Cancel

I woke up in the morning feeling something heavy on top of me. Dahan-dahan akong nagmulat at tumambad sa akin ang pamilyar na ulo ang nakapatong sa aking tiyan.

Mahina akong tumikhim kaya agad na umayos siya nang pagkakaupo bago lumingon sa gawi ko.

"Did I wake you up?"

Umiling ako.

He chuckled as he nodded.

"Anyway, good morning, Fiel," he greeted cheerfully as if we had done nothing last night.

As if it's just normal to do that.

Hindi ko alam kung babati ba ako pabalik o ano. Nang hindi ako sumagot ay tumayo siya kaya napayuko ako.

Doon ko lang napansin na nakasuot na ako ng disenteng damit. Napalunok ako at tiningnan ang bagahe kong dala ngunit wala na ito.

"I already arrange your clothes in the cabinet," anito.

Napabaling ako sa kaniya, nahihiya.

Nakasuot lamang siya ng simpleng sando na maluwang at board shorts at may hawak na ngayong tray.

"I cooked our breakfast. The soup is still hot, you should try this, Fiel. This is my new invented recipe from last week so I decided to try it again with you," anito.

Pakiramdam ko pilit niya na lang pinapagaan ang usapan sa kabila ng mga nangyari.

Naglakad siya palapit sa akin at ipinatong ang small table tray sa ibabaw ng kama.

Nalanghap ko agad ang mabangong sabaw na inihanda niya at amoy pa lang mukhang masarap na at nakakatakam.

Umangat ang mukha ko sa kaniya at tumitig sa kaniyang mukha. There's a trace of hesitation written on his face but he still manages to smile.

"Y-You don't want it? What do you want? I will cook it," aniya.

Unexpectedly, I smiled at him for the very first time since we had a fight.

"Good morning, Chef..." I greeted.

Suminghap siya, napatingala ang ulo na para bang hindi inaasahan ang binigkas kong salita.

Napailing ang ulo ko at mabilis na tumayo at patakbong nagtungo sa CR.

Namalayan ko na lamang ang sariling nakakurba ang ngiti sa labi kaya agad akong nagtungo sa lababo at naghihilamos ng mukha.

Tulala akong napatitig sa salamin habang pumapatak ang tubig sa mukha ko.

I felt calm and peaceful after last night. And waking up in the morning seeing him is unexplainable.

I rapidly shook my head as I finished washing my face. I dried my face before I went out.

Naabutan ko siyang inaayos pa rin ang pagkain. Napatitig ako sa kaniyang ginagawa at hindi napigilan ang mangiti nang mahina siyang bumibigkas ng liriko.

Madalas niya iyong gawin noon kapag masaya, kalmado. At nakakatuwa na muli ko siyang makita sa ganoong bagay.

Humakbang ako palapit sa kaniya at saktong lumingon siya sa akin. Ngumisi siya, at parang may kung ano ang nagwawala sa kalooban ko pero ipinagsawalng bahala ko na lamang.

"You done?"

Tumango ako at umupo sa kama.

"Anong niluto mo? Masarap ba 'yan?"

Pumungay ang kaniyang mga mata. "Of course, I'm not a chef for nothing, Fiel..."

Napangisi ako dahil sa kahanginan niya kaya hinarap ko ang pagkaing nakahain ngunit nagtaka ako dahil isang set lamang iyon.

"Nasaan ang sa'yo?"

Napakamot siya ng ulo. "In the kitchen. I just bought your food here."

"Bakit hindi mo sinabay ang sa'yo?"

He jolted his head. "I thought you don't want to see me, after-"

"I wanna eat with you, Liam," I smiled.

"Are you sure? Aren't you mad at me?"

Umiling ako. "Why would I? We both did it with our proper senses."

"Fiel..."

Unti-unting napawi ang ngiti ko nang masilayan ang alanganin niyang ekspresyon.

"Ayaw mo ba? I just want someone to talk to, Liam. My parents left me last night."

He immediately nodded. "Are you sure?"

I nodded.

He licked his lips as his brows furrowed but his eyes sparkled.

"If that's what you want then let's eat in the kitchen..." napapaos niyang sinabi kaya napatango na lamang ako.

Tumayo ako ako hinawakan ang dalawang gilid ng tray nang magkasabay kami kaya pumatong ang kamay niya sa akin.

Saglit kaming nagkatinginan pero agad ko ring pinutol.

"... Uh, ako-"

"Ako na magdadala," agap niya.

Naramdaman kong humigpit ang hawak niya kaya palihim kong tinanggal ang kamay ko roon at napangiwi.

"S-Sige..."

Hinayaan ko siyang bitbitin ang tray ng pagkain.

Dumiretso siya nang pagkakatayo at humakbang kaya sumunod ako sa kaniya at binuksan ang pintuan ng kuwarto. Sabay na kaming lumabas.

Habang pababa ng hagdan ay nakamasid lamang ako sa suwabe niyang paggalaw.

Ang kaniyang braso na mas nadedepina ang hubog habang dala-dala ang tray.

Hindi ko mapigilan ang pag-initan ng mukha nang maalala ang mainit na tagpong nangyari sa amin.

Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung nagsisi ako sa pangalawang pagkakataon pero wala akong maramdaman.

Nang makarating sa kusina ay nilapag niya sa lamesa ang tray kung saan nakahain ang kaniyang pagkain.

Kumuha siya ng extra plate nang maalala ko ang aking cellphone.

"Wait lang," sabi ko at patakbong lumabas ng kusina at nagtungo sa kuwarto.

Hinagilap ko ang cellphone ko at agad ko iyong nakita sa ibabaw ng mini table kaya kinuha ko.

I was expecting Ken's messages for this day but there's none.

I felt hurt somehow.

Habang tumatagal mas lalo kong napapasin ang madalang niyang pagpaparamdam sa akin.

My hands trembled as I was hesitant to dial his number. Hindi ko sigurado kung sasagutin niya 'yon kaya sa huli ay hindi ko na ginawa.

Napatingala ako dahil sa nakahambang luha.

I always understand his busy schedule but can't he just send me atleast one message?

I breathed heavily and this time I was hesitant to marry him.

Kung ngayon pa nga lang ay wala na siyang oras, paano pa kaya kapag mag-asawa na kami?

Ako na lang ba ang laging maghihintay?

Hindi ko tuloy maiwasang ipagkumpara sila ni Liam. Si Liam na kaibigan ng boyfriend ko na laging nandiyan.

Si Liam na mas madalas pang may oras sa akin. Si Liam na halos minu-minuto akong kinakamusta.

Si Liam ang dumarating sa mga panahong kailangan ko nang masasandalan, makakasama at taong iintindi sa akin.

At sa lahat ng iyon na dapat ay boyfriend ko ang pumupuna ay ibang tao ang gumagawa.

And it's been a year since I worked with Liam and I could say that I know him better than my boyfriend.

I know I shouldn't find his shortcomings with others but it has already happened. Sa ibang tao ko nakukuha ang mga bagay na hindi niya ginagawa.

Litong-lito na ako sa nararamdaman ko.

Mahal ko si Ken at masaya ako sa kaniya kahit na ilang beses akong nag a-adjust dahil sa buhay na mayroon siya.

Pero kasi... masaya rin ako kapag kasama si Liam. At iba 'yong pakiramdam kapag siya ang kasama ko.

Para bang, totoo ako sa sarili ko. Na puwede kong ilabas lahat kung sino talaga ako kapag siya ang kasama ko.

And this feeling, I just realized last week when I was alone.

My tears gradually fell down as I got back my phone and typed a message to him.

Me:

Ken, let's cancel the wedding.

Napasinghap ako nang tuluyang mai-send ang mensahe kasabay nang pagbukas ng pinto.

"Fiel? Our meal is getting cold."

Agad kong pinalis ang luha nang lumitaw ang boses ni Liam ngunit huli na dahil mabilis siyang lumapit sa akin.

"Are you crying?"

Hinawakan niya ang kamay ko at tinanggal iyon sa pagkakatakip sa mata. Tuluyan niyang nakita ang luha ko.

"Why? Why are you crying?"

I stared at his eyes and a genuine worry trace on his expression and made me cry harder.

"Shit, why are you crying, Fiel?"

He kept on wiping my tears but it won't stop.

Inangat ko ang phone ko at pinakita sa kaniya ang sinend kong mensahe kay Ken.

Natigilan siya habang binabasa iyon at nang matauhan ay bumalik ang tingin sa aking mga mata. Kumikislap.

"Y-You cancelled your wedding..." malat niyang sinabi.

Napatango ako.

"Gulong-gulo na ako Liam. Hindi ko na alam ang gagawin. Ang dami ko ng kasalanan na nagawa kay Ken. I... I cheated-"

"We cheated," he interrupted.

"Liam..."

"Do you love me, Fiel?"

I couldn't hide the shock of his question. I was stunned a bit as he cupped my face and closed himself to me.

"Do you love me?" ulit niya.

Malakas na kumabog ang dibdib ko na animo'y may gustong kumawala. Pero sa kabila no'n ay hindi mawawala ang naninikip na parte.

Deserve ko bang maging masaya? I'm a cheater partner. But I don't feel any regret being with Liam.

Sunod-sunod na bumagsak ang panibagong luha sa aking mata at napailing-iling ang ulo.

Bumakas ang pait sa kaniyang mga labi at napalitan nang lungkot ang mga mata. Nanatili siyang nakahawak sa mukha ko.

"H-Hindi ko alam, Liam. Hindi ko alam..." I sobbed.

His eyes reddened as he nodded. "It's okay," he smiled. "Stop crying now..."

"I don't know how to talk to Ken... gulong-gulo ako. Ang dumi-dumi kong babae..." usal ko.

"Shh, you're not, Fiel. Please don't say that..."

He gently caressed my face and it gave me amiable feelings inside.

"We'll talk to him when he gets back. Leave everything to me."

I swallowed as he dried my eyes. "Pero masisira ang samahan ninyong dalawa. Magkaibigan na kayo simula pagkabata, Liam."

"I know, I know Fiel. We almost treated each other as a real brothers. But you're more than important to me..."

I shook my head.

"Maayos pa ninyo lahat ng samahan n'yo. Lalayo ako. Susunod ako kay mommy. Kasalanan ko naman lahat ng ito..."

"We both made a mistake. Just don't blame yourself. I'm here, Fiel. I won't leave you. I won't leave your side. We'll face them together..."

I stared at him intently as he pulled me a tight hug. "I won't let you go, Fiel."

Mahina akong napahikbi habang nakasubsob sa kaniyang dibdib. Hindi ko na napigilan ang sariling yakapin siya pabalik.

We stayed hugging each other.

Nang matauhan ay agad akong kumalas sa kaniya at umatras ngunit bumangga ang likod ng tuhod ko sa kama kaya namimilog ang mata kong bumagsak sa kama.

At dahil nanatili ang kamay niyang nakahawak sa akin ay nasama rin siya.

Suminghap ako nang bumagsak siya sa ibabaw ko at rektang lumapat ang labi niya sa labi ko.

Nagkatitigan ang mga mata namin kasabay nang pagkabuhay ng pamilyar na sensasyon.

Napaliyad ako nang unti–unting gumalaw ang kaniyang labi at tuluyan nang inangkin ang labi kong humahalik pabalik.

Sabay kaming napapikit ng mata habang ang mga kamay namin ay parang may sariling buhay na tinatanggal ang saplot sa katawan.

"Ohh..." mahina akong napadaing nang kagatin niya ang ibabang labi ko na nagdulot ng pagkasabik sa kalamnan.

Unti-unting bumababa ang kaniyang halik sa leeg ko at saktong tumunog ang phone ko kaya napabalik ako sa sariling huwisyo.

Mabilis kong naitulak palayo si Liam. Bumangon ako at agad na hinagilap ang phone ko.

Napakagat labi ako nang nakitang si Ken ang tumatawag.

Humugot ako ng hangin bago ito sinagot.

"Ken..." sambit ko at nilingon si Liam na nakaupo sa kama.

"Good morning. I'm sorry I couldn't send a message anymore. Daddy was in the emergency room last night," he said.

Agad na lumukob ang konsensya sa aking pagkatao.

"What happened to Tito Trevor? Is he okay now?" I asked as my eyes teared.

He sighed in the other line. "Yeah, he's fine now. But he's getting weaker day by day. His heart is getting weaker as well..."

"Ken, I'm sorry..." I almost whispered.

"It's okay. I understand," he breathed. "Anyway, I just read your message now. Why would you want to cancel our wedding?"

Napatingala ako at pilit pinipigilan ang pagbagsak ng luha sa mga mata.

Ayoko sanang isabay ang sarili ko pero ayoko nang madagdagan ang kasalanan ko.

I want to leave freely, without hiding something. Mommy didn't raise me to be a bad person.

At kung tatagal pa ito ay mas lalo lamang akong babangungutin ng konsensiya na kahit anong pilit kong taboy ay sarili ko ang nagiging kalaban.

Napayuko ako dahil hindi ko inaasahan na darating kami sa ganitong pagkakataon.

Hindi ko inaasahan na ako ang bibitaw sa relasyong ako mismo ang sumira.

Suminghap ako at dahan-dahang lumipad ang mata kay Liam na nanatiling tahimik habang nakatitig sa akin.

Napaiwas agad ako ng mata sa kaniya at nilakasan ang loob na magsalita.

"Ken... I'm so sorry. But I am breaking up with you," I said without hesitation.