op Tony. Hij was onder Spider-Man beland, probeerde de kid tevergeefs van hem af te duwen. Achter de hekken van de school zag hij politieauto's staan, mannen met wapens. Vooraan, bij de poort, spotte hij Pepper, Rhodey, May en een hoop andere superhelden die hij als familie beschouwde. De Avengers barsten het hek door en renden naar hen toe. Pete werd van hem afgetild en mee het terrein af genomen. Steve en Bucky namen hem mee, vroegen bezorgd waar al dat bloed vandaan kwam.

Hij schudde zijn hoofd, niet in staat te vertellen dat hij in gevecht was geraakt met dezelfde gozer als die van het blauwe oog. Hij was moe, zo onvoorstelbaar moe. Hoe had Justin het schoolgebouw ooit in kunnen nemen in de tijd dat hij vol zelfverwijt op dat kantoor had zitten wegkwijnen? Het was onvoorstelbaar.

'En Hammer?' Vroeg hij zachtjes. Hij klampte zich vast aan Rogers, niet van plan de soldaat los te laten.

'Hammer?' Capsicle keek hem niet-begrijpend aan. Hij wiegde de jonge billionaire zachtjes heen en weer in de regen, hield hem tegen zich aangeklemd. Zodra ze het schoolterrein hadden verlaten, had sergeant Barnes Starks benen losgelaten. De playboy stond nu bevend tegen zijn teamleider aangeleund, benieuwd hoeveel Bucky over zijn toestand zou doorspelen aan Bruce.

Een agent kwam het tweetal tegemoet. Er werden wat woorden gewisseld tussen de meneer en Steve. De supersoldaat wreef de puber in zijn armen bemoedigend over de rug. 'Er is niemand binnen, Tony. De politie heeft het gebouw net uitgekamd. De gijzelnemer is ontkomen.'

'Het was Justin Hammer.' Piepte het genietje gebroken. Hij trok aan de arm van Rogers. 'Justin Hammer, de vroegere CEO van Hammer Tech. Hij is de dader.'

Pepper was de volgende om hem te benaderen. Ze knuffelde hem, precies zoals haar replica ook bij hem had gedaan. 'Tony, sweetheart. Justin zit in de gevangenis.' Ze glimlachte bedroefd naar hem.

'Nee, nee, nee!' Hij trok zich los van Rogers en stapte weg bij Pepper. 'Hij is ontsnapt. Hij weet over Afghanistan! Justin is meer schurk dan hij liet blijken!' Hij stak zijn hand uit. 'Ik heb een telefoon nodig!' Deelde hij mee.

Potts schudde lachend haar hoofd. 'Laat je eerst nakijken door Banner.'

Hij snoof. Hij wist heel goed dat zijn assistente hem niet serieus nam. Ze dacht dat hij het verhaal had bedacht. Ze dachten vast allemaal dat hij maar wat uit zijn duim zoog. Ze hadden waarschijnlijk al lang over het gevecht gehoord. Ze waren alleen momenteel allemaal te bezorgd om boos op hem te zijn.

Hij draaide zich om en rende weg bij de Avengers. Weglopen was een erg onvolwassen actie en ook niet goed doordacht van hem. Waar wilde hij met zijn bebloede snuit heen gaan? Hij wist de weg niet eens. Hij wist helemaal niks. Hij wist niet eens of hij Justin wel echt had gezien, of misschien gewoon een dubbelganger. Hoogstwaarschijnlijk had hij gehallucineerd, of dit was een stomme droom. Niks was nog logisch. Niks was nog...

Hij liet zich tegen een muur ineen zakken op de stoep. Tranen ontsnapten zijn ogen. Hij wist niet hoe hij met zijn situatie moest omgaan, met zichzelf. Hij was in de war, kon niet meer normaal nadenken. Er was vast zuurstoftekort geweest in zijn brein. Hij was flauwgevallen en had in die tijd het gebeuren in het kantoor bedacht. Toen hij bijkwam, was hij zo overtuigd geweest van zijn gelijk, dat hij in zijn eigen waanzin was gaan geloven.

Hij voelde een hand op zijn schouder. Met een betraand gezicht keek hij op, zag Clint over hem heen gebogen staan. 'Kom op, Tony.' De boogschutter stak hem zijn hand toe, trok hem met de kleinste moeite overeind. Samen liepen ze terug naar de andere Avengers, Peter en zijn overbezorgde tante, May Parker. Stark droogde zijn tranen en schudde zijn hoofd. Het duizelde hem even. Het voelde alsof er iets mis was gegaan in zijn hersenen.

Hij had zin in een goede fles wijn uit de wijnkelder van zijn vader.

Hij gaf zichzelf een klap. Howard was dood, en als de vijftienjarige die hij nu was, had hij afgesproken dat hij dit keer zou voorkomen dat hij zijn dronken zelf in slaap huilde op de schoot van Rhodey. Alcohol was niet voor minderjarigen, hoe anders hij daar vroeger ook over mocht hebben gedacht.