Kabanata 24

Unexpected

"Fiona..."

Parang huminto ang paligid ko sa pag-ikot. At paulit-ulit na umalingawngaw ang kaniyang boses sa pandinig. Pinisil ko ang palad ko kung totoo ba itong nasa harapan ko pero nang nasaktan ay suminghap ako.

I blinked so fast trying to figure out if I'm just hallucinating but I was not. It's real. He's real! I gulped as my tongue seemed to move back. I couldn't compose any single words while staring at him. Shocked.

Akmang lalakihan niya ang pagkakabukas ng pinto nang nagsalita ako.

"Sir," kaswal kong sabi.

Natigilan siya at napatitig sa akin. Kunot ang noo. Ganoon pa rin ang mga matulis niyang mga mata, ngunit ang emosyon na nakaukit ay halo-halo.

"W-What can I do for you?" I'm trying not to stutter but I failed.

My heart skipped a bit as I immediately avoided my gaze to him as soon as he spoke.

"Fiel..."

Napatungo ako kasabay ng mas lalo pang pagbugso nang nagwawalang kalamnan, nang muling marinig ang pangalang iyon na siya lamang ang tumatawag.

Nahaluan ng mainit na paghaplos sa kalooban ang pagtawag niyang iyon. Umangat ang ulo ko sa kaniya.

As our eyes met after a year of being gone. After a year of hiding from anyone, longing and misery written on his eyes.

"Fiel—"

"Liam, who's there?"

Mabilis pa sa isang kidlap ang animo'y punyal na tumatarak sa kalooban ko kapareho nang nakaraang lumipas na taon nang marinig ang pamilyar na boses mula sa kaniyang likuran kasabay nito ang lumitaw na bulto ng tao.

"Oh is that Fiona?"

I smiled forcely to look good as to what my position should be.

"Yes, Ma'am and Sir. I'm Fiona Ronquillo, a manager of this hotel. How may I help you?" pormal kong sinabi kahit na halos pinipiga ang dibdib ko sa sakit habang nakatingin sa kanila.

T-They are still together.

"Ah yes, we want to formally talk the manger of this hotel—"

"Marice, stop," si Liam. Natural lang ang boses.

"I want to formally complain about your services just last night—"

"Excuse me, Ma'am. Permission to speak," I intruded boldly. "As far as my staff member said, you were the one who did not respond for what requirements they were asking for your booking a unit. It's not our fault that you didn't even submit your ID, nor respond about the types of unit. You didn't even clarify what time one kind of room you were going to book in," dire-diretso kong sinabi at buti na lang ay hindi ako nautal.

"Still, Miss you should consider my email—"

"They followed up another email with you but you still didn't respond," I almost felt impatient. "Pasensya na po Ma'am pero oras din po ang hinahabol namin. Bawat segundo na pumapatak ay ginto para sa amin. Kung kayo lang ang hihintayin buong araw. Mawawalan kami ng kliyente. Bawat oras libo-libo po ang inaasikaso namin."

He stared at me in disbelief. "You're now being unprofessional. Is that even valid? Your staff is being disrespectful," inis niyang turan.

"We were not disrespecting you. We just want you to know that you still have faults in the booking process."

Umismid ang kaniyang kaya hinayaan ko na. Naglakbay ang mata ko sa kinaroroonan ni Liam, nakanganga habang nakatingin sa akin. Agad akong nag-iwas ng ulo.

Bumuntong hininga ako at umiling-iling. "Well, kung kayo lang naman ang magiging tenant. 'Di bale ng mapagalitan kami ni Dave. We won't waste our time for the client whos not even paying attention to what they started."

"Excuse me, are you saying—"

"May I excuse myself now. I will send my assistant to address your any complaint aside from our services. I still have an important meeting to attend. Lastly, Ma'am and Sir. I hope you could accept your fault too. And on behalf of my staff member, I'm so sorry if you felt insulted." seryoso kong sinab kahit na alam kong hindi na angkop ang mga binitawang salita.

Marice breathed out as she glanced back at me. "Fine."

Hindi ko na pinansin ang sinabi niya. Mabilis akong tumalikod sa kanila. Nanlalabo ang mata ko dahil biglaang paghamba ng luha.

I don't know how I manage to face them like that. Hindi ko rin alam kung saan ko hinugot ang lakas ng loob para makapagsalita ng ganoon.

As a manager, I should be patient and calm whatever the customer complaint was, even if it makes us feel insulted. But seeing them together, it feels like they are awakening the bad side of me.

And yet, Liam didn't try to stop his girl! Damn him! Damn them!

"Fiel, wait!"

Dire-diretso akong sumakay sa kakabukas lang na elevator at laking pasasalamat ko dahil bumukas ito. Nagmamadali na akong sumakay ngunit pagharap ko ay saktong nakahabol din siya sa pagsakay.

"Wait!" I almost screamed but the elevator was already closed.

"Wait! Wait!"

Kinalampag ko pa ang pintuan ng elevator umaasang bubukas iyon pero sumakit na lahat lahat ang kamay ko pero tuloy tuloy lamang ang pag-andar nito.

Sa huli, wala na akong nagawa kundi ang ang hintayin bumukas iyon kahit hindi mapakali ang sarili ko.

"Fiona," Liam uttered.

I remained silent.

"How are you?"

Lihim akong napasinghap ng mahimigan ang pagkadesperado sa namamaos niyang tinig. Pero nanatiling tikom ang bibig ko.

Tumingala ako sa pintuan ng elevator na sana bumukas na dahil hindi ko matagal ang kasama siya ngunit makalipas ang ilang segundo nang maramdaman ang paghawak niya sa kamay ko.

Nagulat ako.

"Fiel. Kausapin mo na ako—"

Mabilis kong inagaw ang kamay ko sa kaniya nang bumukas ang elevator sa huling palapag at halos lakad takbo ang ginawa ko palaabas. Palayo sa kaniya.

Nanatili siyang nakasunod sa akin. Kaya dire-diretso akong humakbang palabas ng lobby kahit na may mga bumabati sa akin. Ang iba pa ay nakatingin sa likuran ko kung nasaan si Liam.

"Fiel."

Napangiti ako nang nakita ang taong kakapasok lang sa lobby.

"Dave!" sigaw konat tinakbo ang distansya sa pagitan namin at walang sabi-sabing niyakap siya.

"Fiona..." mahinan ang boses niya ngunit bakas ang gulat.

"Shh, sumakay ka muna please..." bulong ko pabalik at lihim na pinisil ang kanyang braso.

Tiningala ko siyang nakatingin sa likuran ko, nagtataka bago bumaling sa akin sabay ngiti.

"You miss me that much?"

I still nodded even though I felt shocked. "Yeah."

He loudly laughed as he held my back. Napalunok ako pero hindi na nagprotesta pa.

"Let's have a dinner date then, you look so stressed, love..."

Napakagat labi ako hinayaan na lang siyang hilain ako palabas. Gusto kong lumingon sa likod ko pero hindi ko magawa. Hanggang sa tuluyan kaming makalayo. At doon lamang ako naglakas loob na bumaling sa likuran ko kung nasaan si Liam.

Nanatili siyang nakatayo, nakatitig sa amin, seryoso ang mukha at nag-igting ang bagang. My eyes went down his arms as I saw how he clenched his fist tightened.

Pinilig ko ang ulo ko at binalik ang atensiyon kay Dave na tumatawa.

"Tinatakasan mo?"

"Hindi naman. Bigla na lang ako sinundan."

"Really? You can't fool me Fiona. I'm also a businessman even I'm not that wealthy like them," aniya.

"Huh?"

"I know him, Fiona. I know Liam Ishikawa. And you seems you were related to each other?"

I immediately shook my head.

"Naku hindi 'no. Pero salamat ah?" natawa ako.

"No worries. But I still have an appointment tonight. We can't have dinner," he said.

"Ayos lang ako Dave. Pauwi na rin talaga ako. Gusto ko na rin magpahinga. Kakaumpisa ko palang ng posisyon ko ang dami na agad complainant," sabi ko.

Mas malakas siyang tumawa at iniling-iling pa ang ulo. "I'm glad that you address it "

"Oo naman. Buti may experience ako kahit paano."

"I'm glad that I didn't fail to choose you. I'm still struggling on how to make my hotel boost."

Pinagbuksan niya ako ng pinto ng sasakyan kaya sumakay na ako. Sinara niya anh pinto bago umikot sa kabila at sumakay na rin sa driver seat. Agad niyang binuhay ang makina.

"Oo nga pala. Ang dami kong napansin sa manager's record. Maraming hindi well organized and unplanned documents?"

He started driving as he shifted glance at me for a moment.

He sighed. "Marami pa akong hindi naayos sa hotel simula ng magsara ito. Unti-unti kong binabangon. Kaya kung mapapansin mo iilan lang ang mga empleyado."

Gulat akong bumaling sa kaniya.

"Nagsara?"

He nodded bitterly. "Yeah. Na bankrupt si Daddy dahil sa paglustay ng pera sa sugal at dahil sa umabot na ng milyones ang utang sa banko, kinuha ng bangko ang hotel at pinasara. Pero dahil sa kagustuhan kong ibangon ay nakiusap ako. I just deposited half of my Daddy's debt and I'm still paying the half of it."

"Kaya ba naghahanap ka ng investors?"

Tumango siya. "Oo. Pero malabo na dahil sa background record. Tsaka hindi ko rin alam kung isusulong ko pa."

"Bakit naman hindi? Sa nakikita ko marami namang nagbo-book."

"Sa ngayon. Pero paano kung matapos na ang ginagawang construction sa Villaruz resort? Talong-talo na ako Fiona."

Natigilan ako sa sinabi niya at dahan dahang napabaling sa kaniya. Bakas ang labis na pangamba sa mukha niya pero mas nangamba rin ako dahil sa narinig.

Villaruz resort? Magpapatayo sila ng branch dito?"

"Pasensya ka na. Na open ko tuloy," aniya at nagpatuloy sa pagmamaneho.

"Okay lang Dave. Handa akong tumulong. Tsaka kung gusto mo tutulungan din kita kung paano mapaganda ulit ang hotel. Aside sa pagiging manager naging interior designer din naman ako hindi ko lang talaga pinursue pero may experience ako," sabi ko.

"Oh fuck, really?"

"Yes."

"But—"

"No buts Dave tutulungan kita. Huwag mong isipin ang kakompetensya mo. Ang isipin mo ay kung paano maho-hook ang customer na mag book sa hotel," puno ng senseridad kong sinabi.

"I think you are my real savior. You're too positive in any aspects. Mas lalo akong nahuhulog sa 'yo, e," aniya kaya tinawanan ko na lamang.

"Sira ka talaga. Bilisan mo na lang baka na late ka sa meeting mo."

After a couple of minutes passed when we finally reached the front of my apartment. Simple lang ito pero okay na rin dahil kahit paano ay may natutuluyan ako.

"Salamat Dave. Ingat sa pagmamaneho," paalala ko.

"Sila ang mag-ingat sa akin," tawa niya.

Natawa lang din ako at iniling ang ulo sabay bukas ng pintuan. Nang makalabas ay sumilip pa ako sa loob.

"Thank you ulit Dave."

"Don't mention it," he simled. "Have a good night Fiona."

Sinarado ko na ang pintuan ng sasakyan niya at maya-may lang ay umalis na ito na sinundan ng mata ko hanggang sa lumiit na ang papalayong sasakyan.

Napahigpit ang hawak ko sa bag at inayos ang scarf sa leeg at ang jacket sa katawan bago tumalikod. Sa bawat paghakbang ko ay kasabay nang pagbigat muli ng dibdib ko.

I smiled bitterly as I remember again what happened this afternoon. It was an unexpected moment.

In the middle of night I couldn't sleep yet so I tried sketching again for Dave's hotel. I'm not a pro but I am confident enough since I always receive praises from Mommy everytime she sees my work.

She was a very supportive mother for whatever I wanted to reach for. Nag-init ang bawat sulok ng mata ko dahil taon na mula ng huli kong makita ang mga magulang ko.

I can't even contact them and until now, my back account is still frozen. Hindi ko naman habol ang laman no'n, pero kung mabubuksan ko sana makakatulong ako kay Dave sa investment dahil malaki din ang pera kong naipon dahil nagtrabaho ako. Aside from that makakabili pa ako ng ticket patungo kay Mommy.

Gustong-gusto kong sumunod sa kaniya dahil alam kong siya lang ang makakaintindi sa'kin pero hindi ko nagawa. Sapat lang sa pang buwanan na sahod ko sa hotel. Nahihiya naman akong lumapit kay Dave dahil sobra-sobra na ang naitulong niya lalo na noong nahospital ako na siya ang gumastos.

Kaya gusto kong makabawi sa kaniya sa lahat kahit sa pamamagitan lang ng pagpapaganda ng hotel niya.

I can also make a video that we can promote in social media para makilala ang kaniyang hotel pero ayaw niya naman.

Napabuntong hininga ako at napailing. Lahat nanag nangyayari sa buhay ko ay tinatanggap ko na lang kasi alam kong diserve ko naman lahat.

Deserve kong magdusa.

I was a bad person. May mga niloko akong tao, sinira ko ang samahan ng magkaibigan.

Siguro nga malandi na ako dahil inuna ko ang sarili ko. Inuna ko ang tawag ng laman at nagloko, kinalimutan ang taong ihaharap ako sa Altar.

But did I regret? Napatingala ako, napapikit ang mata. Pilit hinahalukay ang totoo sa kasulok-sulukan ng kaisipan sa mga nangyari sa nagdaang taon.

Pero hanggang ngayon, wala akong maramdaman na pagsisi.

I was genuinely happy with Liam. But it's sad to think that... nag-umpisa kami sa mali kaya siguro ganito ang kinahantungan namin.

And way back then, I was so damn insecure with the truth about Marice. Hindi ko alam kung anong mayroon sa kanilang dalawa. Pero sobra akong kinain ng insecurity ko.

I wanted to confess, I wanted to hold Liam closer like what he was waiting for me but I can not 'cause that damn insecurity extremely slapped my existence when I saw him with Marice.

I was a cheater. He doesn't deserve to be with me because he deserves someone who's better than me. Someone na kaya kayang ipagsigawan na mahal siya, kaya siyang ipagmalaki, at ang taong hindi sisira sa reputasyon niya.

At hindi ako iyon.

Therefore, I am still grateful even in just a period of time, I felt how he was taking care of me. How he praised every single detail of me. How he treasures me. And how he makes me happy and feel loved.

And everything that happens between us even though we just started in the wrong situation is not about lust.

It was love.