Κατερίνας Pov

Μια εβδομάδα μετα

Έχει περάσει μια εβδομάδα. Μια εβδομάδα και δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου.Μετά από το φιλι μας στην τουαλέτα τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Δεν μου μιλάει όπως μου μιλούσε δεν με λέει για μάθημα και δεν με σηκώνει καν στον πίνακα. Στην αρχή δεν έκανα κάποια κίνηση να της μιλήσω αλλά μετά όσες φόρες και να την πλησίασα για να της ζητήσω συγνώμη αυτή έβρισκε δικαιολογίες για να μην μου μιλήσει,ότι έχει δουλειά ή πως χτύπησε το κουδούνι και πρέπει να φύγει.

Δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω τι να κάνω πια και δεν μπορω να καταλάβω αν με θέλει ή όχι αφού από την μία όταν την φίλησα με φίλησε πίσω και απο την αλλη εδώ και μια εβδομάδα δείχνει ότι το φιλί μας δεν το ήθελε.

Είμαι στο σχολείο τωρα έχουμε χημεία και βαριέμαι. Την επομενη ώρα έχουμε μαζί της. Είμαι αποφασισμένη να της μιλήσω σήμερα.Χτυπησε το κουδούνι και βγηκαμε εξω για διάλειμμα

"Τελικα θα της μιλήσεις σήμερα?" ρώτησε η Άννα

"Μάλλον ναι.Αν με αφήσει βέβαια"

"Κατερίνα πέρα από την πλάκα και όλα αυτά που λέω άμα την θες τόσο πολύ όσο μου λες κάνε ότι μπορείς για να την κερδισεις"

"Σαγαπαω πολύ ρε σκατο" ειπα και την αγκάλιασα

"Και εγω. Μην κοιτάς που σε πειράζω συνέχεια"

Χτύπησε το κουδούνι και πηγαμε προς τα μέσα αλλά με σταμάτησε ο διευθυντης

"Κατερίνα έλα λίγο στο γραφείο μου που σε θελω" είπε και πήγε στο γραφείο του

Ωχχ

"Λες να του είπε τίποτα η Ανδριανοπουλου?"

"Δεν ξέρω. Ελπίζω πως όχι"

"Τέλος πάντων πήγαινε και μετά έλα να μου πεις" απάντησε και έφυγε για την τάξη

Πλησίασα προς το γραφείο του διστακτικά. Όταν άνοιξα την πόρτα είδα μέσα του διευθυντη να κάθεται στο γραφείο του και την Δήμητρα πιο δίπλα

Έμεινα σοκαρισμένη. Άμα του είπε τίποτα και τώρα θέλει να με αποβάλει? Άμα το μάθουν οι γονείς μου? Αχχ τι θα κάνω?

"Πέρασε μέσα Κατερίνα μου μην στέκεσαι στην πόρτα"  είπε ο διευθυντής κάνοντας μου νεύμα να κάτσω στην καρέκλα να καθίσω στην

Τόση ώρα δεν είχα καταλάβει πως απλά καθόμουν στην πόρτα και τους κοιτούσα. Η Δήμητρα ούτε βλέμμα δεν μου έριξε

Έκατσα στην καρέκλα και περίμενα με αγωνία να μιλήσει ο διευθυντής

"Σας φώναξα γιατί θέλω να δώσω και στις δύο συγχαρητήρια για την καταπληκτική δουλειά σας πάνω στην εργασία που σας ανέθεσα.."

Συνέχισε να μιλάει αλλά εγώ δεν τον άκουγα. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου που η Δήμητρα δεν μιλησε για το φιλί. Βέβαια γιατί δεν μίλησε? Έχω τόσες πολλές ερωτήσεις αλλά δεν με αφήνει ούτε να την πλησιάσω

Καθόμουν και την κοιτούσα καθώς άκουγε τι έλεγε ο διευθυντης. Θέλω τόσο πολύ να την ξανά φιλήσω. Δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου

"Κατερίνα συμβαίνει κάτι?" ρώτησε ο διευθυντής και πετάχτηκα από την θέση μου. Η Δήμητρα γύρισε και με κοίταξε και μάλλον κατάλαβε ότι την χάζευα

"Όχι όχι απλά αφαιρέθηκα λιγο" απάντησα και έσκυψα το κεφάλι

"Λοιπόν δεν σας χρειάζομαι κάτι άλλο μπορείτε να πηγαίνετε"

Βγήκαμε από το γραφείο και έφυγε κατευθείαν. Ούτε να μιλήσω δεν πρόλαβα

Προχώρησα στην τάξη απογοητευμένη από την στάση της

Όταν χτύπησε για διάλειμμα η Άννα με πήρε από το χέρι γρήγορα για να βγούμε έξω

"Τι έγινε γιατί είσαι έτσι? Μιλησε η Ανδριανοπούλου? Σου έδωσε αποβολή ο διευθυντής?"

Με βομβάρδισε με ερωτήσεις

"Τίποτα δεν έγινε ρε συ Άννα ήθελε να μας πει απλά συγχαρητήρια για την εργασία και τέτοια"

"Αα πάλι καλά. Τότε γιατί είσαι ετσι? Κανονικά θα έπρεπε να είσαι ανακουφισμενη που δεν είπε κατι" ρώτησε με απορία

"Γιατί ακόμα δεν μου μιλάει" απάντησα λυπημένα

"Μην κάνεις έτσι Κατερίνα μου κάποια στιγμή θα λυγίσει και θα σου μιλήσει"

"Ναι σίγουρα,σε 5 χρόνια από τώρα" είπα και δεν μίλησε

Οι ώρες πέρασαν και έφτασε η ώρα που είχαμε μάθημα μαζί της. Μπήκα στην τάξη και έκατσα στην θέση περιμένοντας την. Μετά από λίγο ήρθε και χωρίς πολλά πολλά ξεκίνησε το μάθημα. Δεν σήκωσα καν το χέρι μου για να μιλήσω αφού και να το έκανα δεν θα με έλεγε. Όταν τελείωσε η ώρα περίμενα να φύγουν όλοι να της μιλήσω

"Θέλω να μιλήσουμε" είπα όταν πια ήμασταν μονες

"Δεν έχουμε να πούμε κάτι" απάντησε και πήγε να βγει από την τάξη

"Ρε γαμώτο σε κυνηγάω μια εβδομάδα τώρα και εσύ μου λες όλη την ώρα δικαιολογίες. Τι θα γίνει πια άμα κάτσεις να μιλήσουμε για δύο λεπτά?"ρώτησα και την πλησίασα

"Δεν θέλω να το συζητήσω"

"Εγώ όμως θέλω!" απάντησα σχεδόν φωναχτά. Έχω φτάσει στα όρια μου

"Εγώ όχι" είπε στον ίδιο τόνο

Χωρίς να το ελέγξω την έπιασα απο την μέση την έφερα κοντά μου και την φίλησα.Στην αρχη με απωθούσε αλλά στο τελος με φιλησε και αυτή.Επιτέλους. Μου είχε λείψει τόσο πολύ το φιλί της. Ένιωθα ότι ξανά ζωντανεύω

Όταν απομακρυνθήκαμε λόγω του αέρα μου έδωσε ένα χαστούκι και έφυγε

Τι έγινε τώρα? Έχει και βαρύ χέρι ή άτιμη

Έφυγα και πήγα σπίτι

"Γειά σου αγάπη μου" με χαιρέτησε η μάνα μου όταν μπήκα μέσα

"Γειαα"

"Θα κάτσεις να φας?"

"Όχι δεν εχω όρεξη θα πάω πάνω να ξεκουραστώ και μετά θα κάτσω να διαβάσω"

"Μα κάτσε να φας να στυλωθείς να σε δω και εγώ λίγο"

"Δεν έχω όρεξη ρε μαμά" απάντησα με νεύρα

"Εντάξει παιδάκι μου μην κάνεις έτσι"

Φφ τι της φωνάζω τώρα λες και μου φταίει και αυτή αλλά έχω φτάσει στα όρια μου

"Συγνώμη ρε μαμά απλά είμαι κουρασμένη"

"Δεν πειράζει αγάπη μου"

Πήγα πάνω και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Έκλεισα τα ματιά μου και κοιμήθηκα αμέσως

Μαμά Κατερίνας POV

"Αντρέα έχουμε πρόβλημα με την Κατερίνα"

"Τι πρόβλημα?"

"Τις τελευταίες μέρες δεν είναι καλά. Έχει κλειστεί στον εαυτό της έχει νεύρα συνέχεια"

"Από το διάβασμα θα είναι μην ανησυχείς. Θα έχει πιεστεί και θα ξεσπάει σε εμάς"

"Και εγώ σου λέω ότι είναι κάτι άλλο και δεν μας το λέει"

"Ότι και να είναι είμαι σίγουρος πως όταν έρθει η ώρα θα πει η ίδια τι την απασχολεί"

"Μήπως να ρωτήσουμε τον μικρό άμα του έχει πει κάτι?"

"Παραλογίζεσαι Μαρία μπορεί να μην είναι κάτι τόσο σοβαρό"

"Ίσως έχεις δικιο"

"Άμα θες πες της να πάτε μια βόλτα μαζί ή για ψώνια να σου φύγει και η ιδέα"

"Καλά λες θα πάω να της προτείνω να πάμε στα μαγαζιά για ψώνια θα την αφήσω όμως λίγο να ηρεμήσει και θα πάω σε λιγο"

Κατερίνας POV

Ειχα ξυπνησει και κοιτούσα το ταβάνι. Δεν είχα κοιμηθεί πολύ ,μιση ώρα.Δεν θέλω να κάνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω την στάση της. Αφού με φίλησε και αυτή τι σκατά έπαθε μετά και με χαστούκισε? Το μετάνιωσε?

Είχε περάσει λίγη ώρα και εγώ ήμουν ακόμη στην ίδια θέση ώσπου χτύπησε η πόρτα

"Ναι"

"Αγάπη μου να μπω?" η μαμά μου

"Μπες"

Μπήκε μέσα και έκατσε καθιστή στο κρεβάτι μου

"Πως είσαι?" με ρώτησε

"Καλύτερα"

"Ωραία. Λέω να πάω για ψώνια το απόγευμα θες να έρθεις μαζί μου?"

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καμία όρεξη να πάω αλλά θα δημιουργήσω υποψίες στην μάνα μου και θα με πριζει,έτσι και αλλιώς μπορεί να ξεχαστώ

"Ναι θα ερθω"

Το απόγευμα

Ετοιμάστηκα και κατέβηκα κάτω για να φύγουμε. Το έχω ψιλο μετανιώσει που δέχτηκα να πάμε για ψώνια αλλά δεν θέλω να με ρωτάει συνέχεια η μάνα μου τι έχω και τι έχω

Φτάσαμε στο κέντρο και αρχίσαμε να χαζεύουμε τα μαγαζιά και τα ρούχα. Είχε περάσει μια ώρα και το μυαλό μου είχε ξεφύγει. Είχα καιρό να περάσω χρόνο με την μαμα μου. Κάποια στιγμή είχαμε μπει σε ένα μαγαζί και η μάνα μου ήταν στο δοκιμαστήριο. Καθώς κοιτούσα κάποια ρούχα έπεσα πάνω σε κάποιον με αποτέλεσμα να πέσουν κάτω κάποια ρούχα που κρατούσα

"Συγνώμη δεν σας ειδα" είπα ενώ κοιτούσα κάτω και μάζευα τα ρούχα που μου έπεσαν

Σήκωσα το κεφάλι μου και τότε την είδα

"Δη-δημητρα..." μίλησα σχεδόν ψιθυριστά και την κοιτούσα σοκαρισμένη

"Κατερίνα μου ποια είναι η κοπέλα?" ρώτησε η μάνα μου μόλις βγήκε από το δοκιμαστήριο. Τώρα βρήκε?

"Εμμ είναι η καθηγήτρια μου η κυρία Ανδριανοπούλου"

"Γειά σου κορίτσι μου. Χαίρομαι πολύ για την γνωριμία"

"Και εγώ χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω" απάντησε η Δήμητρα χαμογελαστή

"Ελπίζω η κόρη μου να μην σου κάνει την ζωή δύσκολη στην τάξη και να είναι ήσυχη"

"Μια χαρά είναι. Ήσυχη και διαβαστερή"

"Χαίρομαι που το ακούω"

"Λοιπόν εγώ σας αφήνω γιατί πρέπει να φυγω. Και πάλι χάρηκα που σας γνώρισα" είπε και έφυγε σαν κυνηγημένη