'Nathan, kunnen we even praten? Ik ben er spuugzat van.' Joanne stapt op Nathan af. Ze had dit moment uitgesteld, maar nu kan het niet langer. Ze laat niet meer over zich heen lopen.

Nathan zit achterstevoren op een stoel bij het raam en leunt op zijn armen. 'Ik heb niks met jou te bespreken, ga weg, dwerg,' sneert hij naar het meisje.

Joanne kijkt hem aan. Hij kan zich ook niet een keer normaal gedragen.'Het was eigenlijk geen vraag. Of we praten dit als twee volwassen mensen uit, of ik vertel iedereen wat er tussen ons speelt.'

Nathan zucht diep. 'Wat kan jij me in vredesnaam te vertellen hebben?' Langzaam draait hij zich om en kijkt haar aan met een licht verveelde blik.
'Ik haat je uit de grond van mijn hart en dat is wederzijds, maar we zitten hier wel samen opgesloten. Dat je leider bent betekent niet dat jij het recht hebt je te laten leiden door die haat.' Ze kijkt hem woest aan. Hij zal niet de reden zijn dat zij hier sterft. Dat laat ze niet gebeuren.

Nathan lacht kort en grijnst. 'Dat ik leider ben, betekent precies dat ik kan doen wat ik wil. En er is niets dat je eraan kan doen. De groep koos mij als leider.' Hij staat op en gaat vlak voor haar staan, zodat hij op haar neer kan kijken.

'Ze kozen je omdat ze je niet kenden. Ik vraag me af of ze er nu nog steeds hetzelfde over denken.' Ze kijkt de ruimte rond, waar ze haar andere groepsgenoten ziet zitten. Joanne had dit liever anders gedaan, maar hij geeft haar echt geen kans. 'Paars, kunnen jullie even komen? We moeten wat bespreken!'

Floris, die wat tekeningetjes aan het maken was in het stof, staat op en loopt naar Joanne toe. Mandy, Elina en Kyra zaten bij elkaar, niet heel ver van Joanne en Nathan af. Ze kijken Joanne aan, komen overeind en gaan bij Floris, Joanne en Nathan staan.

'What's up?' vraagt Kyra.

'Nathan probeert, zoals jullie wel hebben gemerkt, mij steeds te vermoorden,' legt Joanne met boze ondertoon uit. De meesten weten wel wat er tussen haar en Nathan speelt. Het ging de hele school rond toen ze op zijn mobiel had ingebroken. 'Enkel omdat hij toevallig leider is.'

Kyra kijkt Nathan aan. 'Ik vond het al vreemd dat je al twee keer heen moest,' zegt ze meer tegen zichzelf dan tegen de groep.

'Is dat waar, Nathan?' vraagt Floris met een doordringende blik naar Nathan. Hij gaat schuin voor Joanne staan, alsof hij haar wil beschermen.

Nathan staat met een mond vol tanden te kijken en probeert zich te verschuilen achter een excuus. 'Ik... nee, zij liegt, zij is degene die hier iemand zwart probeert te maken, niet ik. Zij heeft foto's van me verspreid. Ze is niet te vertrouwen.'

Elina kijkt Mandy aan, die naar haar knikt. 'Dat was toch omdat jij haar steeds te grazen nam? Ik snap dat wel,' zegt ze zacht, maar luid genoeg voor iedereen van paars om het te horen.

Joanne zucht. 'We mogen elkaar niet, maar dat is geen reden om iemand te vermoorden. We moeten hier op elkaar kunnen vertrouwen. Hoe kan ik met iemand samenwerken die zo tegen me doet?'

Floris knikt en zet een klein stapje opzij.

'Jeetje zeg, ik heb spijt dat hij leider is geworden,' zegt Kyra dan. 'Sorry hoor, maar mijn vertrouwen ben je kwijt.' Het aziatische meisje slaat haar armen over elkaar.

'Dat hij leider is, betekent niet dat hij het hoeft te blijven. Kom op zeg.' Mandy's puppy ogen staan opeens een stuk minder vriendelijk. 'Nathan wanneer heb je eigenlijk voor de groep gekozen in plaats van voor jezelf?'

Nathan schiet meteen in de verdediging. 'Op de eerste dag! Ik koos om de zwakste schakels eruit te spelen en bij de quiz heb ik de slimste mensen gestuurd. Doe niet alsof je niet blij bent dat je nog leeft.' Hij laat zijn ogen door de groep glijden. 'Stelletje hypocrieten,' mompelt hij zacht.

'Dat wij nog leven hebben we niet aan jou te danken, maar aan die Lowa.' De woede in Mandy's ogen groeit. 'En het was oneerlijk om de zwaksten te kiezen. Dominique en Bibi verdienden dit niet.'

'Hoezo word je nou boos op mij? Ik probeer hier de groep in leven te houden!' Zijn stem trilt door de ruimte, wat de andere twee groepen op doet kijken.

'Gast, doe eens rustig. Ze stellen goede vragen,' vermaant Floris hem.

'Ik word hier aangevallen. Doe zelf rustig!' sneert hij naar Floris. Hij zet een stap achteruit, waardoor hij met zijn rug tegen de muur aankomt. Verder kan hij niet meer.

Mandy is de eerste die de knoop doorhakt. 'Als je niks beters hebt te zeggen, is Joanne mijn leider.'

Elina knikt licht. 'Ik vertrouw haar.'

'Floris? Heb jij nog wat te zeggen of "side" je ook met de duivel?' Nathan kijkt de enige andere mannelijke groepsgenoot aan, in de hoop steun van hem te krijgen.

'Sorry man, dit kan echt niet. Ik denk dat Joanne ons beter kan leiden,' legt Floris wat aarzelend uit.

Kyra maakt een kleine sprong. 'Gefeliciteerd Joanne, je bent de nieuwe leider!' Ze slaat kort haar armen om Joanne heen.

Nathan grist een gevallen plafond plaat van de grond en breekt hem woest in tweeën, waarna hij de twee helften op de grond smijt. 'Idioten zijn het!' roept hij, terwijl hij van de kleine groep wegloopt.

Joanne kijkt zwijgend toe. In ieder geval is ze nu veilig van hem, al voelt fout om haar overwinning te vieren. Van Nathan is ze nog lang niet af.

***

Keran werpt een korte blik op de discussiërende groep aan de andere kant van de zaal. Dan haalt hij zijn schouders op komt naast Dyane zitten. Met een vriendelijke glimlach kijkt hij het meisje aan. 'Gaat het wel? Je bent zo stil.'

Dyane zit op de grond, tegenover het raam en staart naar buiten. Af en toe doet een briesje haar witte haar wapperen. Ze opent haar ogen en glimlacht terug. 'Jawel. Ik ben gewoon moe.'

Keran knikt begrijpend. 'Dat zullen de meesten wel zijn, maar je hoeft niet groot te houden tegenover mij. Ik heb liever dat je eerlijk bent.'

Dyane zucht. 'Ik vergeet soms dat je alles al weet. Ik ben zo gewend om me stil te houden, dat het vreemd voelt dat je het al weet.' Ze laat haar hoofd tegen de muur steunen en vouwt haar handen in elkaar. 'Mijn lichaam doet gewoon zo'n pijn. Ik voel elke beweging, elke ademhaling. Het is best wel zwaar. Soms vraag ik me af of ik niet beter mezelf kan opgeven, weet je? Dan kan ik iemand misschien redden.'

Keran knikt nogmaals. Hij zou willen dat hij iets kon doen, maar hier staan ze machteloos. Alles wat hij kan doen is kijken hoe het meisje verder aftakelt. Al wil hij die negativiteit niet tegenover haar toegeven. Als ze geen hoop hebben, hebben ze niks meer. 'Dat snap ik wel, alleen is dit niet de tijd om op te geven! Ik heb je nodig. We komen hier wel uit en dan...'

Dyane onderbreekt hem. 'Komt alles goed?' vraagt ze zacht. 'Lief dat je dat zegt, Keran, maar ik ben dodelijk ziek. Het komt niet goed en dat is oké, ik heb er al vrede mee gekregen, in hoeverre dat kan. Toch maakt het het niet makkelijker. Om ons heen vallen mensen die nog jaren te gaan hebben met bosjes neer en ik, die hooguit nog een jaar te gaan heb, zit hier nog.' Ze kijkt de ruimte rond en ziet Reyna met Noran zitten. Ook al zijn ze niet van dezelfde groep, ze lijken het prima te kunnen vinden. Lowa zit alleen, Brent, Damian en Luna praten op fluistertoon met elkaar en paars zit als een groepje bij elkaar en lijken redelijk oké te zijn met de situatie. Behalve Nathan, die boos op een stoel zit. De meesten zien er wel redelijk goed uit, zelfs na alles wat ze doorgemaakt hebben, terwijl zij voelt hoe ze aftakelt.

'Je kan ons niet allemaal redden, Dyane. Jij bent net zo waardevol als elk ander. En daarbij, ik heb je nodig. Anders zit ik alleen met Brent, Damien en Lowa opgescheept.'

Dyane glimlacht. 'Dat overleef je wel. Reyna is zo slecht nog niet en er zijn ook anderen, van andere groepen.' Heel kort legt ze haar hand op Kerans arm.

Net op het moment dat Keran iets terug wil zeggen, onderbreekt Iris hem. 'Hadden jullie het over die Lowa?' Het roodharige meisje stapt met stevige passen op hen af. 'Ik had een vraag over haar.'

Keran kijkt op. 'Kan ik iets voor je doen?'

Iris komt direct ter zake. 'Ja, hoe kwam ze aan dat pistool? We hebben meer van die dingen nodig. Dan maken we een kans.'

Keran kijkt haar aan en haalt licht zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik was er niet bij, je kan het haar beter zelf vragen of aan Reyna. Misschien dat zij het weet.'

Iris knikt direct. 'Als ik jou was, zou ik er maar snel achter komen. Wat haar intenties ook waren. We kunnen het goed gebruiken.' Zonder ze gedag te zeggen loopt ze door naar Reyna. Het meisje is op een missie en lijkt niet van plan die op te geven. 'He, jij daar. Ik heb een vraag,' spreekt Iris Reyna aan.

Noran staat op en loopt terug naar zijn groep. 'Tot later, Zonnebloem, blijf schijnen.'

Reyna glimlacht naar Noran. 'Wat is er?' vraagt ze, lichtelijk geschrokken van Iris' directheid.

'Hoe kwam je vriendin aan dat wapen?' Iris' groene ogen boren zich in die van Reyna.

Reyna staat ook op en kijkt Iris aan. Moet ze het zeggen? Ze wil Lowa niet verraden, maar liegen is niet iets wat ze graag doet. 'Waarom wil je dat weten?' vraagt ze dan. Misschien dat haar intenties haar inzichten kunnen geven.

'Omdat we met wapens een kans maken. Als zij met een wapen al drie mensen kan redden, kunnen we met een stuk of twintig dit allemaal overleven.'

Ook al is het niet een heel slecht plan, ze vertrouwt Iris niet. Wie weet wat haar echte plan is? 'Ik kan je niet verder helpen, sorry,' zegt ze dan.

'Je, weet het, hè?' Iris zet een stap naar voren.

Reyna staat met haar rug tegen de muur. Een stap terug zetten kan ze niet. Ze kijkt weg, maar Iris lijkt niet erg onder de indruk te zijn. 'Je kan toch niet meer krijgen, vertrouw me,' zegt Reyna niet al te hard. 'Je kan dit plan beter uit je hoofd zetten. Het is te gevaarlijk.'

'Waarom,' vraagt Iris die niet zo makkelijk opgeeft. 'Misschien kunnen we dit met z'n allen beter doen dan zij in haar eentje.'

Reyna zucht. De enige manier om het plan uit Iris' hoofd te krijgen is de waarheid te vertellen. 'Ze heeft het wapen gestolen toen ze op de tweede dag probeerde te ontsnappen via het raam. The Joker is daarvan op de hoogte. Geloof me, het gaat je niet lukken om meer wapens te krijgen op die manier.' Het schot klinkt nog na in haar ogen en de kogel die rakelings langs haar heen scheerde en de man achter haar neerschoot, is in haar geheugen gegrift.

Iris knikt en zucht gefrustreerd. 'Bedankt.' Dan draait zich om en loopt luid scheldend weg. Precies op dat moment vliegt de deur open.

'Someone is having a bad day!' The Joker kijkt lachend naar Iris die nog een paar scheldwoorden noemt en dan stil is. Dan loopt hij de ruimte in. 'Luckily, we're going to make today a bit better. This time we're playing a very special game... a test. Are you guys ready?'

Het wordt muisstil in de zaal. Wat er ook staat te gebeuren, één ding is zeker: sommigen zullen de volgende dag niet halen.