Wysiadłem z autobusu i przeszedłem parę metrów by znaleźć się pod apartamentowcem. Wjechałem na drugie piętro i zadzwoniłem do drzwi ostatni raz czytając SMSa z adresem, by upewnić się, że jestem w odpowiednim miejscu.

Drzwi otworzyły się, a Zayn powitał mnie szerokim uśmiechem. Oddałem go i wszedłem do środka. Malik pocałował mnie w policzek przez co uśmiechnąłem się mówiąc ciche "cześć".

- Przyszedłeś za wcześnie - cmoknął wyraźnie niezadowolony, jednak w jego oczach zobaczyłem rozbawienie więc tylko przewróciłem oczami - Nie skończyłem jeszcze przygotowywać kolacji, a skoro już tu jesteś, zechcesz mi pomóc?

- Jasne - powiedziałem uśmiechając się i ruszyłem za nim do kuchni. Prawie jęknąłem na zapach jaki unosił się w pomieszczeniu - Pachnie niesamowicie - odparłem. Zayn spojrzał na mnie przez ramię z uśmiechem.

- Mam nadzieje, że lubisz spaghetti.

- Kto nie lubi - zachichotałem. Czułem, że przy Zaynie mogę być sobą.

- Okay, to zetrzesz ser? - spytał, a ja zgodziłem się i zaraz dostałem do ręki tarkę i kostkę sera - Jak ci minął dzień?

- W porządku - kiwnąłem głową - Nie robiłem nic ciekawego - mruknąłem. Raczej nie powiem mu o rozmowie z ojcem, to zbyt głupie - A twój?

- Też nie robiłem nic ciekawego - wzruszył ramionami - Poszedłem pobiegać, byłem na poczcie, żeby wysłać listy do kolegów, którzy teraz są w Afganistanie..

- Byłeś tam? - spytałem nie odwracając wzroku od sera, który powoli ścierałem. Starałem się skupić jednoczenie na wykonywanej czynności jak i na tym co mówi do mnie Zayn. Chciałbym jeszcze zachować opuszki palców.

- Nie - odpowiedział wrzucając makaron do wrzątku - Mój oddział na razie nie zostaje tam wysłany, ale nie wiadomo co się może zmienić za jakiś czas - uśmiechnął się smutno.

Przez to, że przyłapałem jego chwilowy smutny nastrój, nawet nie zauważyłem, że ser się skończył i przejechałem palcami po tarce.

- Cholera - syknąłem. Zayn podszedł do mnie łapiąc za rękę - To nic..

- Teraz cie już po odciskach palców nie znajdą - zaśmiał się prowadząc mnie do zlewu, w którym opłukał moje palce.

Przygryzłem mocno dolną wargę nie chcąc pokazać jak bardzo to boli.

- Poczekaj pójdę po plastry, a ty się mi tutaj nie wykrwaw - powiedział idąc do prawdopodobnie łazienki.

Wrócił z opakowaniem plastrów i zaczął je powoli przyklejać na każdy z moich zdartych palcy. Otworzyłem szeroko oczy, gdy na każdym z nich zaczął składać po malutkim pocałunku patrząc mi w oczy.

- Pacjent przeżył - uśmiechnął się - Potrzebujesz jeszcze jakiejś pomocy medycznej? - spytał przekrzywiając lekko głowę patrząc na mnie.

- Nie doktorze Malik - wykrztusiłem - Ale zaraz możemy potrzebować pomocy straży pożarnej, bo sos się zaczyna chyba przypalać..