Keran kijkt de groep rond. Hij probeert zijn glimlach op te houden, maar het gaat hem moeilijk af. Achteraf gezien was leider worden misschien toch niet zo'n goed plan. Had hij er überhaupt wel over nagedacht wat het in zou houden? Hoe moet hij drie mensen kiezen als hij niemand kent? Hij stuurt ze waarschijnlijk regelrecht de dood in. Langzaam dringt tot hem door welke last hij op zijn schouders heeft genomen.

Hoe graag hij Brent, Damian en Marjan ook wil kiezen, hij moet onpartijdig blijven en Brent mag dan wel niet de meest vriendelijke zijn, waarschijnlijk heeft hij wel een overlevingsinstinct en dat kunnen ze wel gebruiken. Marjan, daarentegen, is niets meer dan een volger.

Nog een keer glijden zijn ogen langs de groep. Andreas, de jongen met een bril ziet er ook niet al te sterk uit. Hij zucht en wijst Amber en Andreas aan. 'Sorry, ik moet iemand kiezen,' zegt hij dan met pijn in zijn hart.

Andreas zijn ogen sperren zich open. Angstig kijkt hij van Keran naar the Joker. Met moeite knikt hij licht. Amber veegt een paar tranen van haar wangen en bijt op haar lip. Ze trilt lichtjes. Stella slaat een arm om haar heen.

Marjan legt zich niet zo gemakkelijk bij haar lot neer. 'Wat? Kies haar, of zo!' Ze wijst naar Stella. Die het wijselijk negeert.

'Het spijt me,' zegt hij en hij meent het oprecht. 'Maar mijn keus is gemaakt.' Hij kan er niet te lang bij stilstaan. Wie hij ook kiest, het zal nooit goed zijn. Geen enkele keuze is juist wanneer je tussen dood en leven kiest.

De handlangers benen met grote passen op de groene groep af en grijpen Amber, Andreas en Marjan stevig vast.

'He!' gilt Marjan. 'Poten thuis!' De mannen negeren het en trekken hen met een stalen gezicht de gang uit. Andreas kijkt nog achterom, met zijn grote ogen.

Het is zijn blik die op Kerans netvlies gebrand blijft, als de jongen al uit het zicht is verdwenen. Misschien heeft hij wel de verkeerde keuze gemaakt. Hij kan alleen maar hopen van niet.

***

Ondertussen kijkt Michelle haar groep rond. Ze had dit niet verwacht, maar de leidersrol werd haar zo in haar schoot geworpen en nee zeggen was niet echt een optie meer. Ze zagen haar blijkbaar als sterk en iemand die hen hier doorheen kon krijgen, al twijfelt ze zelf of dat het geval is. Ze is niet meer dan ieder ander. Ze kijkt in de ogen van haar groepsgenoten, van wie ze eigenlijk niemand kent. Allemaal staren ze haar bang aan. Het kost haar moeite om niet net zo angstig terug te kijken.

'We moeten het slim aanpakken,' zegt ze dan. 'Om de overlevingskans te vergroten, moeten de sterksten overblijven. Sorry, maar ik neem jou.' Ze wijst Tristan aan. De roodharige jongen is tenger en ziet er niet uit alsof hij veel kan hebben. Toch voelt ze zich schuldig als ze de doodsangst in zijn ogen ziet. Snel wendt ze haar blik af en wijst naar Noran. 'Jou...' Vervolgens gaat haar blik verder de groep rond en blijft op Iris hangen. Even aarzelt ze. Sterk ziet het meisje er niet uit, maar de manier waarop ze met gespreide benen en een geheven hoofd staat, getuigen van zelfvertrouwen. Nee, het zou niet eerlijk zijn om Iris te kiezen weet Michelle. 'En mezelf.'

Ze ziet de schok in de ogen van haar groepsgenoten, wanneer ze het zegt. Hoe hard het ook is, het is een rechtvaardige beslissing. Zelf is ze veel zwakker dan de rest. Ze kijkt Tristan en Noran aan wanneer ze samen met hen richting the Joker loopt om naar de gang afgevoerd te worden. Niet wetend of ze levend terug zullen keren.

***

Nathan staat in het midden van de groep. Hij is de leider en dat bevalt hem wel. Zeker nu hij mag kiezen wie eruit gaat en hij weet al precies wie er meegaat. Hij in ieder geval niet. Zolang hij de leider is, is hij veilig en dat idee is aangenaam.

Zijn ogen glijden door de groep. Het zijn allemaal bange schaapjes. Als zijn ogen bij Dominique komen, kijkt hij weg. Nathan herinnert zich nog de eerste paar minuten dat Dominique binnen was, schreeuwend naar Sylvia. Misschien kan hij hen helpen herenigen. Het is jammer dat de jongen misschien moet sterven, maar aan hem hebben ze niks, als ze hieruit willen ontsnappen.

Naast hem staat Joanne die met een bittere blik naar de grond kijkt. Nathan ziet hoe ze zijn hand vastpakt, waardoor Dominique op kijkt en glimlacht. 'Jij bangerik,' zegt hij doelend op Dominque. Of hij wordt sterker of ze zijn een zwakke schakel kwijt. In ieder geval komt hij er beter uit.

Dominique kijkt met zijn bange ogen op, terwijl hij nog meer trilt.

Nathan kijkt nog eens rond, ook al weet hij al lang wie hij gaat kiezen. Floris natuurlijk. Nathan had al een probleem vanaf het begin, met die dreadlocks en die grijns van hem. Tijd dat hij een lesje leert. 'Jij ook, Floris,' zegt Nathan met een grijns.

Floris knikt licht en kijkt hem aan. Hij trekt zijn kleding recht en zegt: 'Je oogst wat je zaait.'

Dan gaan zijn ogen naar Joanne, het meisje met knalpaars haar. Het moment dat hij haar zag, wist hij dat dit nog een interessante avond zou worden. 'Jojo, jij ook, schat.' Hij spuugt de woorden uit.

Joanne klemt haar kaken op elkaar, bijna alsof ze hem pijn wil doen. Floris vlecht zijn warme hand in de hare. Langzaam ontspant ze en loopt ze met de twee jongens aan haar zijde naar the Joker toe. Ze weet dat de enige manier om hem betaalt te zetten, is door levend en wel terug te komen.

'Dag!' zegt Nathan, terwijl hij met zijn hand naar hen wuift als ze vertrekken.

Ze loopt de ruimte uit door de stoffige met graffiti bekladde gang door naar ruimte dat ooit een kantoor had moeten zijn. Het is niet veel groter dan de ruimte waar zij vandaan kwamen. In het midden staat een grote tafel, waar negen stoelen omheen staan. De anderen zijn er al, wanneer zij met Floris en Dominique binnen komen lopen.

The Joker loopt als laatste de ruimte in en gaat aan de tafel staan, tegenover de deur. 'Have a seat!' Hij schuift een gammele stoel naar achteren, waar Joanne met tegenzin op gaat zitten. Ze weet niet wat hen te wachten staat, maar goed zal het niet zijn.

Michelle gaat tegenover Joanne zitten en wenkt haar twee klasgenoten hetzelfde te doen. 'Let's play a game.' The Joker lacht en haalt een wapen tevoorschijn. 'You all know Russian roulette, don't you?' Hij plaatst het met een klap op het oude tafelblad. Het geluid galmt door de ruimte.

Joanne kijkt de man aan. Meent hij dit serieus? Russisch Roulette? In een serie had ze het een keer gezien, maar toen had ze snel weg gekeken. Hoe graag ze dat nu ook zou doen, het is dat geen optie meer. Ze zit er middenin.

'I'm gonna spin this gun and if it lands on you, you have two choices. Either you shoot yourself or someone here and then you spin it again.' De man glimlacht terwijl hij zijn verhaal vertelt. 'Oh, don't try to shoot me. Or we will kill everyone.' Dan geeft hij een zwaai aan het pistool dat op de tafel begint te tollen. 'The fun thing is that there are empty slots... which can lead to interesting situations... May luck be with you,' zegt hij terwijl hij een stap achteruit zet.

Het wapen zwiept rond en mindert langzaam vaart, tot hij tot stilstand komt; op Tristan gericht. De tengere jongen kijkt angstig naar het wapen en dan naar de groep. Met trillende vingers pakt de hij het wapen. Kort weegt hij het in zijn hand en brengt het verder omhoog. Zijn rode krullen vallen voor zijn ogen als hij het trillend op Andreas richt. 'S- sorry,' fluistert hij zacht en hij knijpt zijn ogen dicht. Dan haalt de trekker over. Een luide knal klinkt, gevolgd door een zacht tikje. De kogel is rakelings langs de blonde jongen gegaan en is tegen de muur gekaatst.
De breedgebouwde jongen kijkt met grote ogen van Tristan naar de ruimte achter zich waar nu een gat in de muur zit. Geschrokken haalt hij een hand door zijn blonde haar en probeert zijn angst te verbergen.

'Ah... If you fire a gun you should point it at a person. Not a wall. Shoot again.' The Joker kijkt hen aan en trekt een somber gezicht. Het ziet er bijna kinderlijk uit, maar niemand kan er om lachen. De waanzin van de situatie waarin ze terecht zijn gekomen is al lang tot hen doorgedrongen.

Tristan heft het wapen opnieuw. Vechtend tegen tranen kijkt hij de jongen aan. 'Sorry,' piept hij weer

Andreas probeert er een glimlach uit te persen. 'Het is goed, man, ieder voor zich.' Hij knikt, maar zijn trillende handen verraden dat hij bang is.

Tristan haalt de trekker trillend over. Weer klinkt een luide knal, ditmaal zonder de geruststellende tik. De kogel heeft zich in borst van Andreas geboord. De jongen zakt onderuit in zijn stoel. Een paar keer schokt zijn lichaam heen en weer en dan blijft hij bewegingsloos liggen.

Tristan kijkt van de jongen naar het wapen. Tranen lopen over zijn wangen als hij het pistool op de tafel legt en er een draai aan geeft. De stilte aan de tafel is om te snijden. Iedereen weet dat zowel de schutter als het slachtoffer onschuldig zijn.

Het ding zwiept een paar keer rond. Met elke draai mindert het vaart, totdat het stil komt te staan met de loop gericht op Floris. Secondenlang kijkt hij naar het wapen, alsof hij niet weet wat hij ermee moet doen. Langzaam reikt hij naar het pistool en pakt het dan op. Hij kijkt de groep rond en blijft even steken bij Joanne met een vragende blik. Nog een keer glijden zijn ogen door de ruimte maar schudt dan uiteindelijk met zijn hoofd. 'Wie ben ik om te bepalen wie er blijft en wie er gaat?' fluistert hij. Dan schudt hij zijn hoofd en heft het wapen op. Hij zet het tegen zijn slaap aan om te voorkomen dat hij mis zal schieten, zoals Tristan dat had gedaan. Hij sluit zijn ogen en prevelt een paar onverstaanbare woorden. Nog een keer haalt hij diep adem, hij knijpt zijn ogen steviger dicht en haalt dan de trekker over. Een klik volgt. Geen luide knal, maar een klik. Opgelucht opent Floris zijn ogen, al ziet de wereld er niet fleuriger uit. Snel legt hij het wapen weer terug op de tafel en draait eraan. Hij leeft nog.

Het wapen wijst naar Noran. De ingetogen jongen pakt het wapen op. Hij lijkt zijn keus al te hebben gemaakt op het moment dat hij het wapen aanraakt. Zijn ogen richten zich op Marjan en het wapen volgt. De blik in zijn ogen is boos, wat hem niet goed staat. Het klopt niet met de rest van zijn uitstraling. Het is de trilling in zijn handen die laat zien hoe erg hij dit verafschuwd. Toch gaat zijn wijsvinger gaat naar de trekker. Met ingehouden adem haalt hij de trekker over. Een harde klap echoot door de ruimte. De kogel die uit het wapen schiet eruit en doorboort het meisje, dat net geen tijd meer krijgt om te gillen. In haar voorhoofd zit een rond gat, waar een stroompje bloed uit sijpelt. Met een wijd opengesperde mond zakt ze weg in de stoel.

Van schrik laat Noran het wapen vallen, wat met een klap op de tafel valt, bijna net zo luid als de kogels. Hij geeft er nog een kleine zwaai aan en het wapen draait opnieuw. Dan wendt hij zijn blik af richting de grond. Zijn schouders schokken zachtjes.

Michelle kijkt naar het wapen dat op haar tot stilstand komt. Ze zucht, alsof ze wist dat het er aan zat te komen. Voorzichtig reikt ze ernaar en pakt het dan op. Ook haar ogen glijden door de groep, die ze niet kent. Hoe moeilijk het ook is, ze moet voor de zwakste gaan, dat had ze beloofd aan haar groepsgenoten. Misschien is het een excuus, misschien niet, maar ze kan geen eind aan haar eigen leven maken, dan laat ze haar groep in de steek. Bovendien twijfelt ze of ze zo sterk is dat ze dan de trekker zou kunnen overhalen.

Haar ogen stoppen bij Dominique. Ze had meegekregen dat hij was ingestort nadat hij Sylvia verloor, hij zou de beste keus zijn. De jongen kijkt haar doodsbang aan, maar ze weigert het haar te laten beïnvloeden. Ze mag niet te lang wachten. Hoe langer ze aarzelt, hoe erger ze voor hem maakt. Ze haalt de trekker over, ze had het zelf niet eens verwacht, het gebeurde alsof een overlevingsinstinct had overgenomen.

Een luide knal echoot door de ruimte. De terugslag doet het wapen in haar hand bewegen, waardoor het bijna uit haar zweterige handen glipt. Net zo hard als het wapen dat afging, komt het besef bij haar binnen: ze heeft iemand vermoord. Ze kijkt niet in de richting van Dominique, wetend dat ze zelf zal instorten als ze kijkt. Zonder iemand in de ogen te kijken draait ze opnieuw aan het wapen, vechtend tegen de tranen.

Het pistool wijst naar het meisje met perzik kleurig haar: Amber. Ze pakt het wapen op, redelijk resoluut. Ze laat haar ogen aarzelend door de groep glijden en laat haar ogen op Joanne vallen. Ze schrikt als ze recht in de loop van het wapen kijkt. Ze kent het meisje niet. Wat heeft ze haar aangedaan dat ze een wapen in haar gezicht verdient? Toch probeert ze haar angst te verbergen. Als ze maar kon vertellen dat ze moest blijven leven om Nathan betaald te zetten, misschien zou ze dan iemand anders kiezen, maar ze kan het niet. Niemand verdient dit.

Ambers handen vouwen zich om het wapen heen, steviger en steviger. Ze knijpt zo hard in het handvat dat ze amper recht kan richten. 'Sorry,' piept ze paniekerig. 'I-ik weet gewoon niet wie...'

Joanne klemt haar kaken op elkaar. Ze heeft geen reden en dat beangstigd haar. Het meisje tegenover haar heeft niks gedaan. Misschien als dat wel het geval was, had ze nog het gevoel dat het rechtvaardig was. Nu kiest het meisje haar vanwege... Haar haarkleur? Haar gezicht? Of misschien lijkt ze op iemand die ze kent. Misschien heeft ze echt geen reden.

Amber bijt op haar wang en haalt dan de trekker over. Direct keert het meisje haar hoofd opzij. Joanne zet zich schrap voor de knal, wachtend op de eeuwige duisternis, maar het enige wat ze hoort is een klik. Opgelucht laat ze de zuurstof uit haar longen ontsnappen. Het is nog niet gedaan!

Pas na een paar seconden durft Amber weer te kijken. Ze legt het wapen neer en wil het een zwiep geven, als the Joker haar onderbreekt. Hij drukt zijn verbrande hand op het pistool en pakt het op. 'Wait a second here!' Hij kijkt Joanne aan. 'You can't let her do that, can you?' zegt hij, terwijl hij het wapen voor Joanne neerlegt.

Ambers grijsblauwe ogen sperren zich wijd open.

'N-no,' stamelt ze, terwijl ze even naar hem kijkt. Dan valt haar blik op het wapen. Ze heeft nu geen keus meer. Ook zij pakt het wapen van tafel op, dat zwaarder in haar hand ligt dan ze had verwacht. Waarschijnlijk had ze toch wel voor haar gekozen. Ze haalt diep adem en richt op Amber. Misschien is hij leeg, houdt ze zichzelf voor. Ze klemt haar kaken op elkaar. Misschien moet ze gewoon zichzelf... Nee. Die lol zal ze Nathan nooit geven. Ze richt op Amber. 'Sorry,' zegt ook zij. 'Ik heb geen keus.' Ze heeft geen idee of ze haar eigen woorden gelooft, maar het moet. Dan haalt ze de trekker over.

De traan die van Ambers roze wang rolt, valt eerder op de grond, dan het meisje zelf. Haar ogen staan open, starend in het niets. Haar wankele stoel ligt achterover geklapt naast haar, bevlekt door haar bloed.

Joanne legt het wapen terug en the Joker pakt het weer op. Hij checkt het magazijn. 'Well...' zegt hij dan. 'Wasn't that fun? I surely enjoyed myself, haven't you?' Hij kijkt naar man die een camera bij zich draagt. Alles is gefilmd. Misschien zien Ambers ouders wel hoe hun dochter zo harteloos is neergeschoten. Joanne huivert en luistert naar the Joker die met een kleine grijns rond kijkt. 'I hope that you out there don't mind me playing a few more games. Until we can end this peacefully. Oh, if you try to come close to me or this place, I'll kill every single one of the invaders and maybe even the people they love. By now you should know that I'm a merciless man.'