De stilte is luider dan hij ooit geweest is. Niemand spreekt. Het enige wat te horen is is, zijn de luid bonzende harten en een pen die over papier krast.

'Waarom is het zo stil?' vraagt Aline. 'Ik hoor helemaal niks.'

Maar er komt geen antwoord op die vraag. Allemaal proberen ze te verwerken wat er is gebeurd. Pas na een paar seconden nemen de leerlingen hun plekjes op de grond en stoelen weer in, starend in het niets.

Iedereen lijkt te luisteren voor pistoolschoten. Hij had het gezegd het niet te doen, maar ja... hoe kan je het woord van man een die kinderen vermoord voor de lol geloven?

Amelia kijkt naar haar droge handen en trekt een velletje van haar nagel af. Een bloeddruppel ontstaat, maar het is niet genoeg om de pijn in haar hart te doven. Het zou niet eens in de buurt komen van wat Sage en Fynn moeten doorstaan.

Luke laat zich naast haar op een stoel zakken. 'Doe voorzichtig met jezelf.'

Ze kijkt op. 'Dit is mijn schuld. Ik kwam met het idee. Ik was niet sterk genoeg om te bellen.'

Hij schudt zijn hoofd. 'Het maakt niet uit wie met het plan kwam.'

'Maar als ik had gebeld, had hij mijn stem gehoord. Dan was ik het die de val had kunnen nemen.' Ze trekt nog een velletje van haar vingers af. 'Ik hoor hier toch niet.' Het komt er uit als een fluistering, maar de woorden raken haar diep. Dit is haar klaslokaal niet. Dit zijn haar vrienden niet. Ze hebben haar waarschijnlijk uit medelijden opgenomen in de groep. Waarom anders?

'Dat wil ik niet horen. Je bent een van ons.' Hij legt zijn hand op de hare.'Waarschijnlijk hij had hen alsnog gepakt omdat hij je daarmee meer pijn doet.'

Ze wil het zo graag geloven, maar ze durft het niet. Hoe meer mensen je hebt om wie je geeft, hoe meer je het om te verliezen. Hoe meer pijn het doet. 'Ik haat dit,' fluister ze. 'Ik haat hem en die verschrompelde druiven die achter hem aanlopen. Ik haat dit lokaal. Ik haat...' Maar het laatste woord blijft in haar keel steken.

'Ik ook.' Luke zucht. 'Ik haat dat hij niet degene pakt die echt verantwoordelijk is, maar spelletjes met ons speelt.'

'Ooit,' zegt ze zacht. 'Ooit krijgt hij wat hij verdient, maar daar hebben wij waarschijnlijk niks aan.'

Hij knikt. 'Hij kan dit niet voor eeuwig volhouden, tenminste dat weiger ik te geloven.

'Ik geloof dat iedereen uiteindelijk krijgt wat hij verdient. En hij verdient niks goeds.'

Daar heeft Luke niks meer op te zeggen. Hij kijkt naar de onbereikbare wereld aan de andere kant van het raam, terwijl de woede in zijn ogen groeit.

Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de deur eindelijk weer geopend wordt. Alle ogen zijn naar de deuropening gericht, hopend dat Fynn en Sage heelhuids terugkeren. Een gniffel klinkt op de gang en dan wordt Fynn als eerst zichtbaar. Zijn neus bloed, zijn lip is opgezwollen en er zitten kleine sneetjes in zijn huid die bedekt zijn met opgedroogd bloed. Een schok gaat door Amelia heen. Ze bijt hard op haar wang om de tranen binnen te houden, wetend dat dit door haar komt.

Hij strompelt het lokaal binnen. Lily grijpt hem vast, zodra hij echt het lokaal in is en ondersteund hem als hij zich een paar meter van de deur naar de grond laat zakken. Zijn gezicht is lijkbleek en zijn ogen schieten schichtig naar de deur, als een bang hert in de klauwen van een wolf.
Pas na een paar seconden wordt ook Sage het lokaal in geduwd. Er zit een grote blauwe kring om zijn oog en zijn kleding zit onder de bloedvlekken. In tegenstelling tot Fynn kijkt hij woest naar de twee mannen die de deur met een klap dicht gooien alsof er niks gebeurd is.

De deur wordt dichtgegooid, maar de stilte in het lokaal blijft hangen, alsof de woorden met de mannen verdwenen is.

'Wat?' sneert Sage. 'Nog nooit bloed gezien?' Hij kijkt iedereen aan, behalve Fynn, Dave, Luanna, Luke en Amelia. Er zit schaamte in zijn ogen, angst misschien wel, verbloemd door woede. Uiteindelijk laat hij zich tegen de muur op de grond zakken en trekt zijn knieen op.

Eliza loopt naar hem toe en zegt iets wat Amelia niet kan verstaan.

Sage schudt zijn hoofd en mompelt iets terug maar komt dan toch overeind en loopt met haar mee, richting Fynn en Lily.

'Ze leven nog,' fluistert Luke tegen Amelia. De woede in zijn woorden te horen. Woede tegen The Joker, zijn mannen en de rest van de wereld. Zijn ogen glijden door het stille lokaal van de jongens naar Dave en dan naar Luanna die op haar vaste plekje zit te tekenen, de rest van de klas negerend alsof er niks veranderd is.

Als verdoofd knikt ze. Maar tegen welke kosten? Wat zijn ze kwijtgeraakt voor deze actie? En wat hebben ze nou eigenlijk echt gewonnen? Was het het waard?

Nee, fluistert de stilte in haar oor. Ze was niet sterk genoeg en nu druppelt er bloed op de linoleum vloer, terwijl Lily haar best doet om de wonden van de jongens te verzorgen met een flesje alcohol en tissues uit de bureaula van Cuper. De docent is net zo stil als de rest van de klas en laat het gewoon gebeuren.

In haar ooghoek ziet Amelia Luanna met snelle passen naar de toiletruimte lopen. In de vluchtigheid kan ze nog net zien hoe hoe haar neus roder is dan normaal. Als ze wil opstaan om haar troost te bieden, ziet ze Luke opstaan en haar achterna gaan. Luanna draait zich om en duwt hem weg, maar Luke zegt iets wat ze niet kan verstaan. Een ding is zeker, hij wil haar niet troosten.

Moet ze iets doen? Snel loopt Amelia achter hen aan als de deur van het magazijn achter hen dicht valt en hen uit het zicht onttrekt. Als ze dichterbij komt hoort ze de woorden aan de andere kant van de muur.

'Wat moet je van me?' Luanna's barse stem breekt als ze de woorden uitspreekt.

'Dit komt door jou,' zegt Luke met een grom. 'Dat Sage en Fynn er zo uitzien is jouw schuld. En doe nou maar niet alsof het niet is of dat het je zo raakt. Iedereen weet hier dat het je geen barst kan schelen!'

'Net als alles door mij komt zeker?' Snauwt het meisje terug. 'Doe niet alsof ik een of ander monster ben.'

'Verdraai mijn woorden maar weer, joh. Daar ben je zo goed in. Jij hebt het veroorzaakt en verantwoordelijkheid nemen? Nee, daar doe je niet aan. Waar was je toen die kloothommel vroeg wie het had gedaan? Waar was je toen Sage in de bres sprong? Nou?'

'Waar waren zij toen Cuper mij lastig viel? Waar waren zij toen die roddels over me rond gingen?' Een trillerige zucht ontsnapt uit haar mond. 'Zelfs toen Yasmin en Cuper me lastig vielen deed niemand wat en nu verwacht je dat ik er wel ben?'

'Ah, is dat hoe je het wil spelen?' Een woedende rust overvalt Luke. 'Zij hebben jou niet geholpen, omdat jij het toen niet toeliet en daarom wil jij hen niet helpen nu zij het nodig hebben. Heel volwassen, Luanna. Echt, daardoor overleven we dit met z'n allen. Ieder voor zichzelf. Prima.'

'De volgende keer probeer ik niet te helpen. Weet je, ik ben er klaar mee.'

'Mooi. We hebben niks aan mensen die alleen maar schade veroorzaken en het niet willen opruimen. Succes hoor.'

Amelia staart naar de deur niet wetend wat te doen. Moet ze ingrijpen? Maar op het moment dat ze zichzelf ertoe gezet heeft om het te doen, is het eigenlijk al te laat.

Een gil galmt door de kleine ruimte, door de muren het lokaal in. Er klinkt een luide knal alsof een van de stellingkasten naar beneden is komen zetten. 'Laat me los. Ik heb hen dit niet aangedaan!'

Amelia stormt naar binnen en ziet Luke met Luanna worstelen in een stapel uit de kast gevallen papieren. 'Wat doe je?' roept Amelia uit. 'Luke, laat haar los!'

'Haar haar verdiende loon geven.' Hij kijkt haar woest aan.

'Dat is jouw taak niet en we hebben allemaal fouten gemaakt. En daarnaast, als je Luanna haar verdiende loon wil geven, moet je mij ook maar een mep verkopen.' Ze pakt zijn arm vast en trekt hem naar achteren. Hij schudt zich los en probeert Luanna nog een mep te verkopen. Die duikt haastig opzij, haar armen voor haar gezicht houdend. Haar knokkels zijn rood.

'Laat me met rust,' herhaalt ze. Er klinkt een vreemde piep in haar stem. Haar grijze ogen glanzen van de tranen.

Amelia voelt twee handen op haar schouders en wordt zachtjes achteruit getrokken. Als ze omkijkt, ziet ze dat Eliza haar voorzichtig wegtrekt, waarna Sage de kleine ruimte binnenstapt. 'Ophouden, stelletje kleuters!' buldert hij zo luid dat de glazen potjes er bijna van gaan trillen. 'Denk je echt dat dit mijn pijn vermindert? Of die van Fynn?' Hij wijst het klaslokaal in. 'Denk je nou echt dat dit zin heeft?'

Luke draait zich om en laat Luanna eindelijk los. 'Maar zij na-'

'Wat zit er verdorie in jullie hoofd? We wisten dat dit een risico was toen we hieraan begonnen,' gaat hij verder. 'Het bedenken van het plan was een risico,'

Amelia krimpt in elkaar als de woorden zijn lippen verlaten, maar Sage gaat ongestoord verder.

'Het stelen was een risico, het bellen was een risico... en daarnaast, Luke,' zegt hij, zich richtend op zijn klasgenoot. 'Luanna had niet naar voren kunnen treden. Brombeer had zijn oog al op haar en als zij had gezegd dat zij het had gedaan, waren we haar kwijt. Is dat dan wat je had gewild?'

Luke kijkt van Luanna naar Sage en weer terug. Zijn lippen vormen een woord maar hij zegt het niet. Inplaats daarvan stapt hij nog verder bij Luanna vandaan. 'Nee, ik denk het niet.'

'Precies, dus... ik kan niet geloven dat ik dit moet zeggen, maar denk na voordat je zomaar je vuisten ergens naartoe ramt. We zijn allemaal boos en machteloos, maar dit lost niks op en nu wil ik terug naar het lokaal want ik heb knallende koppijn en dit maakt het niet beter.'

De jongen knikt in stilte en loopt de ruimte uit. Zijn hoofd hangend, alsof zijn fout nu pas door zich doordringt.

Luanna kijkt hem in stilte na voor ze haar helpers langzaam aankijkt. 'Bedankt.'

Sage knikt, maar zegt niks. Dan draait hij zich om en loopt het lokaal weer in, gevolgd door Eliza.

'Sorry,' zegt Luanna tegen Amelia. Een traan uit haar oog wegvegend.

Amelia strekt haar armen uit en trekt Luanna tegen zich aan. 'Je hoeft geen sorry te zeggen.'

Luanna begraaft zich in haar armen.'Jawel, want jij voelt je nog schuldiger dan ik.'

Amelia glimlacht ongelukkig. 'Misschien dragen we zo samen de schuld.'