Geen moment denkt Lowa eraan om zich te verzetten tegen de agenten die haar door de gang trekken. Ze kan het niet meer aan om nog langer te vechten. Ze heeft alles wat ze had gegeven en de wereld is aan haar voeten in stukken gebarsten. Ze had hier niet moeten zijn. Ze had de wapens niet eens moeten verwisselen. Als hij haar dood had geschoten dan was het beter geweest. Al was Elina dan ook gestorven.

Ze hapt naar adem en vecht tegen de brok in haar keel. Deze mensen hoeven niet te weten wat er is gebeurd. Als ze haar als een terrorist willen zien, is dat goed. Zo ziet ze zichzelf ergens ook. Ze kan zich hierbij neerleggen. Dit is haar verdiende loon.

De agenten die achter haar lopen, brengen haar naar een cel. Pas in de krappe ruimte halen ze de boeien van haar af. 'Iemand komt je zo halen,' zegt de man. Hij lijkt zijn best te doen om professioneel te blijven, al is er verafschuwing in zijn ogen te lezen wanneer hij de celdeur dichtslaat.

Lowa staart voor zich uit, net als ze in haar kamer deed. Even moet ze zichzelf herinneren aan het feit dat niet de handlangers, maar agenten haar komen halen. Ze streelt met haar vingers over de korsten op haar arm. Ze heeft gedaan wat ze moest doen. Er was geen andere optie meer. Ze heeft er geen eens spijt van, toch haat ze zichzelf erom. Het was het beste. Waarom voelt dat beste zo vreselijk aan?

Ze zou willen dat Reyna naar haar toe zou komen, maar haar vriendin is er niet meer. Dus trekt ze haar benen op en krult zich op tot een bal. Dan pas doet ze iets wat ze al veel eerder had moeten doen.

Ze huilt.

Tranen sijpelen over haar wangen, langs haar nek en worden geabsorbeerd door haar kleding. De niet te stoppen rivier van pijn komt er eindelijk uit. Hij maakt de punten van haar schouderlange haar nat en sijpelt over de korsten op haar schouders. Er zijn geen gedachten meer in haar hoofd, enkel tranen. Tot de voetstappen op de gang haar dwingen om haar hoofd op te tillen. Ze laat haar benen zakken. De moeite om de tranen weg te vegen neemt ze niet. Ze wil niet langer sterk blijven.

Dan gaat de deur open en een vrouw met een bruine knot verschijnt in de deuropening. 'Hallo Lowa, ik ben agent Hyde en ik denk dat je wel graag uit deze cel wil?'

Nee, dat wil ze niet. Het liefst wil ze alleen gelaten worden. Het lukt haar niet meer om te liegen. Dus schudt ze haar hoofd zonder een woord te zeggen.

De vrouw had het antwoord duidelijk niet verwacht. Ze kijkt Lowa met een licht scheve blik aan, verlaat de cel en komt dan terug met een stoel en een opname apparaatje. 'Is het goed als ik bij je kom zitten?' vraagt de vrouw dan.

Lowa weet niet goed hoe ze moet reageren. Ze weet niet eens of ze wel een keuze heeft. Uiteindelijk knikt ze maar. Ze probeert de brok in haar keel weg te slikken.

Agent Hyde gaat op een stoel zitten en kijkt Lowa even aan. Dan drukt ze de knop van het apparaatje in en vertelt op zakelijke stem haar naam en de datum, voor haar ogen terug naar Lowa glijden. 'Ik kom net uit een gesprek met Elina en ze vertelde me over jouw rol in deze vreselijke gebeurtenis,' zegt ze. 'Ik zou ook graag jouw kant van het verhaal willen horen.' Ze kijkt haar afwachtend aan.

Het kost Lowa moeite om de woorden er uit te persen. 'Die is er niet.' Haar verhaal was geëindigd toen Reyna's lichaam de grond raakte.

De vrouw lijkt deze keer niet te schrikken van Lowa's reactie en blijft haar aankijken met haar vreselijke donkerbruine ogen. Ze haalt haar opnameapparaatje uit haar zak en drukt op een knop om het gesprek op te nemen. 'Klopt het dat je met the Joker samengewerkt hebt?'

Lowa haalt haar schouders op. Het is wat je samenwerken noemt. Hij zou het nu niet meer zo hebben genoemd, maar anderen zouden het wel zo kunnen zien. Zelf heeft ze geen idee wat het is. Overleven? Of was het een groot duister spel?

'Wat is de reden dat je van kant bent gewisseld?' vraagt de vrouw met een licht indringende blik.

Dat heeft ze nooit gedaan. Geen moment. Alles wat ze deed was meespelen. Dus staart ze naar de grond. Ze wil niet praten. Ze wil naar huis wat of waar dat dan ook mag zijn.

'Waar is "the Joker" nu?' vraagt ze dan, als Lowa amper reageert op haar vragen.

Lowa bijt hard op haar lip. Een bloeddruppel glijdt over haar kin en vermengt zich met de tranen. Een klein woord ontsnapt zacht uit haar keel. 'Morsdood.'

Net op het moment dat de vrouw er wat op wil zeggen, komt er een man bij de cel staan. Hij wenkt naar de vrouw, die Lowa even aankijkt en dan opstaat. Op gedempte toon praten ze met elkaar, waarna hij haar een tablet overhandigt. Secondenlang blijft het doodstil in de ruimte. Dan knikt agent Hyde, geeft de tablet terug aan de man en komt de cel weer binnen. 'Het spijt me dat je dit meegemaakt hebt,' zegt ze zacht. 'Je wordt hier niet langer vastgehouden, je bent door een bewijsstuk vrijgesproken van je daden. Je ouders staan buiten bij een ambulance je op te wachten.' Ze glimlacht licht.

Lowa beantwoordt haar glimlach niet en komt langzaam overeind. Ze houdt haar armen om zichzelf heen geslagen als de dame haar voorgaat, het cellencomplex uit. Ze had verwacht opluchting te voelen, maar er is niks meer over. Enkel vermoeidheid. Ze wil zich op haar bed laten vallen en doen alsof de afgelopen twee weken slechts een droom waren.

Buiten ziet Lowa hoe Elina huilend in de armen van haar vader staat. Het meisje lijkt niet meer dan een klein hoopje mens, volledig gebroken. Toch ze leeft wel.

Lowa kijkt in stilte toe, dan gaat haar blik naar de mensen die de plaats van haar ouders in hebben genomen. Ze zou in hun armen willen vallen, zich begravend in hun kleren, maar ze weet niet of ze dat wel durft. Hun armen zullen haar herinneren aan the Joker. Bovendien heeft ze het nooit eerder gedaan. Dus blijft ze als een rots staan. Een brok vormt zich in haar keel. Haar handen klemmen zich nog steviger om haar eigen lichaam terwijl ze wacht tot ze wakker wordt uit deze nachtmerrie. Ze hoopt dat Reyna haar hand pakt om haar hier doorheen te slepen, maar haar vriendin is er niet meer. Alles wat er nog resteert is een grote leegte. Een eindeloos lijkende zwarte zee.

Als Elina iedereen heeft omhelst, schuifelt naar Lowa toe en slaat haar armen om haar heen. 'Het komt wel goed,' fluistert ze. 'Je staat er niet alleen voor. We komen er samen wel doorheen.' Dan laat ze Lowa los en glimlacht. 'Door jou leven we nog.'

Hoeveel waarheid er in Elina's woorden zit weet Lowa niet. Misschien komt het nooit meer goed, maar ze heeft Reyna wat beloofd. Ze zal blijven vechten tot het goed komt. Al kost het haar de rest van haar leven. Ze komt hier uit. Ooit is het spel gespeeld en tot die tijd staat ze stil. Proberend om alles los te laten, zich vastklampend aan de herinnering aan Reyna

'Vergeet me niet.'