'Vergeet me niet, alsjeblieft Lowa...' fluistert Reyna, terwijl ze haar ogen door de drukke ruimte laat glijden. 'Laat me alsjeblieft niet alleen, niet hier.' Het knallende geluid overstemt alles. Het dreunt in Reyna's oren en schokt door haar lichaam. Haar hart klopt in haar keel, haar lichaam is gespannen: ze wil hier niet zijn. Ze voelt zich benauwd. Ze kan nauwelijks ademen en ze kan haar vriendin nog steeds niet vinden. Waar is Lowa nou? Het geluid zou muziek moeten zijn, maar voor haar is het niets meer dan herrie.

Zonet was Lowa er nog. Dan in de drukte, ziet ze een bekend gezicht: een bleek meisje met bruin haar en een zwarte bril. Lowa. Opgelucht baant Reyna zich een weg, via de randen van het gebouw, naar het meisje dat bij een statafeltje staat. 'Ik was je kwijt!' schreeuwt Reyna boven het gedreun van de bas uit.

'Sorry!' verontschuldigt Lowa zich. In haar handen houdt ze twee bekers cola geklemd. 'Ik probeerde drinken te halen, maar de rij was erg lang.'

Reyna knikt. Het verklaart wel waarom het zo lang duurde. 'Laat me niet meer alleen. Ik voel me hier niet veilig,' zegt ze dan. Ze pakt een bekertje cola van Lowa over en nipt eraan. De heftige smaak prikkelt op haar tong.

Lowa glimlacht zwak. 'We gaan zo snel mogelijk weg.' Ook zij moet roepen om over het gedreun van de muziek uit te komen.

Even kijkt Reyna door de zaal. De geur van alcohol en zweet dringt haar neus binnen. Mensen deinen mee op het ritme van de muziek. Hoe ze niet allemaal knallende koppijn hebben, weet ze niet. Zelf voelt ze de energie uit haar lichaam vloeien, alsof ze een lekke emmer is. 'Heb je het nieuws van gisteren gehoord?' vraagt ze om zichzelf en haar vriendin een beetje af te leiden van deze onprettige situatie.

Lowa wordt naar voren gestoten door een half dronken meisje. Ze klapt tegen de tafel aan, waardoor ze wat cola op het blad morst . Ze zucht geïrriteerd en kijkt haar vriendin aan. 'Nee, wat is er gebeurd?'

Om te voorkomen dat een lompe meid met haar hakken op Reyna's tenen trapt, drukt ze zich tegen de veilige muur aan. 'Die psychopaat van het nieuws is eindelijk opgepakt. Het mocht wel eens tijd worden na al die moorden. Ik ben blij dat die griezel niet meer rondloopt, anders was ik nooit gegaan!' Ze probeert te glimlachen, al voelt het niet juist. Voor de zoveelste keer werpt ze een blik op haar mobiel en ziet dat ze hier nog niet eens een half uur is. Dit gaat nog een lange avond worden op deze manier.

'Ja, dat snap ik, maar je hoeft er echt niet bang voor te zijn, hoor. Ze pakte voor zover ik weet enkel bekenden. De kans dat iemand van heel onze school slachtoffer zou worden, is minimaal.' Lowa lacht geruststellend.

'Dat is waar, maar toch. Wat als ze verveeld was geraakt?' Nog een keer laat ze haar ogen door de zaal glijden. Ze herkent haar klasgenoten, die sporadisch door de zaal verspreid zijn. Het grootste gedeelte is voor haar onbekend. 'Ach, het is gelukkig niet meer onze zorg. Nu kunnen we hier heerlijk feesten.' Reyna zet haar lege bekertje neer, steekt haar armen in de lucht en wiegt haar heupen heen en weer. Met een schamper lachje kijkt ze Lowa aan. 'Waarom waren we hier ook alweer?'

Lowa's mondhoeken gaan omhoog, maar ze blijft stijf op haar plek staan. 'Ik heb geen idee,' verzucht ze. 'Het is dat die docenten de absentie bijhouden. Anders was ik thuis gebleven.' Ze klapt haar oceaanblauwe telefoonhoesje open. 'Over een half uur is de inloop afgelopen. Dan kunnen we hopelijk weg.'

Reyna zucht ook. Een half uur is nog een lange tijd. Veel te lang. Even is ze stil en laat haar blik voor een derde keer door de zweetruimte gaan. Haar ogen vallen op de uitgang. 'Over de docenten gesproken, waar zijn ze eigenlijk heen gegaan?'

Direct vliegen Lowa's blauwgrijze ogen naar de ingang. De kale maatschappijleerdocent, die bijhield wie er naar binnen kwam, is verdwenen. 'Wauw, als je het er over hebt... dat is sneller dan verwacht.' Ze kijkt de zaal verder rond en slaat haar cola achterover. Dan loopt ze richting de deuren. 'Laten we dan maar gaan.'

Reyna schuift haar mobiel in haar zak en volgt haar vriendin naar de uitgang, dankbaar dat ze eindelijk mag gaan. Met wat ellebooggebeuk en het ontwijken van mensen met bier in hun handen, slaan ze zich een weg door de horde dansende tieners, richting de uitgang. 'Horen de toegangsdeuren niet altijd open te staan?' vraagt Reyna, als ze ziet dat de deur dicht is. Een vreemd gevoel bekruipt haar. Ze kijkt om zich heen, maar ziet nergens meer een docent staan. Ze is er zeker van dat er altijd chaperones aanwezig moesten zijn, dat had ze haar mentor nog horen zeggen in de gang, een paar dagen geleden.

Lowa komt tot stilstand en kijkt wat verward naar de deur. 'Waarschijnlijk is het de wind geweest,' mompelt ze dan, amper verstaanbaar. Ze haalt haar schouders op en wil weer verder lopen.

Hoe zeer Reyna het optimisme van haar vriendin ook waardeert, ze heeft geleerd naar haar gevoel te luisteren. 'Lowa,' zegt Reyna niet al te hard, terwijl ze haar hand op Lowa's schouder legt. 'Ik heb hier geen goed gevoel over. We kunnen beter teruggaan en wachten tot iemand anders naar buiten is gegaan.' Hoe erg ze ook graag wil ontsnappen aan deze horror, haar gevoel schreeuwt dat het buiten niet beter zal zijn. Hier zijn ze tenminste veilig.

Lowa schudt haar hoofd. 'Ik snap dat je het eng vindt, maar er kan echt niks gebeuren. We zijn samen en er zijn meer dan honderd mensen hier. Bovendien kunnen we deze drukte beiden niet veel langer aan.'

'Maar...' begint Reyna. Ze heeft niet het gevoel dat deze honderd mensen hen enigszins zullen beschermen als er iets gebeurt. De helft is waarschijnlijk al dronken en de andere helft kent hen niet. Ze wil Lowa wel overtuigen, maar ze kan de woorden niet vinden. Ze moet zich niet zo aanstellen en gewoon gaan. Ze wilde hier toch al niet zijn. 'Misschien moeten we een docent vinden en zeggen dat we naar huis gaan. Straks zijn ze ons kwijt,' oppert ze dan.

Lowa kijkt haar bedenkelijk aan en pakt haar mobiel. 'Als jij het wil.' Ze klapt haar mobiel open gaat naar Whatsapp. Snel zoekt ze hun mentor en stuurt een berichtje. 'Ik heb gezegd dat we vertrekken. Nu kunnen we gaan. Als er buiten iets is, kunnen we altijd nog terug.'

Dat was niet wat Reyna bedoelde met een docent waarschuwen. Ze wil Lowa ook niet in de weg zitten en besluit het los te laten. Meer zal ze niet krijgen. 'Goed,' zegt ze dan met een zucht. 'Jij je zin. Maar als er iets gebeurt...' Is dat jouw schuld, voegt ze er in stilte aan toe.

Haar vriendin gaat er niet op in en loopt de deur uit. Zodra ze de hoek om gaan, het plein op, worden er een groot aantal zwarte busjes die slordig op het asfalt geparkeerd staan, zichtbaar. 'Wat is hier aan de hand...?' mompelt Lowa zacht.

Een schok gaat door Reyna heen. Ze wist het! Ze wist dat het niet klopte en toch had ze haar gevoel aan de kant gezet, omdat ze Lowa niet wil kwetsen of alleen laten. Nu heeft ze geen andere optie dan met haar vriendin meegaan. Misschien is het haar fantasie die met haar aan de haal gaat. Het zou niet de eerste keer zijn.

'We kunnen hier beter zo snel mogelijk weggaan en dan iemand inlichten,' fluistert Lowa, terwijl ze een foto maakt van een van de nummerborden. Dan loopt ze om het busje heen om nog meer foto's te maken, waardoor ze uit Reyna's zicht verdwijnt. Zij blijft op een veilige afstand kijken. Haar mobiel heeft ze strak in haar handen geklemd, klaar om iemand te bellen als het nodig is. Met gespitste oren luistert ze naar de omgeving, maar het blijft verdacht stil. Lowa's voetstappen sterven weg, alsof ze, net als de docenten, gewoon opgelost is. 'Lowa?' sist Reyna. 'Lowa?! Dit is niet grappig!' Ze hoopt vurig dat het een grap is. Ook al is het aan geen enkele kant grappig, het is beter dan dat ze echt meegenomen is.

Dan wordt de stilte onderbroken door een gesmoorde kreun. Meerdere voetstappen klinken van achter een van de busjes en een voorwerp valt kletterend op de grond.

Zodra Reyna de kleine geluiden hoort, probeert ze haar mobiel te ontgrendelen, maar de vingerafdrukscanner weigert haar duim, doordat haar handen koud en bezweet zijn. In paniek zoekt ze naar haar wachtwoordscherm en probeert met haar stramme vingers het wachtwoord in te typen. Waarom had ze ook alweer zo'n lang wachtwoord?

In alle paniek en haast, ontgaat haar het geluid van naderende voetstappen. Eindelijk heeft ze haar scherm ontgrendelt. Pas te laat beseft ze dat ze haar mobiel helemaal niet hoefde te ontgrendelen om de politie te bellen. Op het moment dat ze het toetsenbord heeft gevonden, wordt haar mobiel uit haar handen geslagen. Nog voordat ze kan schreeuwen, wordt zij naar achteren gerukt. Een hand over haar mond, voorkomt dat ze geluid kan maken. Ruw wordt ze achteruit gesleept over het asfalt. Ze probeert zichzelf op de grond te werpen, zoals haar ouders altijd zeiden dat ze dat moest doen, maar haar gijzelnemer laat het niet toe. Haar hakken, die ze in de grond probeert te zetten om hem af te remmen, schuren over de grond. Er is niets dat ze kan doen.

Met een klap wordt ze met haar gezicht tegen het busje aan geduwd. Pijn schiet door haar lichaam, maar ze heeft de moed niet om te schreeuwen. Het enige wat te horen is, is een zachte, onderdrukte kreun. Meewerken is het beste wat ze kan doen.

Haar handen worden op haar rug gebonden met tie-wraps en een prop in haar mond met tape er overheen, voorkomt dat ze nog meer geluid kan maken. De achterdeuren van het busje worden geopend en zij wordt erin geduwd. Als ze opkijkt, ziet ze Lowa zitten, ook geboeid en gekneveld. Tegenover Lowa zit een man met een groot wapen.

'One move, and you're dead,' sist het figuur met het pistool.

Reyna kijkt naar haar vriendin. Ze had het nog zo gezegd.