Kabanata 45

Someone

"Ah!"

"Ma'am, isa pa po, malapit na."

"Oh, God! Please don't make it hard for her!" I could hear Liam's voice outside the room seem hysterical. "D-Don't hurt her..."

Tagaktak ang pawis sa noo ko, hirap-hirap na ako. I am almost losing my breath but I have to do it.

Napahawak ako nang mahigpit sa matress ng kama at buong lakas na umere kahit na parang hinugot na lahat ng lakas ko.

"Ahhh!" buong lakas kong sigaw.

At sa muling pag-ere ko ay kasabay nito ang malakas na iyak ng bata. Nanghihina ko iyong sinulyapan at parang napawi ang sakit nang nakita ang paslit.

I was about to touch the baby when I heard a female voice.

"Mrs. may isa pa," anito.

Muli akong humugot ng lakas at muling ynere ng malakas sa abot ng aking makakaya hanggang sa muli kong marinig ang iyak nito.

Bumagsak ang luha sa mga mata ko nang narinig at nakikita ang nagsasabay nilang pag-iyak.

Malakas na bumukas ang pinto.

"What happened now— oh.." Liam's reaction is priceless when I glance at him.

The nurses put my baby on top of me. Nanghihina ako pero ang makita sila'y sobra-sobra ang saya ko.

"O-Our babies..." Liam's muttered stuttery.

Nanatili ang tingin ko sa mga paslit. Nanghihina ang kamay kong umangat upang marahang mahawakan ang kambal.

"Ma'am ano pong name nila? They're all boys and healthy," tanong ng doctor.

Sumulyap ako kay Liam na naluluha na rin habang nakatingin sa akin.

"B-Boy..." I said to him to give him the privilege to name them but he just shook his head.

"You decide," he chuckled as his tears fell more.

I look back at our twins and tears never leave my eyes. My feeling for bringing them into this world is beyond grateful.

"Vincent Edison and V-Vixon Ellison..." I mumbled in ecstasy as I was slowly smitten by the darkness with a smile on my lips.

"I'm still your father, baby girl..."

"Daddy!"

Napamulagat ako ng mata dahil sa katagang naalala. If I'm not mistaken, I heard daddy says those words after my 18th birthday.

Agad na nangilid ang luha sa mata ko.

"What happened? You okay?"

Napalingon ako sa gilid ko nang nakitang nandoon si Liam at si Mommy hawak-hawak ang baby ko.

"M-Mommy? Liam?"

"I just arrived late, how are your feeling?" si Mommy but my attention is on my twins at mukhang nakuha naman nila ang ibig kong sabihin kaya agad nilang inilapit sa akin ang dalawang sanggol.

Malaki ang kamang kinarooonan ko kaya nagkasya ang dalawang bata sa tabi ko. Ang isa ay nasa dibdib ko.

"Vixon, baby..." I uttered while smiling.

"Ang lulusog nila..." ani Liam na bakas ang galak sa boses.

Umangat ang kamay ko at kahit walang lakas ay pinilit kong mahawakan ang kanilang mukha.

"Babies..." I mumbled.

"Wait I'll just prepare your food. Kailangan mo makabawi ng lakas," rinig kong singit ni Mommy pero hindi ko maalis ang mata sa mga sanggol.

The feeling is unexplainable. Lahat ng hirap no'ng mga panahong dala-dala ko pa sila ay napawi at napalitan ng nag-uumapaw na saya.

My tears fell as I tried to kiss them as soon as I looked back at Liam.

"Ang cute nila..."

"Mana sa'kin," nakangisi niyang sinabi kaya tiningnan ko pabalik ang kambal.

Well, magtataka pa ba ako. Siya naman ang pinaglihian ko.

Napabalik ako ng tingin kay Liam nang narinig ang paghikab niya. At habang nakatitig sa kaniya ay mababakas ang pagod at antok sa mga singkit na mata.

"Magpahinga ka muna," sabi ko.

"No, I'm okay."

"Sige na matulog kana Liam. Ako na muna bahala rito. Kung babalik ka dalhan mo na rin ng damit si Fiona."

"Yes po, Tita..." Liam responded as he went close to me and kissed my forehead. "Thank you, baby. I love you..."

"Uwi kana muna magpahinga."

"I'll get some clothes of you. Babalik din ako at dito na magpapahinga," aniya at sunod na hinalikan ang kambal.

Seeing the three at this moment is beyond euphoria.

Nang nakaalis si Liam ay lumipat ang tingin ko kay Mommy na inaayos ang mukhang kakainin ko.

"Maraming bawal sa'yo kapag na-discharge kana. Liam already knows it. Kapag pinagbawalan ka huwag ng magpumilit. You have to heal yourself first so you won't get sick," paalala niya.

Nakangiti ako dahil nandito si Mommy na akala ko talaga ay hindi makakarating dahil ilang araw ko siyang hindi nakontak bago dumating ang kapanganakan ko.

"Thanks, Mom. Akala ko hindi na kayo uuwi," saad ko.

"Na-late lang ako," she smiled. "Anyway, I'll stay here in the meantime to help you."

"Really, Mom?" My eyes twinkle.

"Yes, it's not easy to take care of a baby, how much more the twin right? Kaysa kumuha kayo ng makakasama sa bahay na mag-aalaga ako na lang."

Tumango-tango ako. Mas maganda nga iyon makakasama ko pa siya.

"How are you feeling Mommy? Wala na bang sumasakit sa inyo?" tanong ko bigla.

"Wala na. I've fully healed, Fiona. Thank you to you and Liam for helping surpass it," she said.

Saglit kaming nabalot ng katahimikan hanggang sa may maalala ako.

"Mom? About Daddy-"

"Not now, Fiona. Let's just move forward."

Hindi ko na lang itinuloy ang sasabihin ko para hindi na mailang si Mommy. Binalik ko na lamang ang atensyon sa dalawa at nilaro-laro sila.

Pero maya-maya lang ay nakatulog agad si Vincent. The older one.

"Mom, do we have a gene or history of twins?" takang tanong ko. Si Liam kasi wala naman. He's only child.

Nilingon ko si siya na bahagyang na estatwa sa kinatatayuan niya. Nagtatanong lang naman ako pero bakit parang lahat na lang ayaw sagutin ni Mommy.

Hindi na lang ako umimik at pinagmasdan muli ang sanggol. My mind is thinking nonstop about the laminated picture of the babies that Mommy was hugging.

I was hesitant to ask kasi madalas siyang umiiwas. Napabuntong hininga na lang ako. Siguro nga wala lang naman sa kaniya iyon.

__

After exactly one week when I got discharged. Supposedly, 10 days pero ewan ko ba, I felt like I wanted to go out from the hospital lalo na nang nailabas ko ang dalawang kambal.

Ramdam ko naman na maayos na ako kaya nakiusap talaga ako na i-discharge kahit ayaw pa ng asawa ko.

Naguguluhan ako sa pakiramdam ko.

Natatakot at kinakabahan.

"Be careful..."

Inalalayan niya akong makaupo sa kama bago siya tumabi sa akin.

"Matulog kana muna ako na magbabantay sa kambal kapag nagising," malumanay niyang sinabi.

"Baka magising sila. Tsaka puwedeng itabi natin sila rito?" sabi ko dahil nasa nursery room ang kambal. Nandoon naman si Mommy, naka monitor din kami pero kasi gusto ko pa rin silang makita.

"Hmm, rest Fiel. Ako ang bahala sa kanila. Ilang araw ka ng walang tulog. Bukas naman nandito si Nelia. May doctor na rin na titingin sa kanila bukas."

Lumungkot ang mukha ko dahil sa nagdaang araw na nangyari sa kanila na bigla silang nanghina kaya napilitan kaming paghiwalayin sila ng kuwarto.

Hindi naman kami naniniwala sa pamahiin pero dahil nasa probinsya kami sa Valencia ay iisa ang payo nila na pansamantalang paghiwalayin ang dalawa.

I don't really believe on it. Kasi kambal sila they supposedly together because they're connected. But I could't denied the fact that, bumalik ang sigla nila nang pansamantala silang naghiwalay.

Sana lang hindi nila makuha ang kahinaan ng baga ako.

Napahikab ako dahil sa sobrang antok at pagod sa buong araw. Ganito pala ang pakiramdam maging ina.

Nakakapagod pero ang makita silang payapang natutulog nagiging worth it lahat.

Dahan-dahan akong humiga sa kama at bumagsak agad ang mga talukap ng mga mata ko.

"Goodnight, Fiel..." he whispered as I slowly fell asleep.

—

"Say, M-Mom... Mommy..."

Napabilis ang hakbang ko pababa ng hadgann nang narinig ang boses na mukhang tinuturuan na naman ang kambal na magsalita.

Hindi nga ako nagkamali dahil sa nakikita.

I then felt serene when I saw them three playing. The time has run passed. Parang kailan lang nasa sinapupunan ko pa sila pero ngayon, ang bilis nilang lumaki.

Dalawang taon na ang lumipas pero parang kahapon lang ang ;ahat.

"Are you ready?"

Napalingon ako kay Liam nang marinig ang boses niya. Tumango ako sabay suri ng suot niya.

He was wearing simple faded jeans with a white polo shirt. Nakatupi ang mahabang manggas nito hanggang siko at bahagyang nakaopen ang dalawang butones sa pinakataas.

Napatango ako nang lumapit siya sa akin at agad akong inakbayan.

"Daan muna tayo sa mall mamaya. Ilan na ba ang anak ni Trevious? And his girl? Ano kayang magandang regalo?" sunod-sunod kong tanong.

For the past few years while away in the City, we are living a peaceful life.

Nanatili kami rito sa Valencia kahit na tapos na ang bahay ni Liam sa Elite na kung tutuusin ay puwede na naming tirhan.

Our married life is very well and healthy. We don't fight that much, we don't argue about something even if we have different views about it.

At hindi ko maikakaila na mas lalo pa siyang naging understanding ng magkaanak kami.

Lagi siyang nagpapakumbaba, nanunuyo. Kahit pagod sa trabaho niya ay naglalaan siya ng oras sa amin ng mga anak niya.

"No problem. Dadaan ka ng salon?"

Nilingon ko siyang namamngha. Last week ko pa iyon nasabi pero hanggang ngayon ay naalala niya pa rin.

Nakakatuwa lang.

"Oo, magpapa-trim lang ako ng buhok. Ikaw ba?"

"Nah, I'm good."

Nagpatuloy kami sa paglapit sa kanila na agad naman silang lumingon. Mabilis na gumapang ang dalawag bata pasalubong sa amin kaya patakbo itong sinalubong ni Liam. sumunod ako.

Binuhat niya si Vincent at kinuha ko naman si Vixon.

Humahagikgik ang dalawang makulit kaya tumatalon na naman sa tuwa ang puso ko. Ang hiwaga ng ngiti nila dahil pinapawi nito kung ano man ang pagod namin.

Working na rin kasi ako as a manager sa Ishi's restaurant. Liam didn't want me it thou, I insisted kahit work from home lang para kahit paano ay makatulong sa kaniya lalo na't wala siyang sekretarya.

I don't know why most of their friends don't have secretaries but they still maintain the good earnings of the company.

Pinapagawa niya lang ako ng trabaho kapag tulog ang dalawang bata. Kaya hindi naman kami nawawalan ng oras sa kanila.

"M-Ma... mam... mam..." I chuckled as I heard Vixon composing those words. Nilingon ko si Liam na ngayon ay natatawa dahil nagsasalita rin si Vincent.

"P-Pap... pap, papa..."

Nagkatinginan kaming dalawa at parehong natatawa.

Pero maya-maya lang narinig naming tumikhim si Mommy kaya napunta sa kaniya ang atensiyon namin.

"Dahan-dahan namin binaba ang kamabal dahil tinuturo nito ang mga laruan sa sahig na may nakalagay na carpet.

"Good morning, Mommy. Babalik din po kami kaagad. Trevious just want us to meet for his wedding. Nakakaiya naman po kung hindi namin papaunlakan."

Mommy smiled but it didn't reach her eyes. Parang ang lungkot ng ngiting iyon.

"Mag-iingat kayo. Maybe after his wedding, I'll fly back to New York," she laughed. "I think I miss the ambiance there..."

Unti-unting napawi ang ngiti ko sa labi.

"S-Sige Mommy," sabi ko dahil ayokong kontrahin ang gusto niya.

"You guys go now, para makabalik kayo kaagad at hindi gabihin," ani Mommy.

Nagpaalam na kami sa kambal bago tuluyang umalis.

"When do you want us to move from our house?" tanong ni Liam sa nang nakapasok kami sa mall.

"Ikaw ba?"

He chuckled. "Bakit ako lagi mong pinagdedesisyon?"

"Because you know what's the best for us," he chortled.

"Hindi naman sa lahat ng oras ako ang palagi. You can decide too for us Liam. Makikinig naman ako kung anong gusto mo," sumimangot ako.

"Alright, I'll think about it," he laughed. "I'm just okay wherever you want us to stay."

Hindi na lang ako umimik nang pumasok kami sa salon.

That characteristic of him which sometimes I don't like. Kasi hindi ko malaman ang gusto niyang mangyari kung hindi ko aalalamin.

He held my hands as he was looking for a salon employee.

"Good morning, Ma'am, Sir! Ano pong ipapayos natin?"

Bumitaw ako sa kamay ni Liam nang nakita ang bibabaeng empleyado ang sumsalubong sa amin pero hindi niya ako pinakawalan.

Nangunot ang noo kong nilingon siya.

"Liam."

"I want a girl who will assist my wife," seryosong aniya kaya napaawang ang labi ko.

"Sir, wala pa kasi ang iba. Ako pa lang," tugon ng bakla.

Sinulyapan ko muli si Liam na nagiging seryoso ang mukha. Tumingkayad ako at bumulong sa kaniya.

"Bakit ba? Magaling naman ang mga bakla," mahinang sabi ko.

"They are still a man," pagpupunto niya.

"Anong connect? 'Di mo ba alam magagaling sila-"

"I don't want it. We'll wait for a girl," puno ng awtoridad niyang sinabi.

"Ah, s-sige Ma'am, Sir. Please sit down first I'll try to contact them," sambit ng gay na dahan-dahang tumalikod.

Hinila ko si Liam paupo sa gilid. "Anong problema mo?"

"Wala," kibit-balikat niyang sinabi.

"Eh nakakahiya 'yong ginawa mo," paanas kong sinabi.

"I just requested a girl-"

"Kahit na parang insulto iyon, Liam. Alam mo namang kadalasang nag a-assists ng salon eh mga gay," mariin kong sinabi. Sumulyap siya sa akin at biglang tumayo. "Liam!" tawag ko.

Dire-diretso siyang naglalakad papasok sa pinakaloob ng salon kaya agad ko siyng sinundan ngunit nahuli na ako.

Nakapasok na siya sa loob.

"Hi?" si Liam.

"Yes, S-Sir?"

I was about to pull his polo back because of shamelessness when he spoke.

"My apology for my attitude for a while, I just want a girl who will touch my wife," anito kaya lalo akong napanganaga.

"Wala pong problema. Malapit na po sila. Can you wait for a few minutes?"

"Sure, no problem. Thank you," ani Liam bago tumalikod kaya naabutan niya ako.

Nakatulala.

"Still mad?"

"I'm not mad..." sabi ko nang nakabawi at bumalik na rin sa inuupuan. "Hindi ko lang nagustuhan ang inakto mo."

"I'm sorry, I-I won't do it again. I just don't want men to touch you."

"Hindi naman iyon lalaki eh, half-half," pagtatama ko.

"Still, they have a sharp thing, so yeah..." he pointed and made me laugh so suddenly,

"Ewan sa'yo, napaka-paranoid mo."

"Bati na tayo?" aniya sabay upo sa tabi ko.

"Hindi naman tayo nag-away, ah?"

Pumungay ang mga mata at mahinang natawa bago sinandal ang ulo sa balikat ko.

"I miss our twins, they're getting big now..." bulong niya.

"Oo nga eh, mas lalo mo silang nagiging kamukha..."

"You wish for a baby girl, right?"

"Hm? Bakit mo natanong?"

He then laughed. "Gawa ulit tayo?"

"Paano kapag lalaki ulit?"

"I'd search for a different position while making love to have a baby girl, maybe we should try it," mapang-akit niyang bulong.

I just laughed in a bit of stupefaction. It's normal to talk about it as long as you understand each other.

We are active in sex but he didn't releasing inside mine kaya hindi pa nasusundan ang dalawa.

Ayaw niya rin ako ipag-take ng pills kahit highly recommended naman iyon sa mga mommies. Kaya masiyado kaming maingat. Ipuputok niya lang kapag fertile ako.

"But I can't bear to see you hurting while giving birth."

"Natural lang naman iyon," sabi ko.

Bahagya akong lumayo ng konti sa kaniya dahil sa nagiging clingy na naman siya. Kasabay nito ang pagpasok ng dalawang babae na mukhang nagamamadali pa.

"Madam?'

Tumayo ako at sinulyapan si Liam na inabot ang naka-display na magazine at mahinang sumisipol-sipol na animo'y walang ginawa.

Napaangat ang mata ko nang sumulpot ang bakla kanina. "Pasensya na kayo, ang arte ng asawa ko."

"Ayos lang po, Madam. Ready na po kayo?"

"Yes, magpapa-trim lang ako..."

"Sure, Ma'am, kaming bahala."

Nilingon ko si Liam na asaktong nag-angat ng tingin sa akin sabay kindat ng kaliwang mata na animo'y natutuwa pa sa ginawa niya.

After a couple of minutes when we are done in the salon ay dumiretso na kami sa cake shop na dadalhin kina Trevious nakakahiya naman kung wala kaming pasalubong after a year.

Masaya na rin kami nang mabalitaang ikakasal na siya but he wants to talk to us so we granted it. Baka kasi imbitado kami sa kasala.

"Sa tingin mo ba iyong mapapangasawa ni Trevious ay iyong babae pa rin na nakita natin noon?"

Sinulyapan ko saglit siya at nagpatuloy sa paglalakad.

"I don't have any ideas since I don't have a chance to talk to my friends. Why are you asking?"

"Wala lang. I'm just wondering kasi napaka-workaholic ni Trevious to the point na wala na siyang oras-"

"Are you pertaining to yourself?" putol niya sa akn.

"Hindi lang naman sa akin. Huwag ka nga diyan! Ibi-bring mo na naman ang nakaraan eh."

Hindi ko na siya hinayaang magsalita pa at hinila ang kamay niya papasok sa cake store at agad pumili ng cake na dadalhin pero napahinto ako dahil sa sumakit kong mata kaya tumama ang likod ko sa dibdib ni Liam kaya napaharap ako sa kaniya.

"Why?"

"Can you check my eyes?" sabi ko at humarap sa kaniya. Hinawakan niya naman ang mukha ko at tiningala ng konti.

Liam checks my eyes as he blows it gently.

Sa kinatatayuan namin para kaming naghahalaikan kaya agad ko siyang naitulak kung saan may nakita akong batang biglang tumakbo palayo na biglang hinabol ng lalaki.

Nag-init ang mukha ko sa hiya. Mukhang bibili pa naman sila ng cake. Nakakahiya. Akala tuloy nila naghahalikan kami.

"Pili na tayo ng cake para makapunta na tayo kina Trevious. Gusto ko na rin umuwi eh."

Sabay na kaming nagtungo sa ccounter nang nakapili ng cake hanggang sa makaalis na kami at palabas na ng mall.

"Alam mo ba kung saan sila Trevious?"

"Elites village," aniya kaya tumango na lang din ako.

Nasa kalagitnaan na kami ng biyahe nang narinig kong nagri-ring ang phone ni Liam kaya agad ko itong chineck sa dashboard.

"Si Trevious," sabi ko.

"Answer it."

Sasagutin ko na sana ito nang biglang naputol.

"Hayaan mo na. Alam ki naman kung saan," aniya.

Habang papalapit nang papalapit ang sasakyan sa gate ng village ay lumalakas din ang kalabog ng dibdib ko sa hindi malamang dahilan.

Para akong hindi mapakali, kinakabahan. Nanginginig.

"You are trembling?" pansin niya sabay hawak sa hita ko. "Why? Aren't you feel good?"

"Okay lang ako, namimiss ko lang ang kambal," pagdadahilan ko na lamang dahil hindi ko rin alam ang dahilan.

Nang makarating kami sa harap ng bahay ni Trevious ay mas lalo akong hindi mapakali na ewan. Gusto kong umatras ngunit ang mga paa ko'y kusang sumsusnod kay Liam papasok.

Hanggang sa namalayan ko na lamang ang sarili kong nasa loob na nakahawak ng mahigpit sa braso ni Liam.

"You are trembling-" Liam's words got interrupted when we were a footstep so we looked up as we saw the person going down.

Napahigpit lalo ang hawak ko kay Liam nang nakita ang kabiyak na mukha ng babae na nangunguna sa pagbaba. Pero maya-maya lang ay huminto ito at dahan-dahang lumingon sa gawi namin.

Napakurap-kurap ako at parang huminto sa pag-ikot ang mundo ko, lumalakas pa lalo ang tibok ng puso ko na animo'y gustong makawala.

Don't tell me, she's a Trevious girl they always said that I look alike?

I felt like something inside of me wanted to run close to her and hug her. There's something inside me filled with warmth and found.

What is this feeling? My chest tightened a bit for a moment as my eyes water for no reason. What is this?

Nagkatagpo ang mga mata namin at hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

We really look alike.

How could this happen?

Nahihirapan akong huminga sa nakikita. We really look alike. Kung walang kulay ang buhok ko ay hindi maikakaila na para kaming pinagbiyak na bunga.

"You must be K-Krizza?" tanong ko nang nakalapit siya. Miskin ang boses ko ay nanlalamig.

Tumango ito. "Ikaw si F-Fiona?"

I smiled at her as she nodded hesitantly. I could feel how she was hurt.

"Yes. I-It's my pleasure to finally meet you. They're right, we really look the same," I said trying to hear her voice.

She smiled. Para akong nakatingin sa salamin at kaharap ang sarili kong repleksyon. Posibleng parehong-pareho kami? This is unbelievable!

"Nope, you guys are different," kontra ni Trevious na lumapit amin.

I don't mind his words because all my mind was occupied by this girl in front of me. I couldn't stop myself from staring at him as if I found something missing from me.

Maya-maya lang ay may maliit na batang lumapit dito. Napangiti ako dahil hawig ito ng Trevious at naalala ko rin ang kambal namin.

Kung susumain ay ilang taon din ang agwat nila.

"Mommy, I'm sorry. I'm sorry for my words..." said the little kid. Muling naagaw ni Krizza ang atensiyon ko.

Para akong nahihipnostismo at hindi maalis ang tingin sa kaniya habang kayakap ang bata..

Maya-maya pa ay kinausap ito ni Trevious dahilan kaya patakabo na itong umalis. Naiwan kami sa sala.

Liam held my hand as we stood up and offered them shake hands.

"Bro, thank you for letting us meet you," sambit ni Liam.

"It's my pleasure too," says Trev.

"Hi, I'm Liam, Fiona's husband..." ani Liam at naglahad ng kamay sa harapan ni Krizza.

Sobrang lapit naming dalawa. I was thrilled, I couldn't utter a word. Kaya tanging tango ang naitugon ko.

Maya-maya lang ay nabalot kami ng katahimikan nang basagin ito ni Trevious sa pamamagitan ng pagtikhim kaya napunta sa kanya ang atensyon namin.

"After almost six years, we still have unclear things," ani Trevious kaya nangunot ang noo ko

"What do you mean bro? Haven't you forgiven us yet?" si Liam.

Sinulyapan ko si Liam at si Trevious. Wala namang bakas na hindi pagkakaunawaan sa dalawa. Bumaling ulit ako pabalik kay Trevious na umiiling ang ulo.

"No. That's not what I mean."

Trevious sighed.

"Ayoko na sanang ungkatin lahat kaya lang ako nasasaktan sa tuwing nakukumpara si Krizza sa iba..." aniya.

Napalabi ako dahil sa narinig. Hindi ko alam kung para saan ang usapang ito,

"Every time I saw my girl trying to be fine despite the comparison between my past, it hurts me more..." si Trevious na bakas ang pagsisisi sa tinig.

Nagkatinginan kami ni Liam. Galit pa rin ba siya sa amin?

"This truth might have caused conflict but I don't care anymore. I just don't want my girl to doubt my feelings for her because she looks like Fiona."

Naguguluhan ako.

"Bro, what are you trying to say?" si Liam bakas ang pagtataka.

"Trevious? Is there something you want to say?" singit ko dahil willing naman kaming paulit-ulit na humingi ng kapatawaran dahil sa ginawa namin dati.

Trevious breathed heavily as he shook his head.

"I want you all to stop comparing Krizza to Fiona before my wedding comes," malakas na sinabi ni Trevou na dumagundong pa sa buong kabahayan ang boses niya.

"I want you to respect her as my partner. I want you all to stop mentioning and comparing her to anyone!" his voice became more deep and cold.

Ramdam ko ang higpit ng hawak ni Liam sa akin.

"I have always been quiet. But this time, I won't. So please from now on, stop comparing my Krizza to Fiona whom I never fell in love with."

Napanganga ako.

"What? Are you saying that for years being in a relationship with Fiona, you didn't love her?" Liam interrupted.

Napatingin din ako kay Trevious, nalilito.

"Yes."

I gulped in shock as my eyes watered more. My chest skipped a beat.

"Putangina!" It was Liam's violent reaction. "How? Bro, you proposed to her! Tapos ngayon sasabihin mo iyan?"

Hinawakan ko ang kamay niya para ikalma siya.

"Trevious. Is it true? What about the years we've been together? Do you mean you're just fooling me? Playing me?" sunod-sunod kong tanong.

"I'm sorry, Fiona. I only treated you as my sister and nothing more. I never loved you romantically... I'm not telling this to ruin your life, I am telling this now because I don't want to keep a secret from anyone, especially from the person I love."

Hindi ko alam anong dapat kong maramdaman.

"Tangina naman Trevious. Kung hindi mo pala mahal bakit mo niyayang magpakasal?!" si Liam. madilim ang mukha.

Nakakuyom ang kamao.

Trevious breathed out. "It was a favor to someone..."

"Damn you! Just because of favor you just played her feelings?!" tuluyan nang sumabog si Liam sa tabi ko.

"I did that to protect her, Ishikawa! You don't know how I am struggling to hide the truth for Fiona's safety!" Trevious loud voice boomed.

Nagkalapitan ang dalawang makaibigan kaya pumagitna na kami ni Krizza dahil sa mainit na tensiyon.

"Putangina mo pare kahit ano pang dahilan mo pinaglaruan mo pa rin 'yong tao!" sigaw ni Liam.

"Yeah. I was not trying to say that I am perfect here. I know my mistake, that is why I am here telling the truth."

"Bakit ngayon lang, Trevious? Alam mo bang sising-sisi ako sa nagawa ko dahil napakabuti mo sa akin. Tapos ngayon mo sasabihin mo iyan?" sabi ko.

Why did he play with me? Is this what Khian was talking about?

Trevious took a deep breath. "Fiona, it was not my intention. But I did it even against my will to protect you, believe me, or not-"

"You still played her, Trevious!" sigaw ni Liam. "Putangina pare, sana pinakawalan mo na lang kung hindi mo mahal."

Paulit-ulit na bukambibig ni Liam. Maybe he was hurt.

"Sa tingin mo hindi ko gagawin iyon kung may iba akong choice?" si Trevious na kalmado. "Sasabihin ko naman ang totoo pagbalik ko dahil pa puwede, Hindi pa puwede! Pero inunahan ninyo ako. Because you guys cheated behind my back, didn't you?"

Napayuko ako kasabay ng pagbagsak ng butil ng luha sa mata. Gulong-guo ako.

Siguro nga hindi niya man ako minahal pero ang katotohananh magkasintahan kami ng mga panahong iyon.

"Because you take her for granted. You always make her worthless-"

"I am busy at that time, Liam. I was handling hundreds of resorts. Daddy and Mommy are both in the hospital suffering from their illness. My grandmother and father are almost dying! Do you think I still have time? I can't even say that I was not okay that time!"

Nabalot nang katahimikan sa paligid nang muli itong basagin ni Trevious.

"The moment I decided to learn to love Fiona because I thought love can be learned, but at the same time something happened between you..."

Naninikip ang dibdib ko sa mga posibleng dahilan.

Ang malamang hindi niya ako minahal? O dahil sa mga panahong nasayang? Mga araw na sising-sisi ako sa nagawa ko.

Silence enveloped us full of shock.

"That's all. I just want you to stop approximating my girl because you don't know how to make her feel insecure. You will not know the effects of it on their mental health," si Trevious.

Hindi ko malaman ang lahat. Parang may kulang. Parang mas malalim pa ang dahilan niya.

"So please before my wedding, I want you all to apologize to Krizza. I kept my mouth shut because you are still my friend. I respect you all, all your opinions, all your judgment in my wrong decision..." patuloy na bukambibig niya.

Umangat ang ulo at isa-isa nang nagsilabasan ang mga magkakaibigan. Pero hanggang ngayon natutuliro pa rin ako.

Gulong-gulo.

May kulang pa.

May hindi tama.

May mali.

Liam tried to calm himself as he held my hand. I wipe my tears as I took a deep breath and went close to them.

"We don't know what happened to the past years but whatever it is we were sorry..." it's Liam as he looks at Trevious.

Pinilit kong ngumiti kahit ang bigat.

"Hindi ko rin alam ang mga pinagdaanan mo pero base sa naririnig ko, madalas kang napagkamalang ako. Pasensya ka na hindi ko inaasahan na magkamukha nga tayo..." sabi ko.

"Ako rin. Kaya akala ko no'ng una, ginamit lang ako ni Trevious," aniya kaya napatango ako.

Hindi siya ang ginamit ni Trevious. Kundi ako.

Niyaya niya ako ng kasal pero hindi niya ako mahal.

Hindi ko naman siya masisisi kung anong dahilan niya. Siguro nga isang dahilan na rin itong katotohanan para tuluyang makalimot sa nakaraan. Nagkamali rin ako kaya wala ako sa lugar para husgahan kung bakit niya ginawa iyon.

Pero masakit.

"Anyway good luck, I wish you all to have a happy and blessed family. At sana maging maayos kana rin," sabi ko.

"Salamat. Ikaw rin."

Parang may sariling buhay ang mga kamay namin at sabay na nagyakapan.

Nagtagal ang yakapan namin at parehong ayaw bumitaw sa isa't-isa. Iyong pakiramdam ko parang nasasabik na hindi ko malaman.

Napapikit ako dahil ayaw bumitaw ng kamay ko sa kaniya at maya-maya lang ay bumagsak na ang butil ng luha sa aking mata. Iba ang pakiramdam ko habang kayakap siya.

"It's like I am watching a show, entitled, the missing piece."

Sabay kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses. Tumambad sa amin ang lalaking nakasandal sa pintuan habang nakapangkrus ang dalawang braso.

Malamig ang aura niya.

"I am enjoying the show," he laughed.

"Anyway, you guys look like one. Or are you twins?"

Sabay kaming natawa sabay iling ang ulo.

"Anyway, sorry for both of you. You guys both suffered."

He looked so intimidating the way he spoke. Even his eyes seemed cold. Pero ang boses ay kalmado na bakas ang awtoridad.

Hindi ko yata siya kilala.

"Roscovio," someone said.

Nakatingin lamang ang lalaki sa amin na parang sinusuri kami. Maya-maya lang ay umigting ang panga nito na animoy may napagtanto. .

"Are you guys really not siblings?" tanong nito.

Muli kaming umiling dahil hindi naman talaga namin kilala ang isa't-isa.

"I gotta go now. I really enjoyed the show," anito at mabilis na tumalikod.

"Hi?"

Napalingon kami sa pintuan at narinig kong tinawag siya nito sa pangalan.

"Gino!" ani Krizza.

Naglakad siya palapit sa amin. Nakangiti pero ang mga mata ay puno nang katanungan.

"Saan ka galing? Kala ko umalis ka na?" si Krizza. Nakatitig ako sa binata.

I can't explain what I feel but I remained my eyes on him.

Tipid siyang ngumiti. "I'm just in the backyard."

Dahan-dahan siyang lumingon sa akin at bumakas ang halo-halong emosyon sa mga mata niya.

Gulat. Pagkalito. Pagkamangha.

"You both look like a twin, you really the same," sunod niyang sinabi at natawa.

I was stunned for a moment and I heard my phone vibrate.

"Oh, we have to go. We still need someone to meet," ani Liam pero mukhang ang kambal lang naman ang dahilan niya. Kahit siguro siya ay hindi na makayanan ang nakikita.

"Thank you for coming bro and I'm sorry again Fiona. See you at my wedding," si Trevious.

Lutang ang isipan ko nang makapasok kami sa loob ng sasakyan.

"Are you okay?"

"S-Sana sinabi na lang ni Trevious ang totoo, Liam... ang bigat eh."

"I thought he loved you..." he mumbled.

"Nakakapanghinayang ang mga panahong pinaparusahan ko ang sarili ko dahil sa nangyari sa atin... sana iniwan niya na lang ako, kaysa malamang-"

"Enough, enough, Fiel. Isn't it way better?"

"Ang daming panahon ang nasayang..."

"Ssh, it's okay. Pupunuin natin ng masayang alaala lahat. Mas mabuti na rin na sinabi niya ang totoo. But I'm wondering who's that someone he was talking about?"

"Hindi ko alam. Ayaw niyang sabihin..."

"I'll see what I can do. Malalaman at malalaman natin iyon, okay? Stop crying now..."

Suddenly, I cried.

"If you didn't take a risk for me... saan ako pupulutin?" hindi ko mapigilan ang mapaisip sa sinabi ni Khian.

"Nakahanda pa rin ako saluhin ka kung sakali mang iwanan ka niya, Fiel. Nag-aabang lang ako..."

Napahilamos ako sa sariling mukha dahil sa nakakagulantang na impormasyon. Pero maya-maya lang ay may naalala ako.

"Si Khian! Baka may alam siya sa lahat! Baka makatulong siya sa atin!" sabi ko na desperado nang makilala ang someone na sinasabi ni Trevious.

And why would Trevious follow that someone just to use me? Hindi naman siya siguro magpapabayad dahil mayaman naman siya.

Napapikit na lamang ako dahil sa prustrasyong nararamdaman. Kung sino kamang someone ka... napakagaling mong maglaro.