The Joker knikt. Zijn gezicht laat zien dat hij het er niet helemaal mee eens is. Toch houdt hij zich stil. 'Your choice. Now, place the gun!' commandeert hij het roodharige meisje.

Iris loopt rond. Als ze al opgelucht is, laat ze dat niet merken. De groep sluit hun ogen. Om haar kans tot overleven het grootst te maken, moet ze de zwakste schakel kiezen, weet Iris. Joanne mag dan wel veel hebben overleefd, richten en schieten is een andere kwestie. Zonder aarzelen legt ze het wapen achter het meisje neer en loopt een stukje verder. Ze is niet van plan om te sterven. Niet vandaag.

'Open your eyes,' zegt the Joker, waarna de overgebleven vijf spelers hun ogen openen. Joanne draait zich om en ziet het wapen achter zich liggen. Ze pakt het op en probeert te richten, maar haar trillende handen en haar snelle ademhalingen maken het moeilijk om te Iris in het vizier te houden. Ook zij besluit niet te rennen, in de hoop dan wat meer stabiliteit te krijgen. De trekker haalt ze met moeite over. Als ze schiet, zit Iris al lang op Joannes plaats. Joanne was te traag en ze miste. De kogel blijft in de muur steken.

'Ooh, that was some horrible aiming! You missed. One chance left to redeem yourself!' lacht the Joker en hij werpt een blik op Lowa. Die dwingt zichzelf om te grinniken.

'I thought she would know how to aim by now.'

Joanne negeert hen en loopt rond de kring, als ze weer hun ogen gesloten hebben. Ze heeft niet veel keus en dat bevalt haar helemaal niet. Iris terugpakken, Noël laten spelen, hij heeft nog niet gespeeld, of Keran uitdagen. Ze zal niet iemand van haar groep kiezen. Zij zou dat zelf ook niet willen en ze is van mening dat je alleen als groep er levend uitkomt, het zou dom zijn om dan haar groepsgenoot te kiezen.

Nog een keer laat ze haar ogen over Iris, Noël en Keran glijden en dan maakt ze een keus: ze gaat voor Keran. Zachtjes legt ze het wapen achter hem neer en zet een paar stappen achteruit.

Als ze zich mogen omdraaien ziet Keran het wapen liggen. Even kijkt hij naar Joanne. Hij wil haar helemaal niet schieten. Dat verdient ze niet. Niemand verdient het om te sterven. Hij pakt het wapen op en richt, maar zijn vingers blijven langs het wapen rusten. Hij zal niet schieten.

Zij neemt zijn plek in en kijkt hem dankbaar aan. Achter hem hoor Keran the Joker lachen. Even kijkt hij naar Lowa. Dit had hij niet achter haar gezocht. Ze mocht dan niet betrouwbaar zijn, ze leek wel altijd het beste te willen. Hij begint de groep rond te lopen, terwijl de anderen hun ogen sluiten. Bij wie hij het wapen neer moet leggen, weet hij niet zo goed. Dan blijven zijn ogen op Noël rusten. Het voelt slecht om te doen, maar hij is nog niet geweest. Sorry gast, denkt hij en hij plaatst het wapen achter de rug van de vriendelijke jongen. Iemand die in elke andere situatie zijn vriend had kunnen zijn.

Een schok gaat door Noël heen als hij het wapen achter hem vindt. Al die tijd had hij zich buiten deze bende kunnen houden. Het was Kerans eigen keus om hem te betrekken. Noël had het niet van hem verwacht, ook al zat het er wel in dat hij een keer moest spelen.

Noël zucht zacht. Keran heeft geen idee wat voor schade hij zichzelf toegebracht heeft. Hij grijpt het wapen en staat meteen op. Ook hij blijft staan om te richten. Hij knijpt zijn linkeroog dicht, laat het wapen door de ruimte glijden en haalt dan de trekker naar zich toe. Een harde knal echoot door de ruimte, gevolgd door een schreeuw, als de kogel door Kerans rechterschouder heen schiet. Keran valt naar de grond en krult zich op. Met zijn linkerhand bedekt hij de wond aan zijn schouder, waar langzamerhand het bloed doorheen begint te sijpelen.

'Well well,' zegt the Joker, terwijl hij met zijn voet een keer op de grond tikt. 'He's not quite dead. What do we do with that?' vraagt hij, met een schuine blik naar Lowa.

'I think we should just let him bleed. He'll be dead soon enough. Let Noël pick the next one,' zegt Lowa kalm en ze kijkt hoofdschuddend naar Keran. Diep van binnen heeft ze medelijden met hem. Ze kan het alleen niet laten blijken. Als ze dat doet, wordt het zijn dood en gaat zij er waarschijnlijk achterna. Ze kijkt van Keran naar Noël. Hoelang kan ze de groep nog blijven beschermen zonder dat het opvalt? Ze is pas net begonnen en het lijkt nu al onmogelijk.

Noël kijkt haar aan met een mengeling van woede en verdriet. Dit had hij nooit gewild, maar hij kan misschien de schade nog beperken. Even gaat zijn blik naar het wapen dat in zijn hand ligt. Hij begint te om de groep heen te lopen, die alweer met gesloten ogen in spanning afwachten tot Noël het wapen geplaatst heeft. Snel legt hij het wapen achter Joanne. Hij denkt er niet eens echt over na. Hij wil het pistool gewoon kwijt en zij valt op. Hopelijk eindigt dit snel. Er zijn genoeg doden gevallen.

'Open your eyes,' zegt the Joker.

Joanne kan het niet geloven als het wapen achter haar ligt. Geschrokken kijkt ze naar Noël. Waarom zou hij dat doen? Woedend grijpt ze het ding vast en klemt haar handen eromheen. Haar handen trillen nog steeds. Ze moet raken. Ze moet raken! Anders is het haar eind. Ze blijft staan en richt, zo goed en zo kwaad als het gaat. Ze richt en schiet. Het lijkt alsof de tijd vertraagd. De kogel scheert door de lucht, richting de jongen. De kogel glijdt rakelings langs hem heen, zijn shirt nog net rakend, en boort zich in de muur. Heel even wil ze opgelucht zijn, als ze beseft wat ze heeft gedaan. Ze heeft haar eigen doodvonnis getekend.

'Ooh, that is unfortunate,' zegt the Joker dan.

Noël zit weer op de grond, veilig en levend. Joanne staat nog met het wapen in haar handen, trillend. Ze kan nauwelijks geloven dat dit echt is.

'You missed... Well... you wasted your opportunities and you know what that means for you, don't you?' Hij lacht. 'Lowa, dear friend, do you wanna handle this?'

'No problem,' zegt Lowa en ze stapt op Joanne af. Het is wel een probleem. Hoe erg deze mensen ook zijn, de dood verdient niemand. En nu is zij voor de tweede keer de persoon die een leven neemt. Waarom doet ze dit? Ze weet niet eens of dit het wel waard is. Ze kan de groep niet langer beschermen. Hoe graag ze het ook wil, ze kan Joanne niet redden, zoals ze een paar dagen terug wel had gedaan. Al draagt ze een wapen, ze is machtelozer dan ooit.

Ze heft haar wapen en kijkt het meisje dat haar boos aanstaart. Het lijkt wel of ze het vergeten is. Lowa begrijpt het wel. Ze zou het zelf ook zijn vergeten als degene die haar redde een wapen op haar richtte. Dit gaat niemand haar ooit vergeven, weet ze. Ze gunt zichzelf niet de tijd om nog langer te aarzelen, als ze dit niet doet, overleeft ze dit nooit. Joannes dood is haar weg naar huis. En het meisje was ook zonder haar gestorven.

Lowa haalt de trekker over. De klap die volgt, klinkt harder dan normaal. Het meisje zakt in elkaar met een gat in haar borst. Haar ogen blijven verwijtend staan. Lowa stapt terug naar the Joker. Terwijl ze haar adem onder controle probeert te houden. Ze is een moordenaar.

The Joker maakt een hoofdgebaar. De handlangers grijpen Joannes lichaam en dragen het de ruimte uit. 'Well...' zegt hij dan. 'I think that's enough for today.' Dan richt hij zich op Lowa. 'Can I walk you out?' vraagt hij aan haar.

Ze knikt en reikt hem zijn hand. Ze was binnengekomen als een verrader, nu vertrekt ze op dezelfde manier. Het is zo ironisch.

Samen lopen ze de ruimte uit. De deur wordt met een knal dichtgegooid en dan blijft de groep nog maar met vijf mensen over.

Noël staart een poos naar de deur, ook al zijn the Joker, Lowa en zijn mannen al lang vertrokken. Pas dan, alsof iemand hem ontdooit, komt hij in beweging en loopt naar Keran toe. 'Gast, sorry!' roept hij uit. Zijn hart klopt in zijn keel en hij heeft het bloedheet, maar hij moet zijn rommel opruimen. Hij buigt zich over hem heen en kijkt naar de kogel in zijn schouder. Zulke verwondingen heeft hij nog nooit eerder moeten behandelen. Er is weinig wat hij kan doen. Zijn kennis is gelimiteerd en toch probeert hij alles wat hij kan. 'Die kogel moet je laten zitten,' mompelt hij zacht. Hij kijkt rond, in de hoop iets van een oplossing te vinden. De ruimte maakt het hem niet makkelijker. De vreselijke beelden zijn in zijn netvlies gebrand. Als hij hier uitkomt, wil hij nooit meer een spel spelen. Als... de kans dat het gebeurt lijkt met de dag kleiner te worden.

Keran kijkt hem aan, zijn kaken nog altijd op elkaar klemmend. De pijn is ondragelijk. Er staan tranen in de ogen van de eens zo sterke jongen. 'Ik weet niet wat erger is,' fluistert hij dan. 'De pijn of Lowa's verraad.'

Noël schudt zijn hoofd zacht. 'Ik ook niet... we hadden haar moeten stoppen. Als we met haar hadden gepraat in plaats van zo tegen haar te schreeuwen... misschien was ze dan niet over de grens gestapt.' Hij wendt zijn blik naar de grond. Hij weet ook wel dat je het verleden niet kan veranderen. Wat gebeurd is, is gebeurd.

'Ik denk niet dat dat het verschil had gemaakt,' zegt Mandy dan, met een trilling in haar stem. De ingehouden woede in haar stem maak plaats voor een sombere toon. 'Er is veel mis gegaan aan onze kant en die van haar, dat is wel duidelijk. We kunnen er alleen nu niks meer aan veranderen.' Ze slaat haar betraande ogen neer.

Iris loopt naar hen toe en gaat er ook bij zitten. 'Ze staat al vanaf het begin aan zijn kant. Het is niet onze schuld.' Ze grijpt een steentje van de grond en smijt het boos weer tegen een muur aan.

'Dat denk ik niet,' zegt Elina dan voorzichtig. 'Volgens mij was het enige dat ze wilde, Reyna uit deze bende halen. Ik hoorde hen een keer praten. Volgens mij voelde ze zich vooral schuldig en toen zij...' Ze slikt de woorden in. 'Misschien probeert ze ons juist te helpen.' Ergens gelooft ze het zelf niet eens. Het is slechts een ijdele hoop. Al is die hoop slechts een klein vlammetje in haar hart, wachtend op de wind om het uit te blazen.

'Als je zover gaat dat je iemand harteloos neerschiet, dan noem ik dat geen helpen meer,' zegt Mandy, terwijl ze haar kaken op elkaar klemt. Een stille traan rolt over haar wang, die ze snel wegveegt. 'Ze had het recht niet.'

Elina wendt haar blik af. De woorden eindigen het leven van de hoop in haar hart. 'I-ik... zo bedoelde ik het niet,' brengt ze dan uit.

'Rustig Elina, we hopen allemaal dat ze het goed bedoelde,' zegt Noël. 'Naar haar intenties kunnen we enkel raden' verzucht hij dan, terwijl hij Kerans wond nog een keer bekijkt.

'We zijn vandaag een paar goede vrienden verloren,' zegt Keran dan na een tijdje. Hij gaat rechtop zitten en knijpt zijn ogen dicht, als er een pijnscheut door zijn schouder schiet. 'We kunnen enkel elkaar nog steunen. De pot op met die banden en kleuren.' Hij kijkt naar zijn groene band, hij is de enige over van zijn groep. Afgezien van Lowa dan, maar zij is geen bondgenoot meer. 'Als we nog iets willen bereiken, zullen we het samen moeten doen.'

Iris knikt en legt een arm op de schouder van Keran die nog in tact is. 'Of we gaan samen ten onder, of we komen samen hier uit.'

'Precies,' zegt Noël met een knik. 'Alles of niets.'