V.

[PAST]

When I was ten years old, I got into an accident. I got hit by a car while I was crossing the street.

I was with my mom that time. Naalala ko nun, nag mamadali si mommy tumawid because she's running late sa meeting niya. Hinatid niya ako nun sa school namin. Her car is parked at the other side of the road kaya naman we needed to cross the street para makapunta sa school namin.

While crossing the street, she's on a phone call with a client. Preoccupied siya non that she didn't noticed na hindi niya na ako hawak hawak.

I remember trying to match her pace. Ang bilis niya mag lakad. She's already on the other side of the street habang ako humahabol pa sa kanya.

I already saw the car approaching but instead na tumigil, mas binilisan ko ang paglalakad thinking aabot ako kay mommy.

But I was wrong.

As I stretched my tiny hand to reach for my mom, nakarinig ako nang malakas na pag busina ng kotse. And the next thing I knew nakahiga na ako sa sahig. I heard my mom's scream. I want to ask her what's wrong pero ang bigat ng mga mata ko. Hindi ko maidilat. Hanggang sa nawalan na ako ng malay.

I woke up days after in the ER. Ang daming sinabi ng doctor about my condition na hindi ko na maalala dahil hindi ko pa naiintindihan ito nung mga panahon na 'yun. Basta alam ko lang, I almost died, but I survived.

That's not the case with my parents' relationship. After that incident happened, doon ko napansin na napapadalas na ang pag aaway nila. Dad kept on bringing up the accident to my mom. He kept on blaming her for almost losing me. On the other hand, lagi naman sinasabi ni mommy na dad is too busy making money na wala na itong time to even look out for me. We already have a lot of money, pero bakit hindi niya kami mabigyan ng oras?

Paulit ulit ang argument na ganun until they decided to just end the marriage.

After that, I've been too afraid to cross the street on my own again because I might get into another accident.

I might ruin another relationship.

~*~

[SENIOR HIGHSCHOOL]

Years have passed, I always avoided streets. Kahit pa mag lakad ako nang malayo para makatawid sa overpass, gagawin ko. Kung wala namang overpass, I made sure na may mga makakasabay ako sa pag tawid sa kalsada.

Today's a dilemma.

Ma l-late na ako sa klase. I only got ten minutes left before the bell rings at magsasara na ang gate sa school. I've never been late in my entire life at ayokong madungisan ang record ko.

Pero wala akong kasabay tumawid sa kalsada.

Ang tagal ko nang nakatayo rito. Ilang red light na ang nagdaan. Pero kada susubukan kong ihakbang ang mga paa ko para tumawid, pinangungunahan ako ng takot. Para akong naninigas sa kinatatayuan ko at pakiramdam ko, any minute tutumba ako at mababangga ng kotse. Kahit ilang beses kong isipin na hindi ako mababangga, naka stop naman sila. Hindi ako maaksidente, wala nang masisirang relasyon, pero tila pasaway ang katawan ko at ayaw makisama sa akin. Kahit gaano ko subukan.

Trauma sucks.

And now I'm standing in front of the pedestrian crossing, unable to move. There's only less than a minute left bago mag green light. Ilang segundo na naman ang iintayin ko bago makatawid ulit. At ma l-late na ako.

Should I just go home?

I feel so pathetic. A-absent ako just because I can't cross the street on my own. Bakit baa ko ganito?

"Rika!"

Napalingon ako when I heard a familiar voice calling me from behind. Nakita kong tumatakbo papalapit sa akin ang leader ng bandang EndMira—si Geo. We're not close. May ilang beses lang kaming nagusap, but not enough for me to say na magkaibigan na kami. Ayoko rin naman mag assume na magkaibigan na kami.

But right now, mukhang nagmamadali siya sa paghahabol sa stoplight.

"Let's go! Ma l-late na tayo!" sabi nito nang makalapit siya sa akin. Hinawakan niya ang wrist ko at hinila niya ako patawid ng kalsada. Sobrang bilis nang pangyayari. Ni hindi ko nakuhang i-absorb na tumatawid na pala kami. The next thing I knew, nasa kabilang side na ako ng kalsada.

Geo let go of my hand. Napaangat naman ang tingin ko sa kanya at nakita kong nakangiti siya sa akin.

"Buti umabot!" sabi nito sabay tingin sa orasan sa phone niya. "Okay! May nine minutes pa. Pwede na tayo mag relax sa paglalakad. Tara."

Nauna mag lakad sa akin si Geo. Napahinga ako nang malalim at hinawakan ko ang likod ng jacket na suot niya kaya muli siyang napahinto sa paglalakad at napatingin sa akin.

"Thank you," bulong ko dito.

Hindi agad siya nag react. But after a while, lumapit siya sa akin at ipinatong niya ang kamay niya sa ulo ko.

Muling napaangat ang tingin ko sa kanya. He's still giving me that warm smile of his.

I really love his smile.

"I don't mind crossing the street with you," sabi nito sa akin.

And true enough, the next morning, I saw him seating sa waiting shed near the pedestrian crossing. Nang makita niya akong parating, tumayo siya at sinalubong niya ako nang isang magandang ngiti. As if he's waiting for me to arrive.

"Good morning," he greeted. "Tara?"

I can't help but to smile back as I nod. Ganun talaga eh. Nakakahawa ang ngiti niya.

After that, sabay kaming tumawid dalawa papunta sa school.

Me and Geo are not close. We talked a few times, but not enough para masabi kong magkaibigan na kami.

And yet, every morning, he waits for me in the waiting shed so we can cross the road together. Nung una halos hindi kami nag uusap. Puro good morning lang, until we reached our respective classrooms at mag hihiwalay na kami with a "bye" and a "see you later."

Pero yung araw araw na short walks namin going to the school, mas dumarami ang napaguusapan namin. Nagkukumustahan na. Nakakapag biruan na. Until I let down my guard whenever he's around. Until nagawa ko nang mag open up sa kanya why I find crossing the street so scary. Until he sees more than my trauma, but also my insecurities, my scars, and all the negative side of me.

But still, he chose to cross the street with me everyday. Kahit nung umuwi ako sa Pinas right after I finished my college degree in France, nandoon siya para samahan akong tumawid. Even when I rejected him for the second time at alam kong iiwan niya na talaga ko because I did nothing but hurt him---still, nandyan siya para sa akin.

That's why when I leave him for good, nung umalis ako papuntang Switzerland without a word, nung kinailangan ko nang tumawid nang wala siya, I realized that the road became scarier.

Because it now reminds me not only of my trauma, but of him as well.

~*~

[PRESENT TIME]

Ayoko pang umuwi dahil hindi ako mapakali. Katatapos lang ng job interview and on the spot test, and here I am, standing in front of the pedestrian crossing for I don't know how long. May mga ilang tumatawid na rin pero hindi ako sumasabay sa kadahilanang parang namimigat pa ang mga paa ko.

I know I won't be able to sleep peacefully tonight knowing na wala pang result kung pasok ba ako sa trabaho na 'to o hindi. I instantly regretted choosing Tenerife Sea as the song that I painted. It's something so personal and so meaningful for me and Geo and I guess, sa sitwasyon naming dalawa ngayon, isa rin yun sa mga kantang ayaw na niyang maalala.

Bakit nga ba ayun ang ginamit ko?

Well, ayun ang unang kanta na pumasok sa isip ko and dahil pressured na ako sa time, hindi na ako nakapili ng iba.

But still!

Napahinga ako nang malalim as I feel a tight knot in my stomach. Grabe ang kaba ko. Grabe ang anxiety. Ang dami nang what if na tumatakbo sa isip ko kung sakaling hindi ako ang makukuha for the job. Wala akong backup plan. I don't even have a return ticket to Switzwerland. I can't afford to go home.

Ano na ang mangyayari sa akin kung hindi ako matatanggap sa trabaho?

Muli akong napahinga nang malalim dahil pakiramdam ko parang ang bigat bigat nang dibdib ko.

And then, nakaramdam ako ng pagpatak ng ulan sa mukha ko.

Napatingala ako, akala ko ambon lang, hanggang sa unti unting lumalaki ang mga patak nito. Hanggang sa biglang buhos nang malakas na ulan.

"Uy tara bilis! Mababasa tayo!" dinig kong sabi ng isang lalaki at patakbo silang tumawid sa kalsada. Masyadong mabilis kaya hindi ako nakahabol para sumabay.

Hinubad ko ang vest ko at itinakip sa ulo ko.

Ah, ito talaga ang napapala ng mga taong hindi marunong mag dala ng payong nakakainis.

I tried to take a step forward para tumawid pero parang may humihila na naman sa mga paa ko. Pakiramdam ko parang any minute matutumba ako at masasagasaan.

Napaatras ako. I feel frustrated.

All these years and I can't still fight this fucking trauma.

Rika ano na? Kailan ka ba magkakaroon ng character development? Why do you have to be so weak all the time?

Napahinga ako nang malalim as I feel my eyes swell with tears. Halong kaba, frustration, at pagkainis sa sarili ang nararamdaman ko na gusto ko na lang umiyak habang nababasa ng ulan.

Inalis ko na yung vest sa ulo ko dahil wala rin naman kwenta. Hinayaan ko na lang na maulanan ako. At least magandang disguise 'to sa mga luha ko.

But then, the rain stopped. Napaangat ako nang tingin at doon ko na lang napansin na may payong na sumisilong sa akin.

Napatingin ako sa tabi ko and I'm surprised to see Geo holding that umbrella for me. And just like that, napahinto ako sa pag iyak.

Geo's not looking at me. Instead, diretso lang ang tingin niya sa kalsada.

"Let's go," he said coldly at nagsimula siyang mag lakad. Agad akong humabol sa kanya at sabay kaming nag lakad hanggang sa makatawid kami mula sa kabilang street.

Nang makarating na kami sa kabilang street, humarap ako sa kanya.

"Geo---"

"I need to be clear about some things," sabi niya sa akin at tinignan niya ako. His expression is cold.

I didn't know he can be that cold. He used to smile a lot and he's such a warm person.

"I don't want anything to do with you---on personal things at least," he said. "I don't want to hear your thank yous or sorrys. I don't want you to greet me nor talk to me."

Is this his way of telling me to get out of his life? Does that mean...?

Para akong sinapak sa sikmura.

"Unless if it's necessary, of course. Afterall, we'll be working together and I have no choice but to talk to you," duktong niya at agad napaangat ang tingin ko dahil sa sinabi niya.

"Geo—"

"It's Sir Geo," he corrected.

"S-sir Geo.. am I.. am I hired?"

Napaiwas siya nang tingin, "obviously."

Hindi ko maiwasang mapangiti at parang gusto ko na namang umiyak, pero mahahalata na niya kaya I tried my best to prevent my tears from falling.

"Thank you. Thank you po! Promise, gagalingan ko!"

"As you should," he said again coldly.

Geo took a step forward at ibinigay sa akin yung payong na hawak niya.

"Sir... okay lang po. Nandito na yung sakayan ko, okay na ako," sabi ko naman at pilit kong ibinabalik sa kanya yung payong.

"Just take it."

"Hindi na po—"

"That's the last kindness I can give you, Rika," he said. Natigilan ako because of how serious his voice sound and how cold he looks at me. But more than the seriousness and the coldness, the pain is very evident. "After tonight, I won't let you cross the line again. Same goes with me. It's better that way."

After he said that, tinalikuran na niya ako and he walks away. 

To be continued...