Dus nu wist Ned het ook. Tja. Peter kon niet zeggen dat hij voorzichtig was geweest bij dat appgesprek met zijn mentor. Hij had zelfs "Mr Stark" gestuurd waar Ned bij zat, en daarna was hij nog tegen MJ uitgevallen en had hard "Tony Stark" geroepen. Goed, hij had enigszins gedempt "Tony Stark" geroepen, maar het was in ieder geval hard genoeg geweest voor Ned om het ook te horen.

Dit alles maakte dat Ned nu al de hele schooldag uitkeek naar de komst van Tony "Parker". Vreemd genoeg was deze nog niet verschenen, en het was momenteel het vijfde uur van de dag. Peter had niet het gevoel dat zijn mentor vandaag nog zou komen opdagen.

De puber vermoedde dat de Avenger school zag als iets waar hij bij ingeschreven moest staan, maar waar hij vervolgens op ieder gewenst moment binnen kon lopen en ook weer kon vertrekken. Dat was niet hoe het werkelijk zat, maar Peter was er bijna helemaal van overtuigd dat dat wel de visie van Iron Man was. En hij dacht eigenlijk niet dat het ooit anders was geweest in Tony Starks wereld.

'Dit is mijn kans Tony Stark te ontmoeten,' Tetterde Ned opgewonden. 'en nu komt hij niet! En dan te bedenken dat ik hem al veel langer ken dan vandaag! Mijn God!' Hij sloeg zijn hand voor zijn mond. 'Ik heb hem zelfs een keer van Flash af getrokken! Wat bezielde me? Hoe haal ik het in mijn hoofd Tony Stark uit een gevecht te slepen!? Misschien was Thompson toen wel helemaal niet Thompson! Wie weet was hij een alien en probeerde Tony Stark de wereld te redden!'

Peter schudde lachend zijn hoofd. Hij klopte zijn vriend op de schouder. 'Geen zorgen, Ned. Ik kan je verzekeren dat Mr Stark toen geen enkele superschurk aan het bevechten was.'

'Bedoel je dat hij een onschuldige scholier in elkaar heeft geslagen?'

Parker keek zijn vriend strak aan. 'Flash is geen onschuldige scholier.'

'Maar hij is wel een scholier.' Beargumenteerde Ned onzeker. Hij leek het helemaal niet eens te zijn met de woorden die uit zijn mond rolden. 'Waarom verdedig ik Thompson eigenlijk?' Vroeg hij zich hardop af.

'Geen idee.' MJ gebaarde ze stiller te doen. 'Maar hij moest wel naar het ziekenhuis voor die gebroken neus. Misschien verdient hij een beetje sympathie.'

De drie keken elkaar voor een moment in stilte aan en barstten toen in lachen uit.

***

Tijdens de leswissel stuitten ze op een opstopping. Nieuwsgierig wrongen ze zichzelf naar voren. Veel leerlingen protesteerden luid toen het drietal zich langs hen wrong.

Het duurde niet lang of ze braken door de voorste rij heen, en toen pas begrepen ze wat er voor alle opschudding had gezorgd; midden in het gangpad, omringd door een aanzienlijke hoeveelheid bloed, zat Tony Stark op handen en knieën rood kwijl op te hoesten. Achter hem, ingesloten door de haag leerlingen, stonden een stel vrienden van Flash gepanikeerd op hem neer te kijken. Ze leken van hun stuk gebracht door de rode plas.

Peter sprong meteen in actie. Hij schoot naar voren. 'Tony!' Krijste hij.

De billionaire keek verrassend snel op voor hoe hij erbij zat. 'Peter!' Riep hij onmiddellijk. 'Nee, kijk uit! Dat is. . .'

Maar de jongen ging al onderuit op het rode spul. Hij gleed op zijn rug en maaide Starks armen van onder hem vandaan. Samen gingen de twee tegen de vlakte. Tony lachte luid, terwijl Parker niet-begrijpend in zijn geïrriteerde ogen wreef. Het "bloed" – want het was hem nu wel duidelijk dat dit geen bloed was – was in zijn ogen gekomen. Weldra schreeuwde hij het uit van pijn; dat rode spul brandde als een gek.

Ergens op de achtergrond hoorde hij zijn mentor mompelen: 'Ik probeerde je nog te waarschuwen.'

Wat er daarna gebeurde, ontging Peter. Hij wist alleen dat het brandende gevoel in zijn ogen niet normaal veel pijn deed.

'Open je ogen, Pete.' Koosde zijn mentor nadat er vele minuten waren verstreken gevuld met onbegrijpelijk gemompel. 'Dan giet ik er wat melk in. Dat zou moeten helpen.'

Parker probeerde het. Hij merkte hoe er iets op zijn oogballen terecht kwam. Het was koud en werkte ietwat verkoelend. Automatisch probeerde hij het eruit te knipperen. Naarmate er meer en meer wit spul over zijn ogen werd gegoten, begon hij steeds beter te zien. Uiteindelijk zag hij hoe Ned over hem heen gebogen zat.

'Hé, Peter. Gaat het weer een beetje?'

De superheld knikte. Hij ging rechtop zitten. Zijn ogen brandden nog altijd een beetje, maar het was nu verdraaglijk. 'Waar is Tony? Gaat het goed met hem?'

'Ik zou niet willen zeggen dat het goed met hem gaat,' Lachte Ned. 'maar hij is in ieder geval in orde. Dat bloed?'

Pete knikte. Hij bestudeerde de keuken van de kantine.

'Dat was allemaal chilisaus. Blijkbaar wilde hij wraak nemen. Het was niet zijn bedoeling dat je er vol in zou vallen.'

'Chilisaus?' Spider-Man schudde zijn hoofd. 'Alleen Tony Stark bedenkt dat chilisaus prima kan doorgaan voor bloed.'

'Jap. Ikzelf zou voor ketchup zijn gegaan.'

Parker ging rechter zitten. 'Waar is Tony trouwens?'

'Kantoor van de directeur.' MJ kwam de keuken binnen. Ze hees zichzelf op het aanrecht. 'Eerst kreeg hij een uitbrander van Ned en nu wordt hij waarschijnlijk ook nog geschorst.' Ze glimlachte amper zichtbaar. 'Benieuwd of hij ooit in zijn leven zo op z'n plek is gewezen. Je had Ned moeten zien, Peter! Hij werd zo boos op Stark. Man, Neds hele hoofd liep rood aan. Ik denk niet dat Tony in zijn hele leven ooit zo bang is geweest voor iemand.'

Peter keek ongelovig naar zijn vriend. 'Je bent boos geworden op Tony Stark?'

Ned haalde zijn schouders op. 'Zoveel stelde het niet voor, hoor. Op dit moment is hij niet meer dan de zoveelste sukkel die denkt dat Peter Parker lastig vallen geen gevolgen kent.'

Pete bloosde. 'Ik kan prima voor mezelf zorgen, Ned.'

'Als Spider-Man misschien. Maar hier op school ben je Peter Parker, en Peter Parker mag best vrienden hebben op wie hij kan rekenen.'

De puber zag in dat dit een zinloze discussie zou zijn, dus probeerde hij het niet eens. In plaats daarvan besloot hij de aandacht op de afwezige billionaire te vestigen. 'Hoe erg denken jullie dat het is?'