Het geluid van een opengaande deur betekent nooit iets goed. Meteen keert de spanning in Amelia's lichaam terug, die ze met moeite gedurende de nacht had kunnen loslaten. Je wist nooit wanneer Brombeer, Mankepoot of the Joker binnen zou kunnen walsen.

Ze is niet de enige die gespannen naar de deur kijkt. De hele klas is stil gevallen en degenen die het dichtst bij de deur zaten, zijn opgestaan.

Er worden drie zakjes naar binnen gegooid, waarna de deur weer dicht gesmeten wordt en op slot gedaan.

Ogen gaan gespannen naar de deur terwijl de leerlingen wachten tot iemand in beweging komt. Uiteindelijk staat Sage op en loopt naar de zakjes, die hij voorzichtig open maakt, alsof er een bom in kan zitten. 'Het is eten,' roept hij door de ruimte. Ondanks dat ze er allemaal behoefte aan hebben, reageert niemand enthousiast. De dood van Eliza heeft hun magen gevuld met bitterheid.

Uiteindelijk is het Yasmin die als eerst opstaat van haar plek. Ze loopt naar Sage toe en kijkt ook in de zakjes. 'Er is weer niet genoeg voor iedereen,' zegt ze met een geagiteerde toon in haar stem.

'Dan breken we het in stukken,' reageert Sage bot.

Yasmin haalt een sandwich uit het zakje. 'Dit kan nauwelijks de maag van een persoon vullen, laat staan twee of meer.'

'Wat zegt onze leider er dan van?' Sage werpt een blik op Amelia.

Yasmin rolt haar ogen.

Aarzelend komt Amelia overeind. Haar lichaam voelt zwaar. Ze wil zich hier helemaal niet mee bezig houden na gisteren. Wat boeit dat stomme brood nog? 'Laten we het gewoon verdelen,' mompelt ze zacht. 'We zijn met z'n achten.'

Sage haalt uit het andere zakje twee appels en uit het derde zakje komt een pakje droge zoute crackers.

'Ja, ik ga dus echt geen crackers eten,' zegt Yasmin. 'Geef mij die appel maar.'

Sage negeert de opmerking en geeft de appels aan Luke. 'Kun jij een manier vinden om deze te verdelen?'

'Easy, je kan ze gewoon met je handen breken, als je weet hoe het moet.' Hij grist de appels uit Sages handen en breekt ze in twee perfecte helften.

Sage knikt en geeft de anderen andere etenswaren om te verdelen. Even later hebben ze allemaal een stukje brood, cracker en appel. Het is een kleine maaltijd, maar Amelia klaagt niet. Het is beter dan niks, al zal het niemands maag echt vullen. Ze dwingt zichzelf het eten langzaam op te eten en ziet dat de anderen hetzelfde doen. Zelfs Yasmin eet met een vies gezicht haar stukje cracker op.

Het is stil, terwijl iedereen de laatste kruimels naar binnen werkt, hun vingers erbij aflikkend. Het was nauwelijks een hap, maar wel een meer dan ze de afgelopen dagen hebben gehad. Dave hoest zacht op de achtergrond, waarmee hij de stilte verbreekt. Het gehoest wordt steeds luider.

'Gaat het,' fluistert Lily zacht, met haar hand op zijn rug kloppend. 'Je bent toch niet allergisch?'

Dave schudt zijn hoofd. 'Nee,' weet hij uit te brengen.

'Heb je je verslikt?' vraagt Lily nog eens. Waarop Dave weer zijn hoofd schudt. 'Gewoon... last van... astma.' Hij haalt adem, maar hij lijkt niet echt veel zuurstof te krijgen. 'Gaat zo wel over.'

'Waar zijn je medicijnen?' vraagt Lily die overeind komt en om zich heen kijkt. Op dat moment weet Amelia dat het niet gaat. Ze komt ook overeind en kijkt om zich heen.

Dave schudt zijn hoofd weer, maar antwoord niet.

'Probeer diep adem te halen,' commandeert Lily. 'Jongens zoek eens naar zijn tas.'

Fynn, Sage en Luke springen overeind en trekken de tassen onder de tafels vandaan, op zoek naar Daves iconische tas, waar een of andere afbeelding van een anime opstaat. Amelia heeft geen wat het is, maar het valt niet te missen.

Amelia kijkt goed rond tot ze de tas helemaal aan het andere kant van het lokaal ziet staan. 'Fynn, daar!' Ze wijst richting de donkerblauwe rugzak.

Fynn grist de rugzak uit de hoop tassen en keert hem boven een tafel om. 'Waar zoek ik naar?' vraagt hij aan niemand in het bijzonder.

'Zo'n pufding,' snauwt Yasmin die naar hem toe rent. 'Laat mij maar.'

Yasmin duwt Fynn aan de kant en zoekt gehaast door de rommel op tafel naar het L-vormig buisje. Ze vindt hem uiteindelijk en werpt het met een boogje naar Lily toe, die hem opvangt en aan Dave geeft.

De jongen duwt het apparaat tussen zijn lippen en drukt luid hoestend op de knop, zijn hoofd schuddend. Vervolgens werpt hij het ding op de grond. Hij probeert iets te zeggen, maar er komen geen woorden uit zijn mond.

'Is hij leeg?' Lily kijkt hem geschrokken aan. De kleur is uit haar gezicht weggetrokken en haar handen trillen.

Dave reageert niet op haar vraag. In plaats daarvan heeft hij zijn blik naar de grond gericht en probeert adem te halen, maar het enige wat hoorbaar is, is een piepend geluid. Zijn gezicht wordt bleker en zijn ogen lijken steeds verder dicht te zakken.

Yasmin snelt naar hem toe. 'Hij gaat nog flauwvallen,' zegt ze dringend.

'Er is niks wat we kunnen doen,' weet Lily uit te brengen. Ze klopt tegen Daves rug alsof dat helpt.

'Nou dat helpt al helemaal niet,' sneert Yasmin. 'Raak hem niet aan. Dave, probeer rustig te blijven en diep in te ademen, zelfs als het niet lukt. Je komt er wel doorheen.'

De jongen schudt zijn hoofd. Zijn gezicht is bleek en paarsig in plaats van roze. Dit komt niet goed. En Amelia heeft geen idee wat ze kan doen om het beter te maken. Net als de anderen kijkt ze bevroren toe hoe Dave tegen zijn eigen lichaam vecht, proberend zuurstof zijn longen in te krijgen. Dan wordt het stiller. Zijn borstkas gaat niet meer zo snel omhoog. Daves ogen zakken dicht en zakt als een lappenpop in elkaar.

'Yasmin, weet je hoe je moet reanimeren?' Lily kijkt het meisje serieus aan, maar er lopen tranen over haar lijkbleke wangen.

'Ja, tuurlijk weet ik hoe dat moet.' Amelia hoort hoe ze zelfverzekerd probeert te klinken, maar ook haar stem breekt. Dit is niet iets waar ze mee zouden moeten dealen.

'Handen kruisen en op zijn borst. Ik tel,' commandeert Lily die de knoopjes van Daves shirt lostrekt.

Yasmin knielt naast Dave neer, vouwt haar vingers in elkaar en legt haar handpalmen net onder zijn borstbeen. Dan begint ze te drukken, onder het getel van Dave. 'Ik ga hem geen mond-op-mondbeademing geven,' zegt Yasmin, nu al hijgend van de inspanning.

'Dat hoeft niet, dat is toch half achterhaald.' Lily werpt een blik op Luke. 'Neem het van haar over als ze niet meer kan.'

Luke, die met grote ogen naar Yasmin, Dave en Lily had gekeken, schuift naar hen toe. 'Ik kan dit niet,' zegt hij dan. 'Ik heb het alleen in films gezien.'

'Maakt niks uit, ik leer je het.' Lily strekt haar handen uit en vouwt haar vingers in elkaar. 'Dit doe je en dan druk je zo hard mogelijk op de plek die ik aanwijs op het ritme van mijn tellen.' Dan gaat ze verder met tellen. Het geluid van haar trillende stem galmt door de ruimte als Lily de Yasmin, Luke en Sage een voor een laat reanimeren in de hoop dat het nog niet te laat is.

Uiteindelijk is het Sage als eerste die stopt. 'Jongens, dit heeft geen zin,' zegt hij, zoekend naar woorden. Hij zet een paar passen terug. 'We zijn al ruim twintig minuten bezig, als het niet meer is. Hij ademt niet meer.'

Lily knikt zacht, tranen lopen over haar wangen. 'Hij is overleden,' fluistert ze zacht alsof ze ze de woorden niet wil geloven.

'We kunnen niet opgeven,' piept Yasmin, nog een paar keer tegen Daves borst drukkend, zonder de beslissingen van de anderen te accepteren.

Sage loopt naar haar toe. 'Yasmin, laat hem met rust. Je helpt hem hier niet mee. Hij is weg.'

'Laat mij met rust! Jullie zijn gewoon te slap om door te zetten. Hij heeft gewoon nog even nodig.' Ze blijft het proberen, terwijl de eerste tranen over haar wangen stromen. 'Kom op, dikzak. Adem! Niet zo moeilijk doen.'

'Yasmin,' fluistert Lily. 'Zet eens twee vingers in zijn nek.'

'Nee, geef hem nou nog even! Dave is altijd traag geweest.'

'Nog twee minuten,' geeft Lily toe. 'Maar daarna moet je hem laten gaan.'

Yasmin gaat onvermoeid verder, twee minuten lang. Ze legt haar vingers in zijn nek. 'Verdorie, Dave! Gnoe die je bent, adem!' sist ze, wetend dat hij dat niet meer zal doen.

Marlee loopt naar haar toe. 'Yas,' zegt ze. 'Hij leeft niet meer. Je hebt alles geprobeerd. Laat hem nu.'

'Nee,' zegt Yasmin voor ze zich door haar vriendin overeind laat hijsen en huilend in haar armen valt. 'Waarom laat die sufkop ons alleen?'

Er komt geen antwoord. Er is ook geen antwoord. 'Het was gewoon een stom ongeluk,' zeg Sage dan. 'Meer niet.'

'Het was moord,' snauwt Yasmin. 'Geen ongeluk.' En hoewel het indirect was heeft ze gelijk.

'Wat wilde je doen dan?' vraagt Sage scherp.

'Sage,' zegt Fynn een arm tegen zijn schouder plaatsen. 'Laat haar. We hebben allemaal tijd nodig.'

Sage knarst zijn tanden op elkaar en ploft neer op een tafel. 'De enige schuldige hier is the Joker. En als het aan mij ligt, pakken we hem wel.'