Kabanata 22

Promoted

"You are now promoted, Fiona!" tili ni Tria sa harapan ko pagkatapak ko pa lamang ng lobby.

My lips formed a slight smile and tried to hide my excessive felicity.

"What's with that reaction? Aren't you happy?"

Mabilis kong iniling ang ulo sa kaniya at tumayo. Napayuko ako para abutin ang office bag ko bago binalik ang tingin sa kaniya.

"Of course, I am," I asserted.

Dahan dahang naglaho ang ngiti niya sa labi at sumeryoso ang mukha. Tinitigan niya ako nang maigi na wari'y inaalalam ang totoo.

Mahina akong natawa.

"Masaya ako Tria. Nakangiti nga ako eh," wika ko.

She then sighed. "Maybe your lips were smiling but your eyes were telling what's really you feel."

Napaiwas ako ng mata sa kaniya dahil sa masidhi niyang panunuri na hindi pa rin naniniwala sa akin.

"Alam mo guni-guni mo lang iyan. O sige na pupunta pa ako sa office ni boss tapos diretso na ako pauwi," paalam ko at inayos ang scarf na nakabalot sa leeg ko.

Wala na rin siyang nagawa kaya diretso na akong humakbang palayo sa kaniya at diretsong tinahak ang daan patungo sa opisina ng boss namin.

Hindi rin nakawala sa paningin ko ang mga mata ng mga kasamahan ko sa trabaho. Inignora ko na lamang iyon at nagpatuloy sa paglalakad.

Makalipas ang ilang minuto nang nakarating ako sa harapan ng opisina niya ay lakas loob akong kumatok. At wala pang isang minuto nang nagsalita ito.

"Come in."

Napasimangot ako nang mahimigan ang galak sa tinig niya.

I slowly opened the door and went inside as I bowed down my head while closing the door.

Malakas na kumakabog ang dibdib ko nang magsalita siya.

"Good morning, Fiona," bati niya na hinaluan nang pagtawa sa huli.

Nanatili akong nakayuko. "M-Morning..."

"What's with that face? Come over here. Have you receive my email?"

Hindi ako sumagot.

"Oh come on, Fiona. It's just work. Nothing more."

Dahil doon ay umangat ang mukha ko at direktang tumitig sa kaniya. May ngisi sa labi nito na para bang wala lang sa kaniya.

Napabuntong hininga ako at lakas loob na humakbang palapit sa kniya at umupo sa itinuro niyang upuan.

"So, congrats?" he laughed.

Napasimangot akong tumitig sa kaniya.

"Sabi ko naman sa'yo hindi ako tatanggap ng mas mataas na posisyon," angil ko at mas lalo pang sumimangot.

Namamangha siyanng tumitig sa akin pero maya-maya lang ay humaglpak na ito ng tawa. Kaya ang hiya kong nararamdaman ay napalitan ng pagkairita.

"Dave naman e! Seryoso ako!" sikmat ko.

"Okay, okay," aniya at pilit hinihinto ang pagtawa. "Why am I not promoting you? You deserve it Fiona. Walang halong biro. You are qualified to be a manager."

"Pero ayoko nga Dave. Tsaka front desk ako—"

"As I announced yesterday, I will be promoting some members because of excellent performance. Who am I not to give you a chance to pay it back to you? You are good Fiona."

"Pero ayoko nga."

"Why? You are the only one I know who's not happy being job promoted. Really Fiona? Are you a human?" pang-aalaska niya lalong nalukot ang mukha ko.

"Oo namana! Tao ako. Tsaka masaya ako promotion ko pero ayoko pa rin. Okay naman na ako sa trabaho ko."

"Fine. Give me one valid reason?"

Napakaunot ang noo ko at sinalubong ang mga mata niyang naghihintay ng kasagutan. Tumaas-baba pa ang kaniyang kaliwang kilay kaya napailing ako.

"Wala. Ayoko lang," kalmadong sabi ko.

"Ayaw mo lang o baka talagang iniisip mo na kaya ka promote ay dahil nagpapalakas ako?"

Namilog sa gulat ang mga mata ko at agarang umiling ang ulo.

"Hindi sa ganoon Dave—"

"Then what? You are unreasonable Fiona. Being promoted in the job desired by most of the employees yet you will just refuse as if you were just refusing a suitor?" seryoso niyang sinabi kaya napatikom ang bibig ko.

Tumungo ako dahil hindi ko na alam kung ano pang maidadahilan ko.

"Look Fiona. Please be practical in your situation for now. Alam kong kailangan mo ng pera."

"May ipon pa ako Dave. As I told you I've work before—"

"At sa tingin mo hindi mauubos iyan? Sa araw-araw na gastusin mo."

"Please, stop it, Dave. Don't include my condition here because I know what I was doing. I'm good. I'm p-pretty good," singit ko dahil napapalayo na sa usapang promotion ang usapan.

Nanatili akong nakayungo at pinaglalaruan ang mga daliri sa kamay. I am calm. But I just don't want him to invade my personal life in this talk.

Malalim siyang bumuntong hininga kaya umangat ang ulo ko sa kaniya. Nakaigting ang kaniyang bagang habang hibihilot ang sentido na para bang nauubusan ng pasensya sa akin.

Napatitig ako sa kaniya ng taimtim at hindi maikakaila na kahit paano ay naging malapit kami sa isa't-isa.

He breathed more as soon as he turned his attention back to me.

"Again Fiona. This promotion is just pure work and nothing more is included on this. You just really deserve to be promoted because you are excellent in work," he explained with full sincerity.

I stared more at him and I could see nothing but honesty. His eyes truly told what words he was talking.

Sa huli, wala na akong magawa kundi ang mapatango. Unti-unting nagliwanag ang kaniyang mukha. Ang mga mata niyang kuminang sa saya, isang bagay na pamilyar sa akin.

Na kahit taon na ang lumipas ay hindi siya maalis sa sistema ko.

I took a deep breath, surrendering and accepting to be defeated by him in this argument.

"Fine, Dave. I'll be the manager in this hotel but I will continue leaving after my contract. I promise to Mommy that I will follow her," I stated.

Mabilis siyang tumango-tango at tumayo bago nilahad ang kaniyang kamay sa harapan ko. Tumayo na rin ako at tinanggap iyon.

We shook hands but then we were both interrupted because of the loud ringing of the phone ringing.

My gaze dropped down to his phone in his side in top of the table and I saw the unregistered number calling. Umangat pabalik ang ulo at binawi ang kamay.

"Can I go out now?"

"Not yet. Wait me for awhile I will just answer this call," aniya sabay turo sa bakanteng sofa sa loob ng kanyang opisina.

Napatango na lang din ako nang abutin niya ang phone na iingay bago tumalikod sa akin.

Naglakad naman ako paupo sa sofa at nakatitig sa likuran niyang nakaharap sa akin habang nakadungaw siya sa labas ng bintana ng kaniyang opisina.

I still remember the day how we met accidentally. And how we became friends like this.

The day I left Liam without words because my mind is in excessive chaos. And a lot of negative thoughts running all over me, and a lot of what ifs and doubtness in my inner self.

Hindi ko alam kung anong paniniwalaan sa lahat sa kabila ng mga pangako niya at mga binitawang salita habang magkasama kami.

I am being toxic to him. I made a promise to him, I pledge a word that despite our guilty situation no matter what happens I will stay with him, I will choose him because we mutually understand each other and we are both happy being together.

Pero hindi pala sapat na masaya ka lang para manatili sa isang bagay na walang kasiguraduhan.

I admit it was my toxic decision to leave him. Ang iwanan siya sa bagay na pareho naming sinimulan. Ang bitawan siya sa bagay na pareho naming ipinangako.

Pero hindi naman lahat nang umaalis ay hindi nasasaktan. Madalas, kung sino pa ang nang-iiwan sila pa ang mas nasasaktan.

And I'm one of them.

When I left Liam in an estate of being drunk, wasted, messy and dormant. It feels like I lost half of me too.

But yeah, this is really my karma for being a sinful human. And I will embrace it with my system as punishment for myself as the consequences of my mistake.

At walang nakakaligtas sa karma.

Since then, I went to Baguio with nothing on me but a little cash with me. Elias helped me and I begged him not to mention it to Liam.

Alam kong nadadamay na siya sa pakiusap ko pero pumayag pa rin siya.

I tried to contact Mommy that time so I could follow her wherever she was, but she's unreachable. I tried to call Daddy too, but his coverage.

And the moment I'm trying to withdraw cash for my expenses, all my bank accounts freeze. Including the account I made for my personal income.

At sa puntong iyon, isang bagay lang ang naiisip ko. Baka nalaman na nang lahat ang panloloko ko kay Trevious. At umabot na sa magulang ko.

Marice saw me at that time and it's impossible for her not to spread it since everyone knows that I am engaged with Trevious Villaruz.

But who am I to complain? These are my consequences.

Nanginginig ang buong katawan ko sa lamig dahil simpleng jacket lamang ang suot ko. At habang naghahanap ng murang matutuluyan...

Unti-unti naninikip ang dibdib ko. Unti-unting nagdidilim ang paningin ko hanggang sa hindi ko na namamalayan ang sariling nanghihina at bumagsak ako sa isang bagay na matigas.

I tried to open my eyes but I felt dizzy .

Napangiti na lamang ako nang nakarinig ng estrangherong tinig.

"Miss! Miss! Gising!"

Iyon ang mga huling katagang narinig ko bago tuluyang nawalan ng malay.

Nagising na lamang ako na napapalibutan ng purong puti sa paligid. At doon ko na-realize na nasa hospital ako.

Someone brought me to the hospital in the middle of my loneliness. And that's him.

Dave Galvan.

"Fiona? Hey, Fiona?"

Nakapaurap-kurap ako at napablik sa sariling huwisyo nang maramdaman ang kalabit niya habang kumakaway sa harapan ko.

"Uh, sorry... tapos ka na? May pag-uusapan ba tayo?" dire-diretso kong sinabi.

Umiling ang kaniyang ulo at malapad na ngumiti. "Wala na."

"Puwede na ako umuwi?"

"Nope. Let's celebrate this achievement of you, Fiona."

"Dave..."

I was about to protest but he touched my lips to stop me from talking. Nagkasalubong ang mga mata namin. Nanatili siyang nakangiti.

"Kahit ngayon lang mag-enjoy ka naman. Maging masaya ka naman," aniya. "Let's have a lunch this noon. My treat."

I trailed off because of the thoughts that, I don't wanna know how to be happy anymore.

"Fiona..."

"Sige na nga," sabi ko sabay yakap niya kaya hindi ko mapigilan ang pamimilog ng mga mata dahil sa gulat.

"D-Dave," I mumbled.

"I'm glad that you're fine now. It's been a year since I found you mournful..." he whispered and made me trailed off.

Marahan niyang hinaplos ang likod ng ulo ko na animo'y hinehele ako nito.

Napalunok ako sa sariling laway at lakas loob na hinawi ang kamay niya sa ulo at naiilang na tumayo.

"Uh, Dave..." I bit my lower lip 'cause I don't know what I should say. Nabalot kami ng katahimikan nang basagin niya ito nang mahinang pagtawa.

"Where do you want us to eat? No worries, it's my treat."

Umangat pabalik sa kaniya ang ulo ko at tipid na ngumiti. "Ikaw na bahala Dave. Okay lang naman kahit saan."

Nag-isang linya ang labi ko habang nakatingin sa kaniya. Tunango-tango naman siya at napatayo ng maayos habang inayos ang suot na white long sleeve polo.

As I was watching him I couldn't help but to notice every single aspect of his physical appearance.

Kung patangkaran lang ang pag-uusapan ay mukhang magkalapit lang sila ni Liam dahil sa mahahaba niyang binti. Medyo kulot ang kaniyang buhok sa tuktok na madalas magulo pero mas bagay naman sa kaniya. Especially his quiff haircut style. Makapal na kilay, bilugang mga mata na kulay itim.

His aura seems rough but he was one of the gentlemen that I know. He was kind and very thoughtful. And he was the one who helped me before when I lost everything.

Napatigil ako sa pagsusuri sa kaniya nang biglang lumingon ang ulo niya sa akin sabay ngisi.

"You were staring at me for a long time. Will you give me a chance—"

"Sira! Hindi 'no. Hindi ko lang alam kung paano ka pasasalamatan sa lahat. Ang dami mong naitulong sa akin kahit hindi mo naman ako kilala."

Napawi ang ngisi sa labi niya at napalitan ng totoong ngiti.

"Hindi ako nanghihingi ng kapalit Fiona. Maging maayos ka lang masaya na ako," aniya.

Tumango ako.

"Oh I forgot. Just one date will do."

Sumama agad ang tingin ko sa kaniya na sinabayan ng halakhak.

"Anong date ka d'yan, kakain lang tayo, Sir!" I emphasize the word sir just to point out what really is the gap between us.

Agad sumimangot ang mukha niya at tumalikod. Akala ko nabaliw na naman pero kinuha lang pala ang susi ng kotse bago sumulyap sa akin.

"Ngayon na tayo kumain. May alam akong bagong bukas na restaurant."

"Really? Saan?" tanong ko.

"It's just near here. I'm not familiar with it. But as I remember the name it sounds like Japanese cuisine," sabi niya.

Unti-unting napawi ang natitirang ngiti ko sa labi at napalitan ng mapait na ekspresyon.

Nag-iwas ako ng mata kay Dave ng may biglang maalala.