Een groot katachtig beest met hoektanden zo groot als messen stapte uit de luik.

Tussen zijn vacht zaten stukken steen vastgegroeid en Asyar had hierdoor geen idee wat voor beest dit was. Het had stenen hoorns op zijn rug en zijn ogen waren geel gekleurd. Zwarte sierlijke strepen decoreerden zijn vacht en zijn oren lagen plat in zijn nek.

"Een steenkat!" ving Asyar met zijn gehoor op uit het publiek.

De steenkat zag er groot uit, maar Asyar vergeleek de lengte met zijn eigen leeuw. Dit beest was de helft van zijn leeuwenlengte. Als Asyar kon veranderen had hij wellicht nog een kans om hier levend uit te komen.

Maar de pijn was te heftig. Asyar probeerde op te staan en zag dat er naast hem ineens een rek stond met speren.
De steenkat brulde naar het publiek dat natuurlijk enorm enthousiast was geworden door de spanning van het komende gevecht.

Asyar moest nu gebruikmaken van de situatie en kroop naar de speren toe.
Hij greep het rek van de speren vast en klom overeind. Hij probeerde stevig op zijn voeten staan en pakte een houten speer.
Toen viel het hem op dat de speer een botte punt had. Hier viel het kwartje.
Het was dus niet de bedoeling dat Asyar zou winnen. Ze wilden dat hij verloor.
Deze mensen hadden zin in een show waarbij Asyar aan stukken gescheurd zou worden.
Dit was geen eerlijk gevecht.
Zijn woede begon in hem te koken, maar hij  hield de speer stevig vast.

Hij zette zich schrap toen de steenkat langzaam op hem af liep. De kat brulde en probeerde met zijn klauwen uit te halen naar Asyar.
Voor zover hij ooit had leren vechten, was hij in staat een paar klappen te verweren met de stok van de speer.
Ook probeerde hij hem te steken, maar de steenkat brulde en sloeg de speer weg. Hierdoor krabte hij met zijn andere klauw Asyar in zijn arm.

De jonge leeuw schreeuwde van de brandende en stekende pijn, maar hield zijn speer gereed.

De steenkat besprong hem en Asyar hield de speer horizontaal tussen hen in. Maar toen hij op zijn rug op de grond viel belandde hij op de gegooide stenen die nog op de grond lagen. Hij voelde hoe sommige stenen punten in zijn rug boorden.
De steenkat gaf niet op.
Het grote beest hapte met zijn kaken naar het gezicht van Asyar, die het beest van zich af probeert te duwen.
Het publiek joelde en joelde. Dit wilden zij. Asyar hoorde niet eens meer wat het volk van IJzerklif naar hem riep, totdat hij de stem van dat ene jongetje weer hoorde die hij opving tussen alle chaos door.

"Doe je best," waren de lieve onschuldige kinderwoorden en Asyar voelde de moed om terug te vechten groeien. Het vertrouwen van dat lieve kind was het enige wat hij nodig had.

Schreeuwend en met al zijn kracht duwde hij de speer tegen de nek van het beest en hield de gevaarlijke kaken van de steenkat op afstand. Het beest werd woest door ongeduld en probeerde met zijn klauwen naar Asyar te grijpen.

Met één harde duw en alle energie die hij nog had drukte hij de steenkat van zich af.
Asyar voelde zich krachtig en schreeuwde naar zijn vijand.
Daar was het ineens. Dat gevoel wat hij ook had tijdens de Bloedmaan.

Het publiek viel stil toen ze Asyar zagen opstaan en voor hun neus in een grote jonge zwarte leeuw veranderen.
Een zwarte leeuw hadden ze nog nooit gezien. De reflectie van de zonnestralen van de ondergaande zon liet zijn zwarte vacht glanzen. Zijn blauwkleurige ogen gleden langs de mensen in de tribune en zijn tong likte hij zijn witte snorharen af. Het jongetje dat medelijden met hem voelde bewonderde Asyars leeuwengedaante. Ook hij had nog nooit een zwarte leeuw gezien.

Erick Roosdauw kon zijn ogen niet geloven en keek op dat moment zijn zoon aan.
De blik van zijn vader zei al genoeg. Hij was opnieuw teleurgesteld.

Asyar voelde zich weer herinigd met zijn ware zelf en brulde zo luid dat de mensen het als oorverdovend ervaarden en zelfs de steenkat iets achter uit deinsde.
Asyars manen wapperden zachtjes door de wind, terwijl hij langs de stenen op de grond op de steenkat af liep.

De steenkat blies naar hem en gromde dreigend. Het dier voelde zich geïntimideerd door de grote zwarte leeuw. Zijn haren stonden kaarsrecht overeind en zijn staart zag er als een dikke pluim uit.
De grote zwarte leeuw cirkelde om het beest heen dat zijn tanden herhaaldelijk ontblootte.

De spanning steeg.
Het publiek wachtte af. Dit gevecht had een plotse wending gekregen.

Asyar voelde dat de mensen hem dwongen te gaan vechten. Eerst wilden ze hem dood, maar nu waren ze overweldigd.
De enige uitweg was het gevecht winnen, dus dat is wat Asyar besloot te doen toen hij op de steenkat afstormde, die de schrik van zijn leven kreeg, want voor het beest was Asyar een buitenaards wezen.

Met zijn nagels gericht op de kop steenkat sprong Asyar op hem af.
De twee grote katachtigen rolden over de grond en er klonk een vreselijk geschreeuw van de steenkat die op de gegooide keien viel. Asyar voelde zijn rage tieren door zijn lijf heen en voelde zich machtig toen hij de vacht van de steenkat krabte. Het bloed spetterde in het rond en ook vlogen er een paar stenen van de vacht van de steenkat af.

De kat grauwde en haalde uit naar Asyars oor.
Het ging zo snel. Het bovenstuk van Asyars oor vloog over de grond en de zwarte leeuw zag het in zijn ooghoek vallen.
Toen wist hij dat hij het zo snel mogelijk moest afmaken.

Een harde beet met zijn krachtige kaken in de poot van de steenkat en een klap met zijn klauwen op de kop van het beest was genoeg om de steenkat bewusteloze te maken.

Met zijn bek greep hij het nekvel van de steenkat vast en trok zijn bewusteloze lichaam over de grond. Het beest werd voor het balkon waar de Roosdauw familie stond neergelegd.
Asyar keek omhoog en maakte oogcontact.

Toen nam hij de nak van de steenkat in zijn bek en beet zo hard als hij kon.

Krak. Krak. Dat was het geluid van brekende nekwervels.
Daarna ontspande hij zijn kaken en de kop van de steenkat viel met een klap op de grond.