Enkel boze blikken worden nog haar kant uitgeworpen, ondanks het feit dat het haar pijn doet, lijken de anderen er juist van te kalmeren. De hele dag had Lowa opmerkingen naar haar hoofd geslingerd gekregen. Gelukkig is het nu nacht en is dat voorbij. Zwijgend staart ze vanuit haar positie op een tafel uit het door gebarsten hout omlijste raam. De wind blaast zacht over haar gezicht alsof hij haar wil kalmeren. Het lukt hem niet, ze kan geen rust vinden. Ze gaat hier een eind aan maken heeft ze besloten. Morgen gaat alles anders zijn. In haar hoofd hoort ze Reyna. 'Je hoeft het niet te doen.'

Nee, Rey het moet wel, denkt ze. Weet ze. Als ze niks doet zal the Joker dit vreselijke spel winnen.

In de duisternis achter haar beweegt er een figuur haar kant op. De voetstappen zijn zacht, alsof de persoon niks weegt. Met een zucht ploft het figuur naast haar neer en zwijgt. Ook hij staart uit het raam. 'Zou ze daar zijn, denk je?' vraagt Noran dan.

Lowa aarzelt even en kijkt hem aan. 'Geen idee, ik weet enkel waar haar lichaam is.' Ze huivert bij het beeld van de lijken stapel. Reyna's blauwe ogen staren haar verwijtend aan. Haar rode haren liggen gespreid over de lichamen van anderen. Het meisje voor wie Lowa haar leven had willen geven is niet meer dan een leeg omhulsel. Haar ziel is weggevlogen en dat is, hoe erg Lowa het ook haat, beter. Reyna hoort niet thuis in een huis vol moordenaars.

Noran zucht zachtjes. 'Ik denk elke dag aan haar. Ik kende haar niet super goed, ik had haar graag nog beter willen leren kennen.' Hij kijkt even naar buiten, naar de paar sterren die hij kan zien. 'Weetje, ik ben het niet eens met ze. De helft waar ze je van beschuldigen is niet eens waar.'

Lowa kijkt hem wat verrast aan. Ze had niet verwacht dat iemand het in zou zien. 'Dat klopt, maar zij willen iemand de schuld geven. The Joker is te onbereikbaar. Dus hebben ze mij gekozen.'

Noran knikt. 'Het zijn een stelletje vleesetende planten,' zegt hij met een boze zucht. 'Kan ik misschien iets voor je doen? Niemand verdient het om alleen te staan in deze strijd. Laat me je krokus zijn.' Even is hij stil. 'Die staan voor ridderlijkheid,' voegt hij er zacht aan toe.

Lowa schudt haar hoofd. 'Ik wil niet dat ze zich tegen je keren, omdat je mijn kant kiest. Dat ben ik niet waard.'

'Je bent net een Silene Tomentosa bloem.' Weer valt hij stil, als hij beseft dat Lowa het waarschijnlijk niet begrijpt. 'Die groeien alleen in Gibraltar en zijn dus erg zeldzaam.'

'Je weet veel van bloemen,' fluister Lowa. Heel even krullen haar lippen omhoog. Dan kijkt ze weer naar buiten. Het donker ziet er vredig uit. Ze zou nu uit het raam kunnen klimmen en zichzelf dood laten schieten, dan is alles voorbij. Het lijkt makkelijker dan de ochtend die haar als een mijnenveld aanstaart onder ogen komen. Straks is er niks moois meer aan wat ze ooit ook geweest zou moeten zijn. Een zucht verlaat haar mond. 'Ik denk dat ik een distel ben. Ik kom op waar mensen het niet willen, ik prik ze, ik verzwelg ze, niet eens omdat ik het wil.'

Noran bloost, wat Lowa gelukkig niet kan zien in de duisternis. 'Nee,' zegt Noran. 'Je bent veel te mooi voor een distel. Je bent eerder een gladiooltje: eindeloos sterk en ze buigen niet zomaar ergens voor. Ze komen in allerlei soorten en maten. Zelfs de donkerste zijn prachtig.' Even kijkt hij haar kant op en glimlacht, al twijfelt hij eraan dat ze het kan zien.

'Distels zijn mijn lievelingsbloemen,' mompelt Lowa zacht. Misschien omdat ze zich er altijd in herkent had en omdat iedereen ze haatte. 'Er is iets moois in pijnlijke doorns. Je moet het alleen zien.'

Noran knikt licht. Even weet hij niet wat hij moet zeggen. 'Volgens de Europese verhalen werden distels gebruikt om depressies te genezen,' zegt Noran dan zacht, niet-wetend of hij het beter of erger maakt.

'Dan moeten we Rey een bosje brengen als we de kans krijgen om haar te begraven,' lacht Lowa zacht. Ze kan het gezicht dat haar beste vriendin zou hebben getrokken al bijna voor zich zien. 'Ze zou het vreemd vinden, maar het gebaar waarderen.'

Noran knikt. 'Elke bloem heeft zo zijn sterktes en zwaktes. Zelfs de mooiste bloem kan verwelken. Sommige prachtige bloemen zijn kwetsbaar en breken bij een zuchtje wind, terwijl sommige bloemen of planten die als lelijk worden beschouwt, zoals de amaryllis die zwaarste winters kunnen overleven en zelfs helende krachten hebben. Onderschat jezelf niet, Lowa. Je bent een prachtige bloem. Ook als distel.'

Ze kijkt hem niet aan. Haar ogen zouden laten zien hoeveel zijn woorden haar doen. Het is te laat om nog om hem te gaan geven. 'Bedankt.' Ze zucht somber. Hem toelaten wordt zijn dood. 'Misschien kun je beter weggaan. Als ik mijn graf tegemoet ga wil ik niet dat ik je mee neem. Weinig bloemen bloeien onder de grond.'

Voordat Noran nog wat kan zeggen, is Lowa al bij het raam weg. Wat ze moet voelen weet ze niet meer. Misschien gaat ze Reyna wel achterna, dan hoeft ze er nooit meer over na te denken. 'Kom hier levend uit. Dat kan je.' Schiet het door haar hoofd. Een eenzame traan loopt over haar wang. Hij glinstert in het maanlicht voor ze haar hoofd helemaal naar de duistere ruimte heeft gedraaid. Ze heeft geen idee of ze dat kan.

***

De deur gaat met een knal open, zo luid dat het bijna een kogelschot had kunnen zijn. The Joker walst met een paar van zijn mannen de muffige ruimte binnen. 'Good morning!' schalt hij uit.

De studenten in de ruimte schieten overeind. Hun ogen vliegen open en kijken de man met grote ogen aan. Als hij binnenkomt kan het nooit goed nieuws betekenen.

Lowa komt slaperig overeind en kijkt rond. Alles wat ze ziet zijn boze blikken. Dus wendt ze haar hoofd naar The Joker. Het voelt alsof er een stapel stenen haar hoofd omlaag wil drukken. Ze moet vechten om recht te blijven staan. Er is geen ruimte voor zwakte.

'Today we are going to play another game! Aren't you all excited? We have come so far, but we haven't come far enough. The message still hasn't come across, so we just keep going. A few more games and luckily, I happen to like playing games. So...'

Noran, die achterin de ruimte bij Noël zit, fluistert: 'Ik ben hier echt zat van. Ik eet nog liever een boterbloem op en die zijn heel vies.'

De blik van The Joker vliegt naar Noran toe. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'What did you say little boy?'

Norans ogen vliegen op. 'N-nothing. I just...' De woorden komen er haperend uit, maar hij maakt zijn zin niet af.

'It didn't sound like nothing to me.' The Joker lacht warm en tilt zijn handen wat op. 'Why so scared? You can just speak your mind here. It won't change anything.'

Noran twijfelt. Hij weet ook wel dat de man vol met leugens zit en toch overtuigen de woorden van the Joker hem. 'I just... want to go home,' zegt hij dan. 'This place smells just like trillium.' Weer vraagt hij zich af of the Joker genoeg weet van bloemen om te begrijpen dat trillium een vreselijke stank achterlaat, maar hij durft het niet te zeggen.

The Joker lacht nog harder. 'Well, that's easy. If that's all you want, I'll help you with that.'

Noran kijkt de man aan, wetend dat hij hen niet zomaar vrij zal laten. 'What do you mean?' Met grote, angstige ogen kijkt hij the Joker aan.

Joker zijn wapen razendsnel. 'It's a small trip to a heavenly home.' Voordat Noran de kans krijgt om te antwoorden haalt hij de trekker over. De klap galmt door de ruimte.

Noran heeft geen tijd om te schreeuwen. Zijn plantgroene ogen worden heel even groot en daarna zakken ze dicht. Zijn lichaam slap en met een zachte bons valt hij op de grond.

Lowa's ogen schieten verder open. Geschrokken kijkt ze naar het tafereel. Een snik blijft in haar keel hangen. Hij verdient dit niet. Waarom had ze hem niet gewaarschuwd? Ze had hem moeten stoppen toen hij begon te praten. Eerst Reyna nu hij... Waarom? Als bevroren blijft ze staan. Wanneer is dit vreselijke spel voorbij? Eigenlijk weet ze het antwoord op die vraag al. Als ze een einde wil moet ze het zelf maken. En dat is precies wat ze gaat doen. Haar handen trillen zacht. Ze knijpt ze samen om het te verbergen en maant zichzelf tot rust. Als ze zwakte laat zien wordt ze verpulvert.

Een handlanger trekt Noran van de grond en draagt hem de ruimte uit. Zijn lichaam hangt slap over de schouder van de zwartgeklede man.

Lowa kijkt hem na, vechtend tegen haar tranen. Ze bijt zacht op haar lip en dwingt het beeld uit haar gedachten. Voor nu moet ze sterk blijven. Nog heel even. Dan is alles voorbij. Ze ademt langzaam en recht haar rug.

'Are there more that want to go home?' vraagt the Joker. Hij kijkt de groep rond, afwachtend op een antwoord dat niet komt. 'Good, then we can go on. Where was I, before I got rudely interrupted by this boy?' vraagt the Joker. 'Ah, I remember. Today we are going to play a game my daughter loved to play. It's called Duck Duck Goose, but you know it as "zakdoekje leggen".' Zijn Nederlands is belabberd, maar de groep kan nog net uitmaken wat hij ermee bedoelt. 'Now, form a circle, all of you. Hurry, we don't have all day.'

Luna rolt met haar ogen. 'Can't you just shoot her?' vraagt ze, wijzend naar Lowa. Heel even werpt ze een blik naar Lowa toe en grijnst.

Lowa kijkt haar met een dodelijke blik aan. Ze weigert Luna het plezier van een reactie te geven.

The Joker valt even stil. Eerst kijkt hij het zwartharige emomeisje aan en dan naar Lowa. Een lach ontsnapt zijn keel. In twee stappen is hij bij Lowa. Hij pakt het wapen uit zijn riem en zet het tegen Lowa's hoofd aan. 'They really hate you, don't they?'

'Yes, they do.' Het metaal tegen haar hoofd voelt bijna kalmerend. Alles wat de man haar nog kan afnemen is haar leven. En dat jaagt haar al lang geen angst meer aan. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Which might be a stupid idea of them. Because I'd rather play your games than theirs.'

The Jokers mondhoeken gaan omhoog en een twinkeling verschijnt in zijn ogen. 'Do I sense betrayal there?' vraagt hij zacht.

'I wouldn't call it betrayal, at least not from my side.' Ze kijkt om zich heen. Dit wilden ze, nu krijgen ze het. 'But if they don't want me, why should I act like I want to be part of them.'

'Aah! Isn't this interesting!' Zijn niet-verbrande mondhoek krult omhoog en zijn duistere ogen lijken lichter te worden. 'Well I sure do like this turn of events. I knew that you had a burning spirit. However, I do not tolerate it if you betray me. How do I know I can trust you?'

'I think we're on the same page. I don't tolerate it either.' Lowa draait zich om zodat ze hem kan aankijken. Zijn ogen zijn donker, bijna zwart. Alsof de haat hem verduisterd heeft. 'Let me play the game, and you'll find out.' Ze dwingt zichzelf haar lach breder te maken. 'Let me play on your side,'

'Okay, you'll get your chance to prove yourself worthy as an asset.' Hij haalt het wapen van Lowa's hoofd af. Zijn glimlach verdwijnt. 'But one wrong move,' zegt hij zacht, met duidelijke woorden, 'and you'll follow your little girlfriend to the basement.' Dan verschijnt zijn glimlacht weer.

'Don't worry about that. I've learned my lesson.' Ze weet dat hij in tegenstelling tot toen enkel nog kan dreigen met de dood. Al het andere heeft hij al weggenomen. Lowa kijkt de groep nog een laatste keer rond. Ze ziet afkeur in hun ogen, wat er waarschijnlijk al was. Ze hebben hier zelf voor gekozen.

Luna's grijns is verdwenen en is vervangen door angstige ogen, al probeert ze die wanhopig te verbergen. 'Smerige verrader!' sist Luna zacht. Haar stem trilt en haar hooghartige houding smelt als ijs van haar lichaam af.

'Lowa... W-wat doe je?' stamelt Keran.

'Ik wist wel dat we je niet konden vertrouwen,' zegt ook Iris.

The Joker slaat zijn handen ineen en roept: 'Let the game begin!'