Kabanata 38

Shock

"M-Mom..." my voice broke.

"Why do you seem sad? If you can't be able to visit me today, it's okay Fiona. I understand..." Mommy chuckled.

I immediately covered my mouth just not letting out my sobs while Liam beside me and comforted me. I looked at him as I shook my head.

Hindi ko alam kung paano sasabihin kay Mommy ang lahat.

Nanlulumo akong napayuko. I was struggling to breathed so Liam got the phone from me. Sumulyap ako sa kaniya nang patayin niya ang tawag.

Napahilamos ako sa sariling mukha gamit ang dalawang palad dahil sa bigat-bigat ng pasan.

H-Hindi ko man lang nakausap si Daddy. Hindi ko man lang nalaman ang dahilan niya kung bakit bigla siyang nagbago. Hindi ko man siya nayakap kahit sa huling pagkakataon.

Binalak ko pang pagbatiin sila kapag magaling na si Mommy. I was planning to use myself just to beg them to get back together... but everything faded just like bubbles.

All my plans vanished. All my dreams will never be happening anymore.

I tried to hold back my sobs but I am too weak to endure the pain. Tuluyan nang kumawala ang impit na hikbi sa bibig ko.

Bumaba ang kamay ko at mahigpit na humawak sa dibdib na parte. I tried to stop the pain so I hit my chest so hard.

I kept on hitting until Liam held my hands to stop and hugged it.

"Please, don't do that..." he pleaded.

"W-Wala na si Daddy, Liam. Why is this world so unfair?" I mumbled feeling exhausted. "Kabayaran ba 'to sa maling nagawa ko?" umangat ang ulo ko sa kaniya. "I-Ito na ba ang kapalit ng pagmamahal ko sa'yo?"

"N-No, stop thinking about that..."

"Liam, napapagod na ako sa lahat, eh," hikbi ko.

"Rest, Fiel. I will fix everything about Tito's grave. Ako na mag-aayos ng lahat na kailangan ayusin. Just take a rest now."

I shook my head more. "Pagkatapos nito ano na naman-"

"Baby, please rest so you can gain more strength to tell it to Tita," he said as he hugged me tighter. "Please be brave, I'm just here. I will always be here..."

"Hindi ko kaya Liam. Hindi ko kayang sabihin kay Mommy. Makakaapekto ito sa paggagamot niya," kapos hininga kong sambit.

"But you have to tell it, Fiel. They are your parents and even though they got divorced years ago you cannot hide the truth. Your mother still has the right to know."

My heart ached more in massive pain as if there was needle poking.

"Alam ko Liam. Pero ang hirap sa parte ko bilang anak nila. I was stuck with what was better to do. We know what mommy's condition is. I can't sacrifice her health..."

"Magpahinga kana muna. Buong araw ka ng walang pahinga."

Kahit paano ay naiibsan ang sakit na nararamdaman ko habang inaalo niya ako. Pero hindi ko lubos maisip kung bakit ganito na lang kung parusahan ako.

Ganoon na ba kasama ang nagawa ko? Para pati magulang ko ay madamay sa lahat ng nangyayari? Lord please tama na.

My tears never stopped while Liam stayed with me. Bumagsak ang ulo ko sa braso niya at unti-unti kong nararamdaman ang pagbigat ng talukap ng mga mata.

"G-Ganoon ba kahirap maging masaya para sa akin? Gusto ko lang naman mamuhay ng tahimik. Pero bakit lahat na lang kung hindi pinagkakait... k-kinukuha..."

"Ssh, sleep now, Wife. Rest your mind. Nandito lang ako..."

Gumalaw ang kamay ko at pilit hinahaligilap ang kamay niya hanggang sa matagpuan ko ito. Pinaglapat ko ang kamay namin at mahigpit na humawak.

I just pecked a kiss at the back of his hands because I couldn't find the right words to state. I'm too tired to utter a phrase.

I just wanted to rest in his arms. My resting place.

"Sleep well, baby. Everything will be fine, everything has a purpose..." he whispered and those were the last words I heard before I finally fell asleep.

Messy garden and almost dying plant sprang to me when I decided to visit our old house in Manila. All the designs and freshly green garden before were gone, and now it's slowly destroying.

Napalitan iyon ng magugulong ayos. May mga matataas na damo na rin at ang mga nalalantang bulaklak na halatang napabayaan. Nanghihinayang akong hinawakan ang mga madadaanan na paso.

"Wala na talagang nag-aalaga sa inyo..." bulong ko at pinagmasdan iyon isa-isa hanggang sa maramdaman ko ang kamay na marahang humaplos sa likod ko.

"Fiel?" agaw niya sa atensyon ko.

"Uh, sandali lang..." sabi ko.

"I-I have bad news," Liam muttered.

Napatigil ako sa pagtingin-tingin sa mga nalalantang tanim na bulaklak bago siya nilingon. Ramdam ko pa rin ang pamumugto ng mata ko mula kahapon pero pagod na akong umiyak.

Nagpakawala ako ng tipid na ngiti bago tumango.

Bad news? Well, wala na yatang mangyayaring maganda sa buhay ko.

"I'm sorry..." he whispered as he pulled me into a tight hug.

"Go on, say it Liam. You don't have to say sorry, wala kang kasalanan sa nangyayari sa pamilya ko," sabi ko sa pagod na tinig.

Mariin akong pumikit kahit na hindi na mawala-wala ang bigat sa dibdib. But I have to be strong. Nand'yan pa si mommy na naghihintay sa akin.

I let out a chuckle just to make him feel that I am ready for the bad news.

"Hm, just don't mind it. I'll make a plan-"

"Just tell it, Liam. I'm good," I said frigidly as I hugged him back.

"Forget it, I'll try to fix it as much as possible," he laughed but I still insisted.

Alam kong kapag may mga bagay siyang itinatago at hirap na sabihin, malamang ay mabigat iyon para sa kaniya na alam niyang makakasakit sa akin.

I took a deep breath trying to get more strength from the fresh air as I upper my gaze to him. I smiled

"Sabihin mo na..."

His face all reddened as his eyes were watering as if he was struggling to say something. Tumingala siya habang nag-iigting ang panga sa hindi malamang dahilan.

I waited for him to gain the courage to tell me what's the bad news and the surprising scene when his tears fell. Naninikip lalo ang dibdib ko habang nakatulalang nakatingin sa kaniya.

"L-Liam? What's the problem?" My voice broke even though I don't know what's happening yet.

Maya-maya lang ay bumaba ang ulo niya at mabilis na pinalis ang butil ng luha sa mata ko.

"I can't bear seeing you hurting anymore. It broke me, but I couldn't lie anymore about this matter. I tried to contact the new owner so I could get back the land but he didn't show up. I just talked to the caretaker..." napapaos niyang wika ngunit hindi ko pa rin siya maintindihan.

'"I don't get you..."

He breathed out so heavily as he was directly pointing out the bad news.

"This house is already owned by someone. This house was sold by your father years ago, Fiel. I just found out this morning..."

Natigilan ako, natulala. Ang sikip-sikip ng dibdib ko at mas lalo pang naninikip dahil sa narinig.

Gusto kong magwala, gusto kong humiyaw dahil sa sakit ng tama nito pero parang manhid na ang buong katawan ko.

Nanatili akong wala imik. Nanlalamig hanggang sa maramdaman ko ang yakap niyang unti-unting pumupukaw sa akin.

"H-How it happens..." kapos hininga kong sambit.

Nahihirapan na akong huminga, unti-unting nanghihina ang buong parte ng katawan ko. Lumalabo na rin ang paningin ko.

I tried to open my eyes and glance at him but I felt like my world was dizzying.

"Fiel, calm down... shit! Fiel, Fiel!"

"I... I can't breathe..." paanas kong sinabi hanggang sa tuluyang hilahin ng dilim ang kamuwangan ko habang mahigpit na nakahawak sa dibdib.

"Daddy, when I grow older I am still your baby girl?" I asked Daddy while I was hugging him.

Daddy tenderly caressed my cheeks and pitched it. "Of course, baby. You are only our baby girl," Daddy laughed and he started tickling me.

"D-Dad, stop haha," I stopped him and did.

"Why are you asking that baby Fiona? You are still young, we have enjoyed our moment together and we are always a happy family," Daddy exclaimed and it made me giggle.

Nilingon ko si Mommy na nakatingin sa amin nakangiti pero ang mata niya ay malungkot. "Mommy, join us!"

Ngumiti si Mommy at mabilis na lumapit sa amin. Daddy faced her and held her hands and they started hugging each other.

"Right, Mommy? Baby Fiona, even if she gets older, will she only be our baby?" tanong ni Daddy kay Mommy kaya napahagikgik ako.

"Y-Yes, of course," Mommy responded as Daddy hugged her.

While staring at them in a sweet moment I could still notice how Mommy's eyes were tearing up and it made me wonder why.

"She's struggling to breathe that she can't endure the heaviness anymore. Too much emotional pain can affect her easily since she has weak lungs. As much as possible avoid giving her a lot of hurtful things that might cause her to faint again. It's better to let her cry out than to nourish it."

"Is she safe now?"

"Yes, nahirapan lang talagang huminga. Pero mag-iiwan pa rin ako ng puwede niyang inumin na makakatulong sa kaniya. And also drinking a lot of water will be helpful for her..."

"Copy, Doc. Thank you." I heard Liam's voice.

Pinakiramdaman ko ang paligid hanggang sa marinig kong nagbukas-sara ang pinto. Dahan-dahan akong nagmulat ng mata at tumambad sa akin si Liam na kakaharap lang mula sa pintuan.

Agad niya akong nilapitan nang nakitang gising ako. Hinagilap niya ang kamay ko at hinawakan. Inangat niya iyon at dinala sa tapat ng kaniyang bibig.

He tenderly kissed it as his eyes furrowed and he looks drowsy.

"I'm worried..." his voice broke. "How are you now? Do you want something? Nauuhaw ka ba, nagugutom?" sunod-sunod niyang tanong pero iling naitugon ko.

I smiled at him as I tried to sit down in the soft bed I was lying on as he helped me. Pagkatapos ay nag palinga-linga siya sa gilid at inabot ang mineral bottle.

He opened it and helped me drink the water. Nang natapos ay medyo nawala na ang panunuyo ng lalamunan ko.

Maginhawa na rin ang paghinga ko hindi kagaya kanina.

"A-Anong oras na?" tanong ko sabay masid sa silid na kinaroroonan ko.

"Gabi na Fiel..."

Bumaling ako sa kaniya at tumango.

"How about Daddy's-"

"Inaayos ko na lahat. Bukas ang dating ng katawan ni Tito sa dati ninyong bahay. Napakiusapan ko ang kasalukuyang bantay roon. Pumayag naman hanggang sa malibing si Tito, pero hindi pa rin matawagan hanggang ngayon ang nagmamay-ari."

"Paano kung sa kalagitnaan ng burol ni Daddy dumating iyong may-ari ng bahay?" pumiyok ang boses ko.

Pumikit ang kaniyang mata marahil ay hindi rin alam ang gagawin. Even if we have consent with the caretaker but if it isn't known by the owner. It will remain illegal.

"Gagawan ko ng paraan."

Pinilit kong ngumiti bago napatingin sa kawalan.

"I'm still wondering why Daddy sell our house? They both invested on that land while I'm still young. Magkasabay nilang pinag-iipunan, pinagtatrabahuhan. Pero bakit... kung ibenta ni Daddy ay ganoon lang kadali?" napapaos kong wika.

Dinaan ko sa tawa ang lahat dahil ayoko na talagang umiyak. Pakiramdam ko napakahina kong nilalang. Napakababaw ng luha ko.

Nilingon ko si Liam na nanatiling tikom ang bibig.

"Wala bang nabanggit si Mommy sa'yo noon?"

Umiling siya. "Tita didn't mention anything after knowing her condition. Nalaman ko lang kanina nang ipapalinis ko sana ang buong bahay dahil gusto mong iburol ang Daddy mo sa bahay ninyo."

Tumango na lamang ako kahit na ang daming nalalarong tanong sa isipan.

"Sa tingin mo ba napagkasunduan ng magulang kong ibenta ang bahay?"

I leaned my back on the backrest of bed. Sunod akong tumitig kay Liam, malungkot ang mukha niya at sunod na umiling ang ulo.

"Maybe not. And only your father decided about it."

"Hmm?"

Tumayo si Liam at naglalakad patungo sa maliit na lemesa kung saan may nakapatong na folder na agad niyang binuklat.

"This is just a half of the information since I wanted to have quick results now. Mas mainam na ito kaysan maghintay tayo ng ilang araw. According to this, your Daddy has debt worth billions and might be the reason why your bank account were froze and also your mother's savings account. Since you were family," basa niya sadokumento.

Another bad news. Pero may paglalagyan pa ba lahat? Natawa ako dahil sa bagong impormasyon.

"Maliban sa lahat nang nalaman ko, mayroon pa ba? Sagad na ba 'yan? O may isasagad pa?"

Hindi ko na makilala ang sarili kong boses dahil sa pamamalat. I feel like I was starting to lose my hope.

"S-Sagad na ba lahat?" sarkasmo kong saad bago pinikit ang mata.

"Fiel..."

"Bakit... bakit ang sama-sama sa akin ng tadhana sa akin, Liam? Isang beses lang naman ako nagkamali 'di ba? Pinagsisisihan ko na iyon eh. Pinagbabayaran ko na. Pero bakit, parang buong pagkatao ko kailangang ibayad? Kulang pa ba lahat ng nangyayari sa akin? Kailangan bang mawala na rin ako-"

"Fuck, no, please..." Liam suddenly ran to me and covered my mouth just to stop me from saying it. "Nandito pa ako, Fiel. Nandito pa kami ni Tita..."

Napailing ako.

"Pero napapagod na ako Liam. Nakakapagod pala, pakiramdam ko ako ang puno't dulo nito..."

"Stop thinking about anything, this is just a challenge for you. Have trust in our creator, he has a purpose for everything you feel. Just don't lose hope," he said with comforting words.. "I'm here, make me your strength... like what you did to me when I almost felt despondent..."

Dumilat ako pero nanatiling nakayuko ang ulo. I the pleayed my fingers.

"P-Pinipilit ko naman Liam. Lumalaban ako kahit kung tutuusin, walang-walang itong nangyayari sa akin kumpara sa ibang may mga pinagdadaanan. Pero ang bigat-bigat na. Ang dali-daling sabihin na lumaban ka, kaya mo iyan kasi wala ka sa mismong kalagayan na iyon. Hindi mo alam ang hirap at sakit na pilit kong nilalabanan kasi w-wala ka sa mismong posisyon ko..."

Paisa-isang kumawala ang hikbi sa bibig ko na nagiging hagulgol na naman.

Liam's hands quickly held my hands and gently squeezed it.

"I'm so sorry, I didn't mean you misunderstood my words... I just want you to fight more. Kung kaya ko lang pawiin lahat ng sakit na nararamdaman mo inako ko na huwag ka makitang nahihirapan. Naiintindihan ko kung pagod kana kaya nga nandito ako 'di ba? Hindi ako umaalis sa tabi mo. Asawa mo na ako Fiel, eh, hindi pa ba ako sapat na dahilan para lumaban ka pa?"

Naphinto ako sa paghikbi nang napagtanto ang kaniyang sinabi. Napabaling ako sa kaniya at umiling.

Napansin ko rin na bago na ang benda sa kaniyang kabilang braso.

"Hindi kita sinisisi, Liam..."

He smiled and held my hands so tight.

"Kung pagod ka na sa lahat, edi magpahinga ka na muna. Ako na muna tatayo para sa'yo. Ako muna ang magsisilbing paa at kamay mo para makayanan pa ang lahat. Just don't think about disappearing..." his words gave so much courage to me to be nlighten in everything.

"Ikaw na lang ang mayroon ako, Fiel. Paano naman ako kapag nawala ka?" nabasag ang boses niya sa huling salitang binigkas at kasunod nito ang pagbagsak ng butil-butil na luha.

"I'm just hurt, I'm sorry... Thank you for staying with me, thank you for everything, Liam. I love you so much..." I said sincerely as I pulled his nape and kissed his lips.

This man is absolutely my hope, my resilience in this cruel world.

Another day came. Ngayon ang araw na ibuburol si Daddy sa luma naming bahay. Liam fixed everything without letting me helping.

Nanatili ako sa bahay niya maghapon. Pinagpahinga niya ang ako dahil hanggang ngayon ay nanghihina pa rin ako.

Hindi niya na rin ako hinyaan na sumama sa kaniya dahil masiyado akong emosyonal sa mga nangyayari.

Siya ang nag-aasikaso ng lahat kahit na nakabenda pa ang isang braso dahil sa nangyari sa kaniya.

Sinubukan ko naman pigilan siya dahil kaya ko pa rin namang tumulong pero hindi ko pa rin siya mapilit.

Napasandal ako sa sandalan ng sofa na kinauupuan ko habang hinihililot ang sentido.

Until now I don't know how I should talk to Mommy about what happened. Kahit na nakausap ko naman na si Nelia na maayos si Mommy at hinahanap nga ko.

Buti na lang talaga nasabi kong nagkasakit lang ako at hindi pa makadalaw kaya iyon ang alam niyang dahilan kung bakit ilang araw na akong hindi nagpapakita.

Now I know how it feels why Liam chose to hide Mommy's condition from me. I took a deep breath as I got my phone called Nelia again.

Gusto ko lang marinig ang boses ni Mommy na isa rin sa nagpapagaan ng loob ko.

Humilamos sa mukha ko ang kaliwang kamay habang sa kanan ay hawak nag phone kong nagri-ring.

And after a few rings when Nelia finally answered her phone.

"Ate Fiona?"

"Hi, Nelia. Kumusta kayo?" pinilit kong pinasigla ang boses ko huwag lang mahalata ang nangyari dahil hindi pa ako handang magsabi kay Mommy.

"Ate, buti tumawag ka. Si Ma'am Fatima kasi bigla-bigla na lang umiiyak lalo na sa gabi..."

Napatayo ako sa kinaroroonan dahil sa pangamba.

"Bakit? Okay naman siya 'di ba? Dahil ba sa chemo niya?"

"Hindi po yata, Ate. Kasi po sorry siya ng sorry sa asawa niya, eh..."

"Huh?" kumunot ang noo ko naguguluhan. "Is she awake? Let me talk to her," sabi ko.

"Sige po," anito.

Narinig ko na lamang sa kabilang linya ang pagbulungan nila bago ko pa man narinig ang boses ni Mommy.

"Mom, how are you? Sabi ni Nelia umiiyak ka raw sa gabi? 'Di ba hindi maganda sa'yo iyon?"

"Fiona," her voice broke. "I... I miss your Daddy, baby..."

Agad na nag-init ang bawat sulok ng mata ko dahil sa boses niyang nasasaktan, And then the next thing I knew, Mommy is now crying.

"Mahal na mahal ko pa rin ang Daddy mo..." she uttered and made me gasp. "Kaya lang ayaw na niya sa akin kaya hinayaan ko siyang hiwalayan ako dahil iyon ang gusto niyang mangyari..." sabi nito sa kabilang linya at triple ang sakit ng dulot nito sa akin.

"M-Mom..."

"I want to see him again, baby. I've had a bad dream about him since last night..." she continued talking.

Napatakip ako ng bibig dahil sa kumakawalang hikbi. Mas lalo akong nahihirapan sabihin ang totoo.

"Can you talk to him for me? I really really wanted to hear his voice. I am longing for him so much. Just don't tell him about my condition. I just want to make sure that he's happy now... bagay na hindi niya nararamdaman sa akin..."

Sa bawat linyang binibitawan niya ay mas lalo akong nadudurog lalo na nang marinig mismo ang pagtangis niya.

"M-Mom, I can't hear you. I'll call you again l-later," pagsisinungaling ko at agad na pinatay ang tawag.

Sunod-sunod na lumakas ang hikbi ko hindi ko na alam ang gagawin. Ang sakit-sakit. Wala akong magawa sa nangyayari.

Hindi ko man lang nalaman kung bakit nga ba sila naghiwalay. Kung bakit pumayag si mommy kung mahal niya pa pala si daddy.

Even though I wanted to ask her right now, I cannot, it would affect her condition.

I let myself cry quietly and after a couple of minutes I stopped and controlled my emotion. Patakbo akong nagtungo sa lababo at naghilamos ng mukha.

Hindi ako puwedeng maabutan ni Liam sa ganitong lagay kaya agad kong inayos ang sarili. Alam kong pabalik na iyon dahil inaayos na ang burol ni Daddy.

Sa mga sinabi ni Mommy mas lalo akong natatakot na sabihin sa kaniya. Hindi ko alam kung anong epekto sa kaniya pero alam kong hindi magiging madali.

I breathed in and out as I went back to living room. Pinakalma ko lang ang sarili at binalik sa normal ang paghinga bago sila ulit tawagan.

While practicing my words on how I going to start telling it to mommy without breaking down, the door suddenly opened. Agad akong napalingon doon nang nakita pumasok si Liam.

Napangiti ako at patakbo siyang sinalubong ng yakap.

Mahina siyang tumawa.

"How are you?"

He kissed my forehead.

"I'm fine," I lied.

"That's good."

"Nandoon na ba ang katawan ni Daddy?" tanong ko.

"Not yet arrived, so I decided to check on you here."

I smiled widely. "Okay lang naman ako..."

"Sir?"

"Oh, I almost forgot. Kasama ko ang mga pulis na nag-imbestiga sa nangyari sa daddy mo," ani Liam kaya gumilid ako sa tabi niya.

Pumasok ang dalawang pulis pero mukhang hindi rin magtatagal.

"Here are the results. All the details were written there based on the investigation."

Nilingon ko si Liam na tumango lamang sa mga pulis.

"Thank you, Sir," halos magkasabay kaming nagsalita.

Tuluyan nang umalis ang dalawang pulis kaya hindi ko mapigilan ang mangunot ang noo sa kaniya.

"Hindi ba nila i-explain ito?" tukoy ko sa laman ng dokumento.

"We can read it, Fiel. Alam kong iiyak ka na naman sa resulta kaya mas mabuti na iyon. I don't want them seeing you crying."

I immediately hugged him. Wala na talaga akong masabi kundi ang suwerte ko sa taong ito.

"Let's go. Have you already taken your vitamins?" tanong niya bago hinawakan ang kamay ko papasok sa loob.

"Yes, Sir," I answered.

"Very good..."

We both rapidly laughed. Kaya pa rin pala naming tumawa sa kabila ng mga sunod-sunod na pangyayari.

"Liam, kinakabahan ako..." sabi ko habang kaharap na namin ang dokumento na naglalaman ng suspek kay Daddy.

"I promise, bibigyan natin ng hustisya si Tito," aniya sabay hawak sa dulo ng folder at diretso nang binuksan iyon.

Nakatingin ako sa papel habang binabasa iyon dahil mabibigyan na ng hustisya si Daddy pero... unti-unting napawi ang ngiti ko sa pangalang nabasa.

Napatayo ako sa gulat. Buong pagkatao ko nagulantang.

"Liam... what is this?" my voice shivered in shock.

"The fuck?! I don't know about this..."

"L-Leonardo Ishikawa? Is he y-your father, right?"

"Y-Yes..." he responded breathlessly.

Napasinghap ako at mariin pang napapikt atnapahilamos sa mukha.

"Fiel, I don't about this..."

"B-Bakit sa lahat ng tao, ama mo pa?!" hiyaw ko bago tumingin sa kaniya. Umiiling ang ulo.

"Baby, I don't know..."

Parang bumalik lahat ng sakit mula umpisa nang nalaman ko ang nangyari kay Daddy nang sulayapan pabalik ang larawang nasa dokumento.

"Ah!" napasigaw ako sa labis-labis na pangyayari.

"Baby..."

Parang gripo ang luha kong bumubuhos nang bumaling ako kay Liam. Namumula ang mga mata at namamasa na rin habang patuloy na umiiling ang ulo.

Humkbang ako palayo sa kaniya na agad niyanhg kinabigla.

"I don't really know about this, Fiel. Wala akong alam sa nangyari..."

"Hindi ko na alam ang dapat gawin..." tanging nasambit ko.

"Fiona..."

"Your father killed my father?" I finally phrased as a matter of fact as what I had read. He instantly bent down his knees in front of me.

Mas lalo akong dinudurog na parang pinipira-piraso ang puso ko sa labis na sakit.

"Baby, I don't really know about this. Please don't l-leave me just because of this..." he begged as he was literally crying now while bending his knees to me. "Don't leave me..."

I blinked again and again. I even squeezed my palm to wake me up if it was just a dream but it won't.

Everything is real!

Napaatras ako at hindi malaman ang tamang gagawin sa ganitong pangyayari. Natutuliro ako sa impormasyon.

Akala ko sagad na lahat. May isasagad pa pala. Pero ang pinakamasakit pa sa lahat... bagay na hindi ko inaasahan na posible palang mangyari sa buhay ko.

"Ahh!!" I screamed harder as I gradually slipped on the chilly floor, and I broke down.

My h-husband's father killed my father.