Masal uyuyordu. Beş yıldır komadaydı ve açmamıştı gözlerini. Ailesi onu her gün ziyaret ediyordu. Masal ile her akşam konuşuyorlardı. Yine bir akşam vakti annesi Masal'ın yanı başındaydı. Masal'la konuşmaya başlamış ve onun başını okşuyordu.

Masal'ın kalbi birden durdu. Annesi doktorlara bağırdı. Masal'ın suratı ceset kadar beyazlıyordu. Vücudundaki bütün kan, yataktan aşağıya akıyordu. Üstelik vücudunda hiçbir kesik olmadan. Odaya giren doktorlar ne yapacağını bilmiyordu. Doktor Mert odaya girdiğinde gözlerine inanamamıştı. Daha önce ne böyle bir olay görmüştü ne de duymuştu.

Mert günün bütün yorgunluğu ve şaşkınlığıyla mutfakta atıştırmalık bir şeyler hazırlıyordu. Masanın üzerindeki telefonun çalmasıyla dikkatini telefona verdi.

- Alo.

Eşi, Mert'in yorgun sesini duymuştu.

- Mert iyi misin?

- Biraz yorgunum. Aslında bugün çok garip bir gündü.

- Neden, ne oldu ki?

- Masal adına bir kız vardı. Beş yıldır komadaydı ve bugün öldü.

- Üzüldüm ama bunun neresi garip?

- Bütün kanı yataktan aşağıya dökülerek öldü. Vücudunda hiçbir kesik yoktu. Böyle bir şey nasıl mümkün olabilir bilmiyorum.

Salondan Mert'in eşinin sesi geliyordu.

- Mert uyudun mu?

Mert gülmeye başladı. Telefonu hala kulağına doğru tutuyordu.

- Eve gelmişsin. Kocanı mı özledin? Telefonu kapatayım mı fazla yazmasın?

- Neyden bahsediyorsun?

- Sesin salondan geliyor.

- Saçmalama Mert! Ben annemlerdeyim.

Birkaç ayak sesinden sonra Mert'in yere düşmesi ve yere akan kanının oluşturduğu ses eşinin kulaklarında yankılanıyordu.

- Mert ne oldu? Mert cevap verir misin? Şakayı bırak! Mert! Mert!