*Triggerwarning* 

Bevat gepest en niet zulke vriendelijke woorden. 

Het feit dat Stella al wist wat ze in haar kluisje zou aantreffen, maakte alles nog erger. Op het witte metaal stonden met markers scheldwoorden geschreven. Ze probeerde er niet naar te kijken. Ze zouden haar enkel pijn doen. Vandaag was al erg genoeg zonder ze. Dat terwijl het pas maandag was. Aarzelend stak ze haar sleutel in het slot en opende het deurtje. Direct gleden post-its in allerlei kleuren naar buiten. Ze waren er door de gleufjes naar binnen geschoven, wist ze. Maar dit waren geen liefdesverklaringen van hopeloze pubers. Het waren dreigbriefjes en grove grappen. Ze beet op de binnenkant van haar wang, vechtend tegen de tranen, terwijl ze ze zonder te lezen op tilde en richting de prullenbak liep. Een voor een liet ze ze vallen, hopend dat het nare gevoel haar losliet als ze ze weggooide. Toch konden haar ogen niet aan de woorden ontkomen van de briefjes die met de bovenkant in de prullenbak belanden.

Dikzak.

Sterf.

Niemand houdt van je.

Waarom kun je bruggers niet meer in kluisjes stoppen?
Omdat Stella ervoor staat.

Ga terug naar waar je vandaan komt, koe.

Toen viel haar oog op het briefje boven in haar handen. Ze veegde de tranen ruw uit haar ooghoeken weg er verkreukelde het direct. De persoon had makkelijk praten.

Kom op, je bent veel sterker dan zij!

Misschien dat ze het ooit geloofd had, maar nu deed ze dat niet meer. Hoewel ze sterk was, waren zij met meer. En als ze om hulp vroeg, luisterde niemand. Misschien was dit allemaal haar eigen schuld. Misschien als ze meer sportte, minder at. Misschien...
Ze nog harder op haar wang. Haar mond vulde zich met bloed. Haar moeder zou het niet toestaan als ze probeerde af te vallen. Maar die hoefde niet elke dag met deze rotmensen om te gaan in een hel die school heette. Ze draaide zich om naar haar kluisje en stopte de helft van haar boeken erin. Vervolgens haastte ze zich richting haar eerste les, biologie. Tot de pauze was ze veilig.

De bel kwam al veel te snel, om de lunch aan te kondigen. Hoewel Stella haar tas expres zo traag mogelijk inpakte, ontkwam ze er niet aan dat ze uiteindelijk het lokaal moest verlaten. Met een zwaar gevoel in haar schoenen slenterde ze door de gang. Haar ogen schoten rond. Zouden ze haar opwachten? Of waren ze nog bezig met haar kluisje en zouden ze straks pas komen? Ze wist niet welk scenario ze fijner vond. Vlak voor ze de aula instapte kreeg ze haar antwoord.

'He, Stella Bella Koe!' klonk de stem van Damian. Hij ging wijdbeens voor haar staan en blokkeerde haar weg. Hij grijnsde en hield zijn hoofd schuin. Zijn visgroene ogen twinkelden.
Ze probeerde het negeren en zette een stap opzij zodat ze hem kon passeren. Ze geen reactie geven, dat was het beste. Al was het soms vreselijk lastig.

Damien ging ook opzij, zodat hij weer in haar weg stond. 'Waar gaat dat heen met die grote reet van je?'

'Gaat je niks aan,' antwoordde Stella nors. Ze probeerde te verbergen hoeveel de woorden met haar deden, al stond het huilen haar nader dan het lachen. Ze zou nooit mooi zijn, dat wist ze zelf ook wel. Dat hoefde hij niet voor haar te bevestigen.

'Daar denk ik toch anders over,' zei Damian. 'Kijk... Jij blokkeert steeds mijn prachtige uitzicht met...' Zijn ogen gleden over haar lichaam, 'dat daar. Weet je... heb je al eens gedacht om... Weet je wel?' Hij gleed met zijn duim over zijn keel. 'Het is beter voor iedereen.' Hij glimlachte en leunde tegen de deurpost.

Ze zweeg. Ja, dat had ze, meer dan eens. Het zou alles oplossen. Dan hoefde ze dit nooit meer onder ogen te komen. De enige reden waarom ze het nog niet had gedaan, is omdat ze zo zwak was, dat ze het niet eens durfde.

Met een ruk draaide ze zich om en liep de andere kant op. Weg bij Damien, richting de enige plek waar hij haar met rust zou laten. Ze vocht tegen de tranen, terwijl ze de deur van het meidentoilet open trok en naar binnen liep. Voor de spiegel bleef ze staan en keek zichzelf in haar doffe ogen. Waarom moesten ze haar altijd hebben? Ze was waardeloos, dat wist ze zelf ook wel, maar ze had hen nooit iets aan gedaan.

'Waarom laat je dan ook zo over je heenlopen?' klonk toen plotseling een stem. Een meisje met stijl zwart haar liep naar haar toe en ging op het wastafelblad zitten, met haar rug naar de spiegels toe. Haar donkere huid glansde in het licht.

Stella keek opzij. 'Omdat ik niet anders kan. Als jij dit dag in dag uit zou meemaken zou je het ook doen.' De woorden verlieten haar mond bozer dan de bedoeling was.

Ze snoof. 'Heb je weleens naar me gekeken?' vroeg ze toen. 'Een zwarte, lesbische meid? Je dacht toch niet dat je dan met rust gelaten wordt?' Ze keek Stella met haar gouden ogen indringend aan.

'Misschien niet.' Even was ze stil. 'Ik ben niet zo sterk als jij,' bekende ze toen. Ze wist niet wat dit meisje van haar wilde. Ze zou zichzelf hier nooit uitkrijgen.

'Dat komt omdat je aan het wachten bent tot iemand je uit deze soepzooi gaat redden. Vertrouw me, dat gaat niemand doen. Waarom denk je dat ik die bemoedigende briefjes naar je heb lopen sturen?'

'Heb je dat gedaan?' Stella's ogen werden groter. Ze had enkel vanochtend zo'n briefje gezien. De rest had ze waarschijnlijk met de rest in de prullenbak gegooid.

Nadine knikte. Ze komt van de wastafel af en gaat voor Stella staan. 'Je hele leven gaan je mensen zeggen dat je niet genoeg bent. Wat jij moet leren is dat je flipping mooi bent. En dat wat ze ook zeggen jij zelf degene bent die bepaald of het waar is.' Met een schuin getrokken hoofd kijkt ze Stella aan.

Stella keek terug. Ze wist niet of ze dat kon. Ze wist niet of ze zichzelf daarvan kon overtuigen. 'Ik zou wel willen, maar dat is ook flipping moeilijk,' antwoordde ze zacht.

'Het wordt je niet in je schoot geworpen, nee,' zei Nadine. 'Nou, recht je rug, kijk jezelf in de spiegel en vertel jezelf dat je goed bent zoals je bent en begin met het geloven, alleen dan kom je vooruit. Oh, en laat niemand je vertellen dat je dat niet bent. Dat zijn de losers.' Nadine legde haar hand op Stella's schouder. 'Blijf sterk en geef niet op.' Daarna vertrok ze.

Stella keek haar na, toen wierp ze nog een blik op de spiegel. Het koste haar moeite om haar mond te openen. 'I-i-ik ben mooi,' haperde ze. Toen draaide ze zich om en liep de toiletten uit. Ze geloofde het niet en morgen zou ze dat ook nog niet doen. Toch was ze vastbesloten. Ooit zou ze het geloven, alleen al om het ongelijk van Damien en de anderen van zijn groep te bewijzen.

Hij stond nog steeds aan het eind van de gang, tegen de muur geleund. Eigenlijk zag hij er zelf ook niet bepaald knap uit. Ze stapte op hem af, om hem te passeren.

'Ben je daar weer?' vroeg Damien. Hij ging in haar weg staan en blokkeerde haar. 'Je ziet eruit als een zeekoe met die zwarte strepen onder je ogen.'

'Ja, fijn dat je zo vriendelijk was om op me te wachten.' Ze negeerde zijn opmerking. Al waren zijn woorden als een mes door haar hart.

'Op jouw vetzo reet wacht ik graag, liefje,' zei hij, terwijl hij zijn armen over elkaar vouwde.

Even wist ze niet wat ze moest zeggen. Toen hoorde ze Nadine's woorden weer. "Blijf sterk". Snel zette ze een stap naar voren en gaf hem een klap op zijn kont. 'Die van jou mag er ook zijn.' Toen passeerde ze hem en liep de aula in. Hij was te verrast om te reageren. Dat gaf haar het zelfvertrouwen om door te lopen. Het was al bijna tijd voor haar les en ditmaal zou ze niet te laat komen door een paar pestkoppen. Als ze Damien stil kon krijgen, kon ze de anderen ook hebben.

In de verte zag ze ze al staan. De groep stond tegen de kluisjes aan. Een van hen joelde een kreet. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat er een paars harig meisje in hun midden stond. Ze hield haar hand tegen haar hoofd gedrukt en keek bang om zich heen. Terwijl Brent, een jongen die ze nog niet eerder bij de groep had gezien, zich klaar maakte om haar nog een stoot te geven. 'Als je nu niet bekend, dan zal ik zorgen dat dat gezichtje van jou, er nooit meer zo uitziet, begrepen?' siste Brent in haar gezicht. 'Ik geef je vijf seconden. Vijf...' begon hij.

Stella gunde zichzelf geen tijd om te aarzelen. Ze was duidelijk niet de enige. Wat het meisje ook had gedaan, dit verdiende ze niet. Een vlaag van woede schoot door haar lichaam en ze stapte tussen Brent en het meisje in. Ze wachtte niet tot iemand iets kon zeggen en gaf hem een harde klap op zijn kaak. 'Nu is het genoeg geweest!'

Brent trok een wenkbrauw op. Hij lachte. 'En wie gaat er wat aan doen?' vroeg hij spottend. 'Jij? Laat me niet lachen, koe.'

'Die koe is wel wat groter dan jij, kleintje.' Ze gaf hem een harde duw naar achter, zodat hij achteruit op de grond viel. Vervolgens sloeg ze met haar vuist tegen zijn neus.

Van schrik sloeg hij zijn handen voor zijn neus. Bloed gutste eruit. 'Oh, daar zal je spijt van krijgen!' siste Brent. Hij balde zijn vuist en stond in de aanslag om Stella terug te meppen.

'Hoe wil je dat doen?' Ze hield haar vuisten klaar. 'Ik ben sterker dan jij en als je me naar de hel wilt pesten, ben je te laat.'

Brent keek om zich heen en liet zijn vuisten zakken. 'Denk niet dat het voorbij is,' fluisterde hij. 'Help!' gilde hij plotseling naar een docent die voorbij kwam lopen. 'Ik word zomaar aangevallen!' Hij probeerde het bloed van zijn gezicht te vegen, maar nieuw bloed welde weer op.

Stella keek van de jongen naar de docent. 'Hij viel iemand aan,' zei ze kil.

De docent keek naar het drietal. 'Jullie twee,' zei hij wijzend naar Joanne en Stella. 'Ga naar de conrector toe en wacht daar op mij. Jij, ga naar de conciërge. Hij kan je wel verder helpen.' De man legde zijn hand op Brents schouder en duwde hem voorzichtig richting de conciërge toe.

Stella knikte en liep de gang in, toen keek ze naar het paarsharige meisje. 'Gaat het?'

De man kwam enkele minuten later ook boven en liet hen in een klein kantoortje. 'Dit gedrag wordt niet getolereerd,' zei hij, kijkend naar de twee meiden.

Stella keek terug. 'Ik dacht dat zelfverdediging was toegestaan?'

De man liep rood aan. 'Ik wil het niet horen! Het is uit den boze om zomaar andere leerlingen een bloedneus te slaan.' Hij keek Stella aan, waarna zijn blik naar Joanne gleed. 'En het is al helemaal niet toegestaan om privé foto's te verspreiden. Ik wil jullie allebei voor twee weken niet meer zien.' De knokige vinger van de man wees trillend naar de deur.

Stella keek naar het meisje en toen naar de man. Dus zij had de foto's van Nathan in de groepsapp gezet. Misschien had Nadine echt gelijk. Ze had over zichzelf heen laten lopen. Iedereen kon op zijn of haar eigen manier terug vechten. Misschien was haar manier niet met daden en woorden. Want ze was niet van plan om nog een klap te verkopen, al had ze er geen seconde spijt van, en ze had ook niet voor elke pesterij een weerwoord. Maar wat ze wel kon doen, was ze weerstaan. En ja, dat was flipping moeilijk. Toch was ze vastbesloten. Want ooit zou ze in de spiegel kijken en beseffen voor welke mooie vrouw ze het allemaal had gedaan.