Hij werd wakker van gerommel dat van buiten de slaapkamer van Peter kwam. Slaperig kroop hij overeind, van het matras af dat de Parkers voor hem op de grond hadden gelegd. Hij wierp een blik op Spidey's bed.

Leeg.

Tony klom over de vele obstakels in de puberkamer. Hij droeg een oude onesie van zijn stagiair, degene die momenteel vermist werd. Nerveus likte hij zijn droge lippen en stond op. Hij draaide aan de deurknop en tuurde door een kier de woonkamer in.

Hij zag Petey voor de bank heen en weer lopen. Hij maakte wilde gebaren en was met iemand aan de telefoon. 'Ja, hij slaapt, Mr Rogers.'

Stilte.

'Ik heb erop gelet! Hij is nog steeds twaalf.' De puber zweeg even gefrustreerd. 'Hij heeft geen last van nachtmerries. Ja, hij heeft netjes zijn groente opgegeten.' Een iets langere stilte. 'Zal ik doen, sir. Ik weet dat de tijd begint te dringen. Is prima, meneer. Dag directeur Fury. Doe de groetjes aan-' Hij haalde de telefoon weg bij zijn oor en staarde naar het oplichtende scherm. 'Mr Rogers.' Maakte hij zijn zin droogjes af.

Voor het eerst sinds hij in te grote kleren was wakker geworden, voelde hij een oude angst in zijn borst. Hij probeerde weg te duiken, maar Peter had hem al gezien. De jongen kwam bezorgd op hem af. Stark voelde tranen achter zijn ogen prikken. Hij was zo bang dat hij iets verkeerd had gedaan. Met trillende onderlip bleef hij als versteend in de deuropening staan, keek bang op naar Parker toen deze de deur verder opentrok. 'He-Het spij-spijt me.' Hij hield zijn handen afwerend boven zijn hoofd, en voor heel even leek het alsof niet de zorgzame Spider-Man voor hem stond, maar Howard Stark. In een flits zag hij voor zich hoe de man boven hem uit had getorend, daar, bovenaan de grote trappen in het herenhuis. Het was één van die ongelukkig nachten dat hij niet kon slapen en per ongeluk een gesprek tussen zijn vader en moeder opving dat niet voor zijn oren bestemd was geweest. Het was één van die nachten geweest dat hij leerde wat het betekende om Howard Starks zoon te zijn.

Hij begon zachtjes te snikken. Maar toen er niks kwam, geen arm of been of de denderende stem van zijn vader, keek hij bang op. Hij zag Petey met een geschokte uitdrukking op zijn gezicht voor hem staan. 'Wa- Tony, hey.' Hij knielde voor hem neer, nam Starks kleine handen in de zijne. 'Waar heb je het over?'

De jonge playboy zag nog steeds voor zich hoe de puber net nog wild met zijn armen had staan zwaaien en haast had geschreeuwd in de telefoon. 'B-Ben je niet bo-boos?' Stotterde hij zachtjes. Hij beefde, zo verschrikkelijk bang dat Parker hem in de maling nam met de bezorgdheid.

'Boos?' De knul schudde zijn hoofd. 'Waarom zou ik boos zijn?'

Tony bekeek de kid onderzoekend. Dat klonk oprecht, maar Howard had ook oprecht weten te klinken voordat Stark 's nachts het huis uit werd getrapt en buiten maar in slaap moest zien te vallen. 'O-Omdat ik hi-hier niet hoor te-te zijn.' Hij trok zijn handen los. Peter ging hem verlaten, net zoals iedereen. Maar de billionaire zou sterk blijven. Hij zou niet laten merken dat het hem pijn deed. Hij kneep zijn ogen dicht, bereidde zich erop voor dat, zodra hij ze weer zou openen, de puber voor hem verleden tijd zou zijn, hun vriendschap een grote leugen.

'Tony.' Een hand gleed door zijn haar. 'Kijk me aan, knul. Alsjeblieft.'

Hij sloeg zijn ogen op naar de tiener. Waarom was Peter er nog? Had hij geen betere dingen te doen dan met hem optrekken?

'Luister, Anthony.'

Tony hoorde het en wist dat het menens was. Pete had er al moeite mee hem Tony te noemen, laat staan zijn volledige naam te gebruiken. Wist de kid trouwens dat die naam hem nerveus maakte? Vast wel. Dat was de reden dat hij het gebruikte.

'We gaan naar May, en zij gaat je helpen.' Parker tilde hem op. 'May heeft hier meer ervaring mee dan ik. Zij weet vast wel tot je door te dringen. Serieus, Tony.' De puber legde zijn hand op het achterhoofd van het kindergenie en duwde diens gezicht in zijn nek. 'Je maakt me bang. Je klinkt totaal niet als de Tony Stark die ik ken.'

Starks schouders schokten. Wie was die Tony Stark waar de jongen het over had? Hij klonk als een verre kennis, iemand waarvan hij het idee had dat hij hem zou moeten kennen. Hij groef diep in zijn geheugen. Wacht! Peter was in gevaar! De Vulture! Hij haalde diep adem. De Vulture, dat was nu gaande, right?