Kabanata 1

"YOU'RE lying."

Nakagat ko nang mariin ang pang-ibaba kong labi nang marinig ko iyon kay mommy. Her temper is burning hot. Para bang malaking gulo ang pinasukan ko para sa kaniya. 

I'm just enjoying my last teenage year before serious life will take it. But my mom will always be my hindrance for that. Not in a negative way but in a manner that I don't like.

She looked at me back seriously. Kanina ko pa ramdam na ramdam ang inis niya. Matapos akong ihatid ng mga friends ko kanina, insakto namang naabutan ako ni mommy sa labas ng aming bahay. Sinalubong niya ako agad ng galit na nag-udyok sa mga barkada ko na umalis nang agaran. Buti na lang hindi namin kasama si Noel... kasi kung nagkataon, dobleng hiya ang aabutin ko.

"Sinabi ko na sa'yo na ang pinakaayaw ko sa lahat ay iyong nagsisinungaling ka sa akin. My God, Farrah! Nagka-clubbing ka pa rin kahit pinayuhan na kitang 'wag! Saan mo natutunan 'yan? From those prodigal friends of yours?" galit na pangaral niya sa akin na damang-dama ko.

Every word that comes out from her mouth becomes a torn in my heart. My mom will always hurt me. Ang sakit niyang magsalita. And I inherited that attitude for pete's sake.

"'Mmy, minsan lang naman, eh. Kapag may okasyon lang," sagot ko, nanatiling kalmado.

I did my best to make my voice calm para naman kumalma rin siya, pero mas lalo pa siyang nagalit sa aking sinabi.

"Anong minsan? Don't fool me because I know everything." I sighed and closed my eyes. Nais kong magtimpi kasi kating-kati na rin ang bibig kong sagutin siya para ipagtanggol ang aking sarili. "Alam ko ring tuwing gabi kang nasa club kasama sila Sammuel. Saints in heaven, palagi mo na lang pinapasakit ang ulo ko, Farrah," dagdag niya pa na seryoso pa ring nakatingin sa akin.

I roamed around to see if our maids were listening to us. Glad that they are too busy preparing for our dinner. But I will not eat anyway, I've lost my appetite.

Binalingan ko ng tingin si mommy nang mapansin kong inaapoy pa rin ito ng galit. Bumuga muna ako ng isang malalim na hininga bago siya sagutin gamit ang mga salitang mas lalo pang magpapatindi ng kaniyang galit sa akin.

"Estudyante mo ang may gawa n'yan...not me," I uttered using the cold tone of my voice.

That's the truth. Her students will always make her head hurts not me. Kasi mas marami siyang oras sa school kaysa sa akin. Kaya gustong-gusto ko talaga ang ginagalit at sinusuway siya nang sa gano'n magkaroon kami ng mahabang pag-uusap kagaya nito.

She looked at me, kunot ang noo. "Ano na naman ang kinalaman ng mga estudyante ko rito? Why you always drag them in our conversation which is wrong," I rolled my eyes at her. Nakakasawa. "Mas mabuti pa nga ang mga 'yon ay hindi ako binibigyan ng kahit kunting problema. And then, ikaw–" I cut her off.

"Sana sila na lang ang pinili n'yong maging anak kaysa sa akin. Total, sa kanila ka naman mas nagpakaina." I smirked. 

Padabog kong kinuha ang prada bag kong nakalagay sa upuan saka siya tinalikuran.

I saw how my mom dropped her jaw when I uttered those words. This is what I hate on myself. Ang magbitaw ng mga salitang hindi ko man lang pinag-isipan. I hope my mom won't take it seriously.

I felt the melancholy in my heart because of what I have said to my mother. I know I hurt her by saying those but how can I get it back when damage has been done.

Since then, she always taught me how to be a good daughter to her and to dad. I always remember it not until she became a busy bee. Even my dad, they forget that he had a daughter. F*ck that public service, it sucks.

"Nakapili ka na ng topic mo for our demo? Bukas na raw ang pasahan no'n sabi ni Miss Villegas." I came back to my senses when I heard my friend speaking.

Inayos ko ang sarili ko ng matamlay mula sa pagsandal ng aking ulo sa mesa. Nasa rest area kami ng school. Old School University become unique because of that. They always think about their students' sake. That is why naglagay sila ng ilang rest space for us to rest and be comfortable for a while.

It looks like a library, sakto lang ang space for all the students. You can see different books here from different countries and best-selling authors. You can also eat here o kung ano pa ang gusto mong gawin na magpapagaan ng loob mo. But, just don't stay here when you have class because they will know it. And if that happens they will ask you to meet your guidance counsellor to depend and express yourself. Disgusting, right?

They have alarm technology. Like once if  the legal management class is about to start it alarms and announces that you'll need to attend your class. So yeah, SOU is something amazing.

"Naghihirapan akong maghanap sa'kin. Nakakasawa kasing puro panitikan ang topic. I wanted to explore something new," tugon ni Monique sa tanong ni Jedah kanina.

I'm still in a silent mode. I don't even have a little energy to talk. All I want is to sleep to escape life for a moment.

"Correct! I would love that, too," Monique agreed.

They are both wearing there SOU uniforms except me. Hindi ko kasi naipa-laundry ang akin kasi nakalimutan ko. I wore a floral dress in white so that it was still formal for a student to wear. Mabuti na lang close ko si manong guard kaya nakapasok ako.

This university is so strict. If it is class hour you are responsible to wear your uniform except for wednesday and saturday because it's a P.E. and washing day for all the students. Kaya if you enrolled here, expect you see students who are disciplined even if this is a private school. Well, ako lang yata ang hindi disiplinado rito.

I let out a deep breath that caught my friends' attention.

"Farrah, ayos ka lang?" Jedah asked. Both of them looked in my direction. I nodded like a lazy cat. Mula sa pagkatayo sa gitna namin ni Monique, lumapit siya sa akin para makasiguro. This is what I love about her attitude, she always ensures her friends' mode and if they are really saying the truth or what. "Dear, kanina ko pa napapansing tahimik ka. Is there something wrong ba?"

"Tungkol ba 'to kagabi?" si Monique. I slowly nodded my head.

"Mom's mad," malungkot kong tugon. They make a face. Tila ba ramdam nila ako.

"Ano pa bang bago? Palagi naman talagang galit si tita sa'yo," komento ni Jedah na may halong tawa.

"Jedah, your words," saway ni Monique rito. Well, Jedah has a point. Lagi ngang galit si mom sa'kin and I don't know why.

"Sorry." Nang masabi iyon ni Jedah,  umayos ako nang upo para magkwento.

"I wish I'm her student. Mabuti pa sila, they always have my mom's time,"  panimula ko. Nakikinig lang sila sa akin. I looked at them tiredly. "Ayaw ko naman talagang magpunta sa club, you know that. But thinking that it made me catch her attention even for a short duration of time... it motivates me to do so."

Pero sa halip na payo ang marinig ko sa kanila ay bigla na lamang nagsalita si Monique na aking ikinakaba. 

"Cut the drama, Samboy is here... with your greatest fear," pigil niya sa akin na ikinalingon ko sa atensyon ng taong papalapit sa amin.

Sammuel is happily walking towards our direction. Para bang ang saya ng araw niya, maliban sa kaniyang kasamang tila pinagbagsakan ng langit at lupa. Pero kahit gano'n ang mukha niya, he still makes me look at his angelic face. Mas lalo pa siyang pumugi dahil sa chic two block haircut niya. And his tan color of skin makes the girls who's here screaming in his presence.

Napabalik ako sa realidad nang umingay ang rest area dahil sa kanila. Hindi ko mapagkakailang gwapo rin si Sammuel, pero nasa kay Noel ang atensyon ko.

"Hey, we're going to somewhere... wanna come?" bungad na balita sa amin ni Samboy na ikinatingin ko rito. While si Noel naman ay nasa likod niya, pasulyap-sulyap sa paligid habang nasa bulsa niya ang mga kamay nito.

"It's up to Farrah," baling na sabi ni Monique sa akin.

Napaawang naman ang bibig ko dahil hindi ko alam ang itutugon lalo na't nabaling sa akin ang atensyon ni Noel. I accidentally glanced at him kaya nakita ko ang seryoso niyang mukha.

"Y-you two can join. I have s-something to do pa," nabubulol kong tugon. Hindi ko na rin maintindihan ang sarili ko kung bakit sobrang lakas ng kabog ng aking dibdib. Sh*t!

"You sure, dear? Parang ang unfair naman kapag kami lang ang sasama," paninigurado ni Jedah. Tiningnan ko siya at tumango nang mabilis.

"I'm okay. Go and enjoy–"

"Don't impelled her. Let her be, she's not special anyway," putol na malamig na sambat ni Noel sa usapan.

"Bud," pigil ni Samboy rito, pero tinawanan niya lang ako ng palihim. I want to shout and curse him. Mas lalong nasira ang araw ko dahil sa kaniya. Until now, he really knows how to made me mad.

I clenched my fist when he talked again while looking at me using his cold look.

"Tsk. Seriously? Hindi naman iisa ang mga paa nin'yo kaya you can go with us without her," saad niya pa na ikinainis ko na.

I stood up and faced him. Hindi naman nakaiwas sa akin ang gulat na ekspresyon nilang lahat. I even get some students attentions who's looking curiously on us right now.

"May problema ka ba sa akin, Vergara? Kasi if you have then f*cking tell me. Don't make me solve that bullsh*t puzzle of yours," I exclaimed. Kahit manipis ang sobrang babae ng boses ko ay sinubukan ko talagang magtunog galit ito.

Grrr. I really hate it! Kahit galit na ako ang boses ko ay hindi makisama. I have a feminine voice, kaya kahit galit ako ang sweet pa rin ng boses ko.

Nagulat naman ako nang humakbang siya papalapit sa akin. Nang mapantayan niya na ako, he bowed because he's taller than me. Mas lalo naman nakatuon sa amin ang tao sa aming paligid. His hands are still in his pocket. Seconds later I felt his breath on my neck, tila nagsitayuan ang balahibo ko sa kaba. He's smells so good, ang sarap sa ilong. Pero nawala ang lahat ng iniisip kong iyon nang may ibinulong siya sa tainga ko. Sapat na para marinig iyon ng mga kaibigan ko.

"Yeah, I have," he said casually. Umayos siya nang tayo at tumingin sa aking mga mata. I saw his grey eyes that f*cking suits on him. He smirked and looked at me from head to toe. "And you are the problem itself." He turned his back and left me hanging without a word.

MALAKAS kong sinipa ang pintuan ng isang bakanteng silid sa SOU para maglabas ng sama ng loob. Isa ito sa mahirap puntahan ng mga estudyante kasi halos nasa dulo ito ng school malapit sa exit area. Pero kadalasan dito dumadaan ang bisita ng mga guro at staffs ng paaralan para hindi sila makaabala sa mga estudyanteng nag-aaral.

Laking pasasalamat ko kasi walang tao kaya malaya kong mailabas ang aking saloobin dahil sa pagpapahiya sa akin ni Noel kanina.

"Ahhh! I hate you! Super! Tamaan sana ng kidlat 'yang grey mong mata. Bw*sit ka!" sigaw ko habang sinisipa ang ilan sa mga plastik na puan. But I make sure na hindi ko ito masisira, mahirap na.

I was about to attack again when a familiar voice called me out there na ikinatigil ko.

"Farrah?" gulat na tawag sa akin ng boses na miss na miss ko na. I turned my back to see him and it made me cry inside upon seeing him after a month.

"D-dad? What are you doing h-here?" Gusto ko sana siyang lapitan at yakapin  pero napigilan niya ako nang agad siyang tumugon.

"I'm here to check your mom. Sumakit daw ulo niya kaya dinalhan ko ng gamot saka makakain," paliwanag niya sa akin. I admire him for that. Kahit busy siya, kapag si mom na ang pinag-uusapan ay wala siyang excuse. He always makes time for her, but not for me. And it kills me inside. "You? Why are you cursing and shouting here?" baling niyang tanong na ikinalunok ko.

Tiningnan ko ang aking ama, he still a goddess even he's at his 40th. He's wearing his police uniform at ang gwapo niya lalo. Kaya hindi na ako nagtaka pa kung bakit nahulog si mom sa kaniya. 

"Ahm, n-nothing. Yeah! I'm just memorizing my skrip for our roleplay," palusot ko na agad niya namang ikinatango.

"Okay." Pagsang-ayon niya sabay tingin sa kabuuan ng silid na pinasukan ko. Tumayo siya nang maayos saka nagsalitang muli. "I asked your mom for dinner later, come with us. I wanted to spend time on both of you," pagyaya niya na ikinakagat ko sa aking labi.

I massage my temple to find some excuse para hindi makasama sa kanila mamaya.

"You guys can have dinner without me. I'm b-busy."

"Anak, minsan lang ako magkaroon ng free time. Saka matagal-tagal na rin since nag-bonding tayo together. So please?"

"Mom and I are not in a good term, Dad." Napapikit ako nang mariin nang maamin ko iyon sa kaniya. I heard him sighing.

"I know, she mentioned it earlier. So I guess this is the perfect time for the both of you to be okay, hm?" pakiusap niya. Sabagay, baka nga.

"I'll try po," maikli kong sagot.

"You don't need to try it, Princess. Just come with us, okay? I love you," matamis niyang sabi saka ako nilapitan at yakapin. Damn, I missed my father!

"I love you, too, Dad." Saka niyakap siya pabalik nang sobrang higpit.

He's serving our country and by that he forget to serve me as his daughter. Like mom, mas nagawa pa nilang alagaan at pagsilbihan ang ating bansa kaysa sa akin. I wish I born as Philippines so I become their top priority.

Mayamaya pa, napakalas ako sa yakap niya nang may sinabi siyang nagpalugmok ng mundo ko.

"Alright, I'll try to invite Noel also... para may maghatid sa'yo sa pauwi kasi nais kong isama ang mom mo sa pad ko," he said casually that makes me burn in hell.

What I am thinking right now ay sana hindi na lang siya bumalik ng Pilipinas. Sana nanatili na lang siya sa Europe at doon na magpakamatay.

He will always be my greatest nightmare and worst enemy. I badly wanted to escape from him, but God always made a way for us to meet.