'Oh, you're a dinosaur today
Then you're an astronaut tomorrow
You're a space man in the Milky Way
Looking for ways outside
But you left your brai-'

Verbaasd keek Tony op. De leraar stond over hem heen gebogen. Stark merkte op dat zijn oortjes in de hand van de man bungelden. 'Ja?'

De volwassene staarde hem strak aan. 'Ik vroeg iets?'

'Ohw.' De playboy haalde zijn schouders op. 'Sorry. Ik hoorde u niet. Kunt u het misschien herhalen?'

De docent smeet de oortjes neer op Starks tafel.

'Hé!' De uitvinder dook ze achterna toen ze van de tafel af gleden.

'Weet je wat?' Raasde de leraar economie ondertussen verder. 'Vraag een medeleerling maar wat je moet doen!' Hij stapte gespannen terug naar zijn eigen bureau. Onderweg struikelde hij bijna over een schooltas. Dat maakte hem alleen maar bozer. Grauwend gebaarde hij naar de klas om in de juiste opstelling te gaan zitten.

Om Tony heen begonnen leerlingen met tafels te schuiven. Stoelen werden over tassen en leerlingen heen getild. Maar het interesseerde de Avenger niet. Het enige waar hij aan kon denken was het terugvinden van zijn draadloze oortjes in de chaos die ontstond. Pas toen iedereen al geringe tijd zat, kwam hij triomfantelijk omhoog met beide oortjes – onbeschadigd – in zijn handen geklemd.

Hij draaide zich op zijn hakken om toen achter hem de leraar zijn keel schraapte. 'Ahum?' De man keek met een opgetrokken wenkbrauw op hem neer. 'Schiet voor één keertje op, Parker.' Hij wees naar een lege stoel tussen twee jongens in. Tony kende ze nog van het pak slaag dat hij had gekregen van Eugene op het toilet. Hij knikte toen de twee gemeen zijn kant op keken en hem gebaarden te komen zitten.

'Vandaag,' begon de leraar terwijl Stark zo langzaam mogelijk naar zijn plek toe liep. 'gaan we debatteren over Stark Industries.'

Iron Man keek verrast op bij het horen van de naam van zijn bedrijf. Hij keek net op tijd om om te kunnen zien hoe de leraar naar zijn helft van de klas gebaarde. 'Jullie zullen tegen het bedrijf argumenteren, en jullie,' De leraar wees naar het deel van de klas waar onder andere Peter en diens vrienden deel van uitmaakten. 'zullen vóór het bedrijf pleiten. Kies nu ieder een woordvoerder.'

Tony was niet geheel aan het opletten. Tegenargumenten bedenken voor zijn bedrijf. Zoiets had hij nog nooit gedaan. Hij had altijd aan de kant van Stark Industries gestaan. Oké, vlak na zijn terugkomst uit Afghanistan had hij een tijdje aan zijn eigen kant, tégen de raad van bestuur, gestreden – maar wanneer deed hij dat nu niet? Meestal was hij het oneens met het bestuur en andersom. Dat was juist wat Stark Industries zo succesvol maakte.

'Parker, jij bent woordvoerder.' Een meisje met blauw haar duwde een papiertje met argumenten in zijn handen. Ze leidde hem naar de voorkant van de klas, waar MJ al op hem stond te wachten. Toen Stark terugkeek naar zijn helft van de klas, zag hij Flash met een norse blik naar hem staren. Het was wel duidelijk dat hij woordvoerder had willen zijn.

Onzeker keek de billionaire neer op het velletje dat hij toegestopt had gekregen. Zijn naam stond er meerdere malen op, telkens weer voorzien van negatief commentaar: "Hij is een dronkenlap", "Een alcoholist als CEO maakt het bedrijf onvoorspelbaar", "Tony Stark stond altijd al volledig achter de wapentak van zijn bedrijf. Hij is er alleen voor het grote publiek mee gestopt.", "Iron Man is niet meer dan een marketing stunt." en "Zo vader, zo zoon." Vooral die laatste opmerking stak. Tony's handen begonnen onbedoeld te beven terwijl hij de negatieve opmerkingen las die de leerlingen over zijn bedrijf hadden opgeschreven.

MJ begon. Ze vertelde monotoon over alle goede aspecten van Stark Industries. Tony kon merken dat ze liever in het andere team was ingedeeld. Nou, de playboy had graag met haar geruild.

Toen was het Starks beurt. Hij schraapte zijn keel. Gespannen keek hij neer op het papiertje en begon te lezen. Hij was te zeer van slag om het tot één geheel te kletsen. 'Stark Industries is alleen groot geworden door te moorden.' Hij slikte. 'Ze doen niks voor al die arme mensen die ten prooi zijn gevallen aan hun wapens.'

Het liefst wilde hij het papiertje aan stukken scheuren. Niet dat hij dacht dat het zou helpen; de woorden stonden in zijn geheugen gegrift. Maar het zou al een hele opluchting zijn de negatieve zinnen niet meer vast te hoeven houden. Helaas was stoppen geen optie. Iedereen zou hem vreemd aankijken als hij – alleen door een paar negatieve opmerkingen, die waarschijnlijk niet eens gemeend waren – papier ging verscheuren en begon te traanogen.

'Verder is Iron Man,' Hij viel stil. De letters werden steeds waziger. 'niet meer dan een marketingstunt van het bedrijf. Ook de Arc-Reactor technologie is niet meer dan een leugen. Tony Stark heeft mensen betaald om het konvooi in Afghanistan al die jaren geleden te overvallen. In werkelijkheid zat hij gewoon drie maanden op een van zijn privé-eilanden de werkelijkheid weg te drinken.'

Tony kon opmaken uit het handschrift dat Flash dit had opgeschreven. Maar hoe kon de pestkop weten dat Stark Industries zoveel voor hem betekende? En met Tony Stark kleineren raakte je toch niet Tony Parker?

Stark keek op. Hij ontmoette de geschokte blikken van Ned en Peter. Naast hem keek MJ al enige tijd niet meer op. Was het zo duidelijk dat dit zijn laatste beetje zelfrespect de grond in boorde? Als hij helemaal eerlijk was, had hij het altijd moeilijk gevonden zichzelf waardig te vinden. Hij had zichzelf altijd al verafschuwd. Dat mensen dat hier nog eens voor hem hadden uitgeschreven – hoe grote mislukkeling hij eigenlijk was – hielp hem niet bepaald. Je had gelijk, Howard. Dacht hij verbitterd. Ik ben een grote sukkel.

'Hé! Komt er nog wat van?' Flash grinnikte. 'Is er iets, Parker? Van streek nu blijkt dat Tony Stark helemaal niet de held is die jij denkt dat hij is?'

De playboy merkte op dat Thompson zich helemaal niet tot hem had gericht, maar tot Peter.

Wacht. Dus dit ging helemaal niet om hem?

Verward keek hij van de pestkop naar zijn stagiair en terug. Hij snapte er helemaal niks meer van. Wat was hier in Gods naam aan de hand!?

Parker schudde lichtjes het hoofd, alsof hij wilde seinen naar Tony "Doe het nou niet." Maar de uitvinder zag het niet, of hij negeerde het gebaar opzettelijk. Woedend smeet hij het papiertje vol onzin, dat hij plichtsgetrouw bij zich had gehouden, hoe ontzettend dom dat ook was voor iemand met een groot minderwaardigheidscomplex zoals dat van hem, op de grond. Hij stormde op Flash af. Voor hij het wist, had hij de jongen van diens stoel afgeschoven. Met een opmerkelijk hoge gil viel de pestkop neer op de grond. Onderweg raakte zijn hoofd de knie van een medeleerling.

Tony grijnsde zelfingenomen naar de jongen die kreunend aan zijn voeten lag. 'Hoe voelt dat nu, hè?' Vroeg hij. 'Het is niet meer zo leuk als je aan de andere kant van de voedselketen staat, of wel dan?' Hij ging over de jongen heen staan, bracht zijn hand naar achteren, balde deze tot een vuist en mepte er toen vol mee in Flash' gezicht. 'Met de groetjes van Tony Stark, alright? Tony. Stark. Heb je dat gehoord?'

Thompson knikte geschrokken. De playboy knikte tegen zichzelf. Hij liep naar zijn tafel, greep zijn spullen en vertrok nog voordat iemand de tijd had te reageren. Met een klap die luid door het doodstille lokaal galmde, viel de deur achter hem dicht.

Lange tijd had niemand het lef iets te zeggen. Peter zat aan zijn stoel vastgenageld. Hij trok met veel moeite uiteindelijk zijn ogen los van de dichtgeslagen deur en staarde naar Flash, de jongen die door een duw en een rake klap van Stark gevloerd was.

'M-Mijn neus!' Jankte de pestkop. Hij huilde. Uit zijn neus gonsde het bloed naar buiten, drupte op de vloer van het lokaal.

De leraar schrok eventueel op uit zijn shock. Hij was te ontdaan om zelfs maar iemand richting de schoolleiding te sturen om te rapporteren over Tony's ongehoorde gedrag. Bezorgd knielde hij naast Thompson neer. Hij hielp de jongen overeind, en hielp hem terug in zijn stoel. Met één blik op de zwijgende kinderen om hem heen wuifde de man ze weg. 'Ga maar.'

Leerlingen begonnen op te staan, voorzichtig hun spullen te pakken. Ook Parker liep naar zijn tafel toe. Hij stopte zijn boeken zwijgend in zijn rugzak, kon niet geloven wat hij net had aanschouwd. Was dat echt Tony Stark, zijn mentor, die net Eugene Thompson had neergeslagen alleen omdat de jongen had geprobeerd hem, Peter Parker, de kast op te jagen?

***

De kantine was nog leeg. De pauze zou pas over iets minder dan een half uur beginnen. Ongelovig staarde hij voor zich uit. Hij kon het nog altijd niet geloven. Ook zijn vrienden zagen er verrast uit. Zelfs MJ, die normaal nooit emotie toonde, had een glazige blik in haar ogen terwijl ze net als de rest van de klas, terugdacht aan het voorval met Tony.

'Moet je hem niet appen?' Verbrak Ned de stilte. Hij klonk te opgewonden voor de ernst van de zaak.

Peter pakte zijn telefoon uit zijn rugzak. Hij legde het op tafel zodat zijn vrienden mee konden lezen en stuurde:

Peter: Waar ben je?

Het duurde ongeveer vijf minuten voordat de telefoon vibreerde, wat erop wees dat er een antwoord was van de Avenger:

Tony: Aan de rand van Manhattan

Parker wist niet hoe snel hij moest reageren.

Peter: Mr Stark, dat kan niet zomaar! Je kan niet zomaar spijbelen!

Tony: Kid, ik weet heel goed wat ik wel en niet kan

[Tony laatst gezien om 12:13]

[12:13 Tony is online]

Tony: Het is niet alsof iemand het boeit wat ik doe.

MJ pakte Peters telefoon af voordat deze kon komen met een gepaste reactie. Ze typte wat naar de opstandige playboy.

Peter: U heeft problemen

Geschrokken pakte Spider-Man zijn telefoon terug. 'MJ!' Riep hij geschrokken. 'Hij is Tony Stark! Je kan dit niet zomaar tegen hem zeggen!' Hij keek naar het scherm van zijn telefoon, naar het bericht dat MJ namens hem had verzonden, en toen intens naar de regel daaronder.

Tony: Thx knul. Precies wat ik nodig heb.

[Tony is offline]

En Pete kon het sarcasme gewoon voelen. Hij zag precies voor zich hoe zijn mentor met die neppe lach van hem de woorden sprak, om zich daarna van hem af te draaien en zich langzaam weer af te sluiten, net nu Peter dacht dat hij de muren helemaal had weten af te breken.

Hij zuchtte. Er was niks meer wat hij nu kon doen.

Hij kon alleen afwachten.