Peter staarde verveeld uit het raam. De stem van de leraar was naar de achtergrond gezakt en ondertussen meer zoiets als een aangenaam slaapliedje, dan iets dat educatieve dingen vertelde. Hij tikte afwezig met zijn pen op zijn tafel, en vroeg zich voor de zoveelste keer af wat er van Mr Stark was geworden. Hij had hier moeten zijn. Tony's vakkenpakket was zo gekozen, dat ze alle lessen samen hadden. Parker wist niet of dat voor zijn plezier was gedaan, of met het doel dat hij de playboy in de gaten kon houden. In ieder geval betekende het dat zijn mentor hier naast hem had moeten zitten, en niet dit meisje dat al de hele tijd dromerig naar Flash keek.

Pete's aandacht werd getrokken door beweging buiten. Hij wreef in zijn ogen, er niet helemaal zeker van of hij dat nu wel goed zag. Was dat echt. . . Wow, dat was echt. . . Nee - Dat kon niet.

Hij boog nieuwsgierig meer naar het raam toe. Intens staarde hij naar de jongen met de krukken die net een taxi had weten aan te houden. Het donkere haar, het shirt. Alles wees op Mr Stark. Maar was die man echt zo dom om bovenop alle andere problemen ook nog te gaan spijbelen?

Misschien was hij wel ziek gemeld. Peter beet zenuwachtig op zijn nagel. Hij moest de Avengers waarschuwen. Schuw wierp hij een blik op de klok. De les was pas tien minuten bezig. Als hij nog veertig minuten moest wachten, kon Mr Stark ondertussen werkelijk overal zijn.

Hij boog naar zijn tas toe. Snel graaide hij zijn telefoon uit het voorvakje en ging weer recht zitten. Hij lette er goed op dat de leraar hem niet doorkreeg. Zo snel als zijn vingers het toelieten, stuurde hij wat hij te weet was gekomen naar de eerste de beste Avenger in zijn contactenlijst die niet Mr Stark was.

Ergens in Avengers Tower vibreerde een vergeten telefoon een keertje.

***

Tony stapte uit de taxi. Hij gaf de chauffeur een flinke fooi en hinkte op de ingang van de Starbucks af. Binnen liep hij meteen door naar de balie. Er was geen rij, maar er zaten wel een hoop mensen aan de vele tafeltjes verspreid door de eetgelegenheid. Hij gaf de werkneemster zijn naam, die ze ongeïnteresseerd in een slordig handschrift op zijn beker schreef, en bestelde de koffie waar hij al de hele dag naar uit keek. Hij voegde twee klontjes suiker toe aan het hemelse drinken en draaide zich, nippend aan zijn koffie, om. Hij had nog geen stap gezet, of een ijskoude hand had zijn kraag beet.

'Is het niet wat vroeg om uit te zijn?'

Stark verstijfde, koffie in de hand. Hij had er niet op gerekend de Winter Soldier tegen het lijf te lopen terwijl hij een paar lessen miste voor een bakkie koffie. Schichtig wierp hij een blik over zijn schouder en zag Barnes met kille blik op hem neerkijken.

'James, je maakt de kid bang.'

Tony keek nu de andere kant op. Sam Wilson. Tja, waarom ook niet? Hij bedacht snel een leugen: 'Ik heb een paar tussenuren.'

'Maak dat de kat wijs.' Bromde Bucky donker. 'Wij hebben namelijk bewijs dat Peter momenteel in de les zit, wat ons dus meteen duidelijk maakt dat jij, jongeman, spijbelt.'

De playboy zuchtte. Superspionnen en helden en al die mensen waren ook echt niet voor één gat te vangen, hè? Hij haalde onverschillig zijn schouders op. 'Dus?'

James sleepte hem zonder pardon de zaak uit. Op straat hield hij niet eens in. 'Dus jij gaat heel snel weer terug naar school.' Hij duwde een motorhelm op het hoofd van Tony en haalde zijn Harley van de standaard. 'En je hebt huisarrest.' Vulde hij zichzelf aan, voordat hij op het gevaarte sprong en Stark opdroeg hetzelfde te doen.

De playboy zag er het probleem niet van in. Huisarrest. Hij had nog nooit huisarrest gehad. Man, hij wist niet eens wat huisarrest was, of wat het inhield.

No worries, dus.