The Joker loopt door het gangenstelsel van het verlaten gebouw. Zijn voetstappen weergalmen door de smalle metalen gangen, waardoor het klinkt alsof er meerdere Jokers zijn. Hij loopt een trap op, een smalle gang door en opent dan een deur, die luid piepend open gaat. De ruimte achter de deur is relatief licht. Zonnestralen verlichten de ruimte, waar een bank staat en een grote tafel. Een aantal ramen zijn ingeslagen, wat voor een aangenaam briesje zorgt. Het raam geeft een mooi uitzicht weer van de stad die zich enkele kilometers van hen verwijderd is. 'Welcome home, Lowa.' The Joker maakt een breed armgebaar en zet een stap opzij, zodat Lowa binnen kan stappen.

Lowa kijkt naar buiten en glimlacht dan naar de man. Het verlaten terrein heeft iets vredigs. Een stilte die ze normaal zou waarderen. Als hij haar hand niet vasthield, zou ze bijna vergeten waar ze is en wat ze zojuist heeft gedaan. 'Thank you, sir. It's lovely here.'

'Have a seat,' zegt hij, wijzend naar een paar stoffige banken die onder het gruis liggen. Ook al lijkt het erop dat het schoongemaakt is, toch ligt er overal nog wat gruis 'Are you hungry? You probably haven't eaten in a while.' Even is hij stil. 'That might be my fault.' Dan lacht hij hartelijk.

Ze gaat zitten en knikt direct. Het is alsof ze haar maag pas voelt nu hij het benoemd heeft. Ze had zichzelf niet de tijd gegeven om erover na te denken hoe uitgehongerd ze is. 'I'll forgive you for that. There are worse things in life.'

The Joker wuift naar wat handlangers, die vertrekken en enkele minuten later terugkomen met een bord met eten. Ze maken een lichte buiging en zetten dan het bord voor Lowa neer op een bijzettafeltje. 'Get that hideous bracelet off her arm. She is no longer part of that group,' sneert the Joker naar zijn mannen, voordat ze weer vertrokken zijn. 'So... Lowa...' zegt hij dan, terwijl hij in een fauteuil tegenover haar gaat zitten. Hij kruist zijn benen over elkaar en kijkt haar indringend aan. 'What made you betray your friends?'

Ze neemt een hap, terwijl ze niet al te gretig probeert te zijn. Al moet ze al haar wilskracht inzetten om de sandwich niet in een keer naar binnen te werken. Dan kijkt ze hem aan. 'They have never been my friends. They wanted me to be a betrayer.' Ze probeert haar gezicht rustig te houden. Ze moet slim zijn. Als hij haar als gevaar ziet, is het voorbij. 'I am not the person to betray someone. If they were my real friends, I would die for them. But if they want to hate me, why should I act like I do want to be at their side?'

'You are totally right,' zegt hij knikkend, terwijl hij haar blijft aankijken. 'It's a beautiful way to get your revenge. They won't underestimate you ever again.' Hij glimlacht, kijkt even naar buiten en richt zich dan weer op haar. 'You know, I saw it from the start that you were the one that would get far. You are strong, resourceful, not like all those other wimps, that crumble with one blow.' Hij lacht en gaat achterover hangen, terwijl een handlanger de band van Lowa's arm af schroeft.

Ze glimlacht terug en beweegt haar bevrijde arm even heen en weer. 'You're quite a fighter yourself too, right? We both know it takes quite a lot to be so strong.' In haar hoofd hoort ze de conversatie met Reyna weer. Kracht is een kwestie van perspectief. En mensen vermoorden voor wat voor een reden dan ook is, hoeveel wilskracht het ook kost, een van de zwakste dingen die ze ooit heeft gezien.

'It definitely does. Never show your weakness, or you will be the one that crumbles.' Hij glimlacht en even lijkt zijn masker heel even te breken. 'Anyway, this is where you will stay for as long as this little adventure lasts. What do you think?'

Ze kijkt nadenkend om zich heen waarna ze nog een hap brood neemt. Er is een manier waarop ze tot hem door moet dringen. Hij moet haar toelaten. Hoe ze dat voor elkaar moet krijgen, weet ze niet. Ze moet het gewoon proberen. Toch is het aanbod een stap in de goede richting. 'I think I don't mind that at all.'

Een grote glimlach kruipt op zijn gezicht. 'Great! Now, before I leave you to it... There is one thing you need to know.' Hij komt gaat rechtop zitten en buigt voorover. 'If you try to leave, kill anyone or free those wimps...' Hij pauzeert even.

'You'll kill me and everyone I love,' antwoordt Lowa. Over het feit dat hij dat laatste al heeft gedaan, zwijgt ze. 'I have understood that. And I'm not planning on dying anytime soon.'

'Ah, I knew I could count on you. You know how things work around here. Any questions?' Hij laat zich weer achterover zakken en zijn houding ontspant wat meer.

Ze denkt na. Ze moet iets verzinnen. Als ze ooit iets wil doen, moet ze weten hoe hij in elkaar steekt en weten waarom. 'Is there anyway I can help you on your mission?' vraagt ze in de hoop dat hij iets loslaat over wat dat dan ook mag zijn.

The Jokers ogen worden voor heel even groter, alsof hij de vraag niet had verwacht. 'As long as you are loyal to me and do what I ask you to do, you are already a big help to me. In return, I promise to keep you safe in any way possible. Nothing will do you harm.' Hij kijkt haar aan. Er staat niet langer woede in zijn donkere ogen. Hij lijkt bijna een normale man.

'I'm glad to hear that,' zegt ze en ze laat de glimlach op haar gezicht gevroren staan. 'But I'm not really scared to be harmed anymore. I can stand some pain.' Het is een waarheid die ze liever voor zichzelf had gehouden. Alleen Reyna wist het. Zij kende al haar geheimen.

Hij glimlacht. 'You have been through a lot, not everyone can handle that without breaking. It proves you worthy.' Zijn mondhoek trekt even omhoog en zijn stem wordt zachter. 'You are perfect to reach my goal.' Heel zachtjes voegt hij eraan toe. 'Maybe now they'll listen.'

Ze legt haar hand voorzichtig op zijn schouder. Hier moet ze op ingaan. 'I hope they will. Being unheard is a horrible thing. Nobody likes being invisible, watching everything you love crumbling down.' Dan laat ze hem los en loopt naar het open raam. Wachtend op een reactie. 'Jij verdient het net zomin' galmt door haar hoofd. Helaas houdt het leven vaak geen rekening met wat je wel of niet verdient. De wereld is niet eerlijk.

The Joker kijkt haar na. 'No, indeed. The only way to get heard and listened to is to scream loud enough.' Hij staat ook op en gaat een meter schuin achter Lowa staan. 'But if they still don't want to hear you, you can only make them feel. They need to suffer the same way we did.' Zijn hand knijpt heel zacht in haar schouder.

Ze ziet zijn blik in de reflectie van het gebarsten glas. Er valt zoveel pijn in zijn ogen te lezen. Ze gunt hem een zacht klikje. 'It's strange that people need to learn to listen. You learn a lot more about life when you stop talking,' zegt ze en ze plaatst haar hand op het glazen paneel.

'Indeed, wise Lowa. We passed the time of talking a long time ago. Don't mistake a loud voice for strength. The loud but lonely man has the weakest soul.' Even valt hij stil. The Joker zucht. 'Let me show you your room.' Dan haalt hij zijn hand weg.

Ze draait zich om en ziet dat het verdriet van zijn gezicht is verdwenen. Het lijkt bijna alsof het er nooit was. Toch weet ze zeker dat ze het zich niet verbeeld heeft. Ze heeft zich een stukje van zijn vreemde hart toegeëigend. Ze is iets dichterbij het einde. 'I'll follow you.'

The Joker wacht geduldig tot ze opgestaan is en leidt haar dan door een paar andere gangen, een trap af en een deur naar rechts. Daar zit een kleine kamer met een simpel veldbed waarop schone kleding ligt. In de hoek staat een tafel. Verder is het heel kaal. 'It's not much, but more than nothing,' zegt hij dan. 'In the drawer of the table is a holster for your gun. Keep it close to you, at all times.'

'It's perfect the way it is,' zegt ze en ze legt haar wapen op het tafeltje. Blij dat ze het even niet hoeft te dragen.

'Someone will come and get you for dinner.' Zijn stem klinkt mat, vermoeid. Een kant die hij verborgen houdt voor iedereen behalve Lowa nu.

Ze knikt dankbaar. 'Thank you for everything.'

The Joker knikt terug en sluit de deur als hij vertrekt. Zijn voetstappen sterven weg op de gang en dan is het stil.

Lowa zucht en trekt haar bebloede vest en trui uit. Voorzichtig hijst ze de het t-shirt en bijbehorende vest die op het bed lagen over haar hoofd. Ze zijn veel te groot. Toch ziet het er wanneer ze de mouwen wat heeft opgestroopt beter uit dan haar bebloede kleren. Voorzichtig schuift ze haar vest onder het bed. Dan staart ze voor zich uit. Hier is ze dan. Ze zit niet opgesloten, maar zal nooit echt vrij zijn. Hij zal haar niet naar huis laten gaan voor zijn spel is afgelopen. Misschien is het pas voorbij als iedereen gestorven is. Als dat de prijs is die ze moet betalen om naar huis te gaan, is hij te hoog. Haar kamer zal toch nooit meer hetzelfde zijn. Hij staat nu vol met herinneringen aan Reyna.

Ze zou willen dat haar beste vriendin hier was. Wat ze moet doen weet ze niet meer en zij zou haar waarschijnlijk wel raad geven. Soms de simpelste woorden kon genoeg licht geven om het pad te verlichten.

Ze gaat op het bed zitten. Zelfs als ze het vertrouwen van de man wint, als ze hem zijn hele hart aan haar laat toevertrouwen. Wat dan? Zelf als ze hem leert kennen, ze zal hem nooit kunnen veranderen.

'Heb je een plan, Lowa?' vraagt de stem Reyna dan.

Ze schudt zacht haar hoofd. 'Ik dacht een plan te hebben, maar ik ben niet sterk genoeg.' Ze kan dit nooit volhouden. Hoe moet ze ooit tot hem doordringen. Ze kan hem niet stoppen. Hij is verbitterd, net als zij. Ze zijn net twee zwarte zielen in een verraderlijke dans. Een spel zonder winnaar.

'Zeg dat niet, alsjeblieft.' Haar stem lijkt te breken.

'Je weet dat het waar is. Er zijn dingen die ik niet kan.' Ze schudt haar hoofd. 'Rey, sommige verhalen hebben geen vrolijk einde.' Een zucht ontsnapt haar. Het is hopeloos.

'Je hoeft ook niet alles te kunnen. Je bent perfect zoals je bent.' Even is ze stil. 'En ik weet het, Lo. Niet alles eindigt goed, hoe graag ik dat ook zou willen.'

'Misschien niet. Toch moet ik het proberen. Anders gaat iedereen dood.'

'Je kan niet altijd iedereen redden,' zegt ze zacht. 'Je had me wat beloofd: Kom hier levend uit. Red dan alsjeblieft jezelf.'

'Je hebt gelijk,' Lowa glimlacht zwak. Ze moet het loslaten. 'Dat ga ik doen. Ik denk dat ik nu voor ons beiden moet leven.'

'Je bent sterk. Je slaat je hier wel doorheen, zoals je dat altijd doet. En vergeet niet, ik ga nergens heen.'

'Ik vergeet het niet, ik vergeet je niet.'