Wat doe je als de minuten wegtikken en je geen tijd hebt om afscheid te nemen? Amelia kent Luanna amper en nu kan ze haar al verlie- Nee, die gedachten mag ze niet hebben. Ze kijkt naar het meisje dat voor zich uitstaart, zoekend naar woorden als haar ogen vallen op een slank figuur dat vanuit de andere kant van het lokaal hun richting oploopt.

Haar gezicht staat bijna emotieloos, op een trilling in haarmondhoek na. Yasmin die emotioneel is?

Luanna kijkt op. 'Wat moet je?'

Uit haar zak haalt ze een zwart, kleinvoorwerp en drukt het in Luanna's hand. 'Bewaar dit voor me, wil je? Je kan het wel gebruiken om je smoel op te pimpen.'

Luanna rolt met haar ogen en kijkt naar het voorwerp. Het is een donkerrode, matte lipstick. 'Opgemaakt naar mijn graf. Dat heb ik altijd al gewild.' Ze trekt de dop eraf en beweegt het ding over haar lippen.

'De kleur matcht je ogen,' zegt Yasmin, voordat ze zich omdraait en terugbeent naar Jeremiah.

Amelia kijkt haar verbaast na, voor haar blik naar Luanna glijdt die haar haar fatsoeneert. 'Wat wilde ze van je?'

Luanna lacht zwakjes. 'Zorgen dat ik er goed uitzie als ik op film kom.' Ze drukt de lipstick in Amelia's handen. 'Wil je dit morgen aan haar teruggeven met de boodschap dat ze met haar tengels van mijn nieuwe vriendin af moet blijven?'

Een ongelukkige glimlach groeit op haar gezicht. 'Je kan het beter zelf teruggeven.'

Luanna zucht zacht en knikt. 'Je hebt gelijk.' Dan draait ze zich om en loopt recht op Yasmin en haar groepje af. 'Hé!'

'Wat?' zegt ze scherp, haar hand over haar wang halend.

Luanna duwt de lipstick in haar handen. 'Amelia is nu een van ons, oké?

'Prima joh. Succes he?' zegt ze zonder enige emotie in haar stem.

'Bedankt,' Luanna's stem is net zo kil. Ze draait zich om om terug te benen, als ze nog zacht iets fluistert. 'Als ze me vermoorden zal nu het in elk geval met stijl zijn.'

***

De tijd gaat veel te snel voorbij. Alsof de minuten seconden zijn. Luanna's ogen zijn op de deur gericht als hij open gaat en de Joker samen met zijn bewakers en cameraploeg in de deuropening staat.

'Have you missed me?' jubelt the Joker als hij met open armen het lokaal binnenstapt. 'No, don't answer that,' lacht hij, lopend naar Cuper, terwijl hij een arm om de man slaat. 'Well, dear Mr. Teacher. Who, of your lovely pupils, will join me downstairs? Don't keep me in suspense!'

'Luanna,' zegt de docent net iets te vastbesloten, voor zijn ogen door het lokaal glijden. 'En Mick.' De tweede naam klinkt een stuk minder zeker.

Ook al wist Luanna dat ze gekozen was, het horen van haar naam doet nog steeds pijn. Ergens, heel ver weg, had ze gehoopt dat die waardeloze docent iemand anders had gekozen. Hoe had ze dat kunnen denken? Die man heeft het op haar gemunt vanaf de dag dat ze besloot haar mond niet langer te houden. Als je jezelf laat zien, dan ben je een doelwit.

'Ah, lovely choice.' Hij maakt een hoofdgebaar de klas in. 'I'll see you downstairs.' Hij draait zich om en in die beweging kan Luanna nog net zien hoe de mondhoeken van de man naar beneden vallen en zijn façade van zijn gezicht verdwijnt. Het is een show. Het is een verdorie show die de vent ophoudt en zij speelt mee. De lipstick op haar lippen voelt vreemd en haar haar hoort niet zo netjes te zitten. De enige die nog zichzelf lijkt is Mick. Hij huilt al dagen onophoudelijk.

Met stevige passen loopt ze naar de mannen toen, hun ogen boren zich in de hare. Ze zijn haar niet vergeten. Ze beantwoord hun blik, alsof haar benen niet als puddingbroodjes in elkaar dreigen te zakken. Alsof de gedachten dat ze dood gaat niet alles overstemd. Ze wil vechten. Ze wil leven.

De ruwe hand van mankepoot grijpt haar t shirt in haar nek. 'Move!' sist hij in haar oor.

Zijn warme adem doet haar lichaam rillen. Zonder te twijfelen dwingt ze haar benen in beweging. Ze klemt haar kaken op elkaar en kijkt over haar schouder naar de klas die haar nooit geloofde, die haar nooit een welkom gevoel gaf. De klas die nooit echt de hare was. Net als de rest van de wereld. En toch kan ze het niet helpen om ze nog een keer te willen vasthouden. Om Amelia nog een keer te omhelzen, om maar niet los te hoeven laten. Dit was niet wat ze had gewild. De wereld heeft nooit aan haar voeten gelegen, maar ze had haar eigen weg weten te maken. Nu brokkelt die achter haar voeten weg als ze haar lot tegemoet treedt.

Er staan twee handlangers bij de deur en nog veel meer langs de muren. The Joker staat vooraan de kantine op een tafel met een tevreden glimlach op zijn gezicht. De ramen achter hem zijn geblindeerd om tegen de ogen van indringers te beschermen. Ze zijn hier alleen met hem. Een rilling loopt over Luanna's rug.

Aan zijn voeten staat een lange tafel waar acht stoelen staan. De helft zijn al gevuld.

'Welcome everyone!' zegt the Joker. 'Take a seat, anywhere you like, but pick carefully.'

Normaal zou ze een van de eersten zijn die haar plaats in neemt, maar terwijl de anderen gaan zitten, wacht ze geduldig af. Ze kan beter niet te gretig zijn. Of dat een goede tactiek is, weet Luanna niet. Langzaam loopt ze naar de stoel tegenover een angstig kijkend jongetje. Zijn donkere krullen staan alle kanten uit en hij trilt zichtbaar. Voorzichtig laat ze zich in de plastic stoel glijden. Dit is haar keuze. Ze hoopt dat ze er geen spijt van krijgt.

Luanna's ogen glijden door de kantine. Meerdere keren kijkt ze recht in de lens van een camera, die zich door de hele ruimte bevindt.

'Good to see you all,' zegt the Joker, die van de tafel afkomt en uit zijn riem een wapen haalt. 'Today we play a game of speed and trust.' Hij legt het wapen met een klap op tafel neer, tussen twee leerlingen die tegenover elkaar zitten in. 'This is a very easy game. One of each pair will not make it upstairs and you get to choose who it is. Grab the gun, point and shoot. Just like a picture. If you refuse, well...' zegt hij met een groeiende grijns. 'Let's just hope that that doesn't happen. For your own sakes. Any questions?'

Het blijft muisstil. De enige vraag die over de tafel zweeft is wie er hier over een half uur nog zitten. Luanna's blik glijdt naar het jongetje tegenover haar. Ze is sneller, daar twijfelt ze niet aan. Kinderen als hij hebben nooit snel moeten zijn. Aan zijn inmiddels slordige blouse is te zien dat zijn ouders geld hebben. Zou hij eerder zijn vrijgekocht?

'Great! Well... go ahead,' zegt hij, kijkend naar de eerste twee leerlingen. 'Shoot to kill.'

Het meisje dat iets jonger is dan Luanna reikt naar het wapen, maar de jongen die tegenover haar zit, grist het onder haar hand vandaan. Pas dan lijkt hij te realiseren wat dat betekend. Met grote ogen kijkt hij naar het wapen in zijn hand voor zijn blik de hare vangt.

'Nee, wacht!' gilt het meisje meteen. 'Ik wilde je niet neerschieten. Vermoord me niet, please! W-we kunnen het erover hebben, toch?'

Aarzelend laat hij het pistool zakken. 'Wat wilde je doen?'

'I-ik weet het niet, maar ik wil niet dood.'

'I-ik...' Hij heft het wapen met trillende handen. '...ook niet' Tranen springen in zijn ogen. Dan maakt zijn vinger contact met de trekker.

Haar gil wordt gesmoord door de klap van het pistool.

'We have a ruthless survivor in our midst!' jubelt the Joker.

De jongen legt het wapen snel op tafel en kijkt naar de man. Tranen lopen over zijn wangen, maar zijn mondhoeken kruipen aarzelend omhoog.

'Don't worry boy,' zegt hij. 'You will not die. Not today at least.' Hij pakt het wapen en legt het voor het volgende paar neer. The Joker knipt in zijn vingers en direct komen er twee handlangers aan die het overleden meisje van haar stoel trekken en haar de zaal uitdragen. Nu zitten er nog maar vijftien spelers aan de tafel.

Luanna wendt haar blik af en kijkt naar het grijze tafelblad voor zich. De stemmen van pratende personen en kogelschoten probeert ze uit te sluiten. Het is niet belangrijk. Hun dood gaat niet om haar leven. Zij heeft het niet in de hand. Ze probeert zichzelf ervan te overtuigen, maar op het moment dat de Joker het wapen drie kogelschoten later voor Mick legt, lukt het haar niet langer om de wereld buiten te sluiten.

Haar ogen ontmoeten die van hem. Wat hadden ze gedaan als zij tegenover elkaar hadden gezeten? Waarschijnlijk had ze het wapen gepakt. Hij heeft er de kracht niet voor. Al greep hij het pistool, ze zou het uit zijn handen kunnen praten.

Ze mocht hem toch niet echt. Al voelt het niet helemaal goed om een weerloos iemand te vermoorden. Het doet er niet toe. Het is een feit dat zij niet tegenover hem zit, maar een meisje dat met een angstige blik naar het wapen kijkt, trillend op haar stoel. Geen van hen beweegt. Als ze niet tegenover elkaar hadden gezeten, hadden ze het waarschijnlijk allebei niet overleefd, misschien krijgt nu een van hen nog een kans.

'We moeten iets doen,' piept Mick zacht. Zijn angstige ogen schieten naar de Joker. Iedereen weet dat weigeren erger is dan de trekker overhalen.

Het meisje schudt haar hoofd. 'Ik kan het niet,' piept ze. 'I-ik zit hier o-omdat ik de zwakste ben.' Ze kijkt op, met tranen in haar ogen.

'Ik ook,' fluistert hij. Zijn hand reikt naar het wapen en hij schuift het haar richting uit. Mick heeft tenminste zelfkennis. Dat valt van veel anderen niet te zeggen.

'Schiet mij maar,' zegt ze dan. 'I-ik kan het toch niet. Ik verdien het niet.' Ze bijt op haar lip om de tranen binnen te houden, maar het lukt niet.

Hij schudt zijn hoofd. 'Nee je moet er voor vechten.'

'Tick tock,' zegt the Joker die op zijn pols tikt.

'Maar ik kan het niet meer. Iedereen gaat toch dood door mij. Ik wil niet meer.' Ze kijkt hem aan en schuift het wapen naar hem toe.

Langzaam tilt hij het wapen omhoog. Luanna's ogen zijn nu volledig op hem gefixeerd. Gaat hij het echt doen? Met trillende handen zet hij het wapen tegen zijn hoofd. Nee, Mick is geen moordenaar. Maar de oorverdovende knal die volgt verteld haar dat ze hem onderschat heeft. Jezelf opofferen voor een ander is sterker dan zij in haar egoïsme ooit zal zijn. Het wapen valt kletterend op de grond en het meisje kijkt hem met grote ogen aan.

De knal schiet door Luanna's hele lichaam heen, alsof het nu pas tot haar doordringt wat het betekent. Haar klasgenoot is echt weg. Ze hadden geen band, maar dit verdiende hij niet. Ze kijkt weg, wetend dat er over enkele seconde nog een knal zal klinken, die misschien wel meer pijn zal doen dan de eerste. Nog twee paar en dan is zij. Nog even en ze neemt een moeder haar kind af.

Met een knal zo luid als een kogelschot, wordt het wapen tussen haar en de jongen tegenover haar neergelegd.

'You are the very last couple,' kondigt the Joker aan. 'Make a show!' Dan laat hij het wapen los, waarschijnlijk hopend op een episch gevecht.

Luanna's hand glijdt direct naar het wapen. De brugger tegenover haar doet hetzelfde, maar zijn kleine vingers komen niet eens in de buurt. Zij gaat dit overleven. Al maakt de gedachten dat een kind daarvoor moet sterven haar ziek.

Ze richt het wapen en kijkt hem in zijn bruine ogen. Er lopen nu tranen over zijn wangen. 'Hoe heet je?' Ze zou het niet moeten vragen. Het is verkeerd om hem een gezicht te geven. Maar het is niet eerlijk om hem geen kans te geven.

'Bram,' piept hij. 'En jij?' Hij krijgt de woorden nauwelijks over zijn lippen.

'Luanna,' haar stem trilt zacht. Gaat ze dit echt doen? Ze laat het pistool wat zakken. Het is niet eerlijk om het wapen de hele tijd te richten en hem te laten wachten.

Hij knikt licht. 'W-waarom zit jij hier?'

'Ruzie met mijn docent.' Ze glimlacht zwakjes. Wel wat meer dan dat alleen. 'En jij?'

'Ik pas niet bij de rest,' zegt hij zacht. 'M-mijn docent vond me... nutteloos.'

Een huivering trekt door haar lichaam. 'En niemand zei wat?' Haar hand met haar wapen raakt de tafel. Ze is niet bang dat de Joker ongeduldig wordt. Zij zijn de laatsten. Hij wil dat ze dit uitvechten. Anders is het geen show.

Bram schudt zijn hoofd. 'Nee. Ze delen allemaal die mening.'

Een misselijkmakend gevoel trekt door haar lichaam. 'En hoe oud ben je?' Ze tilt het wapen opnieuw op. Niet omdat ze hem zo kan neerschieten. Maar omdat de woede die zijn woorden oproepen in haar brand. Liegt hij tegen haar? Wil hij dat ze medelijden met hem heeft? En toch staat zijn ogen open en vriendelijk.

'Dertien, bijna veertien. En jij?'
Hij is te jong om spelletjes te spelen. 'Dat is niet belangrijk. Bram, ik wil dat je iets voor me doet, oké?'

Hij knikt. 'Oke?' Het komt er vragend en onzeker uit.

'Vertel Amelia dat het me spijt wanneer je hier uit bent en geef die docent namens mij een middelvinger.' Haar ogen ontmoeten die van de Joker. Waarschijnlijk heeft hij geen idee waar ze het over hebben. De man glimlacht, maar zijn donkere ogen waarschuwen haar.

Zijn ogen worden groter. 'W-wat ga je doen?'

'Dat weet ik niet.' Ze staart de Joker in de ogen. Zou ze het kunnen? De Joker vermoorden en dit hele spel eindigen? Het antwoord vult haar mond met een bittere smaak. Als ze het probeert overleefd niemand dit. Het is het niet waard.

Ze tilt haar wapen verder omhoog en zet het tegen haar hoofd. 'You wanted a show? I hope you enjoy this,' fluistert ze naar de man. Dan haalt ze de trekker over. Niet omdat ze niet sterk genoeg is om dit te overleven. Maar omdat ze niet sterk wil zijn als dat betekent als iemand anders zwak moet zijn. Met die gedachten omarmt ze de duisternis alsof het een vriend is.