Aritmi

25.bölüm

...

İlhamın ne zaman ve nasıl geleceği belli olmuyor. Saat 03.29 ve ben burdayım. Umarım siz de burda olursunuz. Keyifli okumalar...

∞

"Aman!"

Göz kapaklarım kapalıymışçasına etrafıma sinen kara sis bulutu görüş açımı kapatmış ve bir türlü açmıyordu. Tam Özgür'e dönük biçimde geriye doğru yalpalanırken bir kuvvettin beni sıkıca kavraması kalbimi yerinden çıkarmıştı. Adar'ın bir anlık refleks ile tutuşuyla gözlerimi sıkıcana kavramış ve bu büyülü kokusuyla beni sarmalayan bedeni bırakmak istememiştim adeta.

Kokusunda soyut bir şeyler vardı. Her hangi bir çiçeğin, ağacın, şampuanın veya losyonun kokusu değildi bu. Başka şeylere ait bir kokuyu değil, kendi kokusunu barındırıyordu bedeninde.

Güven kokuyordu Adar.

Tanrım, bana ne oluyordu. Bir koku beni nasıl baştan aşağı etkisi altına alabiliyor, bir temas kalbimi nasıl bu kadar hızlandırabiliyordu?

Adar.
Masum yüzündeki gülümsemesiyle hatırımda kalan genç adam.
Her şeyi yüzünün güzelliği ve masumiyetiyle kazanıyor olamazdı. Asıl masum ve güzel olan göğüs kafesinin altında yatan çiçeğiydi...

Hani derler ya hep. Kalbinin güzelliği yüzüne yansımış diye. Adar da öyle bir insandı. Buna emindim.

"İyi misin?"

Gözüme inen siyah perde hafif buğulanıp görüş açım açıldığında Adar'ın omuzlarındaki ellerimi çektim hemen. Gözlerimi birkaç defa sıkıcana kapatıp açtığımda kendime geldiğimi anlamıştım.

"Hıhı" diyerek kısa bir mırıldamayla yanıtladım onu. Ama kalbim hiç de iyi değildi. Kanı son süratle pompalarken acaba sesini duyuyormudur diye Adar'ın yüzünde bir ifade aradım.

Yanımıza yetişen Özgür'ün "Manar?" diye seslenmesiyle de ona döndüm ve Adar'dan tamamen ayrılıp "İ.. İyiyim" diye kekeledim arkasındaki şaşkın bakışlarıyla Zeynep'e de bakarak. Adar'a tekrar kısa bir bakış attığımda gözlerinin içine bakamadığımı farkettim ve kısa bir teşekkürle hemen harekete geçtim.

Çatıdan indiğimizde asansöre sığamamıştık. Ben ve Zeynep aynı asansöre binerken Özgür bizi Adar'ın evine davet etmişti. Her ne kadar reddetmeye çalışsam da Zeynep'in çenesi sağolsun hayır demek imkansızdı. Adar'ın katında asansör durduğunda Zeynep imalı bakışlarını halen üzerimden çekmemiş bir biçimde göz kırptı. "Çok yakışıyorsunuz ama var ya"

"Ne?"

"Ya anlamazlıktan gelme Manar. Sen ve Adar diyorum" diyerek iki işaret parmağını birbirine sürttü.

"Saçmalama!" diye uyardım. Ama Zeynep uyarıdan anlamazdı, bunu bilmiyordum. Hızla asansörden çıkarken kalbimin halen küt küt attığını hissediyordum.

...

"Hadi ama herkes içiyor sen de içsene"

Zeynep elindeki sigarasıyla zorla birine sigara içirtmeye çalışıyordu. Bilin bakalım kime?

Hayır tabii ki bana değil.

Adar'a

"Hayır dedim ama, rahatsızlığım var benim." diyerek diretti o da. "Gerçekten"

"Yani çok da şey yapma istersen, rahatsızlığında yok," diyerek gülmeye başladı Özgür. Onun bu söylediğine ben de gülümsedim. Ve oldukça da şaşırmıştım. Ben üzgün ve kötü hissettiğim her an elime sigara alırdım, yani her zaman...

Yaslandığım pencerenin camından Adar'ın güzel yüzünü seyrediyordum.

"Sen de daha az önce düşme tehlikesi yaşadın Manar, yine çıkmışsın bir köşeye" diyerek bu sefer bana yakındı Özgür. Bir ayağım dışarı,bir ayağım içeri sarkıtılmıştı ve ben asla düşmekten korkmazdım.

"Düşmem"

Elimdeki sigaranın son dumanını da çekip caddeye baktım. Akşam üstü esen hafif rüzgardan sonra dinlendirici bir müziği andıran güzel bir yağmur yağıyordu. Asfaltın üzerinde biriken suların yağmurla hareketlenmesini izledim bir süre. İzmaritimi de en büyük su birikintisini hedef alarak fırlattım.

Ve tam isabet.

Kendi içimde ufak bir sevinci yaşarken izbe sokağın sonunda buraya doğru bakan bir çift göz sevincimi bir ustura gibi kesti. Donup kaldım ve en köşedeki evin, yani Adar'ın evinin penceresine baktığını kavrayabildiğim an korkuyla gerildim.

"Yine geldi!"

...

Biliyorum çok geciken bir bölüm oldu. Ama lütfen unutmayın ki bir şeyler yazmanın derinlerinde yatan şey ilham ve istektir.

Yanımda olduğunuzu bilmek istiyorum. Çünkü psikolojik olarak büyük bir çöküntünün içindeyim.

Kendinize iyi bakın🌹