Sophia zit in een hoek van de ruimte met Matt naast haar. Ze heeft haar hand over haar bloedende arm geslagen. Een stroompje bloed loopt tussen haar vingers door en maakt een vlek in haar al smerige broek. Ze zucht en probeert de pijn te negeren. Als Noran er niet was geweest, lag ze nu dood op de grond in die ruimte.

Noël hurkt naast haar neer en legt een hand op haar schouder. 'Je arm ziet er niet goed uit. Zal ik er even naar kijken? Ik weet het een en ander over EHBO.' Hij draait het petje op zijn hoofd achterstevoren.

Sophia knikt en kijkt hem dankbaar aan. 'Graag.' Ze steekt haar arm door de mouw, zodat de wond zichtbaar wordt. Het ziet er lelijk uit, maar ze weet dat het veel erger af had kunnen lopen.

Noël pakt haar arm voorzichtig vast en kijkt aandachtig naar de wond. 'Het is slechts een schampschot,' zegt de jongen dan. 'Zorg ervoor dat je er geen vuil in krijgt, met een beetje geluk zal het zonder problemen helen.'

'Ik hoop het,' zegt ze met een glimlach. Haar blik gaat naar Noran, die op de grond met Floris zit te praten. Even kijkt Noran haar kant op en glimlacht. Dan kijkt ze naar Matt. Hij heeft geen idee hoe dichtbij het randje ze was. Het is iets wat ze hem niet durft te vertellen.

'De volgende keer ga je niet, oké?' Haar broer klinkt boos.

Sophia zucht. Vroeger was hij ook altijd al zo overbezorgd. 'Iemand moest gaan!' zegt ze dan, lichtelijk geïrriteerd. Wanneer begint hij nou te snappen dat ze dat kleine meisje niet meer is?

Matt snuift. 'Waarom moest jij zo nodig weer de held uithangen? Er zijn hier honderd anderen en jij moest zo nodig gaan!'

'Omdat ik in tegenstelling tot jou om die anderen geef,' snauwt Sophia terug. Zodra de woorden haar lippen verlaten, weet ze dat ze te ver is gegaan. De woorden kan ze niet meer terugnemen, ook als ze dat had gewild. Ze kijkt naar haar handen, in de hoop dat Matt haar gezicht niet kan zien. Een lok donker, vet haar valt over haar schouder en vormt een gordijn tussen hen.

Noël houdt zich stil, terwijl hij met water uit de ton de wond probeert schoon te maken. Wat ongemakkelijk kijkt hij van de een naar de ander.

'Oh, dat moest je zeker even in mijn gezicht wrijven, of niet? Laag hoor, Soof.' Matt gaat op de grond zitten waardoor wat stof opwaait.

Boos kijkt ze op. Hij heeft het recht niet haar zo te beschuldigen. 'Verwijt je me nu wat ik wel of niet met mijn leven doe?' Ze probeert haar stemgeluid laag te houden, wat haar niet zo best afgaat.

'Zeker niet,' zegt hij, zijn kalmte hervindend. 'Ik verwijt je dat je mij verwijt dat ik niet om mensen geef. Er is geen moment dat ik niet aan je heb gedacht, toen ik vertrok.'

Die had ze niet aan zien komen. Nadat ze hem geconfronteerd had, was hij verdwenen. Spoorloos. Al die tijd had ze het hem kwalijk genomen en nu zitten ze hier. 'Sorry, dat ben ik niet van je gewend.'

'Het is oké, zussie. Het is ook wel even geleden dat je me hebt gezien.' Een trieste glimlach breekt door op zijn gezicht.

Ze knikt even. 'Ik heb je gemist.' Ze kijkt hem aan en ze meent het. Toch kijkt hij anders uit zijn ogen. Er moet veel zijn gebeurd in al die tijd dat hij weg was. 'Je bent veranderd.'

Matt lacht wat ongemakkelijk. 'Ik hoop ten goede,' zegt hij dan.

'Ik denk het wel,' zegt ze zacht. 'Ik moet er alleen nog even aan wennen.' Misschien is zij het wel, die veranderd is.

'Neem je tijd, voorlopig kom je niet van me af. En als het aan mij ligt, verlaat je deze ruimte niet, voordat die gestoorde gozer het loodje heeft gelegd.'

'Ik zal mijn best doen.' Ze glimlacht. 'Ik zal hem in elk geval niet met een pistool bedreigen zoals zij deed.' Haar ogen gaan naar de gesloten deur. Wat dacht ze wel niet? Ze heeft iedereen in gevaar gebracht door met dat ding te lopen zwaaien.

'Dat was niet de actie die ik zou hebben uitgehaald, als ik haar was,' mengt Noël zich in het gesprek.

'Hoe de flip kwam ze überhaupt aan dat ding?' vraagt Matt verbaasd.

Noël zucht. 'Geruchten gaan dat zij gewoon bij die puppy's van hem hoort en dat ze hier is om vertrouwen te winnen, zodat ze kan doorspelen wie de zwaksten zijn.' Hij haalt zijn schouders op en bind een lap stof om Sophia's arm. 'Zo, dat is gedaan.'
Dan gaat de deur met een luid kabaal open. Reyna en Lowa worden de ruimte in geduwd, waarna de deur meteen weer achter hen dicht wordt getrokken. Lowa's vest is bij schouders en armen met bloed doordrenkt. Ze kijkt de ruimte rond, de blik in haar ogen even ondoorgrondelijk als van te voren.

Reyna's ogen zijn groot en ze ziet bleek, als ze verslagen de ruimte dieper inloopt en zich op een krakkemikkige stoel aan de muur laat zakken. Ze heeft niks meer te zeggen. Ze kan niet geloven dat Lowa zoiets groots voor haar verborgen hield. Haar gedachten razen door haar hoofd, planten zich als een duistere schaduw in haar hart. Ze durft ze niet te veel ruimte te geven, bang dat haar beeld over Lowa zal veranderen.

Lowa volgt haar als een schaduw. Geen woord komt over haar lippen en ze kijkt niemand aan. Het meisje probeert het bloed van haar huid te vegen. Haar vingertoppen maken de rode vlekken enkel erger. Een paar druppels vallen op de grond. Ze volgt ze met haar blik in een poging om de starende ogen te vermijden.

Reyna plukt wat aan een draadje aan haar shirt. Ze mag hier niet zo blijven zitten. Even heft ze haar hoofd op en kijkt naar Lowa, die er vreselijk uitziet. Ook al bloedt ze behoorlijk, haar gezicht staat strak, als van staal. Wat voor vriendin is ze, als ze Lowa niet steunt, ook al is ze het er niet mee eens? Ze heeft niemand anders dan Lowa. Toch kan ze de energie niet direct opbrengen om op te staan, niet na wat ze gezien heeft.

De dode teamgenoten... Stella... Door haar ligt zij daar.

'Zo daar zijn onze twee verraders.' Luna's stem doorbreekt Reyna's gedachtenstroom. Het meisje kijkt het tweetal verwijtend aan.

Het is doodstil in de ruimte. Iedereen luistert stilletjes naar Luna, Lowa en Reyna, in de hoop erachter te komen wat er is gebeurd.

Lowa blijft lang stil. Net op het moment dat het lijkt alsof ze niks meer gaat zeggen, richt ze haar ogen op Luna. 'Reyna staat hier buiten.'

'Oh ja, dat zal wel, ja. Bescherm die ginger maar weer van je. Ze zal ook eens wel iets doen.'

Een soort rust spoelt door Reyna heen. Het is genoeg geweest zo. Als ze nu niet voor zichzelf opkomt, wanneer dan wel? Ze staat op en zet een stap naar voren, zodat ze wat dichterbij Luna staat. In een kalme, heldere stem zegt ze: 'De volgende keer mag jij naar buiten en bijna een kogel door je kop krijgen. Kijken of je dan nog van die mooie praatjes klaar hebt staan, Luna.'

Luna kijkt Reyna wat verrast aan. 'We hebben het hier later wel over. We zullen de waarheid nog we zien.' Ze steekt haar kin omhoog en draait zich om. Met stevige passen loopt ze weg, richting Brent en Damien.

'Prima,' zegt Reyna emotieloos. 'Tot later, Luna.' Ze wacht even tot Luna weggelopen is, dan laat ze zich weer zakken op de stoel, die luid begint te kraken. Ze trekt haar knieën op, vouwt haar armen over haar knieen en legt haar hoofd neer.

'Bedankt,' fluister Lowa, terwijl ze haar vriendin aankijkt.

Reyna kijkt op en glimlacht licht. Dan laat ze haar hoofd weer zakken, zucht en zegt: 'Ik ben kapot. Ik wil dit niet meer. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud.'

'Ik ook,' fluistert Lowa.

Reyna probeert positief te blijven, een glimlach op te houden, maar zelfs die is te zwaar. Woorden krijgt ze al langer niet over haar lippen. Het voelt niet meer hetzelfde. Al die tijd had ze nog een soort sprankje hoop gehad. Ze had gedacht dat Lowa haar wel zou redden, dat the Joker ergens wel een gevoel had voor medelijden en hen misschien zou laten gaan, maar nadat hij Lowa schaamteloos heeft gemarteld, heeft ze er geen vertrouwen meer in. Ze zal proberen sterk te blijven. Ook al durft ze niet meer te hopen op een goed einde.

Lowa neemt niet de moeite om terug te glimlachen. Ze trekt haar benen op en laat haar hoofd en bloedende armen er op rusten. Haar gezicht tussen haar ledematen begravend.

Even is het stil. 'Vertrouw je me?' vraagt Reyna dan zacht, terwijl ze Lowa aankijkt.

Lowa kijkt op en antwoord zacht. 'Met mijn leven, dat weet je toch?'

Reyna knikt. Voor haar geldt hetzelfde, toch ze is ze opgelucht dat dat nog steeds zo is. 'Waarom vertelde je me niet van het wapen? Misschien had ik iets kunnen doen, hem samen te grazen nemen, of zoiets.' Lowa moet begrijpen dat ze hier niet alleen in staat.

'Omdat ik niet wist dat ik het zo snel zou gebruiken en niet wilde dat hij jou verantwoordelijk zou kunnen nemen voor mijn acties,' antwoordt Lowa. Haar stem klinkt minder sterk als eerst. Er is iets in haar gebroken. 'Je kunt niet schuldig zijn aan wat je niet weet.'

'Je hoeft me niet te beschermen, Lo. We zitten hier samen in. Laat me je helpen om hier ook weer uit te komen.' Ze kijkt Lowa bezorgd aan.

'Rey, dat moet ik wel. Het is mijn schuld dat we hier zitten. Ik had naar je moeten luisteren. Dan was dit nooit gebeurd,' antwoord Lowa stellig. De trilling in haar stem is onmisbaar.

Reyna kijkt naar de grond. Lowa heeft gelijk, al wil Reyna dat niet meer toegeven. Ze had van het begin af aan al gevoeld dat er iets niet klopte en Lowa had niet geluisterd. Het is nu te laat, verleden is verleden, dat verander je niet zomaar. 'Dat was drie dagen terug,' zegt Reyna dan. 'Blijven hangen in het verleden zal ons niet verder helpen. Je kan me alles vertellen. Ik vertrouw je ook met mijn leven, maar verberg dit soort dingen alsjeblieft niet meer voor me.'

'Oké, ik zal proberen eerlijk te zijn.' Haar vriendin staart naar de grond.

Reyna lacht kort. Ze weet dat dat voor Lowa's doen veel is. Na alles wat ze hebben meegemaakt in het verleden, weet ze dat dit Lowa's manier is om te vertellen dat ze het heeft gehoord en zal veranderen. Ze glimlacht en staat op. 'Nou, laat me die wonden eens zien. Straks sterf je nog van infectie en dan heb ik het gedaan.'
'Ik denk dat dat de doodsoorzaak is waar we het minst bang voor hoeven zijn.' Lowa's ogen glijden over haar met bloed doordrenkte mouwen. 'Welke wond wil je zien? Ik heb een kleine collectie.'

Ook al zou het niet grappig moeten zijn, Reyna kan het niet helpen om er toch een beetje van te lachen. 'Degene die je het meest in de weg zit,' zegt ze, terwijl ze voor Lowa neerhurkt en de wonden inspecteert.

Lowa trekt haar vest wat naar beneden en toont een snede in haar schouder, waar nog altijd in traag tempo bloed uit sijpelt. 'Deze, denk ik.'

Reyna pakt voorzichtig Lowa's schouder vast en veegt het bloed weg. 'Volgens mij is het niet diep, maar ik ben geen expert op het gebied van wonden,' zegt ze zacht. Ze heeft niet heel veel medische kennis en dat wat ze weet, heeft ze met vallen en opstaan geleerd.

Noël, die hen heeft gezien, komt naar hen toelopen. 'Ik heb er wel verstand van, als je het toelaat,' zegt hij gericht naar Lowa.

Lowa knikt zacht en dwingt zichzelf om te glimlachen, maar zelfs haar stalen gezicht kan niet verbergen dat ze het lastig heeft.

'De sneden zijn niet diep, zo te zien. Toch is het genoeg om pijnlijk te zijn en flink te bloeden. Als we het bloeden niet stelpen kan dat nare gevolgen hebben. We hebben alleen weinig om het bloeden mee te stelpen, behalve gore jassen. Tenzij je wil sterven van infecties, kan ik zonder geschikt materiaal niet heel veel doen.'

Reyna klemt haar lippen op elkaar. Ze wil niet dat Noël dit weet. Dan gaat haar blik weer naar Lowa. Ze heeft geen keus, als ze hier Lowa mee kan helpen, moet ze dat doen ook. 'Ik heb wel huidlijm,' zegt Reyna zacht. Ze kijkt om zich heen, in de hoop dat de meesten niet hebben gehoord wat ze zei.

'Rustig maar, Rey, ze snappen het toch niet,' fluistert Lowa zacht, er is iets warms in haar ijzige stem.

'Dat werkt,' zegt Noël, die niet de link lijkt te leggen. 'Kan ik het zien?'

Reyna knikt en haalt uit haar zak het tubetje huidlijm. Dat geeft ze aan Noël en voegt er zacht aan toe: 'Ik wil het graag terug.'

'Sure,' zegt hij, waarna hij Lowa's huid dicht plakt.

Lowa laat hem zijn gang gaan, maar zegt niet veel. De sneden die the Joker in de binnenkant van haar schedel heeft achtergelaten weigeren te helen. Vaak zijn de mentale wonden erger dan de fysieke.

Als Noël klaar is, geeft hij de huidlijm aan Reyna terug en loopt hij richting zijn eigen groep. Voor hij tien passen gezet heeft lopen de leden van groen al op het tweetal af.

'Reyna, we zijn je dankbaar voor het winnen van het spel,' zegt Keran in een poging vriendelijk te beginnen.

Reyna schrikt op als ze haar naam hoort. Ze verdient de credit niet. 'Stella heeft het meeste gedaan,' zegt ze met een zwakke glimlach. De huidlijm die ze van Noël terugkreeg, stopt ze snel weer in haar zak, in de hoop dat niemand het heeft gezien.

Keran knikt somber. 'Ze verdiende dit niet.' Even is hij stil, zoekend naar woorden. 'Waarom hebben jullie dit niet met ons overlegt? We hadden wel dood kunnen zijn.'

Lowa zegt geen woord en ook Reyna heeft er niks op te zeggen.

'Ik zei toch dat het verraders waren?' zegt Brent luid. 'Zij hadden moeten sterven in plaats van die dikzak.' Damian lacht hard, nog voordat Brent zijn zin heeft afgemaakt.

'Brent, doe even normaal. We hebben al genoeg aan ons hoofd,' zegt Dyane zacht.

'Brent heeft wel een punt, guys,' zegt Damien in een poging stoer over te komen. 'We kunnen die niet vertrouwen.' Met zijn kleine wijsvinger wijst hij naar Reyna en dan Lowa.

'Ze hebben wel wat voor elkaar gekregen. Ze laten zich niet zomaar rondcommanderen,' neemt Dyane voor Lowa en Reyna op.

'Dat is waar,' zegt Keran bedachtzaam. 'Al hadden ze het moeten overleggen, we kunnen niet zonder overleggen dingen ondernemen. Straks vallen er nog onschuldige slachtoffers.'

'Ik kan het waarderen dat jullie naar onze kant van het verhaal luisteren.' Lowa staat op en wil al weglopen.

'De volgende opdrachten sturen we gewoon die twee, zijn we makkelijk van ze af,' zegt de kattige stem van Luna. Met haar armen over elkaar en met een hooghartige blik in haar ogen kijkt ze Lowa aan.

Lowa draait zich om. Een schaduw trekt over haar gezicht. 'Wat ik heb gedaan was misschien niet het meest handig, maar ten eerste Reyna wist hier niks van.' Ze stapt op Luna af. 'Ten tweede vind ik het wel heel makkelijk van je om anderen steeds de kastanjes uit het vuur te laten halen. Er is niks wat jou het recht geeft om zo tegen anderen te keer te gaan als je zelf nooit iets nuttigs doet.'

Keran richt zich op Reyna. 'Is dat waar, Reyna? Wist je niks af van Lowa's plan?'

Reyna kijkt Lowa aan. Ze wil haar vriendin niet in de steek laten, maar de waarheid is dat ze er echt niks vanaf wist. Liegen is niet iets wat ze wil doen, Lowa verraden net zo min.

Lowa kijkt terug en knikt zacht, alsof ze wil zeggen dat Reyna het beste eerlijk kan zijn.

'Ik had geen idee,' zegt Reyna, kijkend naar Keran. 'Ze heeft me niks verteld.'

Keran knikt nadenkend.

Reyna kan het hier niet bij laten zitten. 'Ik snap dat het een lastige situatie is en dat we jullie vertrouwen hebben geschaadt, maar het is belangrijk dat we een team vormen, willen we hier levend uitkomen.' Ze heeft geen idee of ze het als team wel overleven. Het is een ijdele hoop en op deze manier verlaagt ze de druk. 'We moeten samen werken.'

Keran kijkt even naar de anderen. 'Daar heb je gelijk in.'

'Ja, zo makkelijk komen ze hier niet vanaf. Ze brachten ons allemaal in gevaar!' gilt Luna luid, voordat Keran hen gewoon laat gaan.

'Ja, dat heb ik gedaan al was het niet uit eigen belang. Ik hoop dat je het genoeg straf is dat Reyna en ik dat bijna met ons leven hebben moeten bekopen.' Even is Lowa stil. Dan keert de kilte terug in haar stem. 'Denk alsjeblieft na voordat je ons veroordeeld, Luna. Als jij had gezien wat wij hebben gezien zou je niet eens meer in staat zijn om een woord over je lippen te krijgen.'

Luna snuift. Ze is het er duidelijk niet mee eens. Gelukkig houdt ze wijselijk haar mond. Toch kan ze het niet laten om nog een keer met haar ogen te rollen.

Lowa loopt langs Luna heen, weg bij de groep. Een schreeuw borrelt in haar op, maar weigert haar keel te verlaten. Als ze bijna bij de muur is, met haar rug naar iedereen toe gekeerd laat ze de tranen pas over haar wangen lopen. De pijn die haar al zo lang vasthoudt, weigert om nog langer ingehouden te worden. Ze heeft het verpest. Hoe had ze ooit kunnen denken de mentale strijd van the Joker kunnen winnen? En was het het echt waard? Alles wat ze heeft gedaan is het leven van drie wildvreemden tijdelijk verlengt. Wie zegt dat ze morgen overleven?

Luna volgt haar. 'Ga je je nu weer afzonderen om met die plannen van je bezig te gaan?' vraagt ze scherp.

'Nee,' weet Lowa uit te brengen. Waarom laten ze haar niet even alleen? Is het echt zo erg wat ze heeft gedaan? Ze was niet van plan geweest om de trekker over te halen en iedereen in de dood te storten. Ergens heeft ze daar spijt van.

Luna grijpt Lowa bij haar schouder en geeft haar een ruk, zodat ze zich om moet draaien.
'Laat me met rust,' sist Lowa, terwijl de tranen onophoudelijk over haar gezicht lopen.

Luna schrikt als ze Lowa ziet. 'Oh sorry,' zegt ze haperend. Ze zet een paar stappen achteruit en loopt dan weg.

Reyna laat Lowa gaan. Lowa heeft tijd nodig om alles te verwerken en zelf kan ze ook wel wat rust gebruiken. Haar hoofd is een chaos, haar hart is een zwart gat en haar lichaam pulseert. Nog steeds dringt het nauwelijks tot haar door wat er allemaal gebeurt. Vorige week was er niks aan de hand. Toen had ze nog tegen dat feestje op gezien en nu lijkt dat allemaal zo klein. Dat ze zich daar zorgen om had gemaakt.

Uitgeput laat ze zich tegen de muur op de grond zakken en verbergt haar gezicht in haar handen. Een zachte stem doet haar opkijken.

'He Zonnebloem,' zegt de zachte stem van Noran.

Reyna hoeft niet eens op te kijken om te weten dat het Noran is. Zijn gekke bloem referenties zou ze overal herkennen. Er is niemand anders die dat zo doet als hij. 'He Noran.'

'Gaat het wel?' vraagt Noran, terwijl hij naast haar gaat zitten. 'Je ziet nogal bleek, je bent net een...

'Sneeuwklokje?' vult Reyna hem aan.

'Ik wilde zeggen "witte roos". Sneeuwklokje kan ook.' Hij glimlacht.

Reyna glimlacht terug. Hoe hij het voor elkaar krijgt om haar te laten lachen, weet ze niet, maar ze is hem dankbaar. 'Om eerlijk te zijn... nee, het gaat niet. Maak je geen zorgen het komt wel weer goed.' Ze is misschien niet de sterkste en dat zal ze waarschijnlijk ook niet worden, al heeft ze wel het een en ander overleefd.

'Kan ik iets voor je doen?' vraagt hij.

Reyna knikt en fluistert: 'Ga niet weg.'