[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

Muziek om tijdens het lezen af te spelen ^

Lori's dood kon Asyar niet beseffen. Hij keek vol ongeloof naar de dode leeuwin, terwijl Saryon zijn bebloede snorharen likte met zijn lange ruwe tong. De krijger van de Goudbloedstam had zijn eigen stamlid vermoord!
Lorian voelde hetzelfde toen de dood van zijn dochter voor zijn ogen gebeurde. Hij wist dat Saryon de koning belangrijker vond dan zijn eigen stam. Dit was onvergefelijk.

Aryon bleef op het stamhoofd van de Goudbloedstam gefocust en besprong Lorian terwijl de gebroken leeuw aan Lori dacht. De bruine oude leeuw wist hem van zich af te krijgen en zorgde dat Aryon op zijn rug lag, zodat hij boven op hem zat.

Terwijl zijn ogen prikten van de tranen scheurde hij met zijn laatste kracht de buik van Aryon open. Lorian bleef doorgaan tot de ingewanden van Aryon uit begonnen te puilen.
Asyar, Saryon en het hele publiek zag dit gebeuren en er heerste een stilte.

Aryon was al heen gegaan, maar Lorian kon niet stoppen.
De dampende ingewanden vlogen in het rond. Stukken darm, lever en iets wat vermoedelijk op een maag leek lagen op de grond.

Lorian keek op naar de leeuwenkoning. Hij had geen woorden om te spreken. Alleen een dodelijke blik.

Lorian richtte zich naar Saryon die een grijns op zijn bek had.

"Je was één van ons! Je hebt mijn dochter vermoord!" schreeuwde zijn stem. Zijn hart was gebroken en dat kon niemand meer goedmaken.

Lorian brulde toen hard en Asyar ging samen met zijn grootvader op de laatste leeuw in de vechtkuil af.
Ze vochten naast het lijk van Lori, waar haar bloed in het zachte zand zakte.

Milanyia kon haar tranen niet inhouden. Ze haatte Naryon voor wat hij had laten gebeuren. Lori was haar enige vriendin.
Zackyar en Yaro voelden hun moeders verdriet en haar armen landden op hun schouders. Ze hield haar kinderen dicht bij haar.

Rasjia vond dit ook gruwelijk, maar veel emoties liet ze niet zien. Ze was blij dat zij niet in die positie stond. Haar dochter daarentegen kon het allemaal niet aan. Imra was overstuur.
Ze barstte in huilen uit en het maakte haar niet uit als haar vader dat zag. Ze was kwaad.

Naryon gaf niks om wat zijn familie wel of niet voelde over deze situatie.
Asyar was een vloek. Zwart was nooit een goed teken. Hij zou ook nooit koning worden. Hij had naast Asyar nog drie zonen! Dat was meer dan genoeg.
Hij keek toe hoe Lorian en Asyar de laatste krijger probeerden af te slachten.

Toen gebaarde Naryon naar een van zijn dienaren en vroeg om een boog en pijlen.
Dit bevel werd snel vervuld en terwijl Asyar en Lorian Saryon bijna op de grond hadden gekregen schoot er een lange pijl recht in de kop van Lorian.

De bruine leeuw viel meteen dood neer.
Asyar en ook Saryon stopten en keken naar de leeuw.
Asyar deinsde achter uit en zag Naryon met een boog in zijn hand.
Daarna legde hij opnieuw een pijl op het touw van de boog en richtte deze op Asyar.

Asyar dook aan de kant en de pijl vuurde vlak langs hem de grond in.
Toen besloot Asyar te vluchten. Hij kon daar niet blijven. Hij ontweek Naryons pijlen en wist de deur van de leeuwenkuil open te beuken.
De zwarte leeuw werd door een laatste pijl toch geraakt in zijn zij, maar dat hield Asyar niet tegen. De leeuw ontvluchtte het dorp.

"Het toernooi is afgelopen!" riep Naryon. "Iedereen verlaat nu de Leeuwenkuil,".

Ondertussen waren de Goudbloedstamleden in opstand getreden. Hun stamhoofd was omgelegd door de koning en ze wilden niet dat dit vergeten werd. Alle stammen kwamen in beweging om weg te gaan, maar er ontstond ruzie.
De Goudbloedstam was woest op Naryon, maar ook op Aryons stam, de Nachtbloedstam.

"Hoe konden jullie hiermee instemmen?!" werd er geschreeuwd en terwijl er zich vrouwen en kinderen in de menigte bevonden ontstonden er onderlinge gevechten.

Naryon riep toen de Maankrijgers bij zich, wat diende als de koninklijke garde. Naryon had dit concept zelf bedacht.
Dit was een groep leeuwen en leeuwinnen die speciaal getraind waren om de koning te beschermen.
Het hoofd van de Maankrijgers was Rayar. Rayar was geen gewoon lid van de Klauwoogstam. Hij kon niet in een leeuw veranderen. Dat maakte hem ook eerst een naamloze dienaar, maar omdat hij liet zien dat hij zeer goede vechtvaardigheden had zag Naryon potentie in hem. Hij benoemde Rayar tot hoofd van de Maankrijgers en hij mocht zijn naam houden.

"Ik heb een opdracht voor je," begon Naryon zacht. "Vind hem en dood hem,".
Rayar knikte en verliet toen onopvallend het dorp.

Daarna gaf Naryon het bevel aan de Maankrijgers om orde te creeëren en alle stamleden te verzoeken om bij zonsopgang te vertrekken.

Rasjia en Milanyia moesten met hun kinderen terug naar het Stamhuis. Via een andere uitgang konden ze snel weg uit de Leeuwenkuil.

Rasjia was niet in staat om Imra te troosten. Ze wilde niks van haar moeder weten. Mitar plaagde haar zelfs.

"Ga je nou echt huilen om een vervloekte leeuw? Hij zou ons allemaal ongeluk brengen!" waren zijn woorden naar zijn verdrietige zusje.

"Het maakt jou niks uit dat Lori dood is!" riep ze met ongeloof in haar stem. Haar broer was wreed. Nu snapte ze waarom Asyar nooit een klik met hem kon hebben. Mitar was ziek.

"Imra!" riep Rasjia haar dochter bij haar. "Er is geen tijd om te huilen. Je ziet hoe hard het leven kan zijn. Laat dit een les zijn en geen consequentie. Droog die tranen," zei haar moeder streng en Imra staarde haar moeder met grote ogen aan.

"Droog je tranen," herhaalde Rasjia. "En ga naar bed. Je hebt overduidelijk slaap nodig. Morgen praten we misschien verder,".

"Misschien?" vroeg Imra met een overduidelijke toon dat ze het vreemd vond. Maar haar moeder zei niks meer.

Ze wachtte tot haar dochter naar haar slaapruimte ging en keek daarna Mitar aan.
Hij ging voor haar staan en wachtte tot zijn moeder sprak. In plaats daarvan sloeg ze hem hard in het gezicht.

"Je weet dat je zusje gevoelig is. Lok haar niet uit," zei Rasjia streng. "Je moet niet neerkijken op anderen als je zelf ook niet perfect bent,".

Die woorden raakten Mitar en hij slikte even. Hij durfde zijn moeder niet aan te kijken en daarna commandeerde ze dat hij ook moest gaan slapen, terwijl het laatste licht van de bloedmaan in hun kamers scheen en dat pas weer over 50 jaar zou doen.