We separated our ways through social media. We bid our goodbyes through messages. We continue our relationship despite of our distance.

Hindi ko noon inakala na magkakagusto ako sa isang tao. Na mamahalin ko ang taong iyon ng higit pa sa akala ko. That even doing this foolish thing, I willingly do it.

Nangako ako sa sarili ko na hihitayin ko siya hangang sa magbalik siya. Before he left, he said it will take him three months before he comeback here. So I did a promise to myself.

Pangako na maghihintay ako hanggang sa magbalik siya. That I will be waiting for him because he promised that he'll be back. Na babalikan niya ako.

Ngayon ang iksaktong araw sa pangatlong buwan niya sa Manila. I am waiting for him here in the airport at Catarman. I even brought a banner with me. Nag-iisa lamang ako.

At least six meter from where I am standing, I saw Leo walking his way towards the way. Hila-hila niya ang maliit na itim niyang maleta habang tuwid na naglalakad.

I waved my hand so he'll notice me.

"Love!" I yelled.

Dumiretso sa akin ang tingin niya. I instantly saw his bright smile. Bigla akong naluha nang makita ko iyon.

I really miss my man...

Tumakbo ako palapit sa kanya. He welcome me with his arms spread open. Agad ko siyang niyakap ng mahigit.

"I see that you miss me, love," I can say that he's smiling while saying it.

Nakayakap akong tumango sa kanya.

Nag-angat ako ng aking baba at tumingkayad upang magpantay ang mga mukha namin. I caressed his face.

Ikinulong ko ang mukha niya gamit ang magkabila kong mga palad. Inilapit ko ang mukha ko sa kanya at dahan-dahan siyang hinalikan. I felt him smile. Napangiti rin ako.

"So so so much, love," I whispered in between our kiss.